Le Rouge et le Noir - Stendhal (1830)

Rood en Zwart.
Rood voor de liefde, zwart voor de dood.
Rood voor de revolutie, zwart voor de macht van kerk.
Rood voor het bloed, zwart voor de rouw.
Het rood en het zwart is roman waar het allemaal in zit. In de basis een liefdesverhaal, maar in de uitwerking zoveel meer. Macht, klassestrijd, bedrog, het Frankrijk na Napoleon, geloof en vooral strijd. Een verhaal over een jongen die door zijn karakter nooit gelukkig zal zijn, geschreven in een weergaloze stijl die de overgang tussen romantiek en realisme vormt.
Puur genieten!

Stendhal is in literair opzicht geen kind van zijn tijd, lees: van de romantiek. Zijn stijl is heel sober en spontaan, elke gekunsteldheid wordt vermeden. Dit doorgedreven “classicisme” staat in schril contrast met de pathetische toon van zijn tijdgenoten. Vorm is dus ondergeschikt aan idee en het is Stendhal hierbij vooral te doen om maatschappijkritiek. De verhaalelementen zijn welliswaar romantisch (liefde, passie, avontuur), het is de satirische visie ten aanzien van zijn tijd dat “Het rood en het zwart” zo bijzonder maakt. De spitse ironie en nuchtere psychologische dissectie zorgen voor vaak hartverlichtende humor. Daarenboven geeft het mooi gefraseerde bildungsaspect de roman nog meer diepte en kracht. Eén van die klassieken die je moet gelezen hebben!

Wellicht de ultieme roman over eerzucht, en anders in ieder geval een gedegen studie naar de psychologische weerslag hiervan op het hoofdpersonage Julien Sorel. Lang voor Dostojevski en Nietzsche (bewonderaar van Stendhal) hebben we hier een jongeman die dweept met Napoleon en diens vermogen tot onderwerping van de mindere goden. Blijkens Stendhals studie vraagt dit om een berekenende (Machiavellistisch te noemen) houding, wat nu juist contrasteert met de geest van de tijd waarin het werk verscheen, de Romantiek. De eerste romance is een mooi psychologisch spel van voortdurend afstoten en aantrekken; alleen een romance op Sorels voorwaarden komt immers tegemoet aan zijn ideaalbeeld van onderwerpende held. Pijnlijke paradox is dat mevrouw Rênal alleen van hem houdt vanwege zijn guitige, onschuldige façade... Het tweede deel kon me iets minder boeien. Een nieuwe romance, ditmaal in hogere kringen. Dan drukken de door klassenstelsels bepaalde menselijke verhoudingen toch wel weer erg een stempel op de voortgang van het verhaal, zoals dat helaas maar al te vaak zo bepalend is in 19e eeuwse literatuur. Dit leidt zelden tot andere inzichten dan dat het allemaal oneerlijk is en dat onoprechtheid regeert. Hier is dat niet veel anders, maar boeiend nog wel is hoe de Katholieke kerk prominent opduikt in Le Rouge et Le Noir; niet als religieus instituut, maar als enige mogelijkheid voor klasselozen carrière te maken. Een kans die de opportunistische Sorel dan ook graag aangrijpt, allengs tegen de tegenstrijdigheid aan lopend dat dit niet geheel strookt met zijn Napoleonverering, atheïsme en immorele karakter. Al met al een boeiend karakter deze Sorel, bij tijden had ik het idee dat iemand als Bret Easton Ellis in vroeger tijden zoiets geschreven zou kunnen hebben. Qua immorele leegte. Die leegte slaat desondanks niet over op de roman, want daar valt in de thematische uitwerking weinig op aan te merken. Wel bevat het naar mijn smaak teveel melodramatische verwikkelingen die in theatrale (ironische?) stijl opgediend worden. Geheel los van zijn tijd is het dan ook weer niet te zien. En wat bondiger was het leesplezier ook ten goede gekomen.

Een grootse roman, waarin je je afvraagt hoe het toch mogelijk is dat een auteur, die zo veel elementen in een roman probeert te verwerken, daar wonderwel in slaagt zonder dat het ook maar enigszins geforceerd of rommelig aandoet. Want dit is een politieke roman over standsverschillen, een onhoudbaar machtsevenwicht (hoe Stendhal constant maar weer weet aan te tonen hoe de aristocratie voorvoelt dat er een revolutie op handen is - en dan te bedenken dat de roman voltooid werd voor de julirevolutie van 1830!) en onophoudelijke intriges. Dat laatste gegeven wordt zeker niet karikaturaal want behoudens dat enkele zijpersonages zoals pater de Frilain en Valenod onverbeterlijke schurken zijn, zijn de belangrijke personages dermate geschakeerd dat het opplakken van etiketten slecht of goed eigenlijk onmogelijk is.


Neem nu zo'n markies de la Mole. Hij is constant bezig in het diepste geheim allerlei politieke manoeuvres voor te bereiden, en een buitenstaander zou ongetwijfeld van een valse intrigant spreken, maar als we hem leren kennen - kunnen we dat stellen dat dit immorele man betreft? Eigenlijk voelen we aan dat dit een man is die het liefst met rust gelaten wil worden, maar voelt dat hij door zijn geboorte geen andere keus heeft. Dat het hoofdpersonage Julien Sorel een moeilijk te peilen figuur is, lijkt me verder overbodig om te vermelden.


Het toont eens te meer aan dat dit vooral een psychologische roman is, waarbij Stendhal dus de verbintenis maakt naar maatschappelijke toestanden van zijn tijd. Want zeker is dat ieder personage slachtoffer is van een onrechtvaardige tijd, maar dat het er eveneens toe doet hoezeer zij met hun karakters inspelen op de beproevingen die hun tijd voor hen in petto heeft. Want enerzijds kun je zeggen dat de zoon van een timmerman met een behoorlijk verstand een tragisch lot stond te wachten, alleen de keuzes die hij maakt verscherpen de onvermijdelijkheid van dit lot alleen maar. Als Sorel aan het einde van de kroniek in het leger de noodlottige berichtgeving krijgt, is hij inderdaad slachtoffer van omstandigheden, maar hij zou Sorel niet zijn als hij deze met een factor 10 verergert met zijn panische reactie.

Ander intrigerend aspect van de roman zijn de tijdsschakelingen. Heel vernuftig weet Stendhal de meest cruciale gebeurtenissen in een zin te vatten. Bijvoorbeeld wanneer Mathilde zwanger blijkt te zijn van Sorel wordt dit achteloos medegedeeld als betrof het een aanplakbriefje bij de Albert Heijn. De emotionele impact wordt in deze aan de verbeelding van de lezer overgelaten, en ik meen dat we dit kunnen aanmerken als de verdienste van een groot schrijver die zich afzette van de modieuze romantiek, met dito gezwollen beschrijvingen en gerekte taal, van zijn tijd.

Gaat er veel van de kwaliteit verloren door in vertaling te lezen?

Qua gehalte, toon en thematiek deed dit werk me denken aan het schitterende Liaisons dangereuses van Ch. de Laclos, maar het is misschien iets minder evenwichtig. Stendhal wil misschien een beetje teveel tegelijk vertellen...

Een gerenommeerd meesterwerk, altijd wat gevaarlijk… Dit is nochtans een prachtig boek.
Het leven van deze jonge man is grotendeels gevuld met het nastreven van zijn hoogste doel: erkenning krijgen. Dat gaat gepaard met een huiveringwekkend cynisme: hij offert er ongeveer iedereen en alles aan op. Het middendeel in Parijs vraagt van de lezer wat meer doorzettingsvermogen, want de salonintriges blijven maar komen. Op het einde, na de grote ramp, komt er iets nieuws in het boek: waar hij tot dan toe een echte papenvreter was, zonder enig gevoel voor een religieuze dimensie, komt hij naar het einde toe tot een soort onduidelijk gevoel voor de zin van leven en dood.
Je kunt bij de lectuur best enige kennis hebben van de Franse maatschappij 15 jaar na Napoleon. Toch bestaat ook nu nog in sommige kringen die sfeer waarin carrière maken en rijk worden het enige is wat telt, wat het boek nog relevant maakt.
Het boek is ondanks zijn lengte heel zuinig en precies geschreven. Feilloze compositie, waarin ieder woord en elke zin zijn functie heeft. Dus toch een meesterwerk.

Goh, dat deze titel langs komt.... Van dit boek weet ik dat het als 15 jarige op mijn te lezen lijst Frans stond.

Ik kwam er maar niet door....

Tja, het lijkt me dan ook een raar idee aan een 15-jarige een Frans boek van 500 p. als leesopdracht te geven. De Franse woordenschat van het boek is voor hem te moeilijk, hij kent de historische achtergrond en de culturele situatie niet... Zoiets is voor een normale leerling van die leeftijd gewoon een aansporing om op het net te gaan zoeken naar hapklare lectuurtaken.

Kun je dit boek als genre wel historisch noemen?
Het verhaal speelt zich af rond 1830 en is geschreven in 1830. On the road (bv) is ook geen historische roman toch?
Ik zal wel een muggenzifter zijn!

Het Rood en het Zwart, dat zijn de kleuren van het Leger en de Kerk. Het gaat echter niet om het leger in de jaren 1820, wanneer de roman zich afspeelt, maar wel om het leger ten tijde van Napoleon. Tijdens het Consulaat (1799-1804) droeg deze staatsman een rood uniform en stelde hij het Légion d’honneur in, een onderscheidingsteken met een rood lint. Tijdens de Restauratie (1814-1830) was Frankrijk tijdelijk weer een monarchie, maar jacobijnen en bonapartisten droomden van een nieuwe republiek.

Hoofdpersonage Julien Sorel is opgegroeid in Verrières, een fictief provinciestadje in Franche-Comté. In tegenstelling tot z’n broers wil deze fijngevoelige intellectueel niet in de houtzagerij van z’n vader werken. Hij heeft een geïdealiseerd beeld van Napoleon en droomt ervan heroïsche daden te verrichten. Om carrière te maken trekt hij echter een zwart habijt aan en wordt hij seminarist in de regionale hoofdstad Besançon. Dat noemt hij z’n hypocrisie. Katholieke geestelijken worden voorgesteld als opportunisten die op materieel gewin uit zijn. Een uitzondering is de jansenist Pirard, die een vaderfiguur wordt voor Sorel. Kleingeestig is de rivaliteit tussen de katholieke burgemeester De Rênal en de afgunstige liberaal Valenod.

Geïnspireerd door de militaire strategieën van Napoleon ontwikkelt Sorel een verleidingstechniek die veel weg heeft van het innemen van een stad. Deze past hij toe op twee vrouwen boven z’n stand: de vrouw van de burgemeester en de dochter van een markies in Parijs. Mme de Rênal heeft een sterk katholiek schuldbesef en worstelt met het dilemma tussen deugd en passie. Mathilde de la Mole is verveeld door de adellijke ijdeltuiten die haar omringen, en droomt van een romantische held die haar verovert.

De antiheld Sorel is losjes gebaseerd op Antoine Berthet, wiens terdoodveroordeling in 1827 veel ophef veroorzaakte. De alwetende ik-verteller heeft veel aandacht voor de historische context en kan de gedachten lezen van Sorel en de twee vrouwen. Stendhal gebruikt veel citaten en verwijzingen, maar dat gaat niet ten koste van de leesbaarheid. Het is een meeslepend magnum opus waarin romantisch idealisme met een dosis nuchtere afstandelijkheid bekeken wordt.

Prachtige roman, heb eigenlijk niets toe te voegen aan wat er in het voorgaande al over is geschreven. Eerlijk gezegd zit ik nooit zo te wachten op melodramatische liefdesverhaaltjes, maar wat dit boek zo goed maakt is het heldere psychologische inzicht van de auteur, het blootleggen van machtsverhoudingen en machtsspelletjes, het wonderlijk complexe karakter van hoofdpersoon Julien Sorel, die in wezen een eikel is maar die je om de een of andere reden toch graag ziet slagen omdat het knap is hoe hij zich weet op te werken. De historische context vind ik ook interessant, met daarbij opgeteld het boeiende leven van de auteur zelf. De fascinatie voor Napoleon kan ik volledig begrijpen.

Ik weet het, het is appels met peren vergelijken, maar ik las vorig jaar ook Max Havelaar en dat was geen plezierige ervaring. Een vervelend prekerig boek, geschreven in een stijl waar ik niet doorheen kwam. Ik dacht dat dat te maken had met de 19e eeuw, de Nederlandse taal was toen per slot van rekening anders. Maar aan andere auteurs uit de 19e eeuw bewaar ik wel goede herinneringen, misschien omdat die prettig zijn vertaald. Of Max Havelaar is gewoon ietwat overschat, dat zou kunnen. De vertaling van Le Rouge et le Noir van Hans van Pinxteren vind ik in ieder geval heel knap, ook met fijne verhelderende noten.

4.5 sterren

Een kleine 100 pagina's in dit boek en ik moest vaak denken aan het gigantische werk van Thomas Mann: Jozef en zijn Broers. Het verhalende karakter, het psychologische inzicht, het opwerken van de knecht en diens relatie met de vrouw van de grote leider doen me allemaal denken aan het derde boek uit dit epos Jozef in Egypte. Voorzichtig denk ik daarom dat liefhebbers van Stendhal's Rood en Zwart zeker de laatste drie boeken van Jozef en zijn broers zeer kunnen waarderen. Sidenote: mocht je je willen wagen aan het gehele epos van Mann, dan moet je wel eerst door een pittige inleiding heen, maar ook door de zeer leesbare en geweldige geschiedenis van Jozef zijn vader Jakob. Je kan beide echter ook gewoon overslaan als je alleen geïnteresseerd bent in het verhaal van Jozef (zoals in Rood en Zwart het verhaal van Julien centraal staat).

Ik lees nog even verder. Heerlijk verslavend boek.

Aangezien ik weg ben van dit boek en van De Toverberg en Buddenbrooks, zal ik Jozef en zijn Broers eens een kans gaan geven. Hopelijk hebben ze hem in de bieb!

Ik heb mijn initiële enthousiasme helaas toch niet vast kunnen houden bij dit boek. Vanaf het moment dat Julien naar Parijs vertrekt verloor ik gaandeweg mijn interesse en heb het boek naar het einde toe steeds meer zitten afraffelen. Ik heb het denk ik teveel als "bildungsroman" gelezen en daarin vind ik het, vergeleken bij andere boeken uit dit genre zoals de reeds genoemde Jozef en zijn Broers van Thomas Mann of het Kralenspel van Herman Hesse, tekortschieten. Ik vind dat Stendhal goed schrijft en de vertaling van Hans van Pinxteren geslaagd, maar daartegenover vind ik het soapgehalte hoog en beschrijvingen van psychologische ontwikkelingen (wat voor innerlijke groei maakt Julien nou precies door en welke inzichten hebben hem hierbij geholpen?) en plotelementen soms te vlak, wispelturig en weinig subtiel. Jammer, want zo kom ik net uit op een krappe 3; beduidend lager dan het hoge gemiddelde hier.

Helaas vind ik het boek toch wel gedateerd aanvoelen. Ja, het klopt dat Stendhal in zijn tijd gezien geen typische Romaniek schreef, dat hij grappige dingetjes doorvoert door op de pagina's in discussie te gaan met zijn uitgever en ook kan je aan het einde een soort stream-of-consciousness herkennen. Dat is knap en interessant. Maar in hoofdzaak blijf je toch zitten met een personage dat zich probeert op te werken in een verouderde maatschappij, waarbij het veroveren van de liefde van een vrouw de belangrijkste onderneming is. Ook hoe die vrouwen zich vervolgens gedragen, het is allemaal nogal pathetisch en voor een moderne lezer onherkenbaar. Virginia Woolf ageerde tegen dit type romans, waarin de vrouw alleen begrepen wordt in haar relatie ten opzichte van een man, terwijl alle andere zaken die het leven rijk is worden genegeerd. Verder vind ik de compositie zwak. Ik meen dat Stendhal zijn boeken dicteerde (of misschien was dat alleen bij De kartuize van Parma), hoe dan ook, de interne consistentie is matig en sommige delen van de roman duren veel te lang terwijl andere zaken juist worden afgeraffeld. Ook de kwestie tussen een militaire carrière (rood) en kerkelijk (zwart) lijkt niet goed uitgewerkt. Het lezen van Het rood en het zwart werd zo vooral een kwestie van kunnen afvinken.

Een dik boek, hoog in de Top 250 en uit de 19e eeuw (zij het uit de begintijd ervan terwijl ik vooral houd van boeken uit de periode 1850-1900): allemaal redenen dat ik hier veel zin in had. En hoewel het boek al met al een voldoende krijgt is dit ding toch een behoorlijke teleurstelling geworden.

Dit boek wil heel veel zijn maar is het allemaal net niet. Dan blijft helaas over dat de basisplot vrij simpel is en het tweede deel ook lichtjes een herhaling van zetten op het eerste zeker als het gaat om de liefde (hoewel er wel wat valt te zeggen over de beide vrouwen en hun verschillen, maar dat is vooral interessant achteraf en niet zozeer tijdens het lezen.

Vooral de vlakke psychologische uitwerking (wat heb ik nu eigenlijk gelezen en wat ben ik werkelijk te weten gekomen over Julien Sorel?) is wat vlakjes zoals hierboven ook al door iemand gesteld. En soms zitten er enorme tijdsprongen in of wordt er wat afgeraffeld voor mijn gevoel. Het einde deed me dan ook vrij weinig. Ik vond het einde sowieso niet helemaal passen en te gemaakt maar blijkbaar is dat dus wel gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Dat neemt niet weg dat het boek an sich best vermakelijk leesvoer is en zeker in het eerste deel wel boeit (al wordt het boek ook daar nergens bijzonder of speciaal) en je krijgt een aardige inkijk in machtsverhouding en hoe men naar elkaar kijkt, elkaar daarop beoordeelt en daarnaar handelt. 3,0*.

Puur uit nieuwsgierigheid.. lees je wel eens een boek dat je wel goed vindt? Zo lang ik hier kom, lees ik alleen maar kritische recensies van je, met zelden een beoordeling hoger dan 3 sterren. Kritisch lezen is natuurlijk prima, smaken verschillen etc etc..

Ik vind van wel. Dit jaar heb ik al zeker 15 maal 4* gegeven, tweemaal 4,5*, nog veel vaker 3,5*. Pakweg 2 jaar terug zat ik vaak ook in de onvoldoendes en ben toen wel wat kritischer gaan zoeken naar boeken die me meer smaken. Wel merk ik dat boeken uit de Top 250 en bepaalde klassieke werken, die ik bewust gelezen wil hebben, me niet altijd even goed smaken. Soms wel, toch vaak ook niet. Dat zo'n boek hoog scoort en niet slecht is maar me gewoon tegenvalt.

Het kan ook aan de schaal liggen en dat jij (en anderen) allicht simpelweg een hoger cijfer geven voor dezelfde beleving. Of negatieve punten minder zwaar aanrekenen.

3* is overigens gewoon voldoende voor mij en kent meer goede dan slechte punten, 3,5* vind ik al behoorlijk goed maar nog niet super en die boeken zou ik niet zonder meer herlezen. 4* en hoger zijn dan al echt goede fijne boeken die ik wel zonder twijfel zo zou herlezen (dat is een beetje de scheidslijn) en 4,5* en hoger zijn boeken die me echt omver bliezen en met die hoge scores wil ik juist niet te kwistig zijn. (Idem bij Moviemeter, bij Musicmeter ben ik juist soepeler in mijn sterren).

Hier kan ik me nu eens he-le-maal in vinden. Ik ben op een gegeven moment bewust wat meer gaan lezen (nog lang niet genoeg, helaas). In het begin ben je geheel en al enthousiasme, alsof je het medium 'boeken' herontdekt. Gaandeweg begin je te relativeren, heb je een groter referentiekader en word je, welja, wat 'kritischer', wat overigens van het Griekse 'oordelen' komt. En ja, 3* is nog altijd gewoon 'goed'. ERCee of mjk87 die 3* geven: dan is het boek zeker waard om gelezen te worden. Daarboven wordt het wat persoonlijker met die scores. Irrationeel bijna: ik 'voel' dat een boek me raakt, simpelweg omdat ik het sneller vastneem en er moeilijk over kan zwijgen als ik bij vrienden ben. Lezen is heerlijk! Maar niet altijd even heerlijk.