The Godfather - Mario Puzo (1969)

vond de eerste 100 pagina,s wat romantisch gellukig wordt het hiernaa echt een maffia boek vol actie en moord .

Omwille van de leesbaarheid een onnodige quote verwijderd.

Reeks persoonlijke berichten van Geralt verwijderd, excuses aan tijntje die met hem in discussie was en wat quotes geplaatst had. Dat is ook teloor gegaan. Dit op verzoek van geralt en ook omdat het off-topic berichtgeving was.

Toen laatst alle films (I know, ik baalde zo hard...) uit het Netflix aanbod waren verwijderd, toch besloten weer eens het boek erbij te pakken. Dat deed me realiseren dat een film eigenlijk een deel van je eigen denkbeeldigheid overneemt. Wat is dit een prachtig boek om te lezen. Het neemt je brein over en speelt de film op een waanzinnige wijze in je hoofd af. Ik denk dat ik hem al 3x uit heb, maar 'it never gets old.'

De film(s) al ettelijke keren gezien en nu ook maar eens het boek gelezen (in een oude vertaling, want dat boek stond ergens tussen een hele reeks pulp bij mijn tante).
Aanvankelijk wist ik niet goed: is dit de originele versie of een soort transcriptie van de film? Want het is ongelofelijk hoe er scènes uit de film hier al letterlijk in het boek staan. Absoluut één op één herkenbaar. (nu ja, Puzo heeft mee het scenario geschreven, dus dat kan wel kloppen… mat verderop in het boek trouwens een grappig stukje hoe schrijvers 'miskend' worden in Hollywood). Gelukkig kwam ik dan verderop plots een heel hoofdstuk tegen met Johnnu Fontane dat nergens in de film opduikt. Oef, toch het originele werk, blijkbaar.
Het verhaal is bekend en laat zich vanzelf lezen. Literair lijkt het geen hoogvlieger of is dat misschien net wél literair hoogstaand? Dat de stijl volledig ondergeschikt is aan het werkelijk boeiende verhaal. Ondanks dat ik hier onvermijdelijk gezichten op plakte, stoorde me dat toch niet al te hard, want dit IS gewoon de papieren versie van de films. Of andersom natuurlijk. Hoewel er in The Godfather II wel nieuwe elementen opduiken, die hier niet beschreven zijn.
Het leest als een trein, mijn enige bezwaar geldt ook de films: de Don(s) worden hier al een soort übermenschen afgebeeld. Je zal best wel slim moeten zijn om zo'n organisatie te leiden, maar hier zijn zowel Vito als Michael iedereen altijd twee stappen voor. Nooit maken ze een foutje, telkens schatten ze alles perfect in. Tevens gaat er een soort respect uit naar deze (on)mensen. Ze hebben hun eigen waarden, vertrouwen niet in de overheid en het enige wat voorop staat is La Famiglia. Nou, fraai hoor. Moreel verwerpelijk natuurlijk. Om die reden schat ik Goodfellas ook net iets hoger in, maar da's hier off topic natuurlijk.
Grootste verschil met de films is nog het allerlaatste hoofdstuk(je) in het boek: de transformatie van Kay, van onafhankelijk Amerikaans protestants, zelfstandig meisje naar - gedreven door blinde liefde- volledig onderworpen, katholieke echtgenote die dagelijks gaat bidden voor het zielenheil van haar geliefde Don Michael. beschreven zonder één kanttekening, laat staan kritiek.
ja, dat is mijn grootste verwijt: ik denk dat maffiosi dit boek ook wel goed vinden. 'Men of honor'… my ass!