The Hotel New Hampshire - John Irving (1981)
Alternatieve titel: Hotel New Hampshire
Engels
Streek/Familie
401 pagina's
Eerste druk: Dutton,
New York (Verenigde Staten)
Het relaas van het tumultueuze leven van het gezin Berry. Vader en moeder zijn de eigenaars van Hotel New Hampshire. Frank is hun oudste zoon, wiens leven beheerst wordt door zijn homo-seksualiteit. Franny is het oudste meisje. John is het derde kind en de verteller van het verhaal. Zijn liefde voor Franny is een ware obsessie voor hem. Lily is de tweede dochter, en zij lijdt aan dwerggroei. En dan is er nog Ei, het jongste zoontje. Op uitnodiging van zijn oude vriend Freud, die met zijn slimme beer Susie in Wenen woont, besluit vader met zijn gezin naar Wenen te verhuizen en daar een nieuw Hotel New Hampshire te openen...
- nummer 201 in de top 250
Ondanks dat het een vrij dik boek is had ik het in twee dagen uit!
Best spannend boek. Eigenlijk wat oppervlakkig en soms onwaarschijnlijk (die Weense episode)
Wanneer vind jij het oppervlakkig dan? En dat onwaarschijnlijke vind ik juist wel leuk
Eigenlijk wat oppervlakkig en soms onwaarschijnlijk (die Weense episode)
Zeg dat wel. Susie de beer heeft het voor mij verpest. Afgezien daarvan een grappig boek met excentrieke en aandoenlijke personages.
Twijfel tussen 3 en 3.5 sterren.p
Laat ik beginnen met het positieve (dat uiteindelijk wel het overwicht gekregen heeft) en daarbij even een open deur intrappen: Irving kan een potje schrijven en vooral vertellen. Het leest allemaal lekker weg en dit is wel een boek om gezellig mee in een hoekje te kruipen (bij mij is dat dat dan in bed… lekker wat pagina's meenemen voor het zalig inslapen).
Maar echt groots wil het niet worden. Het is natuurlijk zijn keuze en stijl en de meeste fans vinden dat excentrieke element duidelijk prettig, maar IK vraag me af waar al die mallotige beren (om een kat een kat te noemen) voor nodig zijn. Is het als tegenwicht voor de ernstige passages? Meh… Als klap op de vuurpijl blijken het dan ook nog metaforen waarrond hij zijn boek opbouwt (de beren + Treurnis (ook een 'soort' beer)). Bovendien is het allemaal wat et veel van het goede. (zo wordt het Weense hotel werkelijk door geen een 'normaal' mens bewoond, vooral de politieke activisten zijn het karikaturale ver voorbij).
En dan die ernst: ik ben (gelukkig) geen expert in verkrachtingszaken, maar ik voelde me toch een beetje ongemakkelijk bij heel die verkrachting en hoe die 'afgehandeld' werd. Ik kon me niet van het gevoel ontdoen dat Irving hier wel heel glad ijs betrad.
En nog eentje: al die groepsgesprekken waar echt iédereen keurig op zijn beurt een zinnetje opdreunde om maar te schetsen hoe gezellig en uniek het daar aan toeging. Het leken wel de Waltons met een hoek af. (voor de oudere lezers) Het blijft dan ook een verhaaltje…
Maar ik geef toe: wel prettig om te lezen. Toch het minimum dat je mag verwachten van een boek.
