L'Étranger - Albert Camus (1942)

Het existentialisme is, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, juist een positieve invulling van het leven in een in zichzelf zinloze wereld. Het gaat erom dat je zelf betekenis geeft aan het bestaan. Camus was daarin aardser/zintuiglijker dan bijvoorbeeld Sartre. Dus het beeld dat HankMoody nu schetst en dat lijnrecht tegenover dat van JoeCabot staat, klopt volgens mij ook niet.
Verder: Camus had tuberculose maar dit is lang niet altijd fataal, ook toen niet, en hij stierf uiteindelijk in een auto-ongeluk rond z'n 50e

Hoe kan je een positieve invulling van het leven hebben als de wereld zinloos is? Existentialisme zie ik niet als een persoonlijke invulling van je leven maar als een algemene betekenis van het leven. Dus de zinloosheid van het bestaan zal altijd aanwezig zijn en antwoorden zul je nooit vinden. Positief? Ik vind het een marteling. Zijn er dan existentiele happy feelgood films of romans?



Ik zou toch echt zweren dat ik een interview of een documentaire heb gezien en dat gaat over een ziekte bij Camus waar toentertijd geen oplossing voor was en dat dat hem heel veel bezig hield. Overigens dat ik zeg dat dat verantwoordelijk is voor zijn existentialisme is meer een persoonlijke mening. Wellicht heeft dat bijgedragen aan zijn nihilisme in zijn romans of een algemene vervreemding naar het leven.

De filosofie van het existentialisme ziet de zinloosheid van de wereld als gegeven, als vertrekpunt (in tegenstelling tot het nihilisme). Nogmaals: het gaat er bij het existentialisme en ook het absurdisme om dat je vervolgens zelf betekenis geeft aan het bestaan. Lees Sartres Over het existentialisme. Dit vergt moed en geeft de mens veel verantwoordelijkheid, het is een uitgesproken humanistische filosofie.


Camus is niet nihilistisch. Zijn boek De mens in opstand is min of meer een afwijzing van het nihilisme. Ik vind hem ook niet vervreemd overkomen ten opzichte van het leven in zijn romans, maar ik heb z'n autobiografisch werk nooit gelezen.

Helemaal correct. Het leven heeft geen zin, wat leidt tot de vraag: 'Moeten we dan zelfmoord plegen?' Camus antwoordde negatief in Le mythe de Sisyphe en hij wees ook de sprong naar het 'hogere' af, het vinden van 'zin' in de vorm van religie. Nee, hij vindt dat het leven ten volle geleefd moest worden. Lees zijn essays in Noces en L'Ête er maar eens op na. Camus genoot van de zon, het zwemmen, de mensen en niet in de laatste plaats van de vrouwen.

Camus gelijkstellen met Meursault, de onverschillige, gaat - ondanks dat ze beiden absurdisten zijn - veel te ver.

En, ten slotte, Camus zou griezelen als hij hoorde dat hij een existentialist werd genoemd. Een absurdist, dat was hij!

Dat klopt, Camus distantieerde zich van Sartre en diens aanhang, en vice versa. Als je daar echter nu naar terugkijkt en je hun persoonlijke ge- en verschillen terzijde schuift, kan je ze volgens mij allebei wel existentialist noemen.

Dat ik in zijn werk existentialistische en nihilistische elementen tegenkom wil niet zeggen dat de schrijver daarbij ook meteen een existentialist of nihilist is. De schrijver is niet zijn werk.

Wat mij betreft is De Mens in Opstand Camus' meest indrukwekkende boek, en zeer zeker filosofisch. Dat dit boek verguist werd door intellectueel Frankrijk destijds kan ik me voorstellen, aangezien de meesten van hen toendertijd (Sartre incluis) zich zeer tot het communisme aangetrokken voelden.



Dank voor de link!


Heb dit boek gisteren weer eens herlezen, aangezien ik dit weekend aan Kamel Daoud's "Moussa, of de door van een Arabier" wil beginnen. Vijf sterren blijven natuurlijk gewoon staan voor dit meesterwerkje.

Bijzonder knap geschreven, dat wel.
Ik kijk er naar uit om Pogingen Iets van het Leven te Maken van Hendrik Groen te gaan lezen.
Mijn zin meer over De Vreemdeling te melden is nihil.

Wat een bijzonder boek! Geen regel te weinig. Geen zin te veel.

In één - godzijdank rustige - treinreis uitgelezen en vervolgens ben ik diep beduusd achtergelaten. Geen betere plek om vervolgens dit schrijfwerk en existentialisme te overdenken, al turende naar de zon uit het raam van een snikhete trein.

Het is al eerder gezegd, maar Camus was inderdaad geen existentialist. Sterker nog, dat was precies waarover hij met Sartre van mening verschilde. Camus was een existentieel filosoof, in de zin dat hij existentiële vragen stelde. Hij geloofde echter niet dat de existentie vooraf gaat aan de essentie (zoals Sartre).

Het is zijn overtuiging dat de mens van nature wil zorgen voor anderen - en dat is ook het bevreemdende aan De Vreemdeling (waar Meursault die neiging helemaal niet heeft)

Dit is wel een goed boek. Juist die heldere klare taal in korte kale zinnen geeft een enorme sfeer, beklemmend haast. Dat past ook bij de hoofdpersoon. Zijn leven wordt kort maar o zo volledig beschreven, de psychologie op hem is uitmuntend (Camus weet ongelooflijk realistisch zijn gemoedstoestand te geven) en de relatie met zijn scharrel wordt zelfs best lief gebracht. In het tweede deel vind ik het boek wel iets aan kracht inleveren. Die hele rechtszaak lijkt meer symbolisch dan inhoudelijk sterk, de punten die aangehaald werden vond ik niet altijd even geweldig. Misschien was dat in die tijd belangrijker, maar dat deze meneer niet rouwt om zijn moeder en dat als grote zonde te zien? Ja, het zou kunnen, maar ik kon er minder mee. Maar als psychologische roman verder heeft dit werk me wel overtuigd. 4,0*.

The Cure - Killing an arab - YouTube

The Cure geïnspireerd door Camus. Meui.

Niet alleen The Cure:
Voordat je verdergaat naar YouTube
Voordat je verdergaat naar YouTube
Drukt voor mij het gevoel en de sfeer van L'étranger beter uit.

Overigens mijn mening: een boek dat vooral uitblinkt in de treffende karakterisering van een man met een op het eerste gezicht vaag en oppervlakkig gevoelsleven. Wat je daaruit moet opmaken of concluderen dat kies je zelf, denk ik, en misschien wou Camus dat ook wel i.p.v. een bepaalde filosofie of levensvisie uit te dragen?

Ik kreeg het idee dat bij Meursaults fysieke aanval op de geestelijke zijn spijt en frustratie over zijn daad eruit kwam...?

Het las prima weg, vooral tot aan de moord was ik gefascineerd, maar ik weet verder niet zo goed wat ik ermee aan moet. Zal 'm over een tijdje nog eens proberen.

Erg fraai boek. Begint rustig maar is aan het einde enorm krachtig. De psychologie die wordt toegepast op Meursault is inderdaad overtuigend, maar dient volgens mij vooral de filosofie van Camus. De onverschillige, haast lethargische houding van de protagonist - over de dood van zijn moeder, over de relatie met zijn vriendin, over zijn mishandelende buurman, over de moord die hij pleegt, over zijn proces - maakt in de laatste fase van zijn leven, wanneer er geen ontkomen meer is aan de dood, eindelijk plaats voor wat menselijke gevoelens. Die komen er dan met een explosie uit, indrukwekkend stukje is dat. Hoe dat filosofisch allemaal precies zit, daar heb ik weinig kaas van gegeten, leuk om nog wat achtergrondinformatie over op te zoeken dus. Maar de dood speelt een grote rol, net als emoties en gevoelens.

Ik kon er ook wat interessant stukjes uit halen over de koloniale sentimenten toentertijd. De naamloze Arabieren zijn vrijwel identiteitsloos en het natuurlijke sterfgeval is staatsrechtelijk belangrijker dan de moord. Uiteindelijk lag het filosofische er voor mij toch iets te dik bovenop. Daarom geen volle score maar een mooie vier sterren.