Icarus (2017)

Geselecteerd voor Sundance.

Aangekocht door Netflix. Release: 4 augustus

Het hele dopingschandaal is een bizar en interessant gegeven, maar toch raakte deze documentaire mij niet. Ze hadden de speelduur naar mijn mening een stuk moeten inkorten, het duurt echt te lang.

Njah.

Amerikaanse docu over hoe corrupt de Russen wel niet zijn. Qua setup zou je dan verwachten dat men zich in ieder geval ietwat bescheiden zouden opstellen, kwestie van niet té bevooroordeeld te klinken. Maar neuh, we maken er een halve thriller van ...

Lekker spannend allemaal en een leuk verhaal voor een docu maker, maar Fogel presenteert zich als zo'n Amerikaanse yokel regisseur die allerlei domme stunts gaat uithalen in de naam van documakerij. Dat hij dan plots deel uitmaakt van een groots schandaal helpt de geloofwaardigheid ook niet meteen verder, laat staan dat het vertrouwen geeft in de manier waarop het materiaal behandeld wordt.

Ik had liever wat serieuzer gezien met andere woorden. 't Is vermakelijk enzo, maar ik ben na het zien van deze docu zeker niet "om". Terwijl ik op het eerste gevoel toch ook niet twijfel aan wat hier naar voren gebracht wordt. Maar docus zijn tegenwoordig meer vermaak dat feitelijkheid, dus zo verrassend is het allemaal niet.

Leuk om een keertje te zien, maar een portie zout is aangeraden.

2.5*

Matige documentaire over een amateur wielrenner die wil testen wat het effect van doping is op zijn prestatie. Het begint goed met dit persoonlijk experiment. Als het daarna gaat over de klokkenluider van het recentelijke Russische dopingschandaal, wordt het soms iets te gemaakt spannend (vergelijkbaar met het betere Citizenfour.. Desalniettemin blijft het wel interessant, maar het had met gemak wat korter gekund.

Ik vond het dus wél een goede docu. Juist omdat het begint als persoonlijk experiment, maar gaandeweg omslaat in iets veel groters. Daarvoor zijn tijdens het filmproces waarschijnlijk moeilijke keuzes gemaakt. Deze omslag wordt uitgebreid getoond en komt op mij in ieder geval geloofwaardig over.

Uiteindelijk toont de docu wat we allemaal al dachten, het Russische anti-doping beleid bestaat niet. Doping wordt wijdverspreid en door de staat gefaciliteerd. Hoewel het dus niet als volledige verrassing komt, is het wel een harde constatering dat de Russen al decennia lang systematisch vals spelen.

En ja het is verpakt in een thrillerachtig stijltje, met korte shots en dramatische muziek. Doe mij liever dat dan een droge registratie van gebeurtenissen, waarbij je na een kwartier al moeite hebt met je ogen openhouden.

Geweldige docu. Ja, het voelt als een thriller en ja, dit zou je kunnen zien als een minpunt, ware het niet dat ik nergens het gevoel heb dat de makers het verhaal willen aandikken of iets veel spannender naar voren wil laten komen dan wat er in de werkelijkheid is gebeurt. Sterker nog, ik denk dat de dreiging nog niet eens goed naar voren komt.

Sowieso is de hele opzet al superinteressant. Kijken wat doping met je doet is al iets wat 90% van de sportminnende kijkers niet weet gezien de naïeviteit, dus daar was ik al sowieso in geïnteresseerd. Wat er vervolgens gebeurt is gewoon niet voor te stellen.

Beste docu die ik dit jaar gezien heb.

Ontluisterende Netflix-documentaire, die een groot internationaal dopingschandaal aan het licht brengt. Zeer vakkundig in elkaar gezet door regisseur Bryan Fogel, die vrij naïef en kleinschalig aan het project begint maar gaandeweg een beerput van jewelste opentrekt. Gelukkig blijft alles op de rails door een subtiele en goed doordachte aanpak. Spannend, fascinerend en aangrijpend, kortom; alles wat een goede documentaire behoort te zijn.

Wauw, wat een onverwacht sterke docu dit. Een redelijk ludiek bedoelde actie van de regisseur draait onbedoeld uit op een spannende thriller. De kijk in het Russische handelen rondom doping is zowel fascinerend als frustrerend. Tientallen jaren de boel op zo'n manier belazeren dat de individuele concurrent geen schijn van kans maakt. Gelukkig laat Fogel het niet na om het niet alleen bij de Russen neer te leggen maar ook alle andere instanties en landen duidelijk in beeld te brengen. De ontmoeting van WADA officials en onderzoekers met Fogel is memorabel, de manier waarop de medewerkers haar reputatie in een paar zinnen ziet verdampen vond ik indrukwekkend om te zien.

Meneer gaat doping proberen en komt gelijk in een groots dopingschandaal terecht. Interessante docu om te zien hoe er van beide kanten mee word omgegaan. Maar ik vond het wel wat te toevallig.

Het heeft inderdaad bijna iets onwaarschijnlijk, bijna iets aandoenlijks hoe erg Grigory zich aan Fogel begint vast te klampen. Maar als je interviews en achtergronden leest over hoe deze docu tot stand is gekomen blijkt er niks toevalligs aan te zijn.

Fraaie docu waarbij een dopingexperiment van een wielrenner op amateurniveau plotsklaps omslaat in een spannend en ontluisterende registratie van het welbekende Russische dopingschandaal. Spil in deze is Grigory Rodchenkov. In het begin is het een lollige gast, die er een gewoonte van maakt om met ontbloot bovenlijf te skypen met de maker Bryan Fogel en adviezen geeft hoe je testosteron zo pijnloos mogelijk injecteert. Wel vreemd, hij is hoofd van het anti-doping bureau die in Sochi de boel heeft bedonderd met een ingenieus systeem.

Enfin, Grigory komt over naar Amerika en nadat de klokkenluideractie is ingezet, wordt hij angstig en niet zonder reden. Een van zijn naaste collega's overlijdt door 'een hartaanval', jaja. De dubieuze rol van de Russische overheid komt natuurlijk ook ter sprake. De docu voelt niet af, naar mijn mening zitten we nog midden in deze dopingperikelen en is het einde nog lang niet in zicht. Maar goed, toch een prima en bere-interessante docu!

Icarus opent met wat Amerikaanse topsporters die we horen liegen over hun dopingzonden voor ze werden betrapt, maar zodra Rodchenkov in beeld komt is het toch een en al Rusland. Ik denk dat de docu op zich ook wel had kunnen beginnen bij Rodchenkov, misschien zelfs wel vanaf het moment dat hij naar de VS is gevlucht en het allemaal wat spannender en grootschaliger wordt.

Wat daarvoor komt voelt haast als een heel andere documentaire, een soort van Super Size Me maar dan met doping. Dat komt uiteraard doordat het aanvankelijk een ander soort docu moest worden, en ik vond het zeker ook interessant, maar uiteindelijk is het weinig relevant voor het uiteindelijke verhaal dat wordt verteld en resulteert het in een documentaire die echt wel een half uur te lang is, hoe (veel te overdreven) flitsend de hele presentatie ook is.

En daarnaast blijft het voor mij ook bijna altijd een bezwaar als een documentairemaker onnodig steeds zelf in beeld moet komen. Daardoor keek ik ook met argwaan naar bepaalde reacties op camera van de betrokkenen. Het lijkt dan wel ingestudeerd materiaal voor wat extra drama. Verder vond ik de linkjes die met Orwells 1984 worden gelegd bijzonder geforceerd. Die Rodchenkov komt ondanks wat hij heeft gedaan wel als een enorm leuke kerel over trouwens. 3.0*.

Wat is nu een beter moment om deze documentaire / thriller te kijken dan bij aanvang van de Olympische Winterspelen in 2018? Actueler kan het toch niet? Vele Russen zijn geschortst of mogen slechts onder neutrale vlag deelnemen. Icarus geeft een helder inzicht in hoe het zo ver heeft kunnen komen, al begint het aanvankelijk meer als een thriller over een amateurwielrenner Bryan Fogel die zich nadrukkelijk onderhoudt met Rodchenkov over een persoonlijk dopingprogramma. Het verhaal vouwt zich vervolgens snel uit en geeft tenslotte inzicht in het hoge spel dat de Russen achter de schermen speelde. Hopelijk gaat het er in Zuid Korea eerlijker aan toe de komende weken.

Ja dit is inderdaad lekker actueel nu. En erg boeiend, maar ook vermakelijk om te kijken.

Ik ben instant fan van Rodchenkov nu, hahah wat een kerel.

Geinige docu wel, vooral bizar hoe een onschuldig experimentje met EPO omslaat in de onthulling van een van de grootste dopingschandalen in de sportgeschiedenis. Die journalist gaat opvallend professioneel te werk, alsof dat EPO-testje van hem maar een methode was om heel de boel op te rollen.

Het duurde uiteindelijk allemaal wel wat lang en soms had ik het idee naar een van die reconstructieprogramma's over vliegrampen op Discovery Channel te kijken, maar dankzij de ontzettend grappige en hopeloos naïeve Grigory Rodchenkov is het toch een genot om te zien.

Precies. Mis ook kritische vragen als hoe wijdverbreid doping door topsporters van niet-Russische afkomst nog gebeurd. Of op welke manier dopingtesten door WADA onterecht gehaald zouden kunnen worden zonder dat de KGB hieraan te pas komt.