The Killing of a Sacred Deer (2017)

Hoe het moet aflopen? Day wordt een nachtmerrie op klaarlichte dag. Martin ontregeld het hele gezin. De kinderen worden ziek. Anna (een zoals steeds schitterende Nicole Kidman) gaat twijfelen aan haar man (een sterk spelende Colin Forrell, die tenslotte toch kraakt) zo bekwame chirurg. Ze vraagt het dossier op (komt een en ander te weten 'tegen betaling') van de operatie van de vader van Martin. Die vader overleefde de operatie niet. Steven maakte een fout. Daarom nam hij Martin onder zijn vleugels, maar dat draaide verkeerd uit bij de 16-jarige Martin. Dochter Kim raakt zelfs verliefd op Martin. Martin houdt de boot af, manipuleert. Het einde brengt vier van de vijf hoofdspelers in beeld. Het zijn twee werelden die niet bij elkaar horen. Niet bij elkaar kunnen komen ...

Een film vol absurde situaties en veel zwarte humor. Met humor vertel je de waarheid. Martin zinde op een soort wraak ... Hierdoor worden dingen duidelijker en wordt het horror. Barry Keoghan als Martin is de geknipte man voor de rol van wraakengel.

Heel knappe film. Geweldig goed in beeld gebracht. Maar absoluut niet grappig, zoals iemand beweerde in een recensie ...

The Killing of a Sacred Deer is een enorm vervreemdende ervaring. Dit is wel hoe ik Mystery graag zie: ongrijpbaar verdwaald tussen werkelijkheid en fantasie. Vooral Martin draagt bij aan een ondraaglijk sfeertje met zijn uitgestreken koppie en onderkoelde teksten. Het begint nog redelijk onschuldig, maar als het hek van de dam is, is er geen weg meer terug. Zo bouwt de film duidelijk op naar een onvermijdelijk eind en zit je te kijken naar situaties, waarvan je denkt "hoe heeft het zo ver kunnen komen?" Ik vond The Killing of a Sacred Deer dik in orde!

Voorlopig mijn favoriet van deze regisseur. Al zit er ook weer geen vier in, maar ik kon hier veel meer mee dan met The Lobster. The Killing of a Sacred Deer is een beetje als een vroege Haneke-versie van Pasolini's Teorema. Een onschuldig lijkende wat awkward jongen stort een gezin in het ongeluk. Dat gegoten in een zelfbewuste vorm die deed denken aan een mildere Funny Games. En dat Keoghan Martin speelt helpt ook enorm. Niets ten nadele van Kidman en Farell maar hij steelt hier de show. Of Lanthomis een visie op de maatschappij met zijn films wil overbrengen blijft altijd een beetje op de vlakte voor me. Is het voor hem een vormspel vol verwijzingen of is er een kritiek op de moderne wereld in verstopt? Zijn films bevallen me in elk geval beter als dat ambivalenter is dan als er eigenlijk duidelijk vooral leeg absurdisme te zien is.

Ik heb deze film van Lanthimos nu pas gezien en ik begrijp wel dat het geen film is voor iedereen, maar ik vond hem geweldig. Het acteren van Kidman, Farrell en zeker Keoghan was gewoon geweldig. Mijn vrouw is afgehaakt na een half uur en vond het saai en langdradig, maar voor mij kon het niet lang genoeg duren. De laatste film van Lanthimos, de veelgeprezen Poor Thing kon mij dan weer helemaal niet bekoren.

Dat was dan de eerste en de laatste keer dat ik naar een film van Lanthimos heb gekeken . Niet mijn genre film. Farrell praat als een robot. Het verhaal is wazig, saai en volgens mij wordt hij in slowmotion afgespeeld. Omdat de film best hoog gewaardeerd was ben ik hem toch gaan kijken en ik vind het een hele prestatie van mezelf dat ik hem nog heb afgekeken ook. Er zullen heus wel mensen zijn die dit geweldig vinden maar niet aan mij besteed.