The Talented Mr. Ripley (1999)

Behoorlijk matige film. Matt Damon slaagt er niet in om een hoofdpersonage neer te zetten dat echt weet te boeien. Ook de overige vertolkingen zijn nogal vlak. De personages komen niet echt tot leven en daardoor is het ook wat moeilijk om in het verhaal te komen. De enige die nog enigszins weet te overtuigen is Marge (een rol van Gwyneth Paltrow). Verder gaat het op enig moment wel wat tegenstaan, dat telkens net niet ontdekt worden van Ripley. Weinig geloofwaardig. De film duurt ook wel wat lang, gelet op hetgeen het verhaal te bieden heeft. Het wordt op enig moment vooral meer van hetzelfde en ietwat langdradig. Ook leunt de film hier en daar wel erg op toevalligheden en onwaarschijnlijkheden, met als ‘hoogtepunt’ de eindscène. Wel een sfeervolle setting in Italië, dat maakt het wel wat leuker om naar te kijken.

Hele goeie remake van Plein Soleil, maar alsnog vind ik Plein Soleil toch beter vind dit toch wel een hele andere film maar wel erg goed! Helaas heeft Matt Damon niet de charmes van Alain Delon maar daar kan bijna niemand aan tippen.

Tweede kijkpoging voor deze The talented mr. Ripley en wederom niet helemaal overtuigd. Net als bij

The English patient vind ik bij de films van Anthony Minghella geen connectie die me overtuigt van een wow-effect. Ook bij Matt Damon heb ik datzelfde gevoel. Hoewel zijn prestatie hier behoorlijk was, blijf ik hem een overschat acteur vinden. In The departed was hij voor zijn doen bovengemiddeld ok, maar zijn topprestatie moet toch Good Will Hunting zijn.

The talented mr. Ripley kent een lange aanloop en er wordt wel voldoende aandacht besteed aan de personages. Mooie beelden van het culturele Italië passeren de revue en brengen sfeer in de film. De Mediterraanse sfeer wordt mooi opgesnoven en zijn een pluspunt voor de film. Dickie en Tom zijn elkaars tegenpolen, de één charmismatisch en extravert, de ander introvert en schuchter. De film berust op veel toevalligheden wat de geloofwaardigheid in het gedrang brengt. Het eerste gedeelte is nog redelijk, maar nadien had ik het wel gehad. Ik kon er mijn aandacht nog moeilijk bijhouden. Een behoorlijke voldoende dus alles in acht genomen wat mij betreft.

De acteerprestaties in deze film zijn goed.

Maar de ganse film wist mij niet te overtuigen, vond hem saai en vooral langdradig...

Meer dan interessant drama, met het prachtige Italië en een fantastische soundtrack als achtergrond.

Een boeiend verhaal wordt rond Ripley geweven, iemand met een niet bepaald benijdenswaardig leven, zeg maar gerust miserabel en betekenisloos. Enige vorm van sympathie voor Tom is niet onredelijk die door dom toeval een taak krijgt van scheepsmagnaat Greenleaf. Mooi word zijn aankomst gebracht in het betoverende Italie, het rustige en weldadige leven maar toch ook het mysterie Ripley zelf die er soms rare gewoontes op na houd. Daarnaast wordt het mysterie mooi gestalte gehouden door het trage tempo en vooral het tot totstandkoming van bepaalde dingen en gebeurtenissen. Is het zo zorgvuldig uitgedacht en gepland of overkomt het Ripley ook maar?

Damon wordt zorgvuldig geregisseerd en speelt goed, Law is perfect voor zijn rol als playboy, Hoffman op uitmuntende wijze stuitend zoals zo vaak en wat is Blanchett om op te vreten zeg. Na de kennismaking met het heerlijke leven en hunkering naar acceptatie, zelfs twijfelachtig qua geaardheid, valt het grote voorbeeld toch tegen en ontstaat het grote masterplan om vooral het leventje door te kunnen zetten. Iets wat uitmond in het leven van een pathologische leugenaar, en tevens iets dat altijd met risico gepaard gaat, vooral als je als een ander voordoet. Exemplarisch is de eenzame kerst en het wantrouwen van velen, en hoe onnozel groef hij zijn eigen graf al amper in Italië om zich als Greenleaf voor te stellen aan Meredith.

Echter, wat aan deze film schort is het volgende; het tempo en toch gebrek aan spanning. Twee dingen waarvan het tempo naar het einde steeds meer begint op te spelen, en juist de spanning eindelijk een beetje begint te komen na de moord op Freddy. Desondanks blijft The Talented Mister Ripley een droom van een film met de prachtige soundtrack, overladen met mooie Jazz, en de prachtige cultuur en natuur van Italië. Alleen daarom is de film al de moeite waard te gaan kijken. De vraag blijft, en vandaar de toenemende interesse voor Plein Soleil en het boek van Highsmith, was Ripley al zo voor zijn introductie en mix up met het jasje?

In de talented mr. Ripley is het soms onduidelijk of het verhaal een kritiek op het kwaad is of juist een uitnodiging daartoe. Highsmith zei dan ook over het boek dat haar doe als volgt was: showing the unequivocal triumph of evil over good, and rejoicing in it. I shall make my readers rejoice in it, too. Maar Ripley zelf is niet zozeer bewust kwaadaardig, hij is veeleer amoreel. Ripley is een 21st century Machiavellian!

Ripley is losgeweekt van de ethiek en als zodanig is hij een vrij man. Hij is vrij om zijn doelen naar eigen oordeel na te streven: alle middelen zijn acceptabel! Hij vermoord Dickie niet om het moorden, maar om de levensstijl die hij zo vergaart. Maar waar Machiavelli de moraliteit op de schop nam om te heersen, om macht te vergaren, daar wilt Ripley niets dan een esthetisch leven. Mr Ripley verlangt naar het leven van een aristocraat, zoals in de netflix serie the Crown, met lekkere wijn, mooie muziek, en een mooie boot, etc.

Ripley neemt voor mij dezelfde mythische proporties aan als een figuur uit een Dostoyevski boek. Of beter, eigenlijk is Ripley al een beetje zoals Raskolnikov uit Misdaad & Straf. Allebei vermoorden ze iemand om een doel te realiseren. De ego, het grote dikke ik, is belangrijker dan de traditionele morele waarden die de samenleving aan ons oplegt.

Nu we niet meer leven in een door religie betoverde wereld, is het kwaad niets dan bijgeloof, een product van de verbeelding. Maar er is een groot verschil tussen Dostoyevski en mr. Ripley: Ripley voelt niet echt spijt (tuurlijk hij loopt soms wat te klagen over zijn donkere binnenkamers, maar hij gaat door, hij blijft moorden, blijft genieten van de schoonheid van een aristocratisch leven, en hij komt er allemaal mee weg). Dostoyevski's Raskolnikov gaat daarentegen om van spijt.

Uiteindelijk stelt de film wat Leo Strauss "the most terrible truth" noemde ter discussie. Als we leven in een doelloos universum, en als er geen God is om een goede uitkomst te garanderen, waarop kunnen we dan nog hopen? Mensen als Richard Dawkins denken dat we religie in de prullenbak moeten gooien en dan kunnen we eindelijk gelukkig zijn en schaamteloos thee drinken. Maar mr Ripley stelt ons de vraag: is dat zo? Blijft de moraliteit intact zonder God? Onze begeertes concurreren en staan in conflict met elkaar. De één wilt dit, de ander dat, en we willen allemaal de ring. Wat houd ons nog tegen om mr. Ripley te worden?

Knappe, maar trage film- eerste 50 minuten is het gaaaaap- die je "sympathy for the devil " doet bekomen. Tom moordt Greensleaf niet om te moorden wie hij is, maar om wat hij heeft. Anderen die mogelijk in de weg staan moeten er ook aan geloven. Je vraagt je toch de hele film af waarom Tom niet weg gaat, vlucht? Damon wekt als persoon geen "sympathy op, dat lukt Delon wel in het origineel. Toch wil je onbewust dat Tom er mee weg komt, wat je aan voelt komen als je de film ziet. Ik vraag mij wel af hoe hij dat op die boot doet in de eindscene.

U bent gewaarschuwd ....een lange zit!!! ( verhaal lezen, de eerste 50 minuten doorzappen)

Mr. Ripley is een eng mannetje.

En bijna 12 jaar later geef ik je groot gelijk.

Middelmaat.

Het eerste uur kabbelt de film op een gezapig tempo verder, maar alles wordt zo stijlvol gebracht met mooie beelden van Italië dat het niet stoort. Dan pas komt de ware aard van Tom Ripley naar boven en weet hij zich overal uit te praten. Zowat iedereen gelooft hem en dus doet hij verder waarmee hij bezig was en waarin hij goed is : liegen en moorden. Goede acteerprestaties, goed verhaal. 4 sterren

Te veel toeval- en ongeloofwaardigheden, vooral dat Riply er niet door Dicky uitgesmeten werd nadat hij na lange tijd pas vertelde dat hij niet toevallig opdook maar door Dicky's vader gestuurd was en ook meteen maar even zijn bedriegers talent openbaarde.

Een film die ik al tijden graag wilde zien, gisteravond eindelijk bekeken.

Minghella heeft zich voor deze film laten omringen door een absolute sterrencast. Matt Damon speelt hier een verrassend sterke rol als de charismatische Tom Ripley, die duizend dollar krijgt als hij het verwende rijkeluiszoontje Dickie Greenleaf (Jude Law) en zijn verloofde Marge Sherwood (Gwyneth Paltrow) terug naar Amerika weet te brengen.

Het eerste uur is vooral een erg lange reclamespot van Italië. Ook wordt er veel tijd uitgetrokken om de hoofdpersonages wat beter te leren kennen en kabbelt het verhaal rustig verder totdat er zich een verschrikkelijke gebeurtenis voordoet en alles op z'n kop zet.
Vanaf dat moment heeft de film een hoger tempo en zien we Matt Damon op z'n allerbest.
Het einde is redelijk verrassend en open, reden genoeg om de film ooit nog eens op te zetten. Waarschijnlijk vallen dan meer dingen op hun plek.

Voor nu 3.5*, aanrader!

Herzien en een halfje erbij. Al met al onderhoudend en vermakelijk.

Om de 1 of andere reden geeft deze film me wat het gevoel van Catch me if you can. Het had helemaal de max geweest als Leonardo Dicaprio gecast was geweest in plaats van Jude Law en de verwarring voor de kijker nog groter had geweest. Wel spannend meeslepend van begin tot einde. Na 2 keer gezien te hebben zit ik op 3.75

Ik wist niks over deze film en zette me schrap voor een saai drama over een jongen die het net niet helemaal gemaakt heeft in het leven en dan moet schipperen tussen jetset en zijn eigen mislukte leven enzo. Maar halverwege komt de film ineens los en ontstaat er een compleet ander soort film - en het wist me wel te boeien. Het is echt zaak om helemaal niks te weten van deze film, anders wordt het eerste deel nog saaier om uit te zitten.

Uiteindelijk gaat de film nergens echt naartoe en gaan we van het ene lotgeval naar het andere, om tenslotte vaag te eindigen. Hoe zal het daarna verdergaan? Ach wat boeit het.

3,5 sterren

Ik vind de Alternatieve titel alleen wel een beetje kort

Dubbel gevoel. De film heeft iets intrigerends maar weet me ook niet echt te pakken en blijft soms vrij afstandelijk overkomen. Degelijke vertolkingen, maar anders is het plot ook niet even geloofwaardig

Mysterieuze dramathriller met een redelijk onvoorspelbaar verloop en degelijk acteerwerk van Matt Damon, maar een dermate oubollige uitwerking dat regisseur Anthony Minghella moeite ervaart om de film te voorzien van spanning. Het is uiteindelijk vooral de speelduur die behoorlijk zwaar weegt, aangezien de introductie te uitgesponnen is en de (bij)personages zich zo vervelend gedragen dat de film niet bepaald uitnodigend is voor je concentratie. Eenmaal de inhoud opgang komt wint de film wat aan tempo en bovendien biedt de Italiaanse achtergrond genoeg zomerse plaatjes, maar toen het geheel was geëindigd voelde ik me toch wel bedrogen. Bijna 139 minuten zat ik opgescheept met karikaturale, onsympathieke figuren en dan werd mijn geduld beloond met een ontoepasselijk open einde. Tja. Op visueel vlak professioneel genoeg om een lager cijfer te voorkomen, maar het was zeker een inspanning om elke minuut geïnteresseerd te weerzien.

The Talented Mr. Ripley blijft de hele speelduur boeiend en intrigerend, maar was niettemin volgens mij toch wel gebaat geweest bij een meer gestroomlijnde speelduur van twee uurtjes. Het meandert wat, zeker in het eerste uur, zonder dat het erg noodzakelijk of functioneel aanvoelde, dus dat maakt het voor mij geen absolute topper. De setting in Italië maakt dan wel veel goed tijdens die rustige eerste helft, en ook in de rest van de film, maar er ontbreekt wel een beetje richting. De verhouding tussen Ripley, Dickie en Marge is intrigerend, maar de film slaat duidelijk een versnelling hoger vanaf dat Dickie sterft. De overige anderhalf uur is een fascinerende blik op een compleet amorele, leugenachtige, in duisternis gehulde persoon, die ten allen tijde voor zichzelf de 'held' van zijn verhaal blijft. Matt Damon heb ik zelden beter gezien dan hier. Hij zet enorm goed een gigantisch gedesillusioneerd figuur neer, die zijn eigen essentie niet kent of zelfs nooit gekend heeft. Zielig, hatelijk en hoogst gevaarlijk, allemaal tegelijkertijd. Ripley is een vrij standaard personage, maar Damon trekt het wel echt naar hogere regionen.

Maar ook van de rest van de cast kon ik echt genieten. Een jonge Gwyneth Paltrow maakt altijd indruk, Jude Law zit hier wellicht op zijn charismatische hoogtepunt en Seymour-Hoffman is altijd fantastisch, zeker in zo'n karakter-bijrolletje als dit. Een van de beste acteurs van zijn generatie. Ook Blanchett mag zeker niet onbenoemd blijven. Het is bovenal echt een acteursfilm; heel leuk om een intussen decennialange gevestigde waarde aan acteurskoppen hier in het prille begin van hun carrière te zien. De mooie beelden en sfeer van de Italiaanse steden en landschappen is wat mij betreft de tweede sterkste factor. Het plot zelf is van ondergeschikt belang, hoewel er zeker in de tweede helft van de film enkele spannend opgebouwde scènes in verpakt zitten. Elke confrontatie tussen Ripley en zijn slachtoffers bijvoorbeeld. De subtiel dreigende muziek draagt fel bij aan de spanning en vooral aan de opbouw van het personage van Ripley, die constant aan de rand balanceert.

Al bij al leuk om eens gezien te hebben. 3.5*.

I always thought it'd be better to be a fake somebody than a real nobody... is natuurlijk de belangrijkste (en bekendste) lijn in de hele film.

Intrigerende thriller over een gewetenloos personage dat probeert weg te komen met zijn misdaden. Tom Ripley wordt naar Italië gestuurd om de zoon van een rijke New Yorker terug naar huis te brengen. Vele filmkijkers vinden Ripley misschien een antiheld en hopen dat hij er mee wegkomt, maar ik vond hem maar een vreselijke slijmbal, die zich vastklampte aan Dickie omdat hij het gevoel had om eindelijk iemand te zijn. Wat er daarna gebeurt bevestigt alleen maar de gestoorde denktrant van Ripley en zijn honger naar erkenning. Hij neemt de identiteit van zijn "vriend" over en wringt zich in allerlei bochten om te ontkomen. Het trio Damon, Law en Paltrow schitteren op het scherm, maar ook Hoffman gaat niet ongemerkt voorbij. Er wordt ook gehint op een dubieuze seksualiteit en een manipulatieve persoonlijkheid waarbij hij voortdurend mensen gebruikt voor zijn eigen doeleinden. Ik vind het een uitstekende prent waarin de zomerse farniente en uiterlijke levensvreugde langzaam opschuift naar de donkerste kantjes van de menselijke ziel.

The Talented MR. Ripley is een heerlijke film die weet te boeien van het begin tot het eind. Verhaallijn bouwt zich in een rustig tempo op en steeds word je als kijker verder meegezogen in de waanzin die Ripley treft. Het decor is uiteraard ook niet te misstaan.

At 25, The Talented Mr. Ripley is still the best take on a chilling classic | Digital Trends - digitaltrends.com