Pennies from Heaven (1981)

christopher walken in een musical, dat moet ik zien!

Scenario geschreven door de grote Dennis Potter, en dus voor liefhebbers zeker de moeite waard. Wie 'The Singing Detective' gezien heeft, kent het merkwaardige vervreemdende effect van de jaren-dertig-songs die Potter gebruikt als een soort commentaar op de tijdgeest.

Dit heeft niks met musical te maken, trouwens. Erg interessant, in elk geval. Het naïeve optimisme van de liedjes werkt vaak sterk. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat deze film niet ieders smaak zal zijn. De omzetting van het Engelse televisie-origineel naar Amerika - ik zal es nazoeken hoe dat precies zat - is ook niet helemaal geslaagd.

Amerikanen bakken niks van Brecht. Fransen meestal niet van Shakespeare... Zoiets is hier aan de hand. Dit laatste dus nog even voor Renske, die volgens mij ook van theater houdt (& schrijft ?). Of dat zou moeten gaan doen.

Ahum. Tja. Ik voel mij wel aangesproken maar het is nu bijna half drie des nachts en ik ga dus slapen en niet schrijven.

Maar even over meneer Brecht: ik neem aan dat je het hier over theater hebt ook. Toevallig ben ik in het najaar enkele maanden in de VS geweest, in Iowa, waar ik onder andere een versie heb gezien van A man is a man, een stuk van Brecht (waar ik overigens nog nooit van had gehoord) en het was werkelijk mees-ter-lijk. Ik heb slecht theater gezien in de VS maar echt, dit was geweldig en heeel grappig. Ze speelden eigenlijk de Marx-brothers die dan weer dit stuk speelden. Misschien scheelt het wel dat zo'n beetje iedereen in Iowa van Duitse afkomst is...

Van The Singing Detective heb ik alleen stukjes van scènes gezien (met het liedje The Dybone Connected to the Hipbone, the Hipbone connected to the etc). Ik was nog een beetje jong toen het uitgezonden werd en een beetje allergisch voor 's mans psoriasis. Lipstick on your Collar heb ik wèl gedeeltelijk gezien en dat was inderdaad heel origineel.

Vermakelijke film.

Het is wel een leuke film op zich, te beschouwen als een grote ode aan musicals met Astaires en de hele rattenplan. De gehele cast playbackt, zonder dat ik mij er echt aanstoorde. Was het nu niet zo dat Bernadette Peters een liedje van Betty Boob (het tekenfilm figuur) aan het zingen was? Het klink wel erg als de stem van de actrice die altijd haar stem deed.

Iedere film mag zo zijn kleine gebreken hebben, maar deze heeft er 1 die wel erg groot is. Continu is het een film in een film, wordt er gespeeld met realiteit. Een vrouw droomt dat ze zingend met een schaar haar man gaat vermoorden en wordt dan bruut afgekapt met het liedje om terug te gaan naar de realiteit. Dat herhaalt en herhaalt zich maar op deze manier. Dat zorgt voor een moeizaam verloop vaak. Zo zie ik een musical dus niet het liefst. Maar alles mensen zeiken (zo ook ik), want het staat het vermaak niet enorm in de weg. Al zullen er vast mensen zijn die er echt vermoeid van zulllen raken. 3 sterren

Puike musical met puike acteerprestaties van Steve Martin en vooral Bernadette Peters. Voeg daar nog een goed verhaal en een herkenningsfeest van (musical)liedjes in een fraaie choreografie aan toe, en je hebt een hele fraaie film.

Uitstekende aanpassing van de BBC klassieker!

De Cast van Pennies is overweldigend met muzikaal talent zoals Bernadette Peters, Christopher Walken en de verrassend goede Steve Martin.

Leuk verhaaltje, dat wel.. maar de film komt zeer ouderwets over voor de tijd waarin ie is gemaakt.

Bovendien is alles in playback gezongen en dan ook nog niet zo mooi gedaan.

Had wel iets meer verwacht van deze prent.

En om Christopher Walken bezig te zien, kan je best een andere film bekijken, hij komt amper 10 minuten in beeld.

"be sure that your umbrella is upside down" ... "there will be pennies from heaven for you and me"

Mooi lied En met een goede choreografie en een regen van glitterende gouden pennies erbij.

Alle choreografieën vind ik overigens klasse, zoals het tapdansnummer van de kinderen op school en het dansend paar, voor het filmbeeld met ook een zelfde dansend paar, en dat zij allen in het zwart-wit filmbeeld gaan meedoen (bijna niet uit te leggen zo, je moet het zien ). Mooi!

Een tijd van economische depressie, waarin wordt gedanst en gezongen, goed voor het evenwicht

De sfeer van de jaren dertig is overtuigend weergegeven. Het mooie, scherpe beeld viel mij op en dan is het fijn om de zeer verzorgde achtergronden, kleding en locaties te bekijken.

Ook de muziek is erg fijn, een geweldige soundtrack.

Een film met tragiek en romantiek en met emotie. Goede intermenselijke dialogen die via goed acteren echt binnenkomen. Een film naar mijn smaak.

Veelal sombere film en had het na een halfuur eigenlijk al weer gezien. Leuke muziek en aantal mooie dansscènes fleuren de film nog wel wat op. Ik vind Martin eigenlijk ook niet zo geschikt voor deze rol. Wel geeft de film een aardig tijdsbeeld weer van die tijd. Een sombere tijd waarbij liedjes de mensen nog wat konden opbeuren en hetzelfde met films zoals die van Fred & Ginger, waarbij Steve Martin dan ook nog treffend zegt, dat de wereld er meteen anders uitziet, zodra je de bioscoop verlaat. Toch vaak een wat vervelende film met nogal scherpe contrasten. 2.0.

Unieke film, nogal anders dan ik verwacht had. Ondanks dat Steve Martin erin zit is dit geen komedie en de musicalnummers zijn oude liedjes die de personages playbacken. Ook bestaan de liedjes alleen in hun gedachtes en vormen ze met hun opgewektheid een enorm contrast met de rest van de film. Het drama is gitzwart en onsentimenteel, maar ook misschien iets te zwaar-op-de-hand. Het pessimisme weet de film niet altijd te motiveren. Door de liedjes lijkt er soms te weinig tijd om het drama wat meer uit te diepen en zit je soms naar personages te kijken die hele domme of gemene dingen doen, terwijl het vaak maar half duidelijk is wat ze motiveert. Vooral de elementen die naar het slechte einde leiden zijn zwak. Die ontmoeting met dat blinde meisje lijkt er met de haren bijgesleept en haar moord is bijna willekeurig, evenals de manier waarop Martin hiervan beschuldigt wordt en het hem naar de galg leidt. De casting van Steve Martin helpt ook niet overigens, die is wat te houterig in zijn dramatische scènes. Dan doet Bernadette Peters het een stuk beter. Sterker nog, ze haalt in haar eentje de film een stuk omhoog.

Waar Martin overigens wel werkt is in de musicalscènes. In feite, de musicalscènes zijn bijna allemaal erg sterk. Niet alleen als eerbetoon aan de films uit dit genre in de jaren '30, maar ook gewoon op zichzelf, want ze hoeven niet of nauwelijks onder te doen voor hun voorbeelden. Het titelnummer levert een prachtige sequentie op en onder andere het nummer met de kinderen, Walkens dans of met Fred Astaire zijn geweldig. Het idee om ze ook op deze manier in de film te verwerken is ook een krachtig statement over de waarde en tegelijkertijd onzinnigheid van escapistische popmuziek, waarbij zelfs het einde happy lijkt, omdat Martins personage vindt dat een film een gelukkig einde moet hebben, ondanks dat hij gewoon opgehangen wordt. Dit spel met de echte wereld en de wereld van liedjes zou wel eens Woody Allen hebben kunnen inspireren om iets soortgelijks te doen met de echte wereld en de filmwereld in The Purple Rose of Cairo, die zich ook in de jaren '30 afspeelt. Toeval? Kan haast niet.

Pennies from Heaven is zo'n film waarin de slechte elementen echt heel slecht zijn en de goede echt heel goed, waardoor het een moeilijk soort film is om een oordeel aan te hangen. De originaliteit geeft de doorslag om toch voor 3,5* te gaan.

Als ze in Amerika de Marx Brothers spelen die dit stuk van Brecht spelen dan hebben die Amerikanen er inderdaad geen käse van gegeten.

Great depression muzikaal drama. Vond ik wel goed te doen.
Er valt wat op te merken op de film : zo kan de vertelling gerust een warboel genoemd worden. Pennies from Heaven is trouwens een herwerking van een vroegere miniserie met Bob Hoskins.

Wie Steve Martin in een meer dramatische rol wil zien, wie Walken in ondergoed wil zien dansen en wie nostalgie naar de jaren '30 best wel ziet zitten kan hier nog wat aan hebben. Grootste plus zijn vooral de geweldig mooi gesynchroniseerde choreografieën die de cultuur uit die tijd terug tot leven brengen. De opgevoerde dansnummertjes zijn absoluut dé troef van de film.

Het plot probeert de behoefte aan escapisme uit die tijd weer te geven; de depression era was een sombere periode, en het enige wat mensen hadden waren hun dromen. Arthur probeert een platenzaakje te runnen maar droomt vooral van romantiek en geluk. Kan je hem dat kwalijk nemen? Hij ruilt zijn frigide vrouw in voor een kleuterjuf maar zijn fantasieën keren zich tegen hem en de realiteit haalt hem steeds in.