Junkie: Confessions of an Unredeemed Drug Addict - William Lee (1953)

Old Bull Lee's eerste, misschien wel meest eerlijke 'roman'. Na het lezen van Junkie/Junky was Jack Kerouac geschokt door zoveel eerlijkheid, zoveel naaktheid. Waar hij in zijn eerste roman (town and the city) had geprobeerd om zoveel mogelijk de voorwaarden te scheppen waaronder zijn hoofdpersonen fungeerden, hier deed Burroughs het tegenovergestelde: gewoon beginnen en we komen wel ergens uit.
Belangrijk boek in de geschiedenis en vooral ontwikkeling van wat later de 'Beat Generation' zou worden genoemd.

Burroughs kende ik enkel van Cronenbergs verfilming van Naked Lunch en een documentaire waarin hij op zijn minst excentriek overkomt. Wat schetst mijn verbazing als zijn debuut een zakelijk, bijna droog, verslag blijkt dat niet in de verste verte bevreemding oproept. Een autobiografisch getinte schets over het leven van een junk, in een tijdperk dat drugs steeds meer de Amerikaanse samenleving binnensijpelt. Drugs is een way of live; de waarom-vraag komt in het geheel niet aan bod, Burroughs beschrijft nauwelijks wat drugs aan positieve of negatieve effecten oproept. In deze documentaire stijl blijft hij verre van psychologische en dramatische uitwerking. Wat mij betreft gaat Junkie, net als bij zijn Beat-generation kompanen, vooral over vrijheid. Burroughs beschrijft haarfijn hoe de junkie een eenling wordt, voortdurend op de hoede voor andere junks, verraders, politie, onwillige drogisten en wat dies meer zij. De eenling tegen het systeem. Hij is dan ook voortdurend op de vlucht, om te eindigen in Mexico. Opvallend 1: ik heb nog nooit een roman gelezen waarin de vrouw van een hoofdpersoon zo absurd op de achtergrond blijft. Opvallend 2: drugs is nauwelijks verslavend, de hoofdpersoon stapt er net zo makkelijk weer vanaf als dat hij er (zonder reden uiteraard) weer aan begint. In die zin toch een beetje de idealisering waar het voor versleten is.