En Corps (2022)

Vanaf 7 juli 2022 in de bioscoop (Cinéart)

Net als in zijn vorige prent maakt boomer Klapisch een laffe knieval voor de hedendaagse jeugd. Zij gaan niet langer naar kokette bistots, maar slijten hun dagen in herbestemde fabriekshallen, op ongemakkelijke doch minimalistische stoelen. Treffend hierbij is dat Klapisch de kijker geen keuzeruimte laat, maar erg categoriek is in zijn oordeel. Klassiek is slecht en modern goed. Hiphop: goed. Klassiek ballet: slecht. Literatuur: slecht. Spoken word: goed. Erotiseren van minderjarige deernes: slecht. Een bistrot: slecht. Een foodtruck: goed. Zelf chili sin carne maken in een gigantische trog voor een groep van dertig contemporaine dansers en artisanaal bier uit het flesje drinken: nog beter. Wijn: (waarschijnlijk) slecht.

Schietschijf hierbij is papa Podalydès, die als een totaal reactionair en wereldvreemd fossiel afgeschilderd wordt. Gewoon omdat hij zich lichtjes op zijn ongemak voelt bij de aanstellerige moderne dans capriolen van zijn dochter en haar gecreoliseerde bobo-vriendjes. En liever zou vertrekken naar een omstandige zakenlunch met zijn twee advocaten-buddies, met foie gras, pousse-café, the whole shebang. Eén van hen wordt gespeeld door Luchini, die monsterlijk staat te schmieren. Deze typisch Parijse notie van 'les trois mousquetaires' - bevriende, welstellende mannen van middelbare leeftijd die elkaar overtroeven in schelmenstreken en verbale uitsloverij - lijkt Klapisch nog het meest wraakoproepend te vinden. Tijdens de scène dat we het drietal te zien krijgen, hoor je net geen braakgeluiden van Klapisch op de achtergrond.

Opmerkelijk detail is tenslotte ook dat ultrahunk François Civil hier (net als in Deux Moi) als een absoluut kneusje afgeschilderd wordt. Zijn onstuimig mannelijk temperament bestaat erin dat hij soms erd luid begint te snikken, zich vervolgens verontschuldigt voor deze 'mauvais vibes' en stelt dat hij echt aan zichzelf moet werken. Mannen-->therapie, is een teneur waar we het allen eens mee kunnen zijn, tot ook het laatste greintje mannelijkheid in de westerse beschaving is uitgeroeid. Ondanks zijn ravissant uiterlijk speelt Civil zeer implausibel een friedzoned sukkeltje, die na een blauwtje te lopen even in een sierkussen schreeuwt, een manoeuvre waarmee verwilderde mannelijke woede wordt versmacht. Hoelang nog deze schertsvertoning voor de bom barst?

Jezus wat heb jij een gigantische hoeveelheid azijn in je donder gegoten zeg. Ik heb hem vandaag gezien en ben helemaal geen dans liefhebber maar ik heb genoten met een hele grote letter G.

Ik twijfelde nogal. Een balletfilm is niet echt mijn ding en tijdens de openingsscene bleef die twijfel totdat de titelsequentie begon en ik rechtop ging zitten. Deze muzikale stijlbreuk beviel me en ik dacht, dit kon toch wel eens anders worden. Dat viel niet mee en ook niet tegen. Het verhaal heeft niet zo veel om het lijf en de humor slaat wat mij de plank vaak net mis. Wat overblijft is een enigszins voorspelbare maar zeker ook genietbare film die ik over een half jaar zeker vergeten ben. Dat men echte dansers heeft genomen was in ieder geval een goede keuze, en niet zoals in Black Swan een actrice nemen die dan net doet alsof ze kan dansen. Pluspunt daarvoor.

Dansfilms kan ik soms prima smaken. Zeker als ze fantastische choreografieën bevatten als Climax, Cats en Spielbergs West Side Story. Ze kennen vaak veel overeenkomsten met actiefilms. De camera wordt vaak onderdeel van de dans/actie en de energie spat van het scherm. Wie twijfelt aan die overeenkomst moet maar eens de films van Woo en Peckingpah bestuderen. Maar ook menig martial arts film lijkt veel op dans.

In deze film is dat helaas niet het geval. Hoewel de dansers zeker kunnen dansen, laat de cinematografie het volledig afweten. Nergens doet het meer dan van een afstandje registreren. Erg jammer.

Verder heeft het verhaal ook weinig om het lijf. Een flutverhaaltje over een danseresje die zichzelf opnieuw moet uitvinden. Voorspelbaar en voorzien van eindeloos veel open deuren.

Was het dan helemaal niks? Nou vooruit, het bioscoopbezoek was een prima excuus om twee uur aan de hitte buiten te ontsnappen en verveelde niet.

2,5

De 28-jarige ballerina Elise Gautier [Marion Barbeau] ziet haar grote kans op een doorbraak in duigen vallen wanneer ze tijdens een optreden een ernstige blessure aan haar enkel oploopt. Mede omdat ze een eerder kwetsuur aan diezelfde enkel niet voldoende heeft laten herstellen is er een kans dat ze nooit meer zal kunnen dansen. Sabrina [Souheila Yacoub] en Loïc [Pio Marmai] weten haar over te halen om hun te helpen met hun food truck bij Josiane [Muriel Robin], die haar studio verhuurt voor conferenties of repetities. Toevallig is daar net een dansgezelschap gearriveerd met enkele oude bekenden. Wanneer choreograaf Hofesh [Hofesh Shechter] haar tijdens een repetitie vraagt om even als partner op te treden van Mehdi [Mehdi Baki], kruipt het bloed waar het niet kan gaan. Er is nauwelijks een verhaal, maar het charisma van Barbeau en de indrukwekkende, degelijk gefilmde dansscènes zorgen ervoor dat dit nooit verveelt. Vanzelfsprekend is dit vooral een aanrader voor liefhebbers of bewonderaars van expressieve dans.

Prima wegkijkertje, niettemin dankzij Marion Barbeau en ook de liefde voor de dans en het vliegje humor deden het goed.

Deze aangename film liet mij met een goed gevoel achter. Zowel de klassieke, als ook de moderne balletscènes zijn mooi. Daaromheen een aardig verhaaltje over een danseres, die ernstig geblesseerd raakt, maar weer opkrabbelt en aan haar tweede leven begint. Een mooie rol van Marion Barbeau. Goed gedaan.

De sikkeneurige opmerkingen van yeyo kan ik niet plaatsen.

Heel mooie en indrukwekkende film rond de hedendaagse moderne dans. Al ben ik geen kenner/liefhebber, de film boeide mij van begin tot eind! Mede dankzij de chemie tussen de hoofdrolspelers werd dit een zeer aangename kennismaking met de moderne dans. Zeker kijken als je ergens de kans krijgt!!

Flauwe film. Eentje zonder echt kraak noch smaak. Ik kan ook niet goed zeggen wat ik hier nu van vind. De titrlsequentie vond ik waanzinnig en ging er eens goed voor zitten. Maar de rest viel best tegen. Klopt het scnenario en script? Waarom irriteer ik me zo aan de moderne dansers? Het is mij llemaaal te vrijblijvend. Zeker modern maar niks aan. Marion Barbeau is een zeer charmante verschijning en voor de rest is dit vis noch vlees. Jammer.

In je vel.

Klapisch, de man die ons de ene Auberge Espagnole (dat is slang voor zoiets als een slordig huishouden) na de andere bezorgd heeft, en zichzelf daarmee nogal uit mijn blikveld gewerkt had met zijn standaard overdreven drukke gedoe. Kennelijk is hij op zijn oude dag wat makker geworden, of misschien slaat de adhd-medicatie eindelijk aan, want hij neemt voor de intro al zowat een kwartier. Toch is niet alle gedoe van de plaat, want de familie kan er wat van en ook de herhalende beelden van het schuddende busje zijn typisch Klapisch, net als de aanval van de yoga manbun.

In de cast is het leuk om Mathilde Warnier weer eens te zien, al heeft ze maar een heel klein rolletje. Maar dat is bijzaak, de film gaat om de hoofdrol van Marion Barbeau - misschien niet zoals haar filmvader Podalydès natuurlijk geheel onbevooroordeeld zegt het mooiste meisje ooit, maar ze beweegt zich wel heel mooi. Niet vreemd, want dat is haar vak en ook daarin is ze ook nog niet zomaar een willekeurige voorbijgangster die bij de casting een goede dag had - ze is première danseuse bij de Opera de Paris. Acteren kan ze ook wel, en haar glimlach lijkt op haar gezicht gebeiteld. Wat een leuke en frisse meid.

Dat heeft Klapisch kennelijk nog steeds - het talent om de juiste mensen voor zijn films te vinden. Sterker, hij heeft ook al een modern ballet met Barbeau gefilmd : ‘the art of not looking back’, van dezelfde choreograaf die ook aan deze film meegewerkt heeft. Eens zien of ik dat ergens vinden kan. En Barbeau heeft ondertussen ook alweer in een andere, meer reguliere film gespeeld: Un homme en fuite.

In de reacties lees ik overigens iets over filmvader Podalydès, dat hij haar keuze voor moderne dans zou afkeuren. Ik lees dat anders, ik zie hem ontroerd zijn en na afloop zijn dochter omhelzen. Heb ik iets gemist daarin? Behalve die potentiele controverse die, als hij uberhaupt bestaat en dan al zeker bijzonder homeopatisch uitgewerkt wordt, stelt het verhaal goedbeschouwd eigenlijk weinig voor. Een flauw en oversimplistisch feelgood-dingetje met een flauwe goede-afloop saus. Nee, het gaat niet om het verhaal, het gaat alleen maar om Barbeau.

Goed verzorgde film die aangenaam wegkijkt. Maar op de één of andere manier zat ik op een stukje drama of climax te wachten die maar niet kwam. Ondanks de twee uur durende zit kwam de aftiteling als een verrassing en liet me onbevredigend achter. Zonde, want acteren, sfeer, muziek, camerawerk etc was allemaal dik in orde. *3.0

Fris en aangenaam verrassend met zeer mooie dansscènes - de verdienste van Klapisch dat deze ook niet-insiders bleven bekoren en eigenlijk het visueel beste van de film uitmaken - doorheen een verhaal van herbronnen en romances, voldoende inhoudelijk gebracht om ook op dit vlak voldoening te schenken.

Goede vertolking van hoofdrolspeelster Marion Barbeau, al valt de rest van de cast zeker niet uit de toon.

Mooi. Cédric Klapisch weet altijd te boeien.