Lara (2019)

Vanaf 1 oktober in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Indringende beelden. Een paar fraaie herfstbeelden van Berlijn. De verstikkende relatie moeder-zoon werd goed weergegeven.

Vroeg in de ochtend is gepensioneerd voormalig ambtenaar Lara [Corinna Harfouch] in een neerslachtige stemming. Ze is nog niet eens aangekleed wanneer twee opsporingsambtenaren voor de deur staan met het verzoek of ze aanwezig kan zijn als officiële getuige bij een huiszoeking. Het is het begin van een zeer belangrijke dag uit het leven van een vrouw met vele gebreken, over wie we gedurende die dag langzaam maar zeker meer te weten komen. Dankzij Harfouchs meermaals bekroonde vertolking is het een intrigerende, boeiende ontdekkingsreis die echter een wat abrupt en onbevredigend slot heeft.

Geweldige acteerprestaties van Corinna Harfouch en Tom Schilling waarbij ik vind dat Schilling een van de beste acteurs van onze oosterburen is.

De complexe moeder-zoon relatie, ik hou er wel van. Corrina Harfouch (Magda Goebbels in Der Untergang) speelt de manipulatieve moeder die haar getalenteerde zoon ziet slagen als componist. Het verhaal wordt laag voor laag afgepeld en zo komen we gaandeweg te weten dat de moeder op hetzelfde conservatorium les kreeg als haar zoon. Maar in tegenstelling tot haar zoon hing zij haar droom gevierd pianiste te worden vroegtijdig aan de wilgen (uit faalangst?) en ging iets sufs doen bij de gemeente. De stugge ondoordringbare Lara is zo ongeveer het Duits equivalent van de Isabelle Huppert uit La Pianiste. Ik durf het haast niet te zeggen, maar het heeft bijna weg van jatwerk.

We zijn dit keer niet in Parijs óf Londen, maar in Berlijn, waar je overigens niet zo heel veel van meekrijgt. Jammer dat de uitvoering van het zelfgeschreven stuk van haar zoon al snel wordt afgebroken, daar had ik nog wat langer van willen genieten. Op zich wel mooi hoe moedertrots en de tragiek van mislukte ambities door elkaar heen lopen, maar er had qua karakterstudie wat meer in kunnen zitten. Het is mij toch allemaal net iets te reductief.

Maar al met al een mooie rustige film met ondanks de vergelijking met Huppert toch goed geacteerd door Harfouch.

Uitstekende film waarin een vrouw op haar zestigste verjaardag een pianoconcert van haar zoon bezoekt. De film speelt zich af tijdens één dag en is in die hoedanigheid ook goed opgebouwd. Een boeiend hoofdpersonage waarbij je vooral tijdens de eerste helft blijft raden naar de motieven van de ietwat vreemde acties. Corinna Harfouch draagt de film met gemak in de titelrol. Een kleine 4.0 sterren.

In de eerste minuten van de film lukt het regisseur Jan-Ole Gerster om met enkele beeldimpressies al veel te zeggen over de gemoedstoestand van hoofdpersonage Lara. De eerste scènes zijn meteen ook illustratief voor de verteltrant die wordt gehanteerd. Niets in de film wordt uitgekristalliseerd. Gerster zet in op het verborgene. Op hetgeen dat niet wordt uitgesproken maar wel op een geraffineerde manier zichtbaar is. De ontmoetingen vertellen op een impliciete manier veel over de personages. Het is informatie die zich indringend nestelt in de hoofden van de kijker.

Alle ontmoetingen die Lara heeft, verlopen ongemakkelijk als gevolg van innerlijk psychologisch ongerief. Lara is een ongelukkige vrouw omringd door een keiharde schil die voorkomt dat ze wordt geconfronteerd met allerhande psychische kwetsuren die ze met zich meetorst. De schil heeft er tevens voor gezorgd dat alle mensen die in haar nabijheid verkeerden van haar zijn vervreemd. Gedurende 90 minuten volgt de kijker Lara op een roadtrip door Berlijn. Een roadtrip die zij gehuld in een mantel van ontevredenheid, hoogmoed en liefdeloosheid ondergaat, terwijl haar teleurstelling over mogelijkheden die niet werden benut, innerlijk heimelijk schemeren.

De gedetailleerde en emotioneel beladen enscenering alsmede de geweldige acteerprestatie van Corinna Harfouch zorgen ervoor dat de monstrueuze, ijskoude, bittere en berekenende Lara door de kijker niet wordt uitgekotst. In haar genuanceerde spel toont zij achter haar verachting voor de wereld een meelijwekkende zelfverachting die wordt gevoed door onvervulde verlangens. Vooral de diepe ontwrichting die zichtbaar is in de verhouding met haar zoon (tevens het emotionele centrum van de film), maakt indruk.

Lara is een film die de kijker ruimte biedt om zelf antwoorden te verzinnen. Het is een film die dichtbij zijn haatdragende hoofdpersonage staat. De film heeft daarom een benauwende sfeer en kijkt soms wat onaangenaam. Het is een ingehouden film. Een emotionele film. Een menselijke film. Een schitterende film.

Sterke film die wat vlak en afstandelijk is, enerzijds door de hoofdpersoon en ook door de manier van filmen. Ook ik vind het kijken zo nu en dan ronduit ongemakkelijk door het gecompliceerde karakter van de protagonist. Maar toch een goede kijkervaring door het sterke acteren en het mooie filmwerk.

Tom Schilling vind ik al jaren één van de beste Duitse acteurs en ik steeds blij hem aan het werk te zien. Hoewel hij een belangrijk gegeven is in de film, is zijn rol al bij al beperkt te noemen. Hij acteert ook hier degelijk, maar springt er niet echt uit, negatief noch positief.

Het uitgangspunt van de film is interessant, maar komt naarmate de film vordert te weinig uit de verf. Schrijnend is het wanneer een door wroeging verteerde moeder contact tracht te zoeken met haar zoon die ze al enige tijd niet meer gezien heeft. Ook haar ex-man of moeder nemen het nauwelijks voor haar (nog) op. Treurig is het wanneer ze vrijkaarten weggeeft aan vreemde mensen op straat om aan Jan en allemaal te laten zien hoe getalenteerd haar zoon wel niet is.

En net dat laatste heeft ironisch genoeg tot de breuk geleid tussen moeder en zoon. Was ze te veeleisend? Brak ze hem teveel af omdat ze vond dat hij te weinig talent had? Ik kon er de vinger onvoldoende op leggen, maar later wordt wel duidelijk vanwaar haar gedrag kwam. Degelijke film, maar ik miste bij momenten intensiteit/drive.

Geen eenvoudige rol voor Corinna Harfouch - maar ze doet het uitstekend -als de moeder die littekens uit het verleden met zich meedraagt, onverschillig, verbitterd en vervreemd door het leven gaat, tot ze besluit het concert van haar zoon bij te wonen.
Op haar tocht door Berlijn geraakt ze de opgekochte vrijkaarten kwijt aan een gebuur, een vroegere leraar maar verder alleen maar aan oninteressante vroeger collega's en onbekenden. Echte vrienden zijn haar onbekend.
Zal het concert een ommekeer in haar leven teweeg brengen?
Voor emoties zal het wel zorgen maar een echte toenadering met haar talentvolle zoon zit er niet in, want al betrekt hij zijn moeder openlijk in de hulde die hem na het concert te beurt valt, nadien maakt hij het koel duidelijk dat hij geen verdere inmenging van haar in zijn privéleven wenst.
De slotscène verklaart waar de pijn bij Lara zijn oorsprong vindt.
Psychologische moeder-zoon-relatie film, sober en met goed acteerwerk.

Verhaalinhoudelijk geen eens zo heel bijzonder, maar verder doet de film eigenlijk alles goed: opbouw, acteerwerk, fotografie, sfeer. Niet teveel en niet te weinig.

Die film heb ik nog niet gezien, maar ook los daarvan is de rol van Harfouch eigenlijk erg Huppert-esque!

Boeiende film. Maar niet voor iedereen. Slow movie voor de liefhebber. Ik kan er alles over schrijven maar filmliefhebber Collins heeft de film hieronder al prachtig beschreven.

Een ding wil ik nog graag wel benoemen. Dat is de muziek van Aras Safaian. Prachtig!