The Collector - John Fowles (1963)

Een intregerende psychologische thriller.
Het boek is opgesplits in een tweeluik. In het eerste deel komt Frederick aan bod, het tweede deel komt Miranda aan bod. Het boek is geschreven in dagboek vorm.

Het intregerende eraan is dat je in het tweede stuk door de ogen van Miranda kijkt, maar doordat je het eerste stuk al hebt gelezen, krijgt je een andere kijk op het verhaal.
Raar verwoord, maar het blijft een intressant verhaal.

Ik ben bij dit boek terecht gekomen via Morrissey. Ben benieuwd!

Het boek begint veelbelovend en in het begin wilde ik nog 5 sterren geven, maar zodra klerk en vlinderverzamelaar Frederick Clegg zijn geliefde vlinder eenmaal gevangen heeft, komt er toch een klein beetje de klad in. Het middenstuk is niet slecht, maar een beetje taai dus. Gelukkig maakt het einde weer veel goeds. De doodsstrijd die ze levert, heel mooi beschreven. Het boek heeft wat weg van Het Gouden Ei, qua verhaal dan, de schrijfstijl is heel anders, geestiger.. Beter geschreven ook, misschien wel. Fowles weet absoluut de kern te raken en de gedachtenspinsels van een seriemoordenaar treffend te verwoorden. Over iemand willen bezitten, iemand niet kwijt willen raken, er desnoods iemand voor vermoorden. Te weinig gaat het mij over vlinders en het verzamelen van vlinders, maar de symboliek is verder wel mooi.

Namen van vlinders zijn vaak al even mooi als het insect zelf: Porseleinvlinder, Mazarineblauwtje, Koningin van Spanje (een parelmoerachtige vlinder)… Frederick heeft het ergens over de beroemde vlinderfotograaf S. Beaufort. Deze vlinderfotograaf bestaat overigens echt, een Brit die verscheidene boeken over vlinders heeft uitgebracht. Zijn naam heeft ook echt iets vlinderfotograafachtigs vind ik: S. Beaufort. Lijkt me overigens een zeer fijn beroep; geen mens om je heen, alleen maar vlinders. Overigens spelen vlinders een rol in één van mijn vroegste jeugdherinneringen, dat moet ergens in de jaren zeventig geweest zijn, in de dierentuin van Antwerpen. Daar stond bij de ingang een groot statig Victoriaans gebouw, ik kan het zo natekenen, met hoge plafonds, een brede trap naar boven en dan aan de rechterkant had je een zaaltje waar een collectie vlinders werd tentoongesteld. Ik weet nog goed dat ik het als kind vrij sadistisch vond, al die dode vlinders, met speldjes opgeprikt. Ook de vitrines hadden iets morbide vond ik.
Vlinderverzamelaar, het klinkt romantisch zo op het eerste gehoor, maar het is eigenlijk gewoon heel cru allemaal. Als verzamelaar moet je de vlinder ook eigenhandig doden.

Dit gebeurt met een zogeheten stikpot.

Psychologische oorlogsvoering (en meer) waarbij de scheidslijn tussen ontvoerder en ontvoerde, nou ja, wel duidelijk is, maar vager dan gedacht als je het gedrag en gedachten van de twee in ogenschouw neemt. Vanuit beide perspectieven geschreven, met veel schwung ook, maar, ik moet eerlijk zijn, ik vond de stukken van Miranda over G.P. steeds een beetje taaier worden. Waarschijnlijk mede omdat de manieren waarop ze Frederick probeert te bespelen zoveel interessanter zijn. Staande ovatie voor het einde. Dat dan weer wel.

Seriemoordenaars hebben me zo ongeveer sinds de film 'Se7en' als onderwerp behoorlijk gefascineerd - de laatste jaren is het wel minder geworden. Toen ik hier bij de passage van F. op zoek naar een dokter voor M. aankwam (de scène in de wachtkamer), kwam het me opeens zeer bekend voor - ik ben dan ook vrij zeker dat ik het boek op de middelbare school heb gelezen (vooral om aan de boekenlijst te voldoen). De film heb ik later ook nog eens gezien en die herinner ik me als bijzonder sfeervol, maar wil ik graag nog weer es zien.

Ik vond het middenstuk (Miranda's dagboek) juist extra interessant, omdat daar ook haar (ex-)vriend G.P. (nee, niet General Practitioner ) aan bod komt, de man die in alles de tegenhanger van 'Caliban' is; een (ook) niet bepaald perfecte man, maar uiteindelijk wel degene aan wie M. haar liefde had willen verklaren, had ze het overleefd en kunnen ontsnappen... Ook komen in dat middenstuk allerlei andere zaken aan bod; beschouwingen over het Engeland van toen, de kunsten daar in algemene en specifieke zin en allerlei kanten van het menselijk bestaan, zoals M. die beleeft en waar ze mee worstelt.

G.P. is wat mij betreft hét derde personage binnen het verhaal (er zijn er meer die wel van belang zijn, maar minder): het is een extra wrang gegeven dat hij M. wegstuurt nadat hij haar de liefde verklaart en zij die niet volmondig beantwoorden kan en haar met een kus op haar achterhoofd als het ware haar gitzwarte lot tegemoet 'stuurt'.

Het nawoord van Wil Verhoeven in de BlackBirds pocketuitgave is ook erg interessant (alleen een beetje slordig van 'Miriam' i.p.v. 'Marian'')...


Kleine 9, en een goede kandidaat om over een tijdje nog es weer te lezen.