Cocteau Twins - Head over Heels (1983)

Mjuman

Toevallig gisteren gevonden.
Cocteau Twins - Alas Dies Laughing (live 1983) - YouTube

Ik bedoelde deze:

https://www.youtube.com/watch?v=alQUyaybZgo

Iig Premo (oet Grunn) en yours truly waren daar aanwezig, wellicht nog meer OW'ers

Bij de lijst suggesties die YouTube presenteert, verschijnt ook Teardrop - Massive Attack, met Liz Fraser in Paris 11/2/19 - weergaloos geen ander woord, lean back and ...
Zag zelf het concert week eerder in AFAS.

Dit is Cocteau Twins - BBC Sessions (1999) het dichtste dat je bij live kunt komen.

Mjuman Ja, een geweldige clip die ik al eens had gezien. Bij mijn linkje kan je het hele concert in de Meervaart luisteren. De BBC sessies behoren ook tot mijn favoriet. Heb jij ze misschien live gezien toen?

Dit album stond altijd in de schaduw van voorganger Garlands en opvolger Treasure. Toch maar weer eens mijn vinyl versie op de draaitafel gelegd, met zoals 39 jaar geleden. Wat klinkt dat lang geleden! Gekocht, zoals ik toen bijna alles kocht in het kleine platenzaakje 'Sinking Ships Record Shop' voor 20,90 gulden. Wel wat slap vinyl. Toen gedraaid op mijn onverwoestbare Akai set, die nu nog steeds operationeel is, maar nu op mijn Onkya platenspeler en Marantz versterker. Het eerste wat opvalt, wat klinkt het vinyl nog goed na al die jaren. De plaat is gemaakt door het overgebleven duo (Fraser en Guthrie) , op de hoes is verder geen enkele informatie te vinden. Enkel de groepsnaam. Dat was bij meerdere groepen in die tijd het geval. De plaat past trouwens wel heel goed tussen Garlands en Treasure. De wat kille sound van Garlands, die toen overrompelend was en de veel warmere bijna feeërieke sound van Treasure. En Head over Heels zit daar tussen. De recensies waren toendertijd wisselend. Een aantal recensenten vonden het jammer dat het geluid wat was geëvolueerd. Zoals ik al schreef, bij mij bleef deze plaat een beetje een 'weeskind' en wist het minder op waarde te schatten. Intussen is mijn waardering voor deze plaat net zo groot als plaat nummer 1 en 3. Een redelijk rijke sound, heel knap met tweeën gedaan. En soms wat steviger uit de hoek komend. De zang is duidelijk beter, of misschien moet ik wel zeggen anders dan Garlands. Zelfverzekerder. Al met al een album wat niet al te snel alle geheimen prijs geeft, maar daardoor zeker spannend is.
Van de kleine zolderkamer naar de huiskamer, intussen ouder (wijzer is nog maar de vraag) en met deze plaat komen automatisch de herinneringen terug van die zeker niet al te makkelijke jaren 80. Op dat moment wist Cocteau Twins (en ook This Mortal Coil) een gevoelige snaar te raken. Dat gevoel krijg ik niet meer op deze wijze terug, zou ook niet goed zijn, maar ik geniet nu op een andere wijze van deze muziek.

Mooi omschreven Teacher

Ik ontdekte de albums van deze band pas ver na de jaren 80. In de jaren 80 kende ik ze alleen van naam en enkele songs. Ook wist ik dat Robert Smith een liefhebber was. Voor mij is dit album nu, een van de beste albums uit die tijd, en zeer invloedrijk op de latere gothic rock in de jaren 90 en later.

Al heb ik zelf Treasure hoger staan bijvoorbeeld is dit album misschien wel het meest magische, donkere en spirituele album van ze. Ik hou van dat diepdonkere geluid ervan en toch heeft het ook iets sprankelends daarin. Ook te horen op songs van een aantal EP's hierna.
Beetje Siouxsie vibe af en toe ook.

De aandacht ging altijd uit naar Liz Fraser, zeker terecht met haar unieke stemgeluid. Dit album laat echter zien wat voor muzikaal talent Robin Guthrie is. Hij speelde alle instrumenten zelf (ok, de saxofoon op Five Ten Fiftyfold niet) en produceerde het album ook als 21-jarige! Dit album is het meest veelzijdige album, die ze gemaakt hebben. Het donkere van Garlands is zeker nog aanwezig, maar de latere lichtere muzikale koers is ook al te bespeuren. Multfoiled heeft zelfs een jazzy feel.
Met recht mijn nummer 1.

Eeuwig zonde dat ie nu al 20 jaar alleen maar dezelfde instrumentale meditatieve albums maakt, zonder al teveel spanning.

Welnee, joh. Het zit in de details, ze zijn allemaal onderscheidend. De een wat beter geslaagd dan de andere, dat wel.

En ook dit album van Cocteau Twins opgewaardeerd.
2023, het jaar van de Twins voor mij, waarin ik de 4 albums die in mijn bezit zijn intensiever en aandachtiger ben gaan draaien en gewoon meer leer waarderen. Sommige albums staan soms te lang in een kast te verstoffen. Vandaag ook Victorialand en Blue Bell Knoll maar in de bestelling gedaan.

Deze had ik nog niet gewaardeerd zie ik, bij deze dus een welverdiende 4,5 ster. Ik denk nog vaak terug aan de tijd dat je met dit soort platen de platenzaak uitliep (Sounds in Leeuwarden en Elpee in Groningen). Het was vaak ook nog schipperen welke je wilde hebben voor het budget wat je bij je had. Soms liet je iets liggen en was je van plan het de volgende keer meenemen en dan was het weg. Balen. Anyway, dit is een prijspakker en ik heb dit album behoorlijk grijs gedraaid, heb het origineel nog en ook de reissue. Ik neig toch elke keer weer naar het origineel als ik 'm weer draai. Het origineel wat ik hier heb staan is op het Megadisc label overigens en niet 4AD. De reissue is wel 4AD.

Idem hier - met dat verschrikkelijk lelijke tandwiel als label. Misschien toch de re-issue eens kopen
En dan te bedenken dat 4AD zoveel werk stak in de ontwerpen (hoes, binnenhoes, label); daarvan was dit een fijne showcase, al heb ik nog niet special editie - in een houten doos kunnen bemachtigen, wel die in cassette met boekwerkje.

Een nog fraaier staaltje van de heren ontwerpers van 4AD is Minotaur uit 2009, een box van The Pixies met al hun werk tot dan toe.

Ik had de orginele LP uit 1983, wel via 4AD, gekocht in Londen. Maar stom genoeg jaren geleden van de hand gedaan. De uitgave uit 1984 was idd via Megadisc.

Megadisc was een Nederlands label, ik kan mij herinneren dat ze best wel veel dingen deden, ook The Sound - Into The Hothouse en The Chameleons – Script Of The Bridge had een Megadisc persing. Megadisc was wat een cultlabel en werd in 1983 opgezet om het wat succesvollere werk uit de Boudisque-portfolio aan de man te brengen. Waren wel prima goed klinkende persingen overigens.

Volgens mij werden de platen van Megadisc geperst in de fabrieken van CBS (zelfde kwaliteit). Ook pearly Dewdrop's Drops en Song to the Siren zijn op 7" dat uit de CBS persen lijkt te komen. Vanaf Treasure tot Victorialand bracht Virgin (Ariola) de Twins uit in Duitsland en de Lage Landen (zo getuigt mijn collectie).

Ik ben eens door een deel van de collectie heengegaan en ik zag ook Megadisc-releases zonder dat lelijke tandwiel. Albums worden uitgebracht onder licentie en het hangt af van de licentiehouder hoe en wat ie ermee doet (binnen bepaalde grenzen).

In Duitsland werd Factory gedistribueerd door licentiehouder Rough Trade (Deutschland), nota bene een fikse concurrent in de UK - op Duitse labels staat dan ook RTD gedrukt en dat was imo niet wat je wilde.