La Gomera (2019)

Echt niet slecht gedaan, vind ik. En een plot waaraan je best wat lol kunt beleven. Maar voor een Porumboiu viel t me wel tegen. Vroeg me de hele film af welke maatschappelijke satire me nou ontging, maar ik geloof dat die er gewoon niet in zat en dat Porumboiu een prima mainstream film heeft willen maken.

De IFFR-Preview van 2020.

Vanaf 30 januari 2020 in de bioscoop (Cherry Pickers)

preview vanavond op plekken: IFFR Previewtour 2020 | IFFR

Had 3.75 bestaan, dan kreeg die film dat... nu een ruime 3.5. Niet verveeld, aangenaam onderhoud.

Een film die ik wel wil herbekijken.

Titelkeuze
Altijd leuk om te ontdekken wat de filmtitel nou precies inhoudt. Zo ook hier.. Gelukkig had ik het plot genegeerd. De Engelse titel is m.i. leuker gekozen dan de oorspronkelijke titel (het eiland).

Droogkomisch en vaag
Tegen een warm en romantisch Boekarest en Gomera heeft Porumboiu een droogkomische film neergezet. Dat droogkomische heb je niet gelijk door. Dat maakt de film ook zo leuk. Daarbij is de thrill wel al vrij snel aanwezig. Waar gaat deze film naartoe? Lekker vaag blijft het wel.

Roemeense pracht en praal, humor en hardheid
Catrinel Marlon (Gilda) kende ik nog niet. Nou, nu wel: wat een lichaam en uitstraling! Topactrice of niet, met een koele en soms verleidende blik bepaalt zij wat er gebeurt...of toch niet (zwembadscene)? Zo'n scene doet me denken aan de harde humor en de vrouwonvriendelijke aanpak in sommige Russische films de zwembadscene waarbij Gina (bijna) werd aangerand was blijkbaar weer nodig voor het harde sfeertje . Ook doet de film op andere fronten dan weer denken aan de films van Sorrentino: her en der een tikje gelikt en tenminste één heel mooie glamourmevrouw. Het einde doet me denken aan bv. La Grande Belezza de verlichte bomen in Singapore. Natuurlijk is er ook een flink verschil. Deze film gaat verder "minder diep" en is vooral lachwekkend.

Ensemblefilm, hoofdstukken, muziek, girlpower?
De puzzel van de hoofdstukken zorgt voor spanning bij de nieuwsgierige kijker. Natuurlijk zullen er velen zijn die alles zagen aankomen maar ik dus niet: Zsolt zijn broer is die man in het motel natuurlijk! Voorgenoemde personage zorgt dan weer voor Lynchiaanse scenes. De muziek vrij bepalend, erg bekend en vrij "doorsnee" en wat flauw, maar mede door het "flauwe" goed gekozen. Bowie zorgt voor een goede vibe (007 knipoog die boot??) aan het begin, de Lynchiaanse scene (opera) en het droogkomische aan bijvoorbeeld het slot (de notenkraker?). Als de puzzel gelegd is concludeer je: Gilda leek een bondgirl, een bijrol dus, maar nee... deze bondgirl trekt aan het langste eind en had iedereen aan het lijntje. Als ik het goed begrijp zijn er vele soorten girlpower films op het IFFR 2020. Deze previewfilm is er één van, al geloof ik best dat de andere films en docu's een heel andere "sfeer en feel" zullen hebben.

Girlpower inderdaad, en dat in combinatie met het fluitthema, maakt deze film verfrissend. Muziek is ok en Catrinel Marlon is heel erg ok. Wat een mooie vrouw! Als er nog een vrouwelijke 007 wordt gezocht....

Op de film valt wel wat aan te merken. Dat een groot deel van de scene's zich afspelen in flashbacks had ik niet in de gaten. Het zorgde ervoor dat ik na afloop het hele verhaal heb geprobeerd te reconstrueren. Wat slechts deels gelukt is. Hoe moeilijk is het om aan het begin van een scene even een tekst als "Roemenië - drie maanden eerder" o.i.d. te zetten. Dat had het allemaal veel begrijpelijk gemaakt. Naast dit zijn er nog wel wat scene's die verduidelijking nodig hebben zoals waarom hij klem gereden word en in een loods wordt opgesloten. Verre van perfect volgens mij.

Prima misdaadfilm in neonoir-stijl die de clichés van het genre, zoals de aanwezigheid van een femme fatale en een ingewikkeld dan wel ondoorgrondelijk plot, bewust nog wat aanzet maar die ook originele, eigen thema’s heeft zoals de fluittaal als een versleutelde berichtenverkeer van voor de computer om onder de radar te blijven in een surveillancemaatschappij en de in het communistische verleden gewortelde corruptie van de Roemeense, quasi-religieuze maatschappij.

Inderdaad, dat dus. In The Whistlers wordt een misdaadverhaal verteld vol double crosses, vol dubbele agenda's en met best wat actie, twists en een uitstekende femme fatale. Maar de film houdt het ook luchtig en fris. Het helpt dat de standaardelementen expres wat dik worden aangezet, en de fluittaal is een leuke toevoeging - net als het commentaar op de alom aanwezige surveillance en corruptie in Roemenië, zoals de bovenbuurman al zegt. Behoorlijk vermakelijk, al blijft het uiteindelijk een beetje een shaggy dog story die niet echt beklijft. Maar leuk was het wel.

Heb me prima vermaakt met deze Roemeense 'noir' vol twists, actie, dubbele agenda's en een mooie femme fatale (Catrinel Marlon), maar om nou te zeggen dat ik het plot helemaal begrepen heb, nou nee, maar daar heb ik vaker last van. Degene die hier het synopsis heeft geschreven kennelijk ook. Maar dat is ook helemaal niet zo erg. Er valt veel te genieten, van de mooie Gilda, het eiland waar ik nog nooit van gehoord had, de fluittaal, de muziek die steeds in de weg zit, de corruptie die in het DNA van de Roemenen zit en die prachtige lichtshow in Singapore aan het slot. Kijk, dat is nou film maken. Als er maar genoeg afwisseling is en er genoeg te zien valt, dan is het verhaal en de tekst ineens een stuk minder belangrijk. Althans dat is mijn opvatting, en kennelijk ook die van Corneliu Porumboiu.

Ik zat me halverwege te bedenken dat de film ook wel iets heeft van de 'old school' Roemeense filmmakers en past in de Roemeense filmtraditie, al kon ik er niet echt een vinger opleggen. Prompt is er een stukje te zien uit de film 'Un Comisar Acuza (1974) van Sergiu Nicolaescu, die op tv wordt vertoond. Ik ben dol op dit soort grappen.

Onverwachte wendingen maken deze Roemeense film noir het bekijken zeker waard, maar erg bijzonder vond ik de film toch niet. Al geldt dat laatste nadrukkelijk niet voor Catrinel Marlon. Die ga ik nog wel vaker tegenkomen, verwacht (hoop) ik.

Dat fluittaaltje is een vondst, maar of de film daar nou beter van beter werd, waag ik te betwijfelen.

Niet helemaal wat ik ervan verwachtte, maar wel goed. Inderdaad een leuke Roemeense kruising van Bondfilms/film noir en La Grande Bellezza, en ik moest ook denken aan de misdaadfilms van Anton Corbijn.

Met La Gomera levert hij een grotere film af met enige pretentie, maar met de nodige luchtigheid en, inderdaad, een prachtige 'Bondgirl' in Catrinel Marlon. Het is een misdaadverhaal dat van zichzelf niet per se origineel is, maar erg leuk wordt door de toevoeging van de 'fluittaal'. Daarin schuilt, naast natuurlijk concreter verwijzingen rond corruptie, Porumboiu's droogkomische kritiek op de maatschappij, al is die wellicht wat verborgen. Cristi is als zwijgzaam agent met dubbele agenda een zeer symbolisch personage, en dat hij tegen het einde enkel nog de 'fluittaal' kan gebruiken spreekt boekdelen voor de gekmakende corruptie, vriendjespolitiek, en het onvermogen daar iets aan te veranderen.

Porumboiu is vooral bekend vanwege zijn maatschappijsatire, maar slaagt niet altijd in het maken van een degelijke film. Zijn debuut A Fost Sau n-a Fost? vond ik erg goed, vooral omdat het zeer gefocust was op een hilarisch concept rond het einde van het communistische regime in Roemenië. Comoara vond ik vrij slap en inconsistent. La Gomera is gewaagd van opzet vanwege de vele flashbacks en het is jammer dat dit niet erg duidelijk is gedaan, omdat het onnodig verwarring veroorzaakt. Maar al met al dus een heerlijke aanrader.

Mijn eerste bioscoopfilm sinds de lockdown, en dan zijn deze openingcredits een lekkere binnenkomer. The whistlers is met veel plezier gemaakt, zit vol filmverwijzingen en weet ook zelf geregeld fris uit de hoek te komen (zonder overdreven gedoe). Het basisprincipe dat je alleen een 'girl and a gun' nodig hebt wordt door Porumboiu nog wat verder aangekleed met een shitload aan operamuziek en diverse bijzondere locaties, waaronder natuurlijk de spetterende, bombastische finale. Ondertussen speelt ook de problematiek van corruptie in Roemenië z'n rol mee. Fijne prent.

Frisse film inderdaad. Mooie kleuren, straalt veel rust en reinheid uit. Het is wel opletten geblazen (met zo'n hoofdrolspeelster is het gemakkelijk afdwalen), maar de plot wordt op een leuke manier uit de doeken gedaan. De film schiet allerlei kanten op, maar vliegt nergens uit de bocht. Maar blinkt ook te weinig uit om echt te beklijven.

Wat onevenwichtige misdaadkomedie met een aardig uitgangspunt. Cristi [Vlad Ivanov] is een corrupte agent die wordt ingehuurd door de aantrekkelijke Gilda [Catrinel Marlon]. Hij moet ene Zsolt [Sabin Tambrea] helpen te ontsnappen aan de maffia, maar omdat Cristi overal afgeluisterd kan worden moet hij leren gebruik te maken van een unieke codetaal: een eeuwenoude, obscure fluittaal.

Dat element maakt deze misdaadfilm al uniek, maar Porumboiu zorgt ook voor de nodige plottwists. Het verhaal is soms wat traag en de onderkoelde humor mist soms zijn doel, maar de originele benadering van een vaak verteld basisverhaal maakt veel goed.

Deze Roemeense (vermoedelijk mijn eerste Roemeense film ooit) Misdaad / Komedie film waarin zowel Roemeens, Engels als Spaans gesproken wordt, heb ik gezien via "Film1" waarop men hem gisteren voor het eerst uitzond en "The Whistlers" is een stijlvolle, mooie en unieke prent die over de gehele lijn verrast en die je zo af en toe doet denken aan een film van de Coen Brothers.

In de Roemeense hoofdstad Boekarest is rechercheur Cristi (Vlad Ivanov) ijverig aan het werk om een internationale misdaadorganisatie in te rekenen. Zijn collega’s en commissaris Magda (Rodica Lazar) weten echter niet dat hij dubbel spel speelt. Dat is althans wat hij denkt. Wanneer de maffia besluit om de corrupte matrassenhandelaar Zsolt (Sabin Tambrea), hij is namelijk de enige persoon die weet waar zich een grote som geld bevindt, uit de gevangenis te redden, moet Cristi afzakken naar het bergachtige Canarische eiland La Gomera. Op dat eiland krijgt hij onderwezen in de inheemse fluittaal "El Silbo Gomero", een taal die daar sinds oudsher door de lokale bevolking gebruikt wordt om over grote afstanden berichten te kunnen doorgeven. Alleen zo zou het immers mogelijk zijn om, eens terug in Boekarest, eenvoudig en onder de radar te communiceren over de uiterst gevaarlijke ontsnappingspoging. Samen met femme fatale Gilda (Catrinel Marlon), probeert Cristi de politie te ontlopen en alles tot een goed einde te brengen.

Films die op het festival van Cannes genomineerd worden voor de Gouden Palm zijn doorgaans ijzersterke prenten. Dat is vast en zeker ook helemaal het geval met "The Whistlers". De Roemeense misdaadprent, die er nu en dan in slaagt een komische noot te brengen, is over de gehele lijn immers erg interessant en vermakelijk. Regisseur-scenarist Corneliu Porumboiu neemt ook de tijd om zijn verhaal te laten ontplooien en verrast daarmee over de gehele lijn. Het is immers boeiend om te zien hoe Cristi zich in zijn eigen dubbelspel worstelt én hoe de film barst van de verrassingen (o.a. de baliemedewerker van een Hotel in Boekarest, die steeds klassieke en opera achtige muziek heeft opstaan en niet echt een baliemedewerker blijkt te zijn).

Het gaat allemaal misschien wel een tikkeltje te traag, maar wie echter tot op de allerlaatste seconde blijft kijken, kan niet anders dan volledig tevreden terugblikken op zijn of haar filmervaring. Dit is eigenwijze, sterke, unieke en vooral ook heel erg stijlvolle cinema met ook nog eens een zeer verleidelijke femme fatale, te weten Gilda (Catrinel Marlon zie je ook een keer naakt, waarbij je haar mooie borsten en billen ziet en dat is tijdens de eerste ontmoeting met Gilda, waarmee Cristi samen moet werken, waar hij met haar het bed in duikt, omdat er camera's in zijn appartement verstopt zitten en zo willen ze de indruk wekken dat Gilda een escort is), die ook knipoog geeft naar de beroemde film noir "Gilda" met Rita Hayworth uit 1946. En ook wordt daadwerkelijke de bestaande fluittaal gebruikt (Cristi leert deze fluittaal van Kiko, Carlito en Gilda) om een interessante boom op te zetten over het belang van taal en communicatie.

"The Whistlers" (of origineel "La Gomera") is één lang verhaal dat opgedeeld is in verschillende hoofdstukken (worden ook steeds even in beeld weergegeven) die focussen op de meest belangrijke personages, zoals Cristi, Gilda, Zsolt, Magda, Carlito (Cristóbal Pinto), Kiko (Antonio Buíl) en Mama (Julieta Szönyi). Regisseur Corneliu Porumboiu neemt op die manier de tijd om ijzersterke personages naar voor te brengen. Dat is zo volledig het geval met Cristi, een niet-gehuwde eenzame politie-agent die van klassieke muziek houdt en een zeer hechte band heeft met zijn moeder. Ondertussen wordt Cristi in de gaten gehouden en gevolgd moet hij op zijn tellen passen om niet door de mand te vallen. De rol wordt fantastisch en ingetogen gebracht door Vlad Ivanov, die als personage wel niet echt affectie opwekt.

Ook Cristi’s verrassende nieuwe en zeer mooie vriendin Gilda, die in de macht is van de maffia, is een uitstekende persoonlijkheid, die door het verhaal heen een mooie ontwikkeling doormaakt. Dat ook die rol sterk overkomt, heeft natuurlijk ook alles te maken met het prachtige acteerwerk van Catrinel Marlon (ze zou niet misstaan in een James Bond film, net zoals destijds met Oekraïense model Olga Kurylenko in de James Bond film "Quantum of Solace (2008)"). In ieder geval vormen Vlad Ivanov en fotomodel Catrinel Marlon een fijn koppel als de gedoemde Cristi en femme fatale Gilda.

Ook alle andere ondersteunende personages zijn schitterend (zoals Rodica Lazar, die ik ook best een mooie vrouw vond), net zoals het acteerwerk. Ook de fraaie opnames op het eiland La Gomera mochten er wezen en ze deden me soms wat denken aan de landschappen uit diverse films van de Spaanse regisseur Jesús Franco, die ook gefilmd heeft op de Canarische eilanden. Buiten dat de film zich afspeelt op het eiland La Gomera en in de stad Boekarest, speelt het zich verder op het einde ook nog eventjes af in Singapore bij de bekende "Gardens by the Bay", waar Cristi en Gilda elkaar weer treffen en waarna de film is afgelopen.

"The Whistlers" is een fraaie Roemeense film, die je interesse van de eerste tot de laatste minuut weet beet te houden. Het verhaal is boeiend en vermakelijk en ook met de personages zit het over de gehele lijn goed, met natuurlijk als uitschieters Vlad Ivanov en Catrinel Marlon.

Toffe film wel, mooi geschoten en met een aantal interessante onderwerpen. De fluittaal van Gomera bijvoorbeeld.

De cast doet het ook prima en wat ziet dat Canarische eiland er prachtig uit!

Geinig zijn de deadpan dialogen en de abrupte schakelingen naar een volgend hoofdstuk die er vaak achteraan komen.

Kwam zeker goed door deze Roemeense film.

We volgen een oudere agent Cristi die op de Canarische eilanden arriveert en waar hij kennis maakt met een leraar en een jonge vrouw; dat later als een Femme Fatale moet voorstellen en die hij in een flashback heeft ontmoet. Althans, ze heeft hem opgezocht en nu pas wordt duidelijk waarvoor.... maar ook belangrijker: hoe.

De film pendelt vaak tussen de grauwe straten van Boekarest naar de zonnige kiekjes op Tenrife. In Boekarest draait het om een verdachte drugsdealer met een prijs op zijn hoofd en bereiden Cristi en Gilda zich voor op een missie om hem om de tuin te leiden. Op Tenrife leren ze de trucjes hoe ze dat het beste kunnen doen; namelijk, communiceren door op afstand tegen elkaar te fluiten. Zodat de omwoners en de instantielui denken dat het slechts vogels zijn.

De film heeft wel een beetje alle bekende elementen. Een Neo-Noir-sfeertje, zelfs een beetje de stijl van oude spionagefilms, maar ook een hoog arthouse gehalte. Aan creativiteit zeker geen gebrek. Er is zelfs plek voor een best wel knap geschoten actiescene.... en waar? In een filmstudio, waarvan er velen zijn in Roemenië en waar Hollywood nog wel eens heen gaat om flink geld te besparen.

Het einde met die lichtshow in Singapore; onder de muziek van Strauss en Can Can was een fenomenaal kunstwerk en eigenlijk ook een beetje een ode aan de liefde.

Het heeft The Whistlers tot een film gemaakt waar de plezier toch wel van af spat. Wat nog wel eens minder is is dat het soms nog wel een beetje traag is en dat er best veel met de tijd gerommeld wordt. Maar dat is maar een klein percentage. Ik heb er verder goed van genoten.

4,0*

Denk goed na voordat je vraagt of ze de klassieke muziek willen afzetten in een hotel genaamd 'Opera'!

De fluittaal is een vergezochte gimmick en daarmee valt de film al half door de mand. Alsof ze het niet met wegwerpmobieltjes af zouden kunnen... Maar ja, zo heb je wel mooi flink wat scènes op een tropisch eiland. Toch wist de regisseur met veel twists en leuke ideetjes en referenties mij nog wel enigszins bij de les te houden - maar er kwam helaas geen pay-off. En zo'n scène waarin een locatiescout prompt vermoord wordt wanneer hij de verkeerde loods in stapt een veel te opzichtig self-conscious filmgrapje (natuurlijk gaan ze niet zo'n groot risico nemen, temeer daar de man totaal niets onwettigs had gezien - dat ie het terrein op kon komen, was al vreemd). Prima acteerwerk wel, sfeervol en mooi geschoten, dus dat is weer plus. Iedereen heeft het over Marlon, en die is ook niet lelijk, maar ik zag liever Rodica Lazar in beeld. Prachtige ogen.

Dus ja, echt zo'n film die ik tot het einde toe goed moest volgen om een beetje te snappen hoe de vork in de steel zit en me dan toch een beetje op mijn honger laat zitten. De bejubelde eindscène vond ik ook nogal makkelijk (niet per se goedkoop, want er moest wel voor Singapore worden gevlogen - neem ik aan) met die inspiratieloze lichtshow. Geen happy end had deze dwarse film veel beter gepast.

Ik begon in mijn hoofd met een 3,5*, maar kom uiteindelijk niet verder dan twee - wel dikke, mind you - sterren.

Bepaald niet Porumbuiu op zijn best. Deze neo-noir zit vol Godard-achtige verwijzingen naar de filmhistorie (een personage Gilda noemen is de duidelijkste), Tegeli9jk ook een hoog gehalte aan post-moderne meta verwijzingen naar film en een plot waarin iedereen elkaar aan het verraden is en niemand nog enig principe lijkt te hebben. Nog steeds gelardeerd met flink wat humor. Geen slechte film, maar het niveau van zijn fantastische meesterwerk Police Adj. is ver te zoeken. Ik heb betere Roemenen gezien de laatste jaren.