Dani Bennoni (Lang Zal Hij Leven) - Bart Moeyaert (2004)

Pretentieuze rompslomp van de heer Moeyaert, die opnieuw zijn homofilie botviert op kinderen?
1*

Erg arrogante reactie over een erg mooi boekje dat zoals al het werk van Moeyaert uitblinkt in soberheid, gevoeligheid en veel oog voor detail. Zijn zogenaamde kinderboeken hebben vaak wat dezelfde, typische stijl en veel mensen houden er niet zo van (voornamelijk het doelpubliek schijnt er geen zak aan te vinden ) maar dat neemt niet weg dat hij er steeds in slaagt met weinig middelen een eigen universum te scheppen vanuit het denkbeeld van zijn jonge hoofdpersonages. Zijn poëtische stijl afdoen als pretentieuze rompslomp is te gemakkelijk, en die voze opmerking over zijn geaardheid negeer ik volledig.

... maar doodgewoon een noemenswaardige inhoud ontbeert.



Fantasieën die voor de lezer helemaal niet interessant worden omdat het boek nergens over gaat! Het hoofdpersonage denkt inderdaad op een (totaal onherkenbare en weinig waarschijnlijke) eigen wijze, waardoor voeling met hem krijgen erg moeilijk wordt...



Zeker, maar tekst als doel op zich kan ik niet goedkeuren. De man schrijft mooi, maar wordt pretentieus aangezien hij niks te zeggen heeft; behalve buitensporige verzinsels die op hun beurt weer nergens op slaan...



Dat was ook de bedoeling.

Ik sluit me toch een stuk meer bij Freud aan. Het is inderdaad wel te begrijpen dat het boek kinderen niet veel zal aanspreken, het is daarvoor iets te apart, subtiel en misschien afstandelijk. Mij beviel het wel, knap boekje.



Ik vond de wereld die Moeyaert in dit boek schiep erg aangenaam en sfeervol. Ik ben het er niet mee eens dat er geen noemenswaardige inhoud is, alhoewel het inhoudelijk allicht beter kan. Maar dit is niet meteen een groot minpunt, er zijn ook nog dingen als stijl en sfeer. Die vind ik hier dan weer erg sterk.



Het gaat wel ergens over, alleen moet je een beetje goed kijken om het te zien. Het gaat om het eigen universum van de hoofdpersoon , zijn manier om Dani Bennoni te bereiken en zijn wil om indruk te maken op zijn broer . Gaan boeken als De Avonden dan, volgens jou, ook nergens over?


En toch weet het te boeien, komt het niet onrealistisch over en slaat het dus wel ergens op; meteen het knappe eraan.



Gelukkig maar

Ik kan hier niets zinnigs meer over kwijt (meer dan een jaar na datum), en begin stilaan te geloven dat ik inderdaad ergens een schakel gemist heb. Misschien mag het een troost wezen dat ik met het hele oeuvre van Moeyaert, of toch de enkele boeken die ik daarvan meen te kennen, niet zoveel op heb.
En wat betreft Gerard Reve, daar komt het in 2008 hopelijk eens van!

Ik vind ook niet veel aan dit boekje; het lijkt wel geschreven als script voor een kindertheater, doordat het zo focust op de dialogen. Het poëtisch taalgebruik van Moeyaert, afgewisseld met de sobere, korte (kinder)zinnetjes vind ik het enige aangename aan het boekje. Niet voldoende uitgewerkt om echt te bekoren.

Dat dit nou hoog staat in de flop100 vind ik wel heel sneu..

Schone letteren en iets te zeggen hebben, het wordt nog te veel door elkaar gehaald vooral door de uitgevers van Bart Moeyaert. Ik las het met veel verwachting en word nu inderdaad (na googlen all over) overal bevestigd in mijn conclusie dat hij echt niets te zeggen heeft...
zo jammer.

Hemel, dat was even schrikken, ik had zoveel verwacht van dit boekje en het was inderdaad een lege cocon. De verwachtte vlinder is niet uitgekomen.
Ik hou van zijn biografische werkjes zoals Broere maar als hij doet alsof hij iets te zeggen heeft dan geraakt hij me kwijt want hoogdravend doen en niets te zeggen hebben... geef mij dan maar stilletjes een mooi kleinood schrijven met een pak minder pretentie.
Dank u wel.

Trek je maar niets aan van de TOP/FLOP van BoekMeter. Als een schrijfster als Stephanie Meyer in de TOP 250 kan staan, dan wéét je dat de meeste stemmers hier geen echte literaire pareltjes kan waarderen.

Ik vond het zelf een leuk boek om te lezen. Echt iet om in 1 keer uit te lezen en even alles te vergeten en te ontspannen. Ik vind het zeker een aanrader voor iedereen!

Een nogal vreemd boekje waarbij de kant waar de auteur op wil niet helemaal duidelijk is.

In wezen lijkt het een simpel jeugdverhaal over het kleine mannetje Bing die zijn grote broer mist nadat deze verplicht in dienst moest gaan. In de hoop indruk op zijn broer te kunnen maken wanneer hij terugkeert, is Bing erop gebrand te leren voetballen. Hier heeft hij de hulp van de lokale voetballer Dani bij nodig. Dani ziet dat echter niet zitten.

Naast dit aspect speelt er echter ook een soort nevenverhaal waar seksualiteit een rol speelt. Ik zou bijna zeggen: seksueel misbruik, maar de schrijver laat dit zó open dat het alle kanten op kan gaan voor de lezer. Nogal frustrerend want beide elementen passen niet goed bij elkaar en het hinten naar misbruik wordt er behoorlijk bij de haren bijgesleept zonder enige aanleiding of uitleg. Zo lijkt het alsof een moeder van een van de hoofdpersonages misbruik maakt van Bing, maar ook Dani zelf aangezien Bing op een gegeven moment met de broek op zijn knieën naar Dani moet kijken. Waarom? Wat speelt er dan? Waarom wordt hier verder niets meer over gezegd? Waarom komt de schrijver hier nooit meer op terug?

Het feit dat deze zaken niet worden uitgediept of uitgelegd zorgt voor een vreemde en onbevredigende leeservaring. Het lijkt een poging om diepgang aan te brengen aan een boek dat anders als jeugdboek bestempeld zou worden. Zonde, want als er meer mee gedaan werd had het verhaal kunnen boeien. Het willen leren voetballen zelf is namelijk alles behalve interessant.

De stijl waarin Dani Bennoni geschreven is kan het beste omschreven worden als houterig, maar ik bedoel dit positief: het past namelijk precies bij de setting en tijdsplaatsing van het verhaal. Dat is mijns inziens een sterk aspect van het boek.

Al met al was dit een vrij frustrerende leeservaring omdat het hoofdverhaal te weinig te bieden heeft en het nevenverhaal niet uitgediept wordt.

Het is je week niet Shaky ?

Wat opmerkelijk dat dit boek van Bart Moeyaert zo veel gelezen is. Het is, voor zover ik weet, niet bekroond of zo, dus ik zou die aandacht hier niet echt kunnen verklaren. Zou het zijn omdat het de eerste roman na het succesvolle ‘Broere’ is? Misschien is dit boek dan een gevalletje van wat in de popmuziek vaak het “second album syndrome” wordt genoemd: na een succesvol album mag de opvolger niet onderdoen.

Het lage stemgemiddelde (waarmee dit boek zelfs -volkomen onterecht- in de flop 100 terecht is gekomen) kan ik mij ergens wel voorstellen: het zal voor veel lezers allicht een style over substance-werkje zijn. Ik ben zelf wel een liefhebber van Moeyaerts filmische manier van schrijven en de manier waarop hij zijn thematiek heel impliciet aansnijdt. Dit boek vind ik niet Moeyaerts beste werk, maar ik heb de beste man tot nu toe nooit op een vervelend boek kunnen betrappen. Al zijn boeken baden in een enorm dromerige sfeer die vaak een beetje schril contrasteert met verontrustende ondertonen: ook in dit boek hangt er van alles in de lucht, waar het meeste ook blijft hangen.

Maar toch gaat het wel degelijk ergens over. Voor mij problematiseert Moeyaert in dit boek de heersende traditionele gendernormen. Zowel Bing als Dani Bennoni passen niet perfect binnen de traditionele normen die bij 'mannelijkheid' worden geassocieerd. Bing, die volgens zijn omgeving ‘vrouwelijk’ is (al wordt dat volgens mij nergens expliciet gezegd), wil graag leren voetballen voor zijn broer. Dani Bennoni wordt dan wel weer als 'mannelijk' beschouwd, maar hij vindt het weer prettig om bij het douchen door Bing bekeken te worden.
Alle personages worden door hun omgeving in bepaalde hokjes geduwd, maar verzetten zich tegelijkertijd hiertegen. Het gaat hier vooral om Bing en Dani, maar hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor Martha.

Doorheen het boek problematiseert Moeyaert dus deze verhoudingen. Hij lost verder niets op, hij ontregelt eigenlijk alleen. Ik denk dat het gebrek aan oplossingen en antwoorden voor velen een probleem zal zijn, maar volgens mij zegt juist dat gebrek veel over wat Moeyaert met dit boek wil.
(Overigens schreef Sandra van der Leeuw in het -inmiddels ter ziele gegane- jeugd(?)literaire tijdschrift Literatuur zonder leeftijd een best interessant artikel over heteronormativiteit in dit boek: Die jongen is gewoon een voetballer. Voor de liefhebber, zal ik maar zeggen.)

Verder heeft dit boek wat mij betreft ook enorm veel sfeer. Moeyaert schrijfstijl vind ik gewoon een genot om te lezen. In dit boek buit hij het ‘show don’t tell’-principe geweldig uit, met name in de confrontatie tussen Martha en Dani. en even later Die spanning die er hangt is echt typisch Moeyaert.
Het blijft toch wel een unieke auteur.