Mildred Pierce (1945)

Interessante whodunit-film waarbij je gaandeweg denkt alles te weten, maar op het einde toch nog verrast wordt. Uitstekende vertolkingen, enkele grappige momenten, plotwendingen, verrassende tegenstrijdigheden (ze zegt tegen man haar kinderen altijd voor te laten gaan, maar vervolgens begint ze restaurant waardoor ze er zelf vervreemd van geraakt en de problematiek eigenlijk net begint), alsook "levenslessen" (don't spoil, maar leer ook wat verantwoordelijkheid is). Filmpje dat me ten zeerste heeft weten te boeien en daarom 4*

Een kranige moeder-verwaande dochter-relatie is het thema van deze sterke film uit de veertigerjaren.
Mogelijks kunt ge u wat storen aan de al te vlotte manier waarop relaties tot stand komen en dan weer worden afgebroken, zich dan weer herpakken...,maar heb al dikwijls vastgesteld dat zulks regel was in de films uit die tijd in de States.
Het intrige is echter toch wel de moeite waard om volgen, houdt een zekere spanning in, knappe enscenering en zorg voor allerlei details, zoals de belichting, zeker heel kunstig op het gelaat van Joan Crawford of de songs in verband brengen wat er te gebeuren staat (het mooie "It can't be wrong)"...
Heel degelijke acteerprestaties, als vanzelfsprekend met Joan Crawford op kop.

Amerikaans melodrama over een 'selfmade woman' die wordt gedreven (en geruïneerd) door een verblindende moederliefde. Aanvankelijk neigt het naar een klassieke film noir, maar het verandert al vlug in een volbloed 'weepie' met allerlei extreme familiale conflicten. Het hoofdpersonage Mildred Pierce wordt afgebeeld als het typische onschuldige lammetje dat doorlopend vervalt in romantiek die gedoemd is te falen. Het enige dat de historie enigszins interessant houdt is de vooropgestelde moord als overkoepelend verhaalelement. Over het algemeen is het verhaal echter simpel en de dialogen zijn tamelijk flets. De personages steken voortdurend op kinderachtige wijze messen in elkaars rug en maken vaak op nog geen vijf minuten tijd een totale emotionele ommekeer. Echt meeslepend of diepgaand kan het niet genoemd worden. Crawford doet weliswaar haar best en qua regie en belichting mag er niet geklaagd worden. In zijn geheel vind ik deze zogenaamde klassieker jammer genoeg erg overgewaardeerd.

Ik kwam deze film tegen in de lijst van de top 1000 van 2015, alhoewel die de lijst van 2017 niet meer haalde. Het leek me een film noir, zoals er wel meer zijn uit die tijd. De opening alleen al neemt je als kijker meteen bij de aandacht: de moord op Monte Beragon. . We krijgen een who-dunit verhaaltje waar je als kijker stilaan toch al door hebt who het dan gedunit heeft. De kern van deze fil mis hoe het zover is kunnen komen.

We blikken terug in de tijd naar het leven van Mildred Pierce. Ik ga hier niet verder in detail, je moet de film maar kijken. We krijgen wel enkele opvallende momenten te zien: de dood van de jonge Kay, de opening van haar eigen restaurant, het moment na de rechtszaak als het tot een conflict komt tussen moeder en dochter, … Mildred wordt het slachtoffer van de 2 mensen die ze het liefst heeft gezien: dochter Veda en Monte, wat de ondergang zal blijken van haar restaurants die ze zelf opbouwde. Ze verloor haar dochter, ging werken om Veda alles te gunnen, begon haar eigen restaurantketen om nog meer voor haar te verdienen en als de keten failliet ging door de schulden die Veda (en Monte) maakten trouwde ze met die Monte om voor de status te zorgen die Veda terug bracht. Zelfs als Veda dan terug komt door die status om aan te pappen met Monte zal ze later de schuld op zich nemen als Veda uiteindelijk Monte vermoord.. Het toont aan hoe ver je kan gaan als moeder voor je eigen kind.

De film is vooral heerlijk acteerwerk met de vrouwen op de eerste plaats. Van de schitterende Joan Crawford die terecht een Oscar won. Maar ook Eve Arden als de vriendin Ida, Ann Blyth als de materialistische dochter Veda en zelfs Butterfly McQueen, die ondanks haar irritante stem toch voor heerlijke scènes zorgt. Boeiende film dat vooral een sterk drama is. Een ware klassieker!

De film opent met een intrigerende en spectaculaire scene die de kijker met zijn neus onmiddellijk in het zaakje duwt. Een visueel hoogstandje waarbij gevierd regisseur Michael Curtiz en cameraman Ernest Haller (die ook meewerkte aan o.a. Gone With The Wind en Whatever Happened To Baby Jane) meteen alle registers opentrekken, resulterend in een hapklare brok die de gemiddelde noirliefhebber met plezier oppeuzelt.

Logischerwijs wordt er nadien wat gas teruggenomen en neemt men de tijd om het verhaal op te bouwen. Ook als kijker moet je dan wat gas terugnemen. De film start 'veelbelovend' met een moord, maar nadien lijkt er zich in eerste instantie een melodrama te ontwikkelen rond een disfunctionele familie waar een legertje psychiaters zoet mee gehouden zou kunnen worden. Elk lid van de familie lijkt wel geestelijk dood, behalve de jongste dochter die jammerlijk aan haar eind komt.

Joan Crawford schittert in de hoofdrol in een toch wel dubbelzinnige rol. Enerzijds is zij de sterke vrouw die voor haar familie zorgt, anderzijds laat ze zich doen door haar extreem verwende en materialistische dochter Ann Blyth. Je ziet al van mijlen ver dat dit niet goed kan komen. De mannen in het verhaal komen er evenmin goed uit. Het meeste sympathie had ik nog voor Bruce Bennett, als ex van Crawford, die zich ook maar laat leiden door zijn pietje maar op het eind van de film nog zijn kar keert. Zowel Jack Carson als Zachary Scott fladderen op narcistische wijze rond Crawford heen, waarbij Scott als een soort slijmerige Casanova de typische rol speelt die we van hem gewend zijn. 
De verhaalstructuur steunt op lange flashbacks waarin Joan Crawford haar verhaal uit de doeken doet, wat we uiteraard wel meer zien in de film noir. Echt spannend wordt deze film niet, hoewel steeds interessant genoeg om de aandacht gaande te houden, met voor mij uiteindelijk toch een verrassende ontknoping.
De dialogen en lichte humor, die af en toe wordt rondgestrooid, kon ik verder wel appreciëren.

De film eindigt met een prachtig shot in de gang van het politiedepartement, waar enkele poetsvrouwen op noeste wijze de vloer schrobben, terwijl Crawford haar ex tegemoet treedt. Die ode aan de arbeid lijkt me typisch horend bij de toenmalige Warner Brothers, als filmmaatschappij voor een arbeiderspubliek, in een film die draait rond materialisme, de weg naar de top en terug.

De dochter is een heerlijk, onuitstaanbaar kreng. Een filmkarakter dat ik niet gauw meer vergeet.

Goeie film waarin een vrouw met twee dochters gaat scheiden en een baan probeert te krijgen. Het begint als een moordmysterie (mooi schaduwspel tijdens de opening), maar is uiteindelijk meer een drama. Een goed verhaal waarin misschien iets te veel gebeurd (in dat opzicht vond ik de latere miniserie net wat beter werken). Mooi verteld en prima acteerwerk van de gehele cast. Met gemak 3.5 sterren.

Heel sterk drama met een fijne verzameling van sterk neergezette, maar ook sterk geschreven personages. Crawford steelt vooral de show, maar haar egoïstische dochter en al bij al nog vrij sympathieke ex-man moeten niet veel onder doen. Goed gebruik van flashbacks en geen al te ingewikkeld plot, vrij rechtlijnig met geen vergezochte twist op het einde. Altijd wel een zwak gehad voor het betere melodrama dat niet té dramatisch wordt.

Prima film. Een zeer behoorlijk verhaal, met enkele goede wendingen, en zeer vlot acteerwerk. Het sterke begin zorgt ervoor dat je aandacht meteen gegrepen wordt en de film blijft tot het eind boeien. Goed acteerwerk, met name van Joan Crawford en Ann Blyth. Wat een kreng is die Veda, erg goed neergezet! De decors en het camerawerk zijn eveneens goed verzorgd. Een klassieker die zeker de moeite waard is.

Geweldige film noir die we binnenkort zonder twijfel mogen verwachten in de top250 van MM. De film kent een fijne opbouw die start met de moord op de tweede echtgenoot van Mildred Pierce, de heer Monte Beragon. Wie de dader is, komt uiteraard niet in beeld, maar wat volgt, verloopt aan de hand van de ondervraging bij de politie via een flashback. Af en toe wordt nog even teruggegrepen naar het heden, maar vanaf dan verloopt alles vrij chronologisch.

Centraal staat - hoe kan het ook anders - Mildred Pierce, een typische huisvrouw waarbij haar gezin op de eerste plaats komt. Haar huwelijk met haar eerste man loopt spaak mede door andere opvoedingsprincipes en wegens financiële problemen door en met haar man.

Ze dient zelf voor inkomsten te zorgen en werkt zich in een mum van tijd als serveerster op tot eigenares van haar eigen zaak. The sky is the limit lijkt het wel, voor zichzelf, maar vooral om haar dochter Vera te onderhouden. Zij is een egoïstisch spoiled brad die enkel geïnteresseerd is in geld en uiterlijk vertoon. Uiteindelijk beginnen ook haar hormonen op te spelen.

Eén van de sterkste troeven van de film is de mooie samenhang tussen de personages. Alles wordt overtuigend gebracht door uitstekend acteerwerk, maar ook goede invulling van de karakters. Voorop loopt natuurlijk Crawford zelf die een intense vertolking neerzet van haar personage Mildred. Maar ook Ann Blyth als 17-jarig verwend nest is een femme fatale om u tegen te zeggen. Tot slot zijn de bijrollen van de verschillende mannen als de secretaresse van een hoog niveau met prima dialogen en af en toe wat sarcasme.

Tot slot een prima ondersteunde soundtrack van Max Steiner en een top cinematografische aanpak. Mildred Pierce is een meesterwerk. Sterke vrouwen overheersen de film, de mannen daarentegen zijn volgzame lammeren. Het legde Joan Crawford alvast geen windeieren.

Het onvermogen van moeders om hun dochters enige bescheidenheid bij te brengen is een belangrijk thema in dit drama , het prinsessensyndroom zit er bij dochter Veda al vroeg in en Ann Blyth speelt haar rol erg sterk .

Verder gebeurd er van alles en via een lange flashback krijgen we het hele verhaal te zien dat uiteindelijk tot de moord zal leiden .

Vooral Crawford zet haar rol overtuigend neer , ik moest af en toe denken aan een oud gezegde van mijn moeder :

zachte heelmeesters maken stinkende wonden .

Mildred Pierce, de naam ken ik al van voordat ik serieus films ging kijken dankzij het gelijknamige liedje van Sonic Youth (tip: kan je baby de slaap niet vatten, zet het gerust op). Ik heb de film ook al eens gezien, volgens mijn stemgeschiedenis ergens in 2011, maar ik kon me er eigenlijk niks van herinneren. Het zal uit mijn periode van na-het-uitgaan-nog-even-een-film-aanzetten dateren.

Ik had hem wel goed op waarde geschat want 4 sterren blijven wel staan, vooral dankzij de sterke vrouwenrollen met voorop natuurlijk Joan Crawford, maar ook Eve Arden met haar geestige oneliners doet het meer dan prima en Ann Blyth, 94 inmiddels, speelt een heerlijke rol als vals kreng. De mannen blijven wat achter, al kon ik ook wel lachen om de immer opgeruimde Jack Carson die zelf ook wel weet dat hij een foute gast is en daar prima mee kan leven. Er zitten ook best een aantal memorabele scenes in, sowieso de eerste 15 minuten, maar ook de confrontaties tussen moeder en dochter en alle scenes met Arden.

Overigens is mijn theorie dat de dochter een ondode vampier was, want zij was de hele film, die toch een half decennium beslaat, sweet seventeen, terwijl ze later zelfs 16 kaarsjes mocht uitblazen- alleen mogelijk voor degenen die zich voeden met maagdelijk bloed.

Wat een sterke film is dit. Zonder verwachtingen aangezet en stelde zeker niet teleur.

Vanaf de eerste scene wordt je al direct meegezogen in het verhaal. Joan Crawford speelt Mildred Pierce, een vrouw die haar mannetje wel staat en veel hoogte- en dieptepunten in het leven kent. Ik kan me niet herinneren dat ik zo’n sterke vrouwelijke hoofdrol heb gezien als in deze film. Waar tegenwoordig op een geforceerde manier ‘sterke’ vrouwelijke hoofdrollen gecreëerd worden is deze film een schoon voorbeeld hoe het op een manier kan die verder niet afleid van de inhoud.

De motivaties en acties van Mildred zijn begrijpelijk en haar personage is zo goed geschreven dat je hoopt dat ze de juiste beslissingen maakt, hoeveel tegenslagen ze ook te verwerken krijgt.

Voor een film uit 1945 vond ik de dialogen heerlijk scherp en zijn alle hoofdpersonages boeiend, je wilt weten hoe het afloopt met deze mensen. Niet verwacht vantevoren maar deze film komt zeker hoog in mijn top film noir lijstje te staan.

Deze raciale karikatuur mag je anno nu toch niet meer heerlijk vinden?

Natuurlijk kan zo'n figuur nu niet meer. In 1945 waren de tijden (helaas) anders.

Ik vond de scènes tenenkrommend.

En verder met de top 250 gisteravond en dat werd in dit geval Mildred Pierce die ik er nog even snel door drukte voor het EK-voetbal. En ik moet zeggen dat ik wel zin had in deze film onder het genre drama/noir met het nodige aan 'who-dunnit' elementen. Toch kwam het er helaas niet uit voor mij in dit oudje.

Mysterieus gaat het geval in ieder geval wel van start met een aantal vage gebeurtenissen. Het betreft de start up naar een onderzoek door de politie waar de verdachten onderzocht worden en Mildred zelf aan de tand gevoeld. Het is de aanloop naar een wel erg lange voorgeleide waar alle karakters, verhoudingen en verbanden uit de doeken worden gedaan over oude relaties, nieuwe relaties, ondernemerschap, de financiële betrokkenheid van anderen en vooral de kwalijke noot die de verwende dochter speelt. Interessant? Mwoah. Lang? Ja, heel erg. Saai? Verschrikkelijk!

Natuurlijk is het geheel goed onderbouwd en plottechnisch goed doordacht toch kon het mij niet minder boeien dan nu, want het sleept en het is traag aan alle kanten en er gebeurt eigenlijk geen reet. Het duurt dan ook best wel lang voordat de ware essentie van de film zich onthuld met de echte dader, maar tegen die tijd heb ik deze film al lang afgeschoten. Natuurlijk begrijp ik dat het in het tijdsbeeld gezien moet worden, Het is aan de brave kant en dat past in die zin bij een film uit 1945. Een van de weinigen pluspunten te benoemen is de degelijk acterende en knappe Crawford en de erg droge Arden als Ida. Maar verder had ik hier helemaal niets mee. Afijn, weer een vinkje op het lijstje en snel verder met de volgende.

Zeer goed en uiterst meeslepend misdaaddrama. Ik kan me vaak vinden in de top 250 noteringen hier, en deze film kende ik eigenlijk niet, al had ik wel al gehoord van de Tv serie met Kate Winslet. Maar dat het zo'n goede film zou zijn had ik totaal niet verwacht. Dank u MM. Je zou het bijna een anti-feministische film durven noemen; immers wordt er ergens geopperd dat een vrouw die onafhankelijk onderneemt gedoemd is om te falen. In ieder geval eindigt het personage maatschappelijk waar ze begon na een hele reeks dramatische familiale gebeurtenissen. Daarnaast lijkt de film ook een parabel op rijkdom. Met rijkdom kun je de liefde van anderen niet kopen. Niet dat het zo spectaculair of vernieuwend klinkt maar deze gedachte wordt hier prima vormgegeven. De vervreemding tussen moeder en dochter kneep me aan het hart; wat was die dochter een kreng zeg. En dat was tevens een wending die je in het begin van de film niet ziet aankomen. Acteerwerk van een subliem niveau. Voor mij sprongen zowel Crawford en Blyth eruit ten koste van de mannelijke rolinvullingen. Door de mix van whodunnit, familiaal drama en sociale satire is dit wat mij betreft een niet te missen topper. 5* zonder aarzeling uitgedeeld

Een femme fatale filmmarathon aan het houden en daar mag deze natuurlijk niet in ontbreken. Voor die tijd een vrij lugubere opening als er iemand op sadistische wijze in de val wordt gelokt. Door een vrouw nota bene!
Een geweldige film. Op 1 punt is de film overigens wel slecht moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Op een gegeven moment krijgt Mildred (Crawford) te horen dat haar jongste dochter plotseling ziek is geworden, dan staan ze bij dat bed en sterft het kind. Crawfords reactie is ook erg van die tijd: kind net dood... ja, heel verdrietig allemaal, als ik maar mooi kijk. Dit alles in nog geen 5 minuten. In minuut 6 staat Crawford alweer blij in de pannen te roeren met een vrolijk muziekje eronder. Maar goed, ik snap dat men daar geen 2 uur voor gaat zitten uittrekken en het was ook om te laten zien waarom Mildred zo beschermend geworden is naar haar andere dochter Veda (Ann Blyth).
Uiteindelijk blijkt de grote verrassing van deze film noir dat niet Mildred maar haar dochter Veda de feeks blijkt te zijn, het sekreet, de harpij... de Baba Jaga.
Ook een erg leuke (bij)rol van Eve Arden als de sarcastische Ida die de film niet al te donker en serieus laat zijn en met haar gevatte opmerkingen zorgt voor de komische noot à la Sandra Bernhard. "What is this? ...a class reunion?"