Wild at Heart (1990)

En vergeet deze niet.

Sterke film. Er zitten veel geniale scènes in, maar sommige scènes halen net de interesse wat weg, waardoor het te wisselvallig is. Lynch heeft lekker z'n inspiratie er op los gegooid.

Doordat het net wat te wisselvallig is 3,5* i.p.v. 4*, maar sluit niet uit dat er verhoging inzit bij eventuele herziening.

Goed gezongen van Nicolas Cage

Ik ben geen fan van Wild at heart, Zo, het hoge woord is eruit. Maar het doet pijn. Net zoals op die avond toen de vrouw van mijn dromen stond te zwaaien met 2 tickets van 'Runaway bride' en je moest zeggen : hier scheidden onze wegen. Maar ja, de meester heeft mij niet kunnen bekoren. Wat mis ik toch ? Want het moet aan mij liggen, zeker niet aan Lynch. Dit is op en top Lynch met heerlijke bizarre personages en surreële situaties, rockende soundtrack, jaren '50 invloeden en vooral in deze film uitstekende dialogen. Maar waar over gaat de film ? Ik vind geen samenhang, geen doel. Wat wil Lynch zeggen met die film. Blue velvet (goed vs kwaad), Mulholland drive (droom vs realiteit) ... die films staan in dienst van het thema maar hier tast ik in het duister. Het zorgt voor apathie. Alsof ik op een feestje ben maar ik ben de enige geheelonthouder. Rondom mij euforie maar ik tors een zware last op mijn schouders. Ik ben namelijk geen fan van Wild at heart.

cinemanukerke het ligt inderdaad aan jou. Je mist gevoel voor romantiek en de offers die je daarvoor moet maken. En als jij de vrouw van je dromen al laat schieten over twee filmkaartjes, begrijp ik ook dat je afhaakt bij Wild at Heart. Die film gaat immers over het opofferen van alles voor je grote liefde. Wild at Heart is voor mij de ultieme vertelling over het najagen van je dromen.

The Story of Sailor & Lula

Dit was destijds een wat misbegrepen werk van Lynch, maar mij viel het wel in de smaak. Het is een modern sprookje over een "madly in love" koppeltje dat overschaduwd wordt door de gemene streken van de boze moeder van Lula. Wild at Heart bulkt van de amerikaanse cultuursymbolen: Elvis Presley, een zonovergoten road 66 sfeer, dromerige scènes, zwoele sex en bijna surrëele personages die in een eigen wereld lijken te leven, en niet te vergeten een portie geweld. Het levert een broeierige koortsige film op die gedragen wordt door Cage en Dern in mooie rollen waar ik van genoten heb. Ik miste in die periode geen enkele film met Cage. Jammer dat hij nu nog alleen maar te zien is in flauwe originele actiefilms want talent heeft hij nochtans wel. Dafoe ook top! Hij ziet eruit alsof er een granaat in zijn bek is ontploft.

Ik had ook het gevoel dat Lynch niet veel te vertellen had maar het leek me ook niet het doel van deze film; je moet het wat beschouwen als Lynch zijn droomvisie van Amerika.

Ik vind dit, samen met Con Air en Face/Off de beste film met Nicolas Cage. Laura Dern als de wulpse Lula is ook erg leuk, en Willem Dafoe steelt de show als Bobby Peru (haha, wat een naam!). Dit is een van mijn lievelingsfilms uit 1990.

DAVID LYNCH TO FILM WILD AT HEART TV SERIES FOR NETFLIX · - thestudioexec.com

De drie sterren komen volledig op het conto van de naam Lynch. Ik vond er verder niet zo heel veel aan: een hysterische moeder, een paar pijnlijke scenes rondom een jasje van slangenleer en een overtuigende Dafoe.

Heerlijk bevreemdende roadtrip van Lynch. Wild At Heart heeft vaak een bijna mythische sfeer over zich heen hangen; onder andere door de bijna archetypische personages (de moeder als de boze heks bijvoorbeeld, Dafoe's personage als een soort representatie van het chaotische kwaad), maar ook door het vele felle kleurgebruik. De kitscherige dansscènes, de seksscènes, de momenten waarop ze met hun auto op een verlaten autosnelweg rijden; de manier waarop het allemaal in beeld wordt gebracht (met vaak contrasterende kleuren) geeft het iets transcendents. Dat ene moment waarop Laura Derns personage het slechte nieuws op de radio niet meer kan aanhoren, en vervolgens samen met Sailor langs de weg uitbundig danst op muziek is overigens veruit m'n favoriete moment uit de film; wat een gevoel van absolute vrijheid en dissimilatie roept dit op. Gecombineerd met de prachtige beelden is die scène een surreëel sprookje op zichzelf.

Wat deze film nog zo geweldig maakt is de resem aan enorm bevreemdende figuren, de ene nog raarder dan de andere. Dafoe's personage spant hier de kroon (zijn dood ook!), maar ieders prestatie is wel echt genieten. Ook leuk om vele Twin Peaks-gezichten in kleine rolletjes terug te zien (de scène met Sherilyn Fenn is bijvoorbeeld echt zo'n random scène die enkel een regisseur als Lynch kan laten werken). Persoonlijk zag ik de meerwaarde van de Wizard of Oz-referenties niet echt, maar dat maakt verder weinig uit. Vooral de bevreemdende personages, de sfeer, en de hele visuele look maken van deze film weer een hele fijne Lynch (thematisch wel een beetje afwijkend van de rest van zijn oeuvre). 4*.

En eindelijk weer eens een Lynch kunnen doen. En het kan niet anders gezegd dat Wild At Heart weer een typerende Lynch film is, maar wel minder dan het geweldige Mulholland Drive, The Elephant Man en Lost Highway. Zelfs Twin Peaks de film vind ik net even een tikje beter. Maar dingen kunnen veranderen en zoals de meeste Lynch films moet je het meerdere keren zien voordat de boodschap valt.

De ingrediënten zijn zoals gewoonlijk; bizarre karakters, een bevreemdende sfeer, expliciet naakt en geweld, muziek die qua breedte met metal en jazz alle kanten opvliegt maar zijn uitwerking niet mist, een verhaal dat dubbelgelaagd is of schijnt te zijn, hallucinante momenten en scènes, en het nodige mysterie. Opvallend ditmaal voor mij zijn het verschil in tempo tussen bijvoorbeeld de rustige praat scènes rond Mariette Fortune en de snoeiharde opening of het metal optreden.

Opmerkingen zijn toch snel al de vette boerse accenten waar verschillende karakters mee praten. Een verschrikking is op dat vlak Cage die verder prima acteert, maar dat accent is vreselijk. Dan is er de voor mij ontbrekende spanning, mysterie is er, hallucinant ook, maar spannend? Nee, niet een moment. Dan het stel, dat naast een soort van chemie ook zelfdestructieve trekjes heeft. Het zegt mij eigenlijk niets. Een verklaring van liefde en de drang daar alles voor te laten schijnt het alles dragende skelet te zijn, hetgeen waar alles om draait. Ik zie toch vooral twee ernstig gestoorde mensen waar uiteraard misbruik weer de negatieve basis is voor de wartaal die Lula regelmatig uitslaat. In plaats van de schrijnende afhankelijkheid die Lula aan de dag legt voor recidivist met een kort lontje Sailor, zou je toch bijna wensen dat het kind bij een psycholoog terecht komt. Romantiek zie ik hier niet in, eerder twee mensen die uitblinken in verkeerde keuzes, die op de vlucht zijn en hopeloos met zichzelf in de knoei zitten.

Is Wild At Heart dan een slechte film? Nee, zeker niet. Lynch weet een draai aan het geheel te geven waardoor je toch blijft kijken. Vooral de mysterieuze en mystieke momenten geven wel iets extra's maar ook daar is het nog even de vraag wat het nu precies toevoegt en heen wil. Wild At Heart is dan op termijn ook zeker aan een herkijkje toe voor definitieve beoordeling. Voor nu is drie sterren wel even voldoende voor dit aparte drama.

Ondanks dat ik nog niet alles van hem heb gezien, zou ik David Lynch toch wel aanwijzen als één van mijn favoriete regisseurs. The Elephant Man, Blue Velvet, Mulholland Drive en niet te vergeten het fantastische Twin Peaks: wat heeft de man een imposant cv. Nadat Dune mij een tijdje geleden nogal tegenviel, kon ik niet wachten om een andere film van hem te pogen en mijn oog viel op Wild at Heart.

De nare nasmaak van Dune is weggespoeld, maar het mag wel gezegd worden dat Wild at Heart toch voor mijn gevoel wat magertjes afsteekt tegenover de andere titels die ik hierboven al genoemd heb. Het heeft wel degelijk soms dat surreële Lynch-sfeertje dat we van hem gewend zijn. Er komen een hoop maffe personages voorbij, zowel de hoofdfiguren als enkele cameo's reken ik daartoe. Toch bekroop me wel soms het gevoel dat de film een beetje voortkabbelde. Lange tijd zit je te kijken hoe Sailor en Lula van het ene naar het andere motel reizen en hoe Lula's moeder zich daar - op dramatische wijze - aan irriteert. Overigens vond ik moeder ook niet zo'n geslaagd personage. Werkte behoorlijk op de zenuwen. Waarschijnlijk was dat de bedoeling, maar dat neemt niet weg dat ik er vrij weinig mee kon.

Maar goed, daar staat wel tegenover dat de film ook op een aantal momenten uitpakt. Het duurt even voordat Willem Dafoe ten tonele verschijnt, maar als hij er dan eenmaal is stookt hij de boel wel lekker op. De scène met de bankoverval is er eentje om te onthouden. Tevens vond ik dat er sprake was van chemie tussen Nicolas Cage en Laura Dern. Ook hun personages komen geregeld vreemd uit de hoek, maar wel op een leuke manier. Gek genoeg werkt het totaalplaatje wel. Ik had het droge happy end niet gelijk verwacht, maar het voelde niet misplaatst. Hetzelfde geldt voor die Wizard of Oz-referenties. Het paste wel allemaal voor mijn gevoel. Zoals wel vaker bij Lynch wist de film een aantal keren op mijn lachspieren te werken, maar ook een aantal keren te verbazen.

Al met al toch zeer aardig en uniek weer. Niet van begin tot eind constant even boeiend, maar Wild at Heart heeft genoeg van die typische eigenaardigheden in huis waardoor het de moeite waard wordt. Ik denk dat ik Blue Velvet nog wat toegankelijker zou noemen, maar de rode draad in Wild at Heart is ook vrij goed te volgen. Zeker als je bekend bent met het andere (bekendere) werk van de regisseur en daar van kan genieten, dan lijkt me dit een film waar je genoeg voldoening uit zal halen.

3,5*

De eerste in het nieuwe jaar. Blijft mijn favoriete Lynch.

En dan te bedenken dat ik dit de minste Lynch vind ...

Deze film is inderdaad een mooie gelegenheid om het nieuwe filmjaar mee te starten.
Blijft ook één van m'n favoriete Lynch en was het al weer jaren geleden dat ik 'm voor het laatst zag..
Maar toch miste ik een scène, dat Cage voor de spiegel staat Elvis te imiteren, met Elvis (Val Kilmer) achter hem.. Of was dit een scène uit een andere film, Raising Arizona bijv?

Aha, True Romance ja, dan was het met Slater... Ook tijd voor een herziening dus.

Thx Zandadder!

Maar die scène had eigenlijk ook net zo makkelijk in deze film gepast..

Redelijk recht-toe recht-aan voor Lynch’s doen, maar gelukkig genoeg gekte en mysterie. Ik ben een fervente Cage-hater, dus liet ik deze film lang op de plank liggen. Maar zijn Elvis is hier nog redelijk te pruimen.

En nu ga ik opzoeken welke metalband dit was, want catchy was het wel.

Een van de laatste Lynch-films die ik nog niet had gezien (al weet ik dat niet helemaal zeker). Hij is een stuk eenvoudiger van opzet dan Inland Empire, Mulholland Dr. en Lost Highway. Ik had vooral tegen het einde het gevoel dat Lynch niet meer helemaal wist wat hij met de film aan moest, of beter gezegd: dat hij het wilde doen overkomen dat hij dat niet wist. Er hadden best wat scènes uit gekund (dat auto-ongeluk bijvoorbeeld) en er leek maar geen einde aan te komen, maar hoe willekeurig het soms ook overkwam, ik had toch de hele tijd het idee dat Lynch wist waar hij mee bezig was.

Verder vond ik het vooral een hele fijne zit. Bij veel andere Lynch-films zit je op het puntje van je stoel, dit is gewoon lekker achterover leunen en genieten van wat er op je afkomt. Topvermaak.

Ik koop 100-den dvd's voor een prikkie her en der en deze zat er bij. Woww, prachtige doos in doos. Alleen al voor de doos zou je de film aanschaffen. De film dan ; Cnullie Cage - wat jong zeg- moet zijn draai nog vinden evenals Lynch. Zo dat is er uit. Cage zegt teksten op met 2 miles afstand, itt de zeer onaantrekkelijke Dern die wel in haar rol zit en overtuigt., evenals Defoe die ik nog nooit slecht heb gezien. Van chemie is dus geen enkele sprake tussen Cage en Dern ( Kijk eens naar True Romance met Slater en ??.de romantiek, liefde , de passie stroomt van het beeld) Lynch vermoordt een juweeltje van een script op allerlei wijzen. Het is hem vergeven, "jong , onervaren en overschat zich zelf. Ik weet zeker dat hij de film 10 jaar later veel beter had gemaakt. Hij gooit wat met Amerikaanse muziek , van Miller naar Presley en heavy metal, onzin dialogen, onnodige scenes , rare figuren.

Boeit de film., nee niet echt. De acteurs moeten het doen. Zij moeten boeien , het verhaal is duidelijk en alles is vrij voorspelbaar. Moeder is een misser, met opzet ''over the top" maar dat kan ze niet aan en daarom verre van grappig.

Cage kon en kan veel beter Heb m in een film gezien waar hij een grootbek nare macho speelt . TOP! Hij acteert in die film niet, hij IS dat personage. Hier acteert dat hij acteert , wat ook aan lynch kan liggen.. Hij maakt de indruk of hij zich stierlijk verveelt in die rol.

Ach de film is best aardig, onderhoudend , een paar scenes springen er uit ; bv Dern zet boos de autoradio uit , omdat de nieuwslezer alleen maar kommer en kwel voor las.. Maar veel is "net niet." Vandaar dat ik begon met "deze film had 10 jaar later gemaakt moeten worden met dezelfde acteurs "

( en klopt het nou dat ze niet betaalden voor het tanken.....die oude zwarte man zat maar te knipogen naar Dern , die vervolgens geïrriteerd weg reed)

Ik ben niet echt een fan van Lynch. Het duurde dan ook lang voor ik deze film opzette, in de veronderstelling dat het die toch wat beter meeviel. Slecht is het niet, maar Lynch zal nooit mijn ding worden. En de films die nog op mijn lijstjes stonden (Inland Empire, Twin Peaks en Rabbits) mogen opnieuw plaats nemen in de wachtkamer voor ik een nieuwe poging doe om te zien of ik toch kan genieten van een Lynch film.

Nu vind ik de film op zich ook wel niet slecht, met dank aan Cage en Dern die het zeker nog boeiend houden. Kleurrijke figuren die toch nog wat aandacht vragen. Maar daar is ook alles mee gezegd.

Als Bobby Peru zijn mond opent zie je het bewust slecht uitgevoerde tandenwerk. Het is allemaal een grap. Vanaf het eerste moment weet je dat er geen einde komt aan de absurde humor. Gelukkig wist Lynch weer beslag te leggen op Laura Dern die weer fijn over the top haar Lynchiaanse rol mag spelen in een film die wordt bevolkt met uitsluitend weirdo's. Het is geen memorabele film maar intrigeert door ongemakkelijke situaties en bijpassend acteerwerk. Eigenlijk is het een lullige film. Maar dan wel een lullige film die uitstekend is uitgevoerd.

3 sterren

Wat een draak van een film. Een ware martelgang. Had er wel wat meer van verwacht met al die hoge beoordeling.

“This is a snakeskin jacket! And for me it's a symbol of my individuality, and my belief... in personal freedom”.

Wild at Heart vertelt het verhaal van Sailor en Lula. Wild at Heart is heerlijke cinema. Ieder beeld is een kunstwerk in beweging. Of overdrijf ik? Waarschijnlijk wel, maar zo beleefde ik het tijdens het kijken in ieder geval wel. Tussen de beeldenpracht door valt trouwens ook nog een boodschap te ontdekken. Niks opzienbarends, hoor. Iets over dat het leven voor de meeste mensen shit is en je er maar het beste van moet zien te maken. Je hebt immers maar een leven. Ach, geen hoogstaande moraal. Geen unieke boodschap. Het doet er ook niet toe. Het gaat in Wild at Heart in de eerste plaats om de beelden. Om de sfeervolle audiovisuele beleving. Om de lekkere muziek. Om de karakters.

David Lynch heeft zijn film volgestopt met sprookjesachtige archetypen. Onschuldige prinsessen, boosaardige rovers, gemene heksen, nobele ridders en domme jaloerse mensen. Ze duiken op in deze avontuurlijke en romantische roadmovie die een samenbundeling is van episoden uit de reis die de protagonisten Sailor en Lula samen ondernemen. Hier en daar is het verhaal opgesmukt met wat flashbacks voor een beter begrip en losjes samengebonden met referenties naar de Wizard of Oz, de film uit 1939 waarin Dorothy haar grootste verlangen moet zien te formuleren.

Over het grootste verlangen van Sailor en Lula bestaat geen misverstand. Dat is hun liefde voor elkaar, die zich voortdurend uit in hete seks en in gefluisterde en luid uitgesproken liefdesverklaringen. Buiten de liefde is niet alles koek en ei. De boze schoonmoeder zit hen, gedreven door jaloezie en de vrees dat haar vileine geheimen worden geopenbaard, op de hielen. Diane Ladd die ik mij nog vaag als een lieftallige blondine uit Charlie’s Angels herinner, speelt de verfoeilijke schoonmoeder. Ze deed mijn herinnering allesbehalve deugd en geeft met andere woorden een uitstekende vertolking van dit loederige wezen.

Dan is er nog de duivel in de vorm van de fantastische Willem Dafoe gekleed in een leren jas die hem het uiterlijk van een pooier verleent. Een duivelse oogopslag en een duivelse lach die een rot gebit blootlegt, maken het kwaadaardige plaatje compleet. Hij zet al zijn verleidingskunsten in en probeert Sailor weg van zijn geliefde Lula en in de dood te leiden. Zoals het een ouderwets sprookje betaamt is de strijd tussen goed en kwaad niet zomaar gestreden. Wat is een sprookje immers zonder goede fee. Welke rol kan zij nog spelen? En er is de brandende hamvraag: Kan het lied “Love me Tender” uiteindelijk worden ingezet?

Wild at Heart toont mooie gevarieerde decors bij de gebeurtenissen. Desolate landschappen. Een romantische highway in het avondrood. Een lawaaiige kroeg. Een marmeren foyer. Een stinkend toilet. Plaatsen waar bloed vloeit, heftig wordt gedanst, fel ruzie wordt gemaakt, laaghartige complotten worden gesmeed en waar zich zinderende seks afspeelt. Plaatsen waar de vrijheid wordt gevierd en het leven wordt geleefd. Alles gedragen door de twee helden Sailor en Lula. Twee mensen meegezogen door de omstandigheden. Twee onvrijwillige helden, want het enige dat ze echt willen is elkaar en natuurlijk een pakje sigaretten bij de hand.

Tijd om nog iets over Sailor en Lula en hun respectievelijke vormgevers te vermelden. Interessant personage, die Sailor. Hij doet zijn naam eer aan en laveert door het leven. De vrijheid hoog in het vaandel en soms op een scheve schaats rijdend. Nicolas Cage speelt Sailor als een oersympathiek persoon die je zelfs de meest verschrikkelijke wandaden vergeeft. Alles is hem immers ingegeven in naam van de vrijheid en de liefde. Zijn tegenspeelster is Laura Dern, die overigens een dochter is van Diane Ladd. Zij speelt Lula. Ik ben geen fan van Laura Dern. Ik heb bij haar altijd wat gewenningstijd nodig. Ook nu weer. Ze is hier de hulpbehoevende cliché blondine met felrode lippen, draagt een negligé en moet traditiegetrouw door ridder Cage uit de klauwen van de draak en de duivel worden gered. En net zoals dat in het echte leven vaak gebeurt, staat de ridder er alleen voor. Hij heeft alleen de steun van regisseur en schrijver David Lynch. Maar, ach wat kan er eigenlijk fout gaan. Ware liefde overwint alles, toch?

Herzien . Een lauwe Cage, net of ie er niet bij hoort in de film en met tegenzin mee doet ,maar acteert toch wel goed.. Sfeervolle film , waar het verhaal ondergeschikt is aan de goede cast..Moe is een misser - maakt er een provincie klucht van-, maar dat is de schuld van Lynch.

Wat een rommel maakte Cage later. Ik herinner mij een C film met heksen....triest. ( ..hij moest zijn 21 villa's !!!!! betalen en onderhouden - gestoord natuurlijk)

Herkijk, en nog steeds niet mijn ding. Lynch heeft gewoon betere dingen gemaakt. Wild at Heart heeft een gemaakte campiness die me gewoon niet aanstaat. De boze moeder, het moordplan, de ontelbare seks-scènes, de Wizard of Oz referenties...gaap. Het is allemaal wel typisch Lynchiaans, dus af en toe wat dromerige shots en een prima cast met veel bekende Lynch-acteurs, maar het verhaal trok me niet en de pacing vond ik gewoon slecht. Wel leuk waren de roadmovie-elementen, maar verder is het maar een matige film die nergens echt weet te raken.

Wild at Heart

Met het afstrijken van een lucifer ontvlamde mijn liefde voor film als nooit tevoren. Wild at Heart maakte de eerste keer zo’n verpletterende indruk op me dat ik de film diezelfde avond nóg een keer naar de bioscoop ging.

De overgang van klassieke muziek naar jazz en vervolgens naar hardrock in de eerste drie minuten sloot perfect aan bij mijn waardering voor eclectische kunst. Een samensmelting van werelden, een muzikale reis die meteen de toon zet.

Ook het centrale thema – het streven naar vrijheid, liefde en een zorgeloos bestaan – sprak me toen aan en nog steeds.

De widescreenfotografie voelt bovendien als een bevrijding, zeker in vergelijking met het nauwere kader van Twin Peaks. David Lynch neemt hier alle ruimte om een film te creëren vol heksen, schoonheden en allerlei duistere figuren.

De film kent een moordend tempo, waarbij flashbacks en montages de backstory langzaam prijsgeven. Het is juist die montage, gecombineerd met de vele surrealistische en absurde scènes, die Wild at Heart een compleet unieke flow geeft.

Daarnaast zijn de gesprekken tussen Sailor en Lula over onderwerpen als de ozonlaag, roken, seks en kerstmis buitengewoon geestig. Net zoals bij Tarantino draait de dialoog hier vooral om het kleuren van de personages in plaats van het voortstuwen van het plot. Dat geeft de film een fijne ontspannen, laid-back vibe.

Op het eerste gezicht lijkt het een rechttoe-rechtaan roadmovie, maar door de vele zijlijntjes – al dan niet doodlopend – doet het ook sterk denken aan een soap. Het maakt het een hele rijke vertelling.

Eenmaal in Texas verandert de film van toon en neemt het verhaal een duistere wending. De yellow brick road lijkt verder weg dan ooit. Het is hier dat Bobby Peru ten tonele verschijnt, een van de meest creepy personages aller tijden. Willem Dafoe zet een geweldige, angstaanjagende rol neer. Wat een prachtigg gebit!

Het enige bovennatuurlijke element in de film zit in de band tussen Sailor en Lula. Lula voelt feilloos aan wanneer Sailor in de problemen zit, en uiteindelijk wordt er ingegrepen door een hogere macht.

En ja, ik blijf een sucker voor dat einde.

5*

"This whole world's wild at heart and weird on top."

Nadat de legend David Lynch vorig jaar overleden is, kwam deze film twee keer zo hard weer terecht op mijn watchlist. Ooit in de vergetelheid geraakt, en daarna verloren in mijn eindeloze kijklijst. Zo kan je het langzamerhand wel noemen aangezien deze zich dagelijks wel blijft vullen (maar, ook films uit vallen). Vandaag dus weer op terecht gekomen en eigenlijk al gauw de keuze gemaakt hem toch te kijken, en misschien dat het vrij hoge gemiddelde en het vrijwel positieve commentaar mijn verwachtingen iets te veel hebben geboost.

Want, ik wou deze film zo graag, zo leuk vinden dat ik denk dat ik er misschien iets meer van verwachtte. Nu moet ik wel eerlijk zijn dat Lynch en ik niet de grootste vrienden waren, zijn filmstijl moet je liggen, en dat doet het mij niet altijd. En dat kwam ik hier wederom pijnlijk tegen. Mij ligt het niet echt heel erg, misschien iets té? Ik weet het niet. Al vond ik Willem Dafoe hier bijzonder creepy, dat vond ik dan wel weer geinig. En het opende ook met een ware banger.

De film moet het inderdaad erg hebben van het thema, die Basto wederom fantastisch uitlegt. Het streven naar vrijheid staat centraal, die overgevoelige moeder die haar dochter wil regeren met een helikopterview is echt de perfecte toevoeging voor dat thema. Eigenlijk om gek van te worden, en tevens ook onwijs smaakmakend. Sailor en Lula die beiden genieten van het leven tijdens hun trip richting California is dan weer de hele andere kant van het spectrum, heerlijk.

Misschien iets meer verwacht van het hele huurmoordenaar idee misschien, geen idee. Ik mis iets maar ook weer niet, snap je? Ik weet niet. Ik heb me wat dat betreft wel gewoon prima vermaakt hier mee hoor maar, of ik ooit van Lynch's stijl ga houden weet ik nog niet.