Pink Floyd: Live at Pompeii (1972)

Director's cut.

Want de korte versie bevat alleen de liedjes van de legendarische band, die zonder enige verdere dialoog nogal experimenteel en veel van het goede zijn. Het moge duidelijk zijn dat genialiteit en smaak elkaar niet hoeven te kennen. Nu zijn de liedjes vooral dankzij de bekende complexiteit en experimentele gewaagdheid absoluut de moeite waard, maar deze band schreeuwt om meer dan de op cirkelrails draaiende camera die honderd keer wordt rondgereden. Hoe goed de drummer in het midden ook is.

Dat het brein achter de songs ook niet altijd een feest hoeft te zijn, bewijst Waters. De poplegende legt uit dat wanneer je een man een gitaar geeft hij Eric Clapton kan worden, maar niet heus. Waters: 'Zo kun je, ondanks een berg aan electronica en versterkers, nooit zoals ons worden.' Het zal misschien niet eens arrogant bedoeld zijn, maar echt veel verder komen we niet. Wat vooral opvalt is dat een ieder geabsorbeerd wordt door hun gedeelde passie, de muziek. Gilmour brabbelt wat en zegt dat hij niet expres vals speelde daarnet, hetgeen impliceert dat hij dat wel eens bewust doet. Bijzondere mannen, dat wel. Maar hier viert vooral de muziek hoogtij, want de rest van dit filmdocument is praktisch verwaarloosbaar.

Goed.

Eindelijk! meesterwerk! Er is weinig Floyd filmmateriaal uit de beginperiode wat zo sfeervol hun werk behandeld. De setting van de oude ruine in Pompeii zorgt voor geweldige beelden. Wat ook erg interessant is zijn de voorbeschouwingen voor Dark Side of the Moon, die ze toen nog aan het opnemen waren en waarvan men tijdens het draaien nog lang niet wist wat het zou worden. Geweldig tijdsdocument!

Hoezo mag deze er opeens wel op? Deze heb ik ooit nog eens geprobeerd toe te voegen en kreeg destijds geen toestemming.

In ieder geval 4,5* voor dit magnifieke concert met een aantal visuele hoogstandjes.

Dit heeft te maken met de iets minder strengere regels wat betreft concertfilms. Als een film op festivals heeft gedraaid en ook een normale bioscooprelease heeft gehad (en als dat wordt aangegeven) dan kunnen dit soort concertfilms er op!

De directors cut voegt niet veel toe naar mijn mening. Tussen de nummers door wordt er eigenlijk niet veel zinnigs gezegd. Het concert is gelukkig wel een enorme ervaring dat mooi in beeld wordt gebracht. De uitvoering van Set the Control for the Heart of the Sun is gewoonweg geniaal.

4*

Deze film heeft ontzettend lekkere muziek gemengd met gave visuele beelden. Die beelden erbij maakt 't 'm ook wel. Vind Pink Floyd mede door deze film erg goed. Ondanks dat, ben ik toch geen grote fan. Echter als je een Floyd fan bent moet je deze gezien hebben. 4,0.

Pink floyd voor wat mij betreft op hun hoogtepunt.

Al zó vaak gezien.......

Je moet wel ff de versie hebben waar de tussenstukjes apart zitten, en niet steeds tussen nummers in.

meteen naar het menu "play concert", de rest is overbodig.

Draai m elke keer als ik er ben, in het amfitheater.

Alleen al voor 'Echoes' is dit zijn geld waard...

een weekje Napels in de winter ook..

Een van de beste bands ooit op een van de meest magische plaatsen van deze wereld. Het resultaat is niet zo briljant als dat ik gehoopt had, maar toch is dit een prachtig document geworden. Pink Floyd was hier net op zijn hoogtepunt gekomen en die hegemonie zou nog jaren aanhouden. Ondanks al het drugsgebruik (de interviews spreken voor zich, wat een wazige boel) staat hier een topband te spelen. Psychedelische muziek van heb ik jou daar! Prachtig om te zien hoe de bandleden helemaal er in opgaan, waarbij logischerwijs de show in de oude arena plaats vindt. Erg genietbaar in de late uurtjes.

Iedereen die zichzelf een muziekliefhebber noemt (jong of oud) moet deze dvd minstens een keer gezien hebben, en bij voorkeur gewoon in huis hebben (5 euro bij Blokker).

En zoals eerder al aangegeven, is de versie van Set The Controls die ze hier spelen simpelweg magisch!

De film is niet echt een documentaire, maar een concertfilm. Maar dan zonder publiek... In navolging van films als Woodstock en Helter Skelter, bleken opnames van concerten wel aan te slaan bij het publiek. Pink Floyd wilde ook een concert vastleggen, maar (en voor die tijd toch eerder uitzonderlijk) zonder publiek. Een lange videoclip als het ware. Past wel in de context van de progressieve rock, waarbij conceptalbums misschien niet echt geschikt waren om één hit eruit te lanceren met een flitsende videoclip. Bovendien kon je de smaak van de psychedelische rock nog duidelijk proeven. Feit dat er geen publiek was, is ook wel passend voor Pink Floyd die later met hun Another brick in the wall nog zouden laten uitschijnen dat muziek maken één ding is, maar de massa volk voor het podium nog een ander ding was.

Het optreden is uit 1972, toen de groep al enkele jaren een nieuwe muzikale richting inging. Na het vertrek van Syd Barrett en het einde van de 60's, ging de muziek over van psychedelische naar progressieve rock. Dat hoor je duidelijk aan bvb Echoes, dat een nieuw tijdperk in luidde. Een jaar later zou Dark side of the moon uitkomen.

De film is dan ook zeer passend voor Pink Floyd, ook al is het niet meer dan een registratie van enkele nummers met als sfeervolle effecten de stromende lava van de Vesuvius en de beelden van Pompeii. Ook de overgang tussen de nummers is nogal droog en had toch iets beter gekund. Het blijft een concertfilm en geen echte documentaire. Altijd gevaarlijk omdat goeie concertfilms moeilijk te maken zijn. Het is niet evident om de sfeer en muziek van zo'n optreden op te nemen. Gezien hier de groep duidelijk centraal staat en ook alles geregisseerd is voor opnames en geen vastlegging van een gewoon concert, valt dat nog wel mee. Gevolg is wel dat je een liefhebber moet zijn van de groep om er echt van te kunnen genieten. Het is voor twijfelaars wel een aanrader om kennis te maken met hun muziek die meer dan Another brick in the wall hebben gemaakt.

Leuk om een keertje gezien te hebben.

Nadat Syd Barrett vertrok vond ik Pink Floyd steeds minder worden, zeker na Dark Side of The Moon. Muzikaal gezien bevat dit concert voor mij toch nog wel nog een aantal hoogtepuntjes, zoals Set the Control.., Remember these Days en Saucerfull of Secrets, maar inclusief de overige nummers, vind ik het aantal gespeelde nummers toch echt te weinig. Ook vind ik de dialogen weinig toevoegen. Toch zeker de moeite waard

Hij is gerestaureerd als ik het zo lees, why oh why dan nog geen Blu-ray?

Muzikaal vanzelfsprekend sterk. Om naar te kijken minder interessant. De beelden zijn weinig indrukwekkend, de animaties wat cliché en de interviews wat nietszeggend. Alsnog zeker de moeite, want het blijft Pink Floyd.

Genoten v d muziek en de beelden. David Gilmour hmmmm...........

Een geweldige band met geweldige muziek. Fijn om naar te zien of luisteren. Blijf me wel de vraag stellen wat opgenomen concerten te bieden hebben op MM pur sang, maar dat is een andere discussie.

Pure passie hoe de bandleden opgaat in de muziek. Ook de interviews waren interessant, beetje warrig wel. Druggebruik teelt of teelde welig, vele bands gingen eraan ten onder ...

Concert wordt mooi in beeld gebracht. Een must see voor de fans en muziekfans in het algemeen.

Pink Floyd at Pompeii - MCMLXXII (Vue Music) - Vue Cinemas

Ik heb die film een jaar of 35 geleden gezien (op video weliswaar), in de tijd dat ik nog heel erg liefhebber van de oudere PF-sound was. De muziek was wel tof, de beelden deels ook wel, maar wat is er precies dan baanbrekend aan? Het was voor zover ik me herinner niet eens een concert-registratie.

Tegenwoordig zou ik hem niet meer gaan kijken, mijn muzieksmaak iets ietwat veranderd, maar dat is dus precies dat: een kwestie van smaak. Voor de liefhebbers van PF uit begin jaren '70 (en eind jaren '60) is dit wel een aanrader. Zeker gerestaureerd en op groot doek.

Het baanbrekende was natuurlijk de plek. Dat een rock groep een historische setting uitkoos voor een optreden. 20 jaar later deden ze het (onder Nederlandse regie) ook in Venetie.

Ik geloof best dat dat baanbrekend was, maar maakt dat de film baanbrekend?

Oh, wacht, Basto.

Laat ook maar.