You're a Big Boy Now (1966)

We spelen deze film op 30.12 CINEMATEK - Programma - You're a Big Boy Now

Voor de muzieliefhebbers onder ons: de groep The Lovin' Spoonful heeft de soundtrack voor deze film geleverd.

Coppola is niet per se een cineast die me nauw aan het hart ligt en ik heb me dan ook nooit verdiept in de mans beginselen. Wat kan mij het schelen hoe die oetlul aan zijn carrière begonnen is? Ik wist wel vaagweg dat hij, net als Bogdanovich, Scorsese en vele anderen, afkomstig was van de Corman-stal en dat leek mij wel te volstaan als origin story. Het is maar recent, in het licht van een Cinematek retrospectieve, dat ik heb ontdekt dat Coppola in de jaren '60 nog allerlei swingende erotische films van bedenkelijk allooi heeft geregisseerd! Zijn echte 'nudie cuties' worden helaas niet vertoond door de Cinematek, maar wel deze You're a Big Boy Now, een bronstige post-tienerkomedie. Hetzelfde overkwam mij als bij een vertoning van 'Take the Money and Run' destijds, ik zit warempel als enige als een krankzinnige te lachen in de zaal. Voor de geïnteresseerde jongedames: jawel, ik was die adonis met zijn maatpak en Hermès das op de tweede rij. Ik denk dat deze grove en maffe humor van de late jaren '60 te cynisch is voor de minzame Brusselaars. Bovendien grossiert You're a Big Boy Now in drukke sightgags en woordgrapjes, als je zoals onze gemiddelde francofone vriend beperkt bent tot de ondertitels (of 'voettitels', zoals men dat vroeger blijkbaar noemde), zal de humor volledig aan je voorbij gaan. You're a Big Boy Now is een welkome aanslag op het zenuwstelsel, met een dermate nadrukkelijke decoupage die ergerlijke estheten 'slecht montagewerk' zullen noemen, maar qua stilistiek eigenlijk prima bijdraagt aan de cartooneske vormgeving van de film. Dit is geen film voor contemplatieve watjes, maar voor zij die houden van eindeloos vigoureuze uitbarstingen van hilariteit. Een haan die enkel jonge vrouwen aanvalt, vooral als ze aantrekkelijk zijn! Een smerige klabak aan het rondhossen met zijn blaffer in aanslag, klaar om de LSD-trippende beatniks er van langs te geven! Dwaasheid, plezier, kortademigheid, een valpartij, BOEM PAUKESLAG! Jerry Lewis is een betere acteur dan Dustin Hoffman! In heel de beeldenchaos gaat Coppola ook wel al inventief te werk met allerlei speelse knipoogjes, zoals het laatste shot van de Pretzel-machine.

In al zijn baldadigheid vond ik de film ook zowaar ontroerend en hier trek ik opnieuw de parallel met Take the Money and Run. Op basis van louter deze twee films kom ik tot de conclusie dat de late jaren '60 werkelijk het hoogtepunt van de westerse beschaving was. Er heerst een tomeloos enthousiasme en optismisme dat we noch voordien, laat staan nadien hebben gekend. Met een swingende beeldvoering zien we een kaleidoscopisch portret van Times Square van weleer. "Vroeger kon je nog pretzelfs aan 5 cent krijgen, nu kosten ze 15 cent" weerklinkt een mijmering. Hoelang nog voordat de archetypische 99c pizza slizes uit het straatbeeld verdwijnen? De romantiek in deze film is niet te versmaden. Net als in Take the Money and Run krijgen we werkelijk de indruk dat al onze idyllische noties van verliefdheid pas ontstaan zijn in de 1966 en de jonge Bernard zowat de allure van een ontdekkingsreiziger krijgt. Zelden voelde een liefdesvlucht zo tastbaar: uiteraard laat hij zich aanvankelijk gek maken door een onbereikbare nimf, om vervolgens bij een degelijk meisje te eindigen - Karen Black in haar eerste rol. "Ik vond een plek waar ze nog pretzels aan 5 cent aanbieden."