The Stand - Stephen King (1978)

Ik heb het boek gister uitgelezen, wat een geweldig boek! Het weet je aandacht te grijpen vanaf de eerste bladzijde. Ik ga hierna de miniseries bekijken, ben benieuwd of die ook zo goed zijn.

Helaas Lisa...de kerel die ze gecast hebben in de miniserie ziet eruit als de een of andere trucker...niet als het vleesgeworden kwaad. De comics van The Stand zijn wel zeer de moeite waard.

Ik las ergens dat ze in eerste instantie Jeff Goldblum voor de rol van Randall Flagg hadden gecast, maar dat die niet kon of wilde.

Ik heb hem net weer een keer uitgelezen, en hem verhoogd naar 4,5*. Prachtig boek, één van z'n beste. De kritiek dat King moeite heeft een goed einde aan z'n boeken te breien is soms terecht (Gevangen), maar hier niet, wat mij betreft. Inderdaad geen episch gevecht, maar wel een zeer passende climax (de atoombom), en daarna de moeizame terugtocht van Stu en Tom. .

Meesterlijk boek. Serieus veel pagina's. Leest vlot en is heel boeiend. De personages zijn goed uitgewerkt en hebben elk hun motieven.

Voor mensen die King als schrijver niet zo serieus nemen, is The Stand verplichte kost. Na door mijn vrouw te zijn overgehaald om de onverkorte versie in het Engels te lezen, volgde een leesperiode waarin ik het boek amper even opzij legde. Dat is voor mij uniek, omdat ik ieder boek dat ik lees (hoe goed het ook is) wel eens een paar dagen links laat liggen.

King creëert geloofwaardige, memorabele personages, vol van karakter, en neemt ruim de tijd om ze uit te diepen. Het relatief eenvoudige verhaal wordt verteld met vermakelijke passages (de verspreiding van het virus, de bijeenkomsten van The Free Zone Committee) en razend spannende passages. Bovendien vond ik het verrassend hoe veel aandacht er werd besteedt aan theorieën en filosofieën over de mens en de maatschappij, voornamelijk via de socioloog Bateman (voor wie ik veel respect kreeg, evenals voor de scherpe Nick). The Stand biedt spanning, emotie, intelligentie en stof tot nadenken.

King schrijft bij vlagen wat traag (ik heb altijd wat moeite met passages waarin een reis beschreven wordt, hoewel ik de laatste grote reis wel kon waarderen), en sommige belangrijke zaken eindigen wel wat abrupt, maar dat zie ik graag door de vingers. Een meesterlijk boek.

Overigens beviel het Engels me bijzonder goed. Sterker nog, ik wil niks anders meer. Ik bedoel... "Tjeeminee, ja!" klinkt toch echt niet zo goed als "Laws, yes!"

Het is wellicht een van de bekenste boeken van Stephen King. Het verhaal is erg mooi. De personages zitten erg goed in elkaar en het verhaal heeft de juiste sfeer. Maar waarom er 1100 pagina's voor nodig zijn kan ik niet helemaal vatten. Ik kon me goed inleven in het verhaal, maar doordat het zo lang was is had ik bij vlagen de neiging om af te haken.

Albert Einstein „Ich bin [mir] nicht sicher, mit welchen Waffen der dritte Weltkrieg ausgetragen wird, aber im vierten Weltkrieg werden sie mit Stöcken und Steinen kämpfen.”

Hoe moet men The Stand van Stephen King lezen? Als een spannend avonturenboek, een ontwikkelingsroman, een verhandeling over goed en kwaad, als een ode aan de fantasy van Tolkien of als geloofsbelijdenis van King zelf? Ik denk dat je het op al deze manieren kan lezen, en dat het grotendeels zeer vermakelijk is en goed geschreven helpt je wel eenvoudig door deze ruim 1225 dike bedrukte pagina’s heen.

De –overigens schitterende- voorkant beloofd een heldenstrijd in een desolate wereld in een tijd en op een plaats die niet de onze is. Het boek zelf ligt iets dichter bij ons dan we denken, maar King weet wel een heerlijke wereld te creëren. In zijn eigen heldenepos toont King ons enkele overlevenden van de dodelijke supergriep Captain Trips (hoe verzin je zo’n naam?) en hun strijd voor een nieuwe wereld. Vol verwijzingen naar The Lord of the Rings, soms subtiel, soms heel expliciet, maakt dit Kings eigen fantasyverhaal, met niet oud Europa maar modern Amerika als decor. Deze goeden die overleven komen al snel samen om uiteindelijk het kwaad te bestrijden. Een kwaad getuigde de epiloog, dat altijd terug komt. Hoewel wij nooit mensen met zwaarden zien vechten is deze voorkant wel een soort universele vorm van de strijd..

En dan komen we direct bij de sterke punten. Veel personages worden uitgebreid behandeld en doorheen het boek worden ze echt doorleefde mensen, goed uitgewerkt in gedrag en hun gedachtewereld en je leeft echt met ze mee. Elk heeft zo zijn onhebbelijkheden waardoor ze zeer reëel worden, nergens een karikatuur en altijd geloofwaardig. Ook de verlaten wereld is een geweldig idee. Vooral omdat enkel de mens dood is, maar alle gebouwen, de afdruk van de wereld voor Captain Trips is levensecht. Dat is eens wat anders dan een apocalyptische wereld vernielt door draken, kometen of de bom.

Ook de reisstukken door het uitgestorven land, met voedsel genoeg voor de overlevenden, met auto’s die er zo maar staan, met supermarkten et cetera. Ook de filosofische beschouwingen over de mens, die soms ook heel subtiel vanuit het verhaal zelf komen zijn uitermate boeiend om te lezen. En het allerbeste speelt zich wel af in Boulder, hoe men een nieuwe samenleving opbouwt, met regels en recht, met banale zaken als stromend water of elektriciteit, hoe men probeert niet te zijn zoals de regering daarvoor. Of King wil zeggen, wat er ook gebeurt, het blijft altijd hetzelfde: kwaad, goed, het gedrag van de mens. Ik denk ook dat Einstein geen gelijk heeft, men zal altijd weer vooruitgaan en meer wapens hebben dan die stokken en stenen. Wat dat betreft is het ook een heel vrolijk hoopgevend verhaal.King laat de nieuw geboren baby’s niet direct sterven, maar de mens heeft weer een kans. Daarnaast zit er ook een mooie religieuze kant aan. King beschrijft hier zijn eigen versie van het verhaal van Noach, maar ook het laatste Bijbelboek Openbaringen. Ergens is dit dus een magnum opus, met alle thema’s die King toen belangrijk vond om over te vertellen, gemengd in een uitermate leuk en bij vlagen spannend boek.

Neemt niet weg dat niet alles even geslaagd is. Sommige personages als Lloyd en Trash vind ik in het geheel niet interessant, maar nemen snel 250 pagina’s in beslag. Ook de soms nogal omslachtige vertelmanier van King wordt iets te veel in zo een dik boek. Hij schrijft rustig dat iemand eieren breekt, ze bakt in boter, op het bord doet en smakelijk opeet in plaats dat hij simpelweg ontbijt. Zo zijn er ook sommige passages die wat langdradig overkomen, niet altijd verhaal of personages echt ondersteunen en nogal wat leestempo eruit halen, laat staan dat ze ook vervelen. Ook het stuk inzake Abby Freemantle of R.F. vond ik niet altijd even goed, vooral omdat het een bepaalde sfeer wegnam of spanning. Ik had het mooier gevonden als King deze hele geloofszaak iets anders had aangepakt.

Al met al is het wel een geweldig werk, dat helaas soms iets te veel te lijden heeft onder zijn dikte. Dus wel 4*, maar geen absolute topscore.

Geweldig meeslepend epos. Ik heb toendestijds de uitgeklede versie van 6-700 blz. gelezen en jaren later de herziene versie van bijna het dubbele aantal, maar ik kan niet aangeven wat ik nou extra heb gelezen of wat ik de eerste keer heb gemist. Toch vond ik het jammer dat ik hem uit had en afscheid moest nemen van iedereen, had van mij nog wel een paar honderd blz. bij gemogen.

Dit boek blijft voor mij een guilty pleasure, vooral als vakantieboek! Helaas, tot nu toe, nog steeds niet verkrijgbaar als e-boek. Ik sjouw me rot aan dit boek!

Huh? Guilty Pleasure? Hij staat op 13 in de Top 250, niets om je voor te schamen toch? Meesterwerk dit!

Je hebt gelijk, een meesterwerk!

Meesterlijk.

Erg genoten van het boek, met name omdat het echt als een enorme klassieker aanvoelde. The Stand voelde als een basis voor zoveel fantastische verhalen die zouden volgen, zonder een basaal verhaal te zijn. Series zoals Lost, games zoals Fallout, films als Interstellar zijn een paar recente voorbeelden waarin op de problematiek wordt ingegaan, waarvan ik geloof dat de Stand ze heeft beïnvloed.

De dwalingen van Trashcan-man (met de dubbele tunnels/pistolen van the Kid als sublieme angstmetaforen), de epische reis van Tom en Stu, de zoektocht naar Harolds geheimen: alles minutieus en meeslepend beschreven, en een prachtige reflectie van menselijke trekken zoals verlangen, jaloezie en (ir)rationaliteit.

Mijn voornaamste kritiek is dat het boek alleen maar beter werd: het kostte me lang om goed in het verhaal te komen, maar door de gedegen karakters en setting wierp dat in de tweede helft zijn vruchten af. Misschien komt dat ook een beetje doordat ik de Dark Tower reeks al eens heb gelezen (verkeerde volgorde....I know), maar ik heb het gevoel dat King het beste tot zijn recht komt met manipulatieve karakters en veel fantasie, zoals in de geweldig suggestieve epiloog.

De religieuze ondertonen, evenals de strijd van goed tegen kwaad, vond ik soms wat dik aangezet, al liet King genoeg suggestie over en reflecteerde deze vorm van zingeving alledaagse Amerikaanse karakters. Dat typisch Amerikaanse heeft soms zijn charme, maar werkte ook wat stereotyperend en resoneerde niet overal even sterk bij mij: de spanning tussen individuele vrijheid en de wet werd wat versimpeld weergegeven en het dragen van wapens lijkt me daarvan één van de meest exotische en minst voorkomende geschillen die zouden ontstaan in zo'n gemeenschap.

Verder een paar kleine dingetjes: Trashcan-man kwam wel érg makkelijk aan de bom, ook ondanks zijn zintuiglijke aantrekking tot wapens (alsof er geen andere beveiliging voor kernwapens zouden zijn dan menselijke bewakers). De vroege dood van Harold vond ik ergens een wat gemiste kans: dat karakter vond ik de belichaming van opportunisme en de kleur grijs in deze vooral zwart-witte strijd.

Al met al enorm genoten en droevig dat het verhaal ten einde kwam. Zoals het hoort.

EDIT: spoilertags vergeten

Ik leerde Stephen King kennen toen ik een jaar of 13 was via de Nederlandse vertaling van zijn boek The Tommyknockers - Stephen King (1987). Het was meteen de overtuigende kennismaking met deze (voornamelijk) horror-schrijver, gezien ik dat boek letterlijk verslonden heb.
Niet lang daarna probeerde ik andere boeken van hem; sommigen spraken me aan en anderen niet.

The Stand was één van die boeken. De onverkorte editie kreeg ik volgens mij voor mijn 15de verjaardag. Ik had er specifiek om gevraagd, omdat het boek omstreeks mijn verjaardag in een uitgebreidere versie was uitgebracht en ik er hele positieve dingen over had gehoord.
Helaas....ik kwam er, ondanks dat ik het begin en de opbouw erg sterk vond, om de één of andere reden niet doorheen. Blijkbaar was het toch allemaal net wat teveel van het goede, zo'n extreem dikke pil.

Uiteindelijk is het er dan toch van gekomen om dit boek alsnog te lezen en ik kan alleen maar zeggen dat het een zwaar imponerend verhaal is.
Dit is King's pure en definitieve antwoord op het aloude verhaal over de strijd tussen goed en kwaad, gezet in een post-apocalyptische wereld, uiteengevallen door een supergriep waar 99,9% van de mensheid aan ten onder gegaan is.

De manier hoe het verhaal opbouwt, is meeslepend en spannend. De hoofdpersonages worden uitgebreid geïntroduceerd en ja, met de één had ik natuurlijk meer dan met de ander...dat hou je altijd.
Na de eerste helft, als iedereen zich gesetteld heeft (de goeden in Boulder en de kwaden in Las Vegas), gooit King het over een andere boeg en veranderd het verhaal in een soort van psychologisch drama, waarin erg veel tijd en ruimte wordt besteedt aan hoe de personages zich gedragen t.o.v. elkaar en zich in hun nieuwe positie langzamerhand weer proberen te ontwikkelen. Op dat moment stagneert het verhaal en staat King erg lang stil bij zaken die niet altijd even boeiend zijn, maar wel nodig is voor het verhaal. En ondanks dat ik het gevoel had dat het verhaal er een beetje onder begon te lijden, las het wel als een trein (het gehele boek eigenlijk), omdat je uiteindelijk toch wil weten waar het allemaal naar toe gaat.
De uiteindelijke eindstrijd blijkt dan toch héél anders te verlopen dan de bedoeling, en is zelfs een beetje te verwachten. En ondanks dat dit gedeelte misschien wel het zwakste is uit het boek, stoorde ik me er niet aan.
De terugreis van Stu en Tom naar Boulder is, ondanks dat de climax dan al is geweest, gek genoeg wel weer meeslepend te noemen.

Volgens velen is The Stand de beste van King. Dat weet ik niet, gezien er scheepsladingen aan andere boeken zijn van King, waarvan er velen ongetwijfeld ook héél goed zijn. Maar dat dit een klassieker is, een boek die je absoluut aan het denken zet, dat moge duidelijk zijn. Na afloop denk je als mens weer eens goed over het leven na, wat deze te bieden heeft, de keuzes die je kan maken, de kansen die je hebt.....en niet alleen in dat opzicht is The Stand geslaagd. Nee, het is gewoon een prachtig verhaal vol meeslepende gebeurtenissen, geweldige personages, bij vlagen een lekkere, cynische vorm van humor (iets wat ik zo heerlijk vind aan King) en bovenal een fikse portie spanning.

The Stand is misschien vanwege z'n lengte een ware beproeving, maar deze is het dan dubbel en dwars waard. De onverkorte, volledige editie welteverstaan!!

Erg goed boek dit. Sommige stukken zijn natuurlijk boeiender dan andere (da's altijd wel zo bij kleppers als deze), maar de goede stukken hier behoren mijn inziens wel tot het sterkste werk van Stephen. Ik zat eigenlijk klaar om dit album 5 sterren te geven (want toffe personages, sterke antagonisten, boeiende wereld, dan zie ik die paar mindere passages wel door de vingers), tot er op de laatste 150 pagina's of zo steeds dingen gebeurden waar ik me niet echt in kon vinden. Personages met veel opbouw die plots snel-snel worden weggeschreven, een ontzettend on-epische ontknoping met de bad guy, en daarna nog een veel te lang aanslepend einde.

Dus ja, het wordt 'slechts' 4.5*. Toch heb ik over het algemeen erg genoten van dit boek, en snap ik zijn status als King-meesterwerk wel. Mijn favoriet blijft wel It. Die is ongeveer even lang, maar nog een stuk enger (deze was dat eigenlijk totaal niet vond ik), ontroerender en, omdat er minder personages zijn om de aandacht over te verdelen, een stuk diepgaander.

Flinke tegenvaller dit. Een véél te lang (simpel) verhaal met tegenvallend einde. Ik heb het idee dat King vaak simpel wil 'scoren' met grofheden of oneliners maar een boeiende dialoog ben ik bijna niet tegengekomen. De verschillende karakters en de ontwikkeling daarvan zorgden ervoor dat ik wilde doorlezen.

Ik heb dit boek nog niet zo kort geleden uitgelezen, desalniettemin is het een van mijn favorieten. Ik heb de uitgebreide versie gelezen en ik was er dan ook wel even zoet mee. De manier waarop King alle personages neerzette in The Stand heeft mij erg gecharmeerd. Doordat King de tijd neemt om de hoofdrolspelers in het begin goed neer te zetten (bijvoorbeeld Harold, Larry & Stu), wordt het enorm interessant om later de veranderingen in hun persoonlijkheid op te merken.

Weet je, soms moet je het onaangename aan het aangename koppelen. Ik zit nu een periode wegens een breuk in de voet thuis en dan kun je eigenlijk niet veel meer doen dan met je voet omhoog liggen en wat televisie kijken of lezen. Dan kun je pech hebben dat het regent tot en met, maar het is eens zo'n zonderlinge periode in België dat het goed weer blijft voor een tijd. Vandaar The Stand, één van King's meer dikkere boeken, naar beneden gehaald en me lekker in de tuin gezet.

En die tuin heb ik eigenlijk de afgelopen drie dagen amper verlaten. Het boek zelf is in drie boeken opgedeeld en ik heb gewoon elke dag zo'n volledig boek gelezen en zelfs dan nog kriebelde het om verder te gaan. Nodeloos om te zeggen dus dat dit één van de beste werken van King is. Een interessant gedachte-experiment waarin we de opbouw van de mensheid volgen nadat een apocalyptische ramp (uiteraard is de mensheid daar zelf verantwoordelijk voor, King is nooit vies geweest van maatschappijkritiek) zowat 99% van de mensen heeft uitgeroeid en is dit vooral het boek met de intrede van de geweldige Randall Flagg. Lijkt in de eerste plaats ietwat een simplistisch verhaal rond de strijd van goed en kwaad, maar de manier waarop King alles neerschrijft is wat het boeiend maakt. Misschien net iets teveel personages waardoor het hier en daar is even terugbladeren is naar wie er nu wordt gerefereerd, maar dat lost de schrijver handig op door gewoon een groot deel om zeep te helpen. Ik vind het bij dit soort verhalen toch altijd net iets leuker als niet alle good-guys de eindstreep halen.

Er is blijkbaar in 1990 ook nog een The Complete & Uncut Edition die ongeveer 30% (!) van het originele manuscript restaureert. Kan me voorstellen dat dat voor een net iets vloeiender geheel zorgt, maar zelfs in de herwerkte (en zoals ze origineel is uitgebrachte) versie zit dit nog vol met aimabele personages, bloedstollende hoofdstukken en gewoon erg veel leesplezier. Trouwens, wat is die originele cover toch fabelachtig mooi.

4.5*

Hoewel ik de naam Stephen King als kind al tegenkwam bij de bestsellers in de supermarkt, is het er nooit van gekomen om een boek van hem te gaan lezen. Omdat ik niet van half werk houd, begon ik meteen maar aan zijn magnum opus: The Stand. In het Nederlands bekend onder De beproeving.

Dat is uitermate goed bevallen. Alle elementen van een sterke thriller zijn aanwezig: een goed verhaal, boeiende karakters en een interessante ontwikkeling van het plot. Vooral de sfeer die King neerzet is briljant. Een soort wereld van na de Apocalyps, maar toch ook weer niet. Knap dat hij zich als relatief jong schrijver waagde aan dergelijke grote thema’s.

Hoewel voor sommigen de omvang van De beproeving een probleem is, herinner ik mij het boek als een pageturner van de hoogste orde. Omdat je echt in de karakters en het verhaal wordt meegezogen, hadden er wat mij betreft zelfs nog moeiteloos 400 pagina’s bij gekund. Niet toevallig precies het aantal dat King zelf van zijn uitgever diende te schrappen…

Natuurlijk zijn sommige stukken wat lang maar omdat de thema’s van het boek niet bepaald alledaags zijn (99% van de wereldbevolking is gestorven, hoe kies je nu tussen goed en kwaad?) is Kings meesterwerk bij uitstek geschikt om meer dan 1200 pagina’s te beslaan. Eigenlijk kan ik het boek iedereen aanraden: aan de éne kant bombastisch, maar toch ook weer uiterst toegankelijk.

4,5*

Ik heb de Amerikaanse Marvel comic-versie besteld, waar ik erg naar uit kijk. Wat vinden de kenners: kan ik na het lezen van die strips de versie hier op boekmeter een cijfer geven, of verschillen de versies daarvoor te veel?

Lijkt me inderdaad een heel ander medium, ook omdat je dan je cijfer baseert op andere aspecten als de illustraties en het kleurgebruik. Maar ja: stripmeter moet er gewoon komen...grrr

Hear, hear!

De comics (ik vermoed dat je de volledige reeks hebt met de 6 story arcs?) volgen het verhaal van The Stand inderdaad vrij goed Rien, maar het zijn wel twee compleet verschillende mediums. Waar de comics zich meer baseren op het visuele, is King een meesterverteller die met de meest kleine details een hele wereld kan oproepen. Ik lees zowel comics alsook boeken erg graag, maar zou in het geval van The Stand resoluut voor King kiezen. Hetzelfde geldt voor de Dark Tower trouwens, maar dat terzijde.

Prachtig boek, meeslepend en verveelde me geen moment.
Als het boek uit is voelt het bij mij alsof ik een mini leven hebt doorgemaakt in een paar dagen tijd.

Ik kan maar één minpunt bedenken en dat is een enorm slaaptekort, ik kan dit boek nooit wegleggen en lees tot ik letterlijk niet meer kan. (en dan komt de zon vaak alweer op)

Voor het eerst in tijden een boek herlezen. Ik las De Beproeving (in het Nederlands) als scholier. Onlangs, twintig jaar later, las ik de onverkorte Engelse versie weer. Fenomenaal boek, behoort tot de beste van King, maar misschien ook wel gewoon bij de beste boeken uit de moderne literatuur.
Enige minpuntje vind ik de persoon Randall Flagg. Die is mij niet iets te karikaturaal en daardoor nooit echt heel eng. Dat is gek, wat King kan toch echt hele enge of slechte personages neerzetten!

Gewoon een van de beste king,s ben net begonnen in het boek en het kan echt niet meer stuk vergleken met de andere king,s die ik overgins wel goed vond maar minder realistich zoals IT mijn favoriete King goed verhaal goede spanning opbouw aan het begin van het boek heb je geen idee waar het over gaat maar het komt opgang en het is heel goed

Meesterwerk 5 sterren

Jammer dat we niet bij hoge uitzondering zes sterren kunnen geven. Een van de eerste Kings die ik las, prachtig boek waar je helemaal in kan verdwijnen en alles om je heen vergeet.

11/22/63 blijft mijn favoriete King boek en The Stand komt wellicht niet in de top-5. Zo, nu we met de deur in huis gevallen zijn, tijd voor wat nuance.

Uiteraard is dit een degelijk verhaal en zijn alle elementen die Stephen King mijn favoriete schrijver maken, aanwezig. Tegelijkertijd vind ik dit werk een gemiste kans en lees ik de positieve commentaren met een bevreemdend gevoel. Ik blijf achter met volgende bedenkingen:

1. Antipathie voor de hoofdpersonages: elke King protagonist heeft wel een duister kantje, een character flaw die hij moet overwinnen. Maar in deze roman wemelt het van de 'goeden', die me maar niet aan hun kant krijgen. Top of the bill is in deze context Frannie Goldsmith... Man man man, wat een vervelend, klagende figuur is me dat. Stuart Redman is een goede tweede, ik was oprecht tevreden toen hij voor dood in de greppel belandde en teleurgesteld toen King er hem nog liet uitkomen ook.

2. Opbouw van het verhaal: hier komt de gemiste kans duidelijk naar voor. Het is een prachtig idee, een superziekte doodt 99.9% van de mensheid.
En dan gaan mensen dromen over een oude dame en een donkere man.
Verhalen waar je al snel een en dan moet gebruiken, zijn mijn insziens al te zeer plot driven. Ik zag liever een daardoor/maar structuur maar kan deze in dit verhaal niet plaatsen. Ter vergelijking met 11/22/63: er is een portaal naar het verleden daardoor kan je de moord op Kennedy vermijden maar je weet niet wat de gevolgen zijn. Daardoor gaat Jake de vader van de conciërge als testcase nemen en dat lukt. Daardoor gaat het Kennedy redden plan door, maar dan moet hij vijf jaar extra in het verleden leven. Daardoor zoekt hij iets om zich bezig te houden en wordt hij leraar, maar hij wordt verliefd en daardoor... Je snapt het intussen wel

3. Gebruik van het bovennatuurlijke: een rare opmerking voor een King-fan, maar in dit boek snap ik eenvoudig de noodzaak niet. Je kan perfect de overblijvers een nieuwe samenleving laten maken en daar spanningen opbouwen, met dezelfde hoofdpersonages (minus Abigail) en een tirannieke antagonist (cfr Under the Dome). Het hele God v. Satan gebeuren lijkt me hoogst onnodig en bovendien een makkelijke truc om - alweer - de plot te laten voortgaan.

Naast deze drie hoofdpunten zijn er nog wel wat dingetjes die me storen, maar dat zijn eerder details. Ik zal één voorbeeld geven.
Een hond die een konijn vangt, dat aan een mens brengt en de buit deelt - geloofwaardigheid: oké dan, als het echt moet.
Een hond die op commando "haal", begrijpt dat hij hout voor een kampvuur moet brengen - eerder niet
Een hond die een mens ziet, begrijpt dat hij kou heeft, in een greppel een deken haalt en dit aan de mens geeft - echt niet
Een hond die alle bovenstaande dingen doet met een mens die niet zijn baasje is - *zucht*

Slotsom: ik heb The Stand lang links laten liggen en had beter mijn gevoel gevolgd. Voor mijn een middelmatig boek, die 14 dagen leestijd kostte, waarin ik drie andere boeken had kunnen lezen. 3*

Geweldige epische apocalyptische roman, met het eeuwenoude thema "Goed Vs. Kwaad" in het centrum van de aandacht. Het werk (ik heb het dan over de lange versie van ruim 1200 bladzijden) wordt in drie boeken opgedeeld, en daarvan weet vooral het eerste deel (over het uitbreken van Captain Trips en de verstrekkende gevolgen ervan) me ontzettend te begeesteren. Als het hele verhaal van dit niveau was geweest, had deze roman nu zonder twijfels een dikke 5 gescoord, en ergens bovenaan mijn top 10 gestaan.

Het tweede (over het settelen van een maatschappij in Boulder) en derde (de ontknoping) gedeelte vind ik echter minder sterk. Het verhaal zakt - voor mij, althans - dan wat in, ook omdat er alsmaar meer personages bijkomen, en die zijn heus niet allemaal even interessant.

Toch zijn de personages en de uitwerking ervan net één van de sterke punten van dit huzarenstukje (want dat is het wel!). Net als in het echte leven hebben deze personages, figuren van vlees en bloed, kleine kantjes, wat hen erg herkenbaar maakt. Zo'n Larry Underwood, bijvoorbeeld, in de kern een goeie jongen, weet van zichzelf heel goed dat hij verre van volmaakt is, en blijkbaar was er een vreselijke epidemie nodig om zijn catharsis te verzorgen.

Tegenover de zogenaamde good guys staat natuurlijk ook een opperschurk, in de persoon van Randall Flagg. Ik heb de mini-serie niet gezien, en denk dat ik dat ook maar zo ga laten, want ik heb aan mijn eigen fantasie ruimschoots genoeg om dit kwaadaardige karakter op mijn netvlies te branden. Aan het eind blijkt hij ook nog eens alles te hebben overleefd, zodat het spel overnieuw kan beginnen. De kwestie is echter dat Flagg volgens mij helemaal geen levend organisme is zoals wij het kennen, maar een metafoor voor het kwaad, dat onmogelijk uit te roeien valt, aldus de dystopische visie van Stephen King. Een visie waar ik het - helaas - steeds meer mee eens moet zijn.

4,5 sterren

Zelf heb ik het 5 sterren gegeven. Het is het eerste boek in lange tijd dat me zelfs na een paar maanden nog altijd is bijgebleven en ik de spanning gewoon instant weer voel! Echt een meesterwerk en m.i. een must read.

Voor mij de beste King ever

Blijft een van zijn beste werken

Cijfer 9