Ten Little Niggers - Agatha Christie (1939)

Zou deze titel in de 21e eeuw nog toelaatbaar zijn?

Blijkbaar niet, de nieuwe titel is 'And Then There Were None', een titel die in de VS al in 1939 werd gebruikt. Waarschijnlijk niet omdat mensen zo bezorgd waren over het beledigen van mensen met een andere huidskleur...

Een andere populaire versie ontleent de titel aan de aanpassingen in het boek: elke keer dat het woord nigger voorkomt, is er Indian overheen geplakt: Ten Little Indians

Tegenwoordig komt elke nieuwe druk uit onder 'And Then There Were None'.

Fantastische Thriller ! Ik heb deze echt in een ruk uitgelezen. Het begin opbouwend zeer goed geschreven naar de eerste moord toe. Het rijmpje met de negertjes vond ik ook leuk bedacht, en ook nog het feit dat de lezer zo onwetend is over alle personages (vooral in het begin). Naarmate het verhaal vordert kom je veel meer te weten over iedereen en mijn lievelingspersonage is zonder twijfel Dr. Armstrong. Steeds bleef ik me afragen : WIE IS DE DADER ?! WIE IS DE DADER ?! WIE IS DE DADER ?! Maar toen ik uiteindelijk bij de 'climax' kwam, werd alles opeens duidelijk en dat gaf me gewoon een héérlijk gevoel. Een echte aanrader, deze !

Ik lees vaak de laatste zin van het boek vooraleer ik de rest lees,
de vraag naar wie de dader was kon ik bijgevolg al meteen beantwoorden .

Wel een leuk boek!

agatha blijft één van de beste 'moord'-schrijfsters!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Een erg spannend boek je vraagt je de hele tijd af wie de dader is, daar door blijf je maar doorlezen tot je weet wie het gedaan heeft.

Een echte pageturner, spannend van de eerste tot de laatste bladzijde. Ik kon het boek haast niet opzij leggen, zo gespannen was ik om te weten wie 'het gedaan had'... Fenomenaal!

Eindelijk weer een echte pageturner gelezen. Zeer goed opgebouwd, leuke personages, spannende scenes, heerlijk tempo. Eindelijk wist ook wie de dader was voor het einde maar dat stoorde me niet.

Het blijft een leuk boek, ook om na meer dan 25 jaar weer eens te lezen. De versie die ik nu heb gelezen, gaat niet over Ten Little Niggers, zelfs niet naar Ten Little Indians maar (hou je vast!): Ten Little Soldier Boys.

Dat vraagt natuurlijk om problemen met de Landelijke Soldaten Vakbond. Volgende editie zijn het vast Ten Little Monkeys. Pfff!

Om dan de PvdD weer over je heen te krijgen?

Pure nostalgie..
daarom vind ik dat deze titel niet veranderd mag worden. Het boek zelf kent naar mijn mening een geniale plot en de eerste keer dat je het leest gaat er echt zo'n what-the-f*ck-gevoel door je heen. Ongelofelijk dat Christie de lezers na meer dan tachtig jaar nog steeds zo weet te verbazen. Een dikke vijf.

Met de controverse rond de titel heb ik geen probleem omdat de titel van mijn exemplaar ook vertaald werd naar de 21ste eeuw. Het verhaal is echter subliem verteld, een voorwoord in de titel verraad hoe moeilijk Christie het zelf had met het verzinnen van dit verhaal. Kan ik me wel voorstellen want de sterkte van het verhaal is dat je je steeds blijft afvragen hoe het allemaal mogelijk is en gelukkig laat ze geen los einde over.

Briljant verhaal. Ik vermoedde al van het begin de dader en ik bleek dan ook daadwerkelijk juist te zitten. Wel geniaal hoe mijn vermoedens langs alle kanten werden geslingerd. Mooi verhaaltje van Agatha Christie waarvan ik beslist nog meer zal lezen.

Een zeer spannende whodunit van Agatha Christie, de Queen of crime. Het verhaal wordt zeer goed opgebouwd. We leren de personages één voor één kennen, terwijl ze zich naar het mysterieuze negereiland begeven. Het eerste slachtoffer laat niet lang op zich wachten en vanaf dan gaat het tempo en de spanning alleen maar in stijgende lijn.

Tien kleine negertjes is een erg spannend verhaal en vooral een pageturner, zoals hier al eerder vermeld. Vooral de ruimte draagt sterk bij aan de spanning. De gasten verblijven op een afgelegen eiland, die lijkt afgesloten te zijn van de rest van de wereld

Ik werd toch verschillende keren op een verkeerd spoor gezet door wat de personages tegen elkaar vertelden of wat ze dachten. Eerst dacht ik dat de butler het weer had gedaan, maar dan blijkt dat zowat iedereen de dader kon zijn. De dokter, de schooljuf, zelfs het oude vrouwtje werd verdacht.

Spijtig was wel dat sommige moorden iets te voorspelbaar waren. Neem nu die moord op de generaal of op de vrouwelijke bediende. Die zag je toch al van ver aankomen. Het einde vond ik erg sterk. Dan blijkt dat de plot erg goed in elkaar steekt en dat de oplossing zeker niet voor de hand liggend is. Een pluim voor diegene die wist wie de dader was.

Zonder twijfel één van de spannendste boeken die ik ooit gelezen heb. De spanningsopbouw is perfect.

De beste Agatha Christie!

Een erg leuk boek. Ik vond het verhaal niet heel spannend, maar het is zeer vermakelijk en je raast door het boek heen. Zeker een pageturner. Je wordt heel erg nieuwsgierig naar de afloop. De personages zijn niet heel goed uitgediept, maar dat stoort in het verhaal niet. Wel denk ik dat het verhaal met meer uitgediepte personages (nóg) myserieuzer zou zijn geworden. Het proces van een groep mensen die elkaar wantrouwen had wat uitgebreider beschreven mogen worden. Het plot, de zelfmoord van rechter Wargrave, vind ik persoonlijk wat onwaarschijnlijk. Het verhaal steekt erg goed in elkaar. Zeker een erg goed boek. 4 sterren van mij.

Dit boek moet haast wel de reden zijn geweest waarom ze de term whodunnit hebben
bedacht, briljant gewoon...

Leuk om te lezen. Het boek leest echt zeer vlot weg met al die zeer korte hoofdstukjes en een hoop spanning en vaart. Een voor een worden de tien gasten op soms best creatieve manieren afgeslacht, en het boek leest daardoor niet alleen als een echte whodunit maar ook een beetje als een slasherfilm in het geschreven woord.

De uiteenlopende personages en hun onderlinge interactie zijn leuk, maar ik moest er in het eerste hoofdstuk wel even inkomen toen elk personage geïntroduceerd werd. Maar daarna wordt het boek steeds prettiger en spannender om te lezen. Je weet dat er steeds weer een nieuwe moord zal volgen, en daardoor wil je toch verder lezen om er achter te komen hoe het ditmaal zal gebeuren en wie het slachtoffer zal zijn.

Christie was geen echt goede schrijver natuurlijk, de woordenschat in dit boek is wel erg beperkt en ze beschrijft elk personage steeds weer op dezelfde manier, maar de boel steekt wel echt goed in elkaar. Ook het einde vond ik zeker geen teleurstelling. Ik dacht al dat Wargreave de dader zou kunnen zijn, maar tijdens het lezen verdenk je eigenlijk iedereen wel eens.

Helemaal waterdicht is het einde trouwens ook weer niet. Ik vond het in elk geval al wat sterk dat Wargreave na zoveel dodelijke slachtoffers Armstrong nog zover wist te krijgen om de dood van de rechter in scène te zetten, om nog maar te zwijgen van de manier waarop Wargreave uiteindelijk zelfmoord pleegt. Wargreave stelt in zijn brief op het einde dat niet achterhaald zou kunnen worden wanneer iedereen precies dood is gegaan, maar waarom dan niet wordt niet uitgelegd. En los daarvan lijkt het me totaal onmogelijk dat als je er geen bloed op het bed komt als je een kogel door je hoofd schiet. Maar hoe dan ook genoten. 3.5*

In Frankrijk werd de roman tot voor kort nog uitgebracht onder de naam "Dix Petits Nègres". Vandaag kondigde de achterkleinzoon van Agatha Christie aan dat nu ook Frankrijk een nieuwe titel krijgt: "Ils étaient dix". Uiteraard wordt er weer duchtig gesmeten met de verwijten over cancel culture.

Ach en wee, en dat terwijl uitgevers anders altijd zo strikt de oorspronkelijke titel van de auteur volgen.

Het idee om een serie moorden op een aftelrijmpje te baseren is kinderlijk eenvoudig, maar tegelijk aartsmoeilijk om uit te werken. Het grote probleem is dat er na elke moord ook een verdachte minder is. Als lezer word je geconfronteerd met een raadsel dat bij momenten onoplosbaar lijkt. Er zijn veel misleidende aanwijzingen en foute redeneringen, maar ook subtiele hints die naar de echte dader leiden, zoals de stijl van de tekst op de grammofoonplaat. De uiteindelijke verklaring is op het randje van het aannemelijke, maar het motief van de dader is logisch en past bij z’n persoonlijkheid.

Zoals vaker bij Agatha Christie speelt het zich af in een afgesloten omgeving. De tien gasten op het eiland worden gedwongen om samen te werken, terwijl het onderlinge wantrouwen groeit. We komen veel te weten over hun karakter via hun interactie met de anderen en via een incident uit hun verleden. Er is een snelle opeenvolging van hoofdstukjes met wisselend vertelstandpunt in de derde persoon. Op het einde van het elfde hoofdstuk heeft elk van de zes overlevenden een stukje inwendige monoloog. Dan kun je even de gedachten van de moordenaar meelezen, zonder te weten wie het is.

De oorspronkelijke titel wordt meestal vervangen door de slotregel van hetzelfde aftelrijmpje. In de Amerikaanse versie werd het Ten Little Indians. Eigenlijk zou dat Ten Little Native Americans moeten zijn, maar dat ligt ritmisch nogal moeilijk. In de nieuwe uitgave gebruiken ze opnieuw de slotregel als titel, maar het rijmpje gaat nu over soldier boys. Ach ja, als spannend verhaal en hersenbreker blijft het even goed werken.

In 1939 waren er geen computers, geen mobieltjes, het in 2024 verboden n-woord kon nog voluit worden geschreven. Op het afgelegen eiland was zelfs geen vuurpijl te vinden om alarm te slaan, daar had Mr Manth wel voor gezorgd. De 10 mensen, die naar het eiland waren gelokt zaten muurvast. Toch was er een moordzuchtige psychopaat onder hen, maar wie??

Dit jaar nam ik uit nostalgische overwegingen een Agatha Christie Vijfling ( 2 boeken + 3 korte verhalen) mee als vakantielectuur. Toen ik de 10 kleine negertjes las raakte ik helemaal in de ban van dit boek, Ouderwets, gedateerd? Toch een geweldig spannend verhaal. Ik zag de plot niet aankomen, net zo min als de 3 laatst overlevenden in het boek dat deden. Wat een einde! Dit is het enige Christie boek dat in de top 250 van BoMe staat.

Het kinderliedje met dezelfde titel dateert van 1868, oorspronkelijk: Ten Little Injuns (Indianen) waarmee het al net zo slecht afloopt. Christie kende het liedje, kinderen van onze generatie (gelukkig) niet meer.
Zoals je zegt een geweldig spannend verhaal. Het bekende recept bij Agatha Christie: een groep verdachten gedwongen bij elkaar in een trein, een ingesneeuwd huis aan het kerstdiner of op een onbereikbaar eiland. In dit geval is te verklappen dat onder de laatste overlevenden de dader moet zijn.

Wandelaar, er bleef uiteindelijk niemand over en het kinderrijmpje speelde inderdaad een belangrijke rol in het boek. De laatst overlevenden leek mij logisch, maar ook ik kwam er niet uit. Gelukkig schreef Agatha Christie een nawoord.

Ik had nog nooit wat gelezen van Christie, wel heb ik enkele verfilmingen gezien die voor mij steeds op hetzelfde neerkwamen: misdaad, meerdere potentiële daders en aan het eind zal wel blijken wie de dader dan was waarbij het de vraag is of je als lezer/kijker dat ook zelf had kunnen uitvinden. Echt boeiend vond ik dat niet. Maar goed, dit boekje lag in een vakantiehuis en aangezien deze in de Top 250 staat en in het Engels was (en ik daar van tijd tot tijd ook wat in wil lezen) wel gepakt. En dit boekje is voor mij precies als de films en wist me maar matig te boeien. Ook vooral omdat de personages allen nogal snel worden geïntroduceerd en vervolgens nooit gaan leven, ze missen echt hun uitwerking en persoonlijkheden waardoor het me ook maar matig kon boeien wat er precies zou gebeuren. Qua sfeer etc is het nog wel behoorlijk en ik heb wel vervelendere boeken gelezen maar het hield niet over allemaal. Het slot, hoewel ver gezocht en m.i. niet bepaald geloofwaardig, vond ik nog het leukste om te lezen. 2,5*.

Bij Agatha Ch5ristie draait het slechts om één ding; wie deed het? In het Engels whodunnit. Zelfs de beschrijving van de karakters van Poirot en Miss Marple zijn daaraan ondergeschikt, behalve dat zij allebei ziekelijk nieuwsgierig, betweterig en bemoeizuchtig zijn. En altijd heel toevallig op de plaats, waar ook heel toevallig een moord werd gepleegd. Wat spanning betreft is dit boek een topper, en dat voor een boek zonder de irritante Poirot of ouwe theetante Marple. Daardoor is een top 250 plaats m.i. zeker verdiend. Plot is inderdaad vergezocht en ongeloofwaardig, dat ben ik dan wel weer met MJK87 eens. Genoten van het verhaal deed ik wel, vandaar de hoge score die ik toekende.