The Commitments (1991)

topfilm,verscheidene keren gezien,wat een soul en wat een blues,en wat een heerlijke humor,britse humor is gewoon top !!!

De beste film die ik in maanden heb gezien. Echt zo'n overhéérlijke film vol droge humor, hilarische situaties in werkemans-Dublin (dat taaltje!) en schitterende muziek. Het verhaal mag dan misschien wat 'dertien in een dozijn' klinken, maar het scenario is schitterend uitgewerkt en de acteurs, muziek en humor maken alles af. Echt een fantastische film, een dubbel en dikke aanrader. Deze film heeft pas soul!

Uiterst vermakelijke film, met goede muziek en dito acteerwerk. Beetje jammer dat Wilson Picket /spoiler] niet meespeelt. Vooral het begin van de film vind ik geweldig..... de 'audities'..... Vier sterren dus.

Echt supergoed, zowel de muziek als de film !

Deze avond 'The Commitments' gratis meepikken.

Affiche.

Dat ziet er goed uit speedy.

Veel kijk- en luisterplezier gewenst.

Zonder deze film hadden The Corrs, die van Radio en Breathless misschien wel nooit bestaan.

Zij deden daar auditie en ontmoeten daar hun manager.

Ze zijn zelfs nog in de film gezien.

Leuke film!

Heb de boek gelezen - een zeer amusant werkje. Moet de film maar eens zien.

Fantastische film. Goede muziek, de nodige portie humor.

Geweldige film met prachtige soundtrack, afgewisseld door heerlijke humor.

Wat mij bovendien bijzonder aansprak was de hele sfeer van de film: typisch Iers.

Avond aan avond, zeven dagen in de week, vind je in Dublin in de vaak overvolle pubs solisten of kleine bandjes, die voor een enthousiast publiek (steevast gewapend met een Guinness), voor een geweldige sfeer zorgen. De film, gebaseerd op het boek van Roddy Doyle, is fictie, maar komt heel dichtbij de alledaagse werkelijkheid in Ierland. Een unieke ervaring.

Eergisteren viel de R-2UK in de bus en meteen maar gekeken. Heerlijke feel-good movie met boven verwachting prachtige muziek. Veel impressies van de alledaagse werkelijkheid in de regio Dublin van rond 1990.

Er wordt met Iers accent gesproken, dus zijn de Engelse subs wel zo prettig.

De mooie Andrea Corr, toen leadsinger van The Corrs (en inmiddels billionairsvrouw), heeft slechts een cameo en zingt niet, jammer.

Tav de DVD transfer: beeldkwaliteit is net boven VHS-niveau, audio is daarentegen prima.

Om vaker te kijken; IMDb 7,5/10.

PS

DVD is nu € 2,28 inkl. bij Play.

Er is niks mis met Engelse pubs (tenzij ze te vroeg sluiten), maar ze moeten het afleggen tegen de gezelligheid en sfeer in Ierse pubs. Een flink deel van het Ierse sociale leven speelt zich van oudsher in de pub af. We're in a crisis, let's have a party!

@BBarbie. Goed lezen, ik heb het over de ondertiteling, cq. subtitles; in de volksmond verkort 'subs'.

Hahaha, ik vind de opmerking dan wel weer bij de naam passen!

Mijn opmerking is inderdaad totaal misplaatst.

Mijn excuses daarvoor.

Heerlijke muziekfilm over de romantiek van het vormen van een bandje en alle goede en slechte gevolgen die erbij komen kijken. De recht-voor-je-raap taal en de sfeer wordt buitengewoon goed weergegeven. Lekkere soul en een absolute aanrader!

Blijft een heerlijke film, naast Spinal Tap misschien wel mijn favoriete muziekfilm. Feitelijk doen we niet meer dan kijken naar een clubje van losers met een beetje talent dat lijdt onder het feit dat het allemaal zulke ongelooflijke amateurs zijn. En juist dat gegeven maakt deze film zoveel malen verfrissender dan het gros van de films over mensen die het willen maken (neem die dansfilmhype er maar even bij): het loopt hier gewoon helemaal niet goed af voor de band, zoals het in het echt tenminste ook gebeurt.

Goede zet om acteurs met muziekervaring neer te zetten, geeft meteen een realistisch beeld van hoe in een oefenruimte spelen er aan toe gaat. Het feit dat het ook nog Ieren zijn zorgt daarnaast ook nog voor een extra portie hilariteit vanwege de fantastische accenten en de droge humor. Dat ik verder totaal geen liefhebber van soul ben maakt eigenlijk helemaal niets uit, de manier waarop de muziek hier zo spontaan en gepassioneerd vertolkt wordt zorgt er automatisch voor dat ik er best van kan genieten. Decco mag dan wel een lul zijn als personage, hij heeft een fijne strot! Het leukste personage is echter geen muzikant. Ik bedoel dan niet Jimmy Rabitte, maar vooral zijn door Colm Meany gespeelde vader. That's fucking blasphemy, Elvis wasn't a Cajun!

The Commitments is, ondanks het feit dat de band compleet faalt gewoon een van de leukste muziekfilms die er te vinden zijn. Zelfs voor niet-soul liefhebbers uitstekend te genieten!

Droge Ierse humor in combinatie met een leuk verhaal omtrent het vormen van een band, maakte deze film in het begin zeer vermakelijk. Genoten van de scène met iedereen die langskwam voor audities. Erna kwam er voor mij toch wat meer de klad in. De optredens zijn leuk, maar ik ergerde me kapot aan de onderlinge ruzies die ontstonden binnen de band. Niks anders dan schreeuwen en schelden, misschien dat sommigen dit juist realistisch of iets dergelijks vinden, ik vond het niets toevoegen. Vond het wel een geinig dat ik er na lang nadenken eindelijk achterkwam dat de gitarist dezer dagen de zanger van the Frames is, waanzinnige band.

3*

Mja, ik vond deze film echt zo weinig om het lijf hebben. Kinderachtige dialogen, louter flat characters, geen verhaallijn en zelden licht grappig. Ik moet zeggen dat ik er ook gewoon veel van had verwacht, ik ben deze film gaan kijken omdat deze van dezelfde regisseur als Mississippi Burning is, en die vond ik fenomenaal. Maar goed...

0,5 voor de moeite

+0,5 voor mooie beelden van Dublin

+0,5 voor de fijne muziek

--------------------------------

1,5*

Prachtige film, leuke humor , we hebben (vooral het eerste uur) regelmatig kunnen schuddebuiken!

Fijn filmpje. Prima opbouw qua feelgood; leuke personages, lekkere muziek, settings (Dublin) etc. Na verloop van tijd wordt de put wat bodemlozer voor de groep. Nergens echt ernstig, maar vond dat wel het minste van dit verhaal; de ruzies, het gezeik. Had gedacht dat ze 't wel zouden redden. Verder weinig op deze film aan te merken. Het zootje ongeregeld zorgt voor genoeg vertier. En Alan Parker maakt nog even doodleuk reclame voor zichzelf. Heb me prima vermaakt, volume vol gas, borrel erbij. Wie doet je wat.

Prettig.

Het moet me wel van het hart dat het verhaal ernstig cliche is, maar het wordt aan de andere kant heerlijk naturel en ongedwongen opgedist - waarbij dat in het begin wel wat meer indruk maakt dan zeg grofweg vanaf de helft. Met nogal wat fijne subtiele humor erdoorheen, niet van het soort waar ik nou echt buikpijn van krijg, maar wel leuk. En wellicht het sterkste punt, er wordt fijn gespeeld. Met de muziek heb ik jammer genoeg net wat minder.

The Commitments is niet een film die ik zelf ontdekte, maar wel een die me meermaals werd aanbevolen. Ik wist al dat er in Londen een grote West End musical gemaakt is gebaseerd op deze film en ik ben in de regel best geïnteresseerd in (films over) bands. Toen ik de film cadeau kreeg, was ik dan ook behoorlijk nieuwsgierig.

Ik vond 'm erg leuk. Het is interessant om te zien hoe in eerste instantie geprobeerd wordt een band überhaupt op te richten en hoe men vervolgens worstelt om aan de top te komen. Ondanks dat er grotendeels een 'feelgood' sfeertje heerst, schuwt men niet de problemen die er binnen een formatie kunnen ontstaan. In het begin lijkt dit een logisch onderdeel van het verhaal (verschillende persoonlijkheden die min of meer gedwongen worden plots samen te werken), maar na verloop van tijd, en zeker richting het einde toe, wordt het veelvuldig voorkomen hiervan wel erg vervelend. Overigens vond ik de break-up iets te snel gaan.

De film kent tevens sterk acteerwerk. De diverse bandleden zijn allemaal individuele personages geworden met hun eigen trekjes en ze komen allen voldoende tot hun recht. Ook de setting behoort tot de pluspunten. Dublin heeft iets unieks en is op de één of andere manier gewoon de ideale locatie voor deze film. De muziek zelf is toegankelijk en de band klinkt erg lekker. Het zijn geen blijvend memorabele nummers, maar het is erg vermakelijk om naar de uitvoeringen te kijken.

In filmisch opzicht is het verder geen hoogvlieger o.i.d., maar de film is bijna non-stop vermakelijk en de cultstatus die de film inmiddels wel verworven heeft, is wat mij betreft volledig terecht. Wie zoekt naar een verstand op nul film met een dosis goede, opzwepende muziek, kan ik The Commitments in ieder geval van harte aanbevelen.

3,5*

“I was happy in the haze of a drunken hour, but heaven knows I'm miserable now...”

“Yeah, I know how you feel.”

Heerlijk. The Commitments heeft op de eerste plaats geweldige muziek, en tijdens meerdere nummers kun je moeilijk stil blijven zitten. Heerlijk taaltje ook dat Iers. Strong, Ball, Doyle Kennedy en Hansard hebben een uitstekende stem, en het verhaal over een net opgezette band die door onderlinge ruzies uit elkaar valt zit sterk in elkaar. De film deed me soms een beetje denken aan Almost Famous, maar waar Crowe vooral mikte op sentiment en melancholie, zorgt Alan Parker ervoor dat er ook veel te lachen valt. En de Ierse setting zorgt ook voor een wat rauwer randje. Maar de muziek en het geruzie onderling zorgen voor de sterkste momenten.

Haha, leuk dit! Een groep Ierse working-class jongeren richten een soulbandje op in Dublin begin jaren '90. Redelijk atypisch muziekgenre voor Ierland. De verloederde buitenwijken van Dublin doen onmiddellijk denken aan bvb films van Ken Loach of Shane Meadows, maar het gaat er véél vrolijker aan toe. Geen sprake van sociale drama's, hier ziet je een zootje ongeregeld die samen muziek moeten (leren) brengen en met allerlei organisatorische problemen zitten. Hoofdfiguur is "manager" Jimmy Rabbite, een ambitieuze jongeman. De nummertjes waren fijn gebracht, al was het teveel van het goede in het laatste half uur... Ik zat nu ook niet op een optreden te wachten. . Zanger Deco deed me wat aan de Bert-figuur uit de Dirkjan strips denken, maar wat een hemelse stem en wat een zalige dude ... Goede film.

Heerlijke muzikale film met leuke Ierse humor! Jammer dat dit soort films niet wat vaker worden gemaakt, de omslag komt wel later in de film en de sfeer wordt dan wat meer "dramatischer" maar de geweldige soundtrack en de heerlijke soul en blues muziek houden het geheel toch nog luchtig.

Het is een film waar je weet wat je te wachten staat, maar wel op een fijne en goed uitgewerkte manier. De acteurs acteren daarbij ook nog eens erg naturel en dat geeft de film ook een wat meer realistische feeling mee.

4*

Deze film heeft altijd steevast tot mijn favorieten behoord, en is een van die films die een grote indruk op me heeft achtergelaten in mijn jongere jaren. Zodoende vond ik het weer eens tijd worden voor een herziening. Ditmaal middels een puike Blu-ray uitgave.

Het was weer een feest der herkenning. Ik kon me nog moeiteloos zowat elke afzonderlijke scene en memorabele gebeurtenis herinneren, hoewel ik de film al jaren niet meer had gezien. Als een film het kan bewerkstelligen om zo op je netvlies te zijn gebrand, moet er wel wat goed aan zijn. Na herziening voelt de film van Alan Parker, die toch wel een eclectisch oeuvre heeft gemaakt, nog altijd verassend vers aan.

Het verhaal, gebaseerd op het boek van Roddy Doyle, heeft een fantastische uitwerking gekregen. Dat het afgezet wordt tegen een achtergrond van het barre Dublin in de jaren '90, tilt het geheel nog meer naar boven. Het voelt realistisch aan, maar toch blijft het redelijk luchtig en wordt er op humoristisch vlak een perfecte balans gehouden. Hier is de cast natuurlijk ook mede verantwoordelijk voor. Het is achteraf een goede zet geweest van Parker om voor 'echtheid' te gaan en een cast samen te stellen die grotendeels uit niet-acteurs bestond. De meesten kwamen uit de directe omgeving. Naar eigen zeggen heeft Parker destijds iedereen die maar een beetje muzikaal was en / of een instrument kon bespelen op auditie gehad. De cast die hier uiteindelijk uit is gerold is een heerlijk memorabel gezelschap gebleken.

Natuurlijk is de muziek een rode draad. Deze is fenomenaal. In the Midnight Hour, Mustang Sally en andere klassiekers komen voorbij. De muziek is heerlijk! Ik kan nog altijd intens genieten van het stemgeluid van Andrew Strong, die destijds pas 16 jaar was en per toeval op de set werdt ontdekt. Wat een ongelooflijke strot! Hij vergezelde zijn vader, die Parker met de muziek in de film zou helpen. Toen hij een microfoon in handen kreeg, viel ieders mond open van verbazing. De rest is geschiedenis. Overigens was Van Morrison in eerste instantie benaderd voor de rol van Joey 'The Lips' Fagan, maar deze had aanmerkingen op het script en was ronduit verbaasd dat zijn eigen muziek niet in de film werdt gebruikt. Gelukkig kwam men uit op Johnny Murphy, een van de weinige échte acteurs in de film. Wat een heerlijke rol zet hij neer. De perfecte keus voor zijn rol, zoals eigenlijk geen enkel lid van de cast misplaatst aanvoelt.

Het geheel is overigens erg goed in beeld gebracht. De live optredens van The Commitments springen er echt uit en voelen natuurlijk aan. Het heeft zich geloond dat de meeste 'acteurs' wel degelijk echt een instrument kon bespelen. Maar buiten dat weet Parker het geheel heel transparant en écht in beeld te brengen en voor te schotelen aan de kijker.

Ach, misschien maak ik er wat teveel een hogere wiskunde van, maar wat heb ik genoten van deze herziening. Er gaan er gegarandeerd nog meerdere volgen. Ik kan haast niet wachten. De heerlijke Ierse humor. Het gescheld, waaronder zo'n 145 keer 'Fuck', de accenten, de dialogen. Het is voor mij keer op keer genieten geblazen van de capriolen van de 'Saviours of soul' uit Dublin, voor wie het avontuur toch eindigt met een zure nasmaak. Of het nou Joey is die omflikkert met zijn scooter, de opvliegerige 2e drummer, die tevens uitsmijter is, of de hilarische audities bij Jimmy thuis, er zijn zoveel elementen in deze film die me aan het lachen weten te brengen.

5 Sterren.

Op de gok bij de kringloop opgepikt en ik weet niet waarom maar ik had hier een bepaald gevoel bij, namelijk dat dit best wel eens wat kon zijn. En dat gevoel zat wel goed zo blijkt.

Men neme Dublin ergens eind jaren '70 begin '80 met de werkeloze Jimmy die het idee op vat om een band op te richten, en wat dat betreft niet zomaar een band, nee een soulband ook nog. Al snel daarna zit huize Rabbitte vol geïnteresseerden die hun kunsten komen vertonen en daarmee heeft de film zijn eerste hilarische fase al te pakken met verschijningen gelieerd aan iedere muzikale stroming en artiest die je maar bedenken en een stortvloed aan wannebe artiesten die hun hart uitkwelen waar pa Rabbitte lichtelijk verbouwereerd zijn weg doorheen zoekt. Uiteraard duurt het niet lang tot men zo'n beetje uit iedere hoek en krocht een typetje of karakter heeft getoverd wat resulteert in een aanzienlijke band. En potdikke, zit dat ook nog even goed in elkaar want die drummer kan echt wel drummen en Maria Doyle Kennedy en vooral Andrew Strong hebben een gouden strot. Nu alleen nog de doorbraak zou je zeggen...

Maar we moeten vooral het fraaie tijdsbeeld van het armoedige Dublin niet vergeten met sobere en vervuilde straten, hoge werkeloosheid en vooral hilarische en dik aangezette accenten. Want wat wordt er bij tijd en wijlen toch heerlijk op elkaar gefoeterd en gescholden. Leuk is daarna natuurlijk hoe de band langzaam vanaf de eerste repetitie als puzzel langzaam inelkaar past en iedereen zijn plaats vind, en natuurlijk mag het hilarische eerste optreden niet vergeten worden bol van de stress, overacting en pech. Maar uiteraard zou het niet een band zijn zonder ruzie en relationele besognes waar het allemaal ook nog best wel eens even tegenzit voor bepaalde leden en het zeker geen rozengeur en maneschijn betreft.

The Commitments valt dan ook op als heerlijke film met aansprekende karakters, goed acteerwerk, een goed tijdsbeeld en sfeersetting, is de muziek werkelijk heerlijk en komen de leden van The Corrs ook nog voorbij als figuranten die auditie hadden gedaan. Opmerkelijk gezien zij tot wereldfaam zijn uitgegroeid maar hier niet in aanmerking kwamen voor een grotere rol. Afijn, desondanks een meer dan prima en vermakelijk film.