The Party (1968)

Een rommelige film is een vaak gebruikt kritiekpunt op deze website. Bij een comedy als the party (1968) werkt het echter wel (op de lachspieren). Vooral in het begin erg flauwe humor, maar naarmate de film vordert wordt het iets grappiger. De leuke set speelt hierin een grote rol.

Peter Sellers zet hier een fantastische blackface neer (shhht). Genieten voor het hele gezin.

Sellers schittert in deze komedie die het eerste uur vol steekt met grappige vondsten en ook wel op een gesmaakte manier allerlei menselijke trekjes bloot legt.

Helaas, nadien verdwijnt Sellers naar de achtergrond en gaat de film al te zeer slapstick hanteren. Jammer.

Alwéér een keer bekeken, via Canvas TV deze keer.

En alwéér evenzeer genoten als tijdens de vele vorige kijkbeurten.

Het was niet eens de bedoeling, want ik heb de film natuurlijk ook thuis, maar ik kan deze film gewoon niet weerstaan.

Verslavend grappig.

5,5* (als dat zou kunnen )

Ik wilde de film ook gaan kijken, maar heb het maar een minuut of tien volgehouden. Wat een slechte kopie was dat zeg! Ook een beeld van 4:3 dat kan nooit de originele beeldverhouding zijn.

thunderball

Daar was ik mij eerlijk gezegd niet eens bewust van, omdat ik weer zo geboeid was door de malle fratsen van Sellers (alias Hrundi V. Bakshi ) dat me dat blijkbaar ontgaan moet zijn.

De rol van Denny Miller moet overigens ook niet onderschat worden.

Diens interactie met Sellers is hilarisch.

Naar verluidt klikte het ook geweldig tussen de twee op de set (hoorde ik van Denny zelf ooit) en nam Sellers zelfs suggesties van Miller aan.

De naam "Kelso" (in koeien van letters) op de achterzijde van het jack dat Miller("Wyoming" Bill Kelso) droeg, was een idee van Denny waar Sellers erg om moest lachen.

Denny was in het werkelijke leven ook een man met een enorm gevoel voor humor.

Van al de films waarin hij ooit speelde was The Party zijn favoriet.

Begint inderdaad sterk maar verzandt in een flauw drukke bedoening.

Peter Sellers : douze points!

Dat neppe accent, die brownface, die flauwe slapstick … Deze film is zó fout dat-ie op de een of andere manier weer leuk wordt. Althans, de eerste 15 minuten. Daarna wordt het echt te kinderachtig. De foam party was dan weer wel een mooie afsluiter. Maar goed, als je hier de volle 99 minuten wil van genieten, heb je toch minstens 1,5 promille in je bloed nodig.

2,5* lijkt me wel een mild verdict.

Mwa..alcoholvrij kan ook, gewoon met een ander gevoel voor humor

The Party zit vol met humor in het straatje van André van Duin en Mr. Bean. Veel flauwer dan dit wordt het het niet. De verschrikkelijk trage aanloop kreeg gelukkig wel een wat vlotter vervolg, maar ook het chaotische eind kon de film niet meer redden.

Sellers is op momenten wel weer sterk als sukkel die zichzelf in de nesten weet te werken met zijn stuntelende gedrag .
De rol van de kelner die steeds dronkener word was een goeie vondst

Peter Sellers als Indiër die per ongeluk wordt uitgenodigd op het feest van een grote filmbaas. En dat loopt uiteraard niet volgens plan. In het begin gaat het nog wel en zitten er ook wel leuke grappen in. Maar het wordt ook steeds duidelijker dat de regisseur wel een erg groot liefhebber van de films van Jacques Tati is. Eigenlijk speelt Peter Sellers hier de Indiase versie van Monsieur Hulot. En dat is eigenlijk schaamteloos en stuitend, want het niveau van de echte Tati / Hulot wordt hier bij lange na niet gehaald. Het is een hele goedkope imitatie in een verhaal dat toch wel heel erg mager is en een film die uiteindelijk mijlen ver over de top gaat.

Klassieker deze! Prachtig!

Naslag op internet wijst erop dat het niet als discriminerend wordt gezien door Indiërs. Verder omdat de dvd toch nog steeds in bezit is de film nog maar eens geprobeerd. Zo leuk als vroeger zal het echt nooit meer worden maar kan ook komen door mijn in loop der jaren gekregen afkeer van Sellers.

Het begin is wel grappig en hier en daar ook wat leuke momenten. De dronken ober blijft leuk en dit samen met het hilarisch hoogtepunt van de film de eetscène blijft de dvd wel de moeite waard om in bezit te houden.

Echt zo'n film die ik graag leuker had gevonden. Maar helaas, het is allemaal aan de flauwe en langdradige kant, met slechts hier en daar een leuke grap of geslaagde visuele vondst. Peter Sellers (hier weinig overtuigend geschminkt als indiër) is altijd de moeite waard en hij is hier zeker op dreef, maar zelfs hij kan geen brood bakken van het matte script. Het huis waar het feest zich afspeelt is overigens wel geweldig gevonden en/ of bedacht.

Deze film ooit gezien op de toenmalige tv zender MGM, had geen idee wat ik moest verwachten, maar wat een heerlijke komedie met veel droge humor en een uitstekende Sellers. 5/5

Matig.

Peter Sellers als Indiër.. Het zou 'm vandaag ongetwijfeld een karrevracht aan commentaar van Twitter-verongelijkten opleveren, maar 1968 was, gelukkig, een andere tijd. Het ziet er in ieder geval onnozel genoeg uit. Behalve de kleur (en het accentje) lijkt hij ook totaal niet op de gemiddelde Indiër. Het deed me wat denken aan John Wayne die ooit Genghis Khan speelde - da's ongeveer even absurd.

In ieder geval zet het de toon van deze chaotische en uiterst flauwe film. Sellers zelf doet het eigenlijk nog wel goed. Hij is niet lawaaierig of druk, maar eerder een stille snul. Die slapstick is helaas niet aan mij besteed. Het is gewoon mijn type humor niet. En dan wordt zelfs een film The Party, mij reeds enige jaren gekend als een must-see van Sellers' oeuvre, een taaie brok, de rijkelijk aangeklede en gekleurde feestlocatie ten spijt.

2

Dit is niet goed oud geworden zeg. Ouch.

Hoe een onwetende "Indiër" een filmset en een jetset avondje om zeep helpt. Briljant de voor die tijd.... nieuwste elektrische snufjes voor het huis. Beste bijrol... de kelner, geweldig non-verbaal!

Peter sellers in topvorm.geniale komedie.

Als kind heb ik hier hard om gelachen, als (jong)volwassene vond ik het allemaal aanzienlijk minder leuk. Nu ik The party vele jaren later weer eens zie vallen we allemaal andere dingen op: de perfecte cameravoering, het prachtige sixties-kleuren-ontwerp, de ouderwets lange takes (heerlijk), de geweldige rol van Steve Franken als de dronken butler Levinson, en natuurlijk de Tatiësque insteek inclusief volgebabbelde geluidsband. Inderdaad, dit is Blake Edwards' eerbetoon aan Tati, maar wat is daar mis mee? Het haalt misschien – nee, zéker niet het niveau van Tati's vier meesterwerken, maar in dit eigen universum heeft Hrundi V. Bakshi wat mij betreft evenveel bestaansrecht, en Edwards valt in ieder geval niet voor de verleiding om hier lach-of-ik-schiet-humor van te maken. Merk ook op dat Bakshi nergens belachelijk wordt gemaakt of in onze ogen zijn waardigheid verliest (net als monsieur Hulot trouwens), en de handige manier waarop hij op het einde contact weet te houden met Michele (de tegenhanger van die lieve juffrouw uit Les vacances de M. Hulot) is ingenieus. Na al die jaren blijkt dit (weer) een onverwacht grappige en (toch ook) onverwacht ontroerende film.