Harold Budd, Elizabeth Fraser, Simon Raymonde & Robin Guthrie - The Moon and the Melodies (1986)

Mijn eerste kennismaking met de Cocteau twins. Mijn ouders luisteren nog wel eens naar New age en binnen dat genre is Harold Budd naar het schijnt een topper. Die suffe pianodeuntjes van hem konden (en kunnen) me niet zo boeien, maar ik was gelijk gegrepen door de vocale nummers. Later kwam ik erachter dat Simon, Robin en Elizabeth de Cocteau twins vormden en ben ik gelijk al hun muziek gaan beluisteren (en fan geworden). 3*

Bij mij is het andersom gegaan. Ik was fan van Cocteau Twins en kwam door deze collaboratie in aanraking met Harold Budd, iemand waar ik sindsdien grote bewondering voor ben gaan krijgen. De term suffe pianodeuntjes doet zijn werk geen eer aan; als componist van minimalistische ambient en avant-garde is het inderdaad een topper. Op dit album zijn het ook juist de instrumentale nummers als Why Do You Love Me, The Ghost Has No Home en Memory Gongs die me aanspreken (uiteraard niets te nadele van de fantastische stem van Liz Fraser); ik kan er op een zonnige zomerdag, met een pilsje bij de hand, heerlijk op wegdromen.

Inderdaad.

Verder vind ik dit wel een aardige release, maar hoor ik liever Harold Budd zonder al die anderen erbij.

THE MOON & THE MELODIES
verscheen op de valreep van 1986
en mag helpen verklaren waarom de Cocteau Twins
in 1987 geen album onder eigen naam uitbrachten.

Hoewel de groep dit project bewust gescheiden
wilde houden van hun Cocteau Twins platen,
is het er onlosmakelijk mee verbonden.

Meer nog, deze samenwerking levert 8 tracks op,
waarvan er 4 duidelijk de Cocteau Twins stempel dragen,
en de overige 4 een Harold Budd atmosfeer uitademen.

Sea Swallow Me is zo quintessential Cocteau Twins
dat het niet alleen in hun live set zat, maar ook niet zou misstaan
op een compilatie van de groep ... en laat nu net die piano van Budd
bepalend zijn voor de toepasselijke golfslag van het lied.

Memory Gongs is Buddiaans piano getingel op een breed
uitwaaierend bedje van diffuuse synthtapijten gespreid.
En zoals het gongs betaamt ideale meditatiemuziek.

Why Do You Love Me ... probeer daar maar eens op te antwoorden.
Hier krijgen we een meer melodische compositie, waarin de pianoklanken
van Harold Budd opnieuw de dromerige boventoon voeren.

Eyes Are Mosaics is het meest Cocteau Twins van alle songs.
Enerzijds omdat hier die typische ritmebox weer opduikt
en anderzijds omwille van die typische vocale standjes
die vooral op de EPs uit 1985 zijn terug te vinden.

She Will Destroy You is van hetzelfde kaliber als de openingstrack.
Budd pianoot heerlijk mee met een mistige saxofoon in de achtergrond.

The Ghost Has No Home sluit aan bij Memory Gongs.
Een soortgelijke meditatieoefening van muzikale verstilling.

Bloody and Blunt klinkt als een leftover van Victorialand,
die mede door Budds hand verwatert tot een mistig aquarel.

Ooze Out and Away Onehow is als een rimpeling op het water.
Vluchtig en weinig spectaculair om dit album overtuigend mee af te sluiten.
Zelfs de vocale steen die er op het laatst wordt ingeworpen zinkt te snel.

Tracks 1 en 5 zijn meesterlijke Cocteau Twins composities.
Tracks 2, 3 en 6 rechtvaardigen de samenwerking met Harold Budd.
De overige nummers zijn minder beklijvend om een 5 te rechtvaardigen.

.

Ik begreep al nooit waarom nergens op de cd de naam Cocteau twins werd weergegeven.......dit IS dus geen Cocteau twins!
Ik ging er toen automatisch van uit omdat deze in de bak van de Twins lag en omdat de sfeer en stijl van de hoes zo enorm charismatisch is, aan die van de Cocteau twins gelijk. Eigenlijk zou ik het dus als pure mazzel kunnen beschouwen dat ik deze parel heb gekocht toen.
De sfeer waarin ik me begeef is als in oneindigheid, sereniteit en stilte als ik deze luister. Maar zeker niet dromerig! 4*

Saldek,

Hoewel dit idd geen CT pur sang is,
zijn tracks 1, 4, 5 (en 7?) wel degelijk echte CT songs
die gewoon een beetje door Budd werden opgefleurd.

Samen met Crushed (op de 4AD sampler Lonely Is an Eyeshore)
en de ep Love's Easy Tears zouden ze wel eens het "verloren"
album tussen Victorialand en Blue Bell Knoll kunnen zijn.

Ik sluit me aan bij jouw analyse.

Zoals te doen gebruikelijk merk ik albums uit de CT-bron eigenlijk pas dan op als ze afgelopen zijn. Geen idee wat er in de tussenliggende 37 minuten gebeurd is, alleen dat het prettig was. 3,5*

Puur jeugdsentiment dit album. Ik heb dit jaren op een cassetje van zeer slechte kwaliteit gehad. Dat had wel iets, al klinkt mijn huidige digitale versie toch een stuk beter. De nummers met de Cocteau Twins behoren tot het beste wat Fraser en co hebben opgenomen, de atmosferische stukken van Budd zijn gewoonweg prachtig. Favoriet is absoluut 'The Ghost Has No Home'.

Dit is een van de albums die ik thans op vinyl in de verkoop heb, vanwege dubbele aanschaf.

Zie dit topic

De naam Cocteau Twins ontbreekt op de hoes, maar in de praktijk is dit album natuurlijk gewoon een samenwerking tussen Cocteau Twins en Harold Budd. Beide artiesten behoren tot mijn favorieten (hebben zelfs allebei een album in mijn top 10), maar het eindresultaat hier valt me helaas een beetje tegen. Ik mis een beetje de samenvloeiing in stijlen die een echt goede samenwerking naar mijn mening voort moet brengen. Ik heb op dit album niet het gevoel dat de deelnemers samen nieuwe nummers zijn gaan componeren, maar eerder dat ze allebei nog wat liedjes hadden liggen die ze nu op dit album hebben geplaatst. Ieder nummer hier klinkt óf als een nummer van de Twins óf als een nummer van Budd, nooit als een nummer van beide artiesten. Alsnog 3,5* voor deze plaat, want het blijft natuurlijk prima muziek op zich. Het geheel is alleen minder dan de som der delen, en dat is gewoon jammer.

Klopt.

Als je tracks 1, 4, 5, (7) en 8 naast de vier nummers op Love's Easy Tears
en het exclusief op een 4AD sampler verschenen Crushed legt, heb je een volwaardige CT elpee.
Ik bedoel dat het hier om tien songs gaat die in dezelfde periode gecomponeerd werden.

De achtergrond is dat de BBC - channel 4 - Ivo had benaderd inzake een programma over musici uit totaal verschillende muziekgenres; Ivo Watts of Simon Raymonde - de twee betrokkenen zijn geen van beide zeker wie het was - kwamen met Harold Budd, eerder bekend van o.m. zijn samenwerking met Brian Eno.

De tv-serie kwam nooit tot stand, maar het project wel. Ivo was uiterst content met de resultaten van het project, maar Robin Guthrie was er niet zo blij mee.

Dit alles is te vinden in Facing the Other Way: The Story of 4AD: Amazon.co.uk: Martin Aston: Books

Robin Guthrie heeft - uitgebreid - meegewerkt aan het boek (informatief en interessant, meer dan 600 p.), net als Ivo Watts. Helaas Lis Fraser niet, maar dat verbaast niet echt - zij is heel teruggetrokken.

Dit album, al heb ik het niet recent gedraaid, zit in mijn hoofd als een fijne plaat - al lijken de opmerkingen hierboven wel terzake. Ik zal 'em weer eens draaien en ook tegen de opmerkingen van Martin Aston (p. 219 - 222) aanhouden, die verderop ook stelt dat het gedrag van Guthrie uiteindelijk leidde tot de scheiding tussen 4AD (Ivo) en Cocteau Twins.

Later zou Guthrie in hetzelfde genre o.m. nog deze albums - meer ambient dan anders - opnemen

Robin Guthrie & Harold Budd - After the Night Falls (2007)

John Foxx & Robin Guthrie - Mirrorball (2009)

Kwam dit album vandaag in de 2e hands vinyl bak tegen. Ken de naam Harold Budd en het label, verder niets. De prijs (5 euro) voor dit fraai geconserveerde exemplaar trok me over de streep. Ben benieuwd.

De drie andere namen op de hoes vormen samen Cocteau Twins.
Hun stempel hoor je vooral in tracks 1, 4, 5 en 8. Budd pakt uit in 2, 3, 6 en 7.

Aha dank. Gaat vanavond een eerste draaibeurt krijgen. Ben benieuwd.

Mmmhh die moet even vallen. Ik vind de rustige muzikale tracks prima. Aan de zangstem moet ik behoorlijk wennen. Slotnummer Ooze Out and Away, Onehow is wel weer mijn ding. Bijzonder nummer. Nu is de Cocteau Twins nooit mijn band geweest. Moet nog wat draaibeurten krijgen.

Eh, dit zijn geen synths, maar gitaareffecten van Guthrie of "All smoke and water, but no fucking synths", zoals hij zelf zegt in een interview.
Dat is toch wel het bewonderingswaardige aan Guthrie, geen technisch begaafd gitarist, maar dé geluidskunstenaar van de gitaareffecten, ken geen gelijke op dat vlak!

Maakt niet uit hoe de klanken geproduceerd worden, als ze maar doel treffen en dat doet dit album zeker! Blijft na dertig jaar nog staan als een huis in Haastrecht.

Heerlijk sfeervol werk van Harold Budd en Cocteau Twins. Zweverige en mysterieuze muziek die ik graag tijdens het lezen opzet. De ambientplaten van Guthrie moet ik ook eens gaan beluisteren.