La Sombra del Viento - Carlos Ruiz Zafón (2001)

Genoten van dit boek! Is zijn ' spel der engelen' ook zo goed?

Wat een prachtboek! Ook zeer mooie en levendige beschrijvingen van Barcelona. Zeker een aanrader. Ben helemaal weg van zijn taalgebruik.

Normaliter mijd ik dit soort hypes als de pest, maar toen personen van wie ik het oordeel normaliter redelijk vertrouw erg enthousiast bleken, ben toch maar aan dit boek begonnen.

Het gegeven van de boekwinkel met vergeten boeken is een ijzersterke en sowieso kon het plot me gedurende de eerste tweehonderd pagina's vrij goed vasthouden. Daarna begon het steeds slechter te worden, ellenlange dialogen of brieven haalden alle tempo uit het boek, en slechts met veel moeite heb ik het boek uitgelezen.

Aan de opvolger ga ik me maar niet wagen.

Geheel eens met Brunniepoo..

Net in begonnen, 70 pagina's. Lijkt me een geweldig boek, een reden om weer eens op deze site in te loggen. Ik ga dit snel, heel snel, uitlezen. Ik hoop dat Brunniepoo stiekum geen gelijk heeft...ik ben toe aan een magistraal boek!

Zafón kan goed schrijven. Maar daarom ben je nog geen goed auteur! Een literaire roman is nog iets anders dan een lang verhaal, zelfs al is het goed geschreven!

Gisteravond heb ik de laatste honderd pagina's of zo in één ruk uitgelezen - ik had geen zin meer om het laatste beetje nog voor het laatst te bewaren. Dit illustreert ook wel hoe ik het boek heb ervaren: als iets waar je vooral heel veel van moet lezen in zo'n kort mogelijke tijd. Dat wil nog niet zozeer zeggen dat het een uitzonderlijk goed boek is, maar het is wel een bijzonder goed leesbaar boek. Ik heb er erg van genoten, zeker. Dit is het soort verhaal waar je een paar dagen helemaal in opgaat, zoveel mogelijk wilt lezen - maar het is niet het soort verhaal dat je nog heel lang blijft achtervolgen. Toen ik het uit had, bleef ik niet achter met het gevoel helemaal overweldigd te zijn.

De manier van vertellen vind ik leuk, maar soms ook verwarrend. Steeds verschillende vertellers geven hun kant van het verhaal weer, zodat je eigenlijk allemaal losse verhalen krijgt die toch met elkaar verbonden zijn. Daarnaast heb ik ook nog eens een zwak voor verhalen over boeken, dus dat is ook mooi meegenomen. Probleem in dit geval is dat ik soms niet meer wist wie in het boek nou waarvan op de hoogte was. Het overzicht is op een gegeven moment ver te zoeken. Dat heeft echter wél tot gevolg dat je zo snel mogelijk verder wilt lezen om het toch maar allemaal te begrijpen, en dat is zeker ook een kunst!

Het door Nuria Montfort geschreven gedeelte vond ik heel mooi en waarschijnlijk ook het ingrijpendste deel van het hele boek. Daarna volgt niet meer zo heel veel, maar het einde vind ik toch een beetje tegengevallen. Het principe van 'de geschiedenis herhaalt zich' wordt naar mijn zin iets te ver doorgevoerd. Ik had gehoopt op een iets dramatischere ontwikkeling met Bea, maar zij bleek gewoon óók al onverwacht zwanger te zijn. Ik kan niet bepaald zeggen dat dat nou als een schok kwam. Overigens vind ik het einde ook iets te makkelijk gaan, het had van mij ook wel iets minder goed mogen aflopen. Al met al vind ik het verhaal van Julián interessanter dan dat van Daniel zelf. Toch zijn er genoeg parallellen tussen die twee, en een boel vermakelijke nevenpersonages die het geheel nog verlevendigen. Sommige delen van het verhaal, en dan met name het idee van een verborgen bibliotheek (of kerkhof, hoe je het noemen wilt) deden me wel eens denken aan De Naam van de Roos, hoewel dat in bepaalde opzichten juist weer een heel ander boek is.

Zafón kan zeker goed schrijven, zijn taalgebruik is aangenaam en vermakelijk en hij heeft zeker gevoel voor sfeer. Hij maakt het je totaal niet moeilijk om je het leven in het Barcelona van vlak na de oorlog voor te stellen. Hij houdt van zijn personages en hij houdt van de stad, en dat laat hij merken ook. Samen met het verhaal dat misschien niet altijd briljant is maar toch intrigerend genoeg, zorgt dit voor een leesbaar boek dat ongetwijfeld bij veel mensen in de smaak valt.

Slap gelul. Alsof er schrijvers zijn die boeken schrijven om hun achterste mee af te vegen.

Mijd liever quasi-intellectuele opmerkingen als de pest. Hype of niet, om te beoordelen zul je zelf aan de bak moeten. Onbevooroordeeld daarbij. Bovendien kan een hype ook ontstaan rondom briljantie.

Waarom zo scherp, Drezic? Natuurlijk komt het uiteindelijk allemaal in de handel, maar dat kan er toch meer of minder dik bovenop liggen? "Leescijfers" kunnen toch méér of minder een criterium zijn, of tenminste kun je toch méér of minder dat gevoel krijgen?

Wat een geweldig boek, geniaal geschreven.
Ben ontzettende fan van Zafón's gevoel voor taal, de lyrische manier waarop hij de dingen beschrijft geven je het gevoel dat je zélf verandert in het hoofdpersonage.
De manier waarop hij dingen beschrijft en de sfeer waarin het verhaal vordert is prachtig.
Het is een ontzettend dik boek naar mijn mening, maar het is zo meeslepend dat ik het op 2 dagen heb uitgelezen. Geen twee hele welteverstaan.
Echt prachtig boek, heel meeslepend en vrij onvoorspelbaar.
Heb drie keer een ander idee van het einde gehad en toen ik er dan eigenlijk was had ik wat van:
Oh, zit het nu zó?
Heel mooi geschreven, ik kan er niet meer over zeggen.
5 sterren en als ik kon, gaf ik er meer.

Zeer zeker, maar dit was het debuut van deze schrijver. Het is dan dus schier onmogelijk om een dergelijke mening te vormen zonder (in elk geval een deel van) het boek te lezen.

#Ofzieikdatnouverkeerd?

Het boek roept zeer tegenstrijdige reacties op, zie ik hierboven. Ikzelf heb het na ongeveer een derde gelezen te hebben, opzij gelegd. Slappe stijl, oppervlakkige personages, mislukte sfeerschepping... Nee dus.

Wat een drama. Ik heb het drie keer geprobeerd, het moest van iedereen. En ik kwam elke keer iets verder dan een derde. En toen was ik er helemaal klaar mee.

Een prachtig boek met een erg mooi verhaal! Eén van de beste boeken die ik gelezen heb. Mooi geschreven met 'wollig taalgebruik', maar op een manier dat het niet gaat irriteren en/of moeilijk wordt. Een echte aanrader!

Magnifiek verhaal over de kleine jongen Daniel die gefascineerd raakt rond het boek 'De Schaduw Van De Wind' geschreven door Julian Carax. Koste wat het kost wilt hij de geschiedenis van Carax uitpluizen en komt hij zowel vrienden als vijanden tegen. Die opponenten willen niets liever dan dat hij het onderzoek stopzet.

Zafon schrijft in een idyllische stijl die me meteen in het begin al kon bekoren. Soms ietwat overdreven (bijvoorbeeld dialogen van pubers die heel gedistingeerd zijn), maar ik heb enorm genoten van de passages. Het liefdesverhaal is ééntje uit de duizend en de zoektocht van Daniel wordt nergens ingewikkeld. Dat hoeft voor mij ook niet. De puzzelstukjes passen naarmate je verder leest in elkaar.

Gecombineerd met een ideale sfeer, een aantal krachtige passages, schokkende gebeurtenissen en prachtige verhalen in het verleden, mag dit boek zich een pareltje noemen. Het Spel Van De Engel (de prequel op dit boek) ga ik zeker en vast ook doornemen.

4.5*

Kun je daarna meteen in september doorstomen naar De Gevangene van de Hemel, het laatste (?) deel van dit drieluik!

Inderdaad, ik ga die aanschaffen als het boekenfestijn is Kan niet wachten.

Voor mij nog steeds het beste boek ooit door mij gelezen....

Het spel van de Engel redt dit niveau net niet maar is ook meer dan de moeite waard.

Wat een magniefieke schrijver is dit toch. Heb nog wat leesvoer liggen maar deel 3 zal de volgende zijn.

Als ik in de Bibliotheek ben en de achterflappen van de boeken lees, merk ik vaak op dat veel
van die boeken de goedkeuring hebben gekregen van Stephen King.

Zo ook bij dit boek.

Ik heb zelfs een keer een boek in m'n handen gehad waarop stond geschreven, geloof me of
niet:

STEPHEN KING: GEWELDIG!

Welk boek het was weet ik niet meer, ik zette het boek namelijk onmiddellijk weer terug in het
boekenrek na het lezen van deze wonderbaarlijke recensie.

Het boek 'De Schaduw Van De Wind' vond ik overigens matig.

Mooie beschrijvingen van de stad Barcelona, mooie sfeerschepping als het gaat over lichtinval, weersomstandigheden, 'dreiging' die kan uitgaan van schaduwen, geluiden , en zo kan ik wel nog even doorgaan.... Dat vond ik wel mooi aan dit boek. Maar daar blijft het voor mij een beetje bij. Ik vond het verhaal en alle personages zo gekunsteld, net of ze als het ware zo maar een beetje rondliepen in de prachtige setting: Barcelona. (er moet iemand rondlopen natuurlijk)
Heel de opzet van het verhaal , noch de personages heb ik ooit 'geloofd', een beetje 'bordkartonnen' figuren die een ongeloofwaardig pad bewandelen.
Tegenvaller voor mij.

Nadat ik een vriend een exemplaar van Gabriel García Márquez' Honderd Jaar Eenzaamheid cadeau deed en hem probeerde te enthousiasmeren voor het boek, raadde hij me de drie boeken uit de Kerkhof der Vergeten Boeken-cyclus aan die ik gelijk mee naar huis kreeg om te lezen.

De eerste drie bladzijdes las ik echt met chagrijn weg. Het kwam me teveel over als een poging om als García Márquez te schrijven. De stijl van schrijven komt erg overeen en hij gebruikt veel dezelfde woorden. Zelfs de openingszin vond ik al doen denken aan die van Honderd Jaar Eenzaamheid, en wat is dit kerkhof voor vergeten boeken nou voor Harry Pottergedoe?
Vanaf Hoofdstuk 1 liet ik dit vallen en op de eerste middag las ik zo'n 120 bladzijdes.
Hoewel ik nog wel af en toe dacht dat Carlos Ruiz Zafón iets geleend had uit het werk van garcía Márquez, stoorde dit me niet meer en ik redeneerde dat de boeken misschien door dezelfde persoon vertaald waren wat kan verklaren waarom ik ze zo overeen vond komen.

Ik ken Nelleke Geel haar staat als vertaalster niet en mijn Spaans is niet goed genoeg om het boek in de originele taal te lezen, maar zwakteboden aan dit boek vind ik dat - behalve Fermín - alle personages dezelfde stem lijken te hebben. Sommige woorden of beschrijvingen worden ook net iets te vaak herhaald doorheen het boek waardoor ik me afvraag of de schrijver/vertalen geen andere bijvoeglijke naamwoorden meer kon verzinnen.
In sommige gevallen waarbij meerdere mensen tegelijk iets doen, vond ik het soms wat onduidelijk wie nu precies wat deed en hoe ze dat kunnen doen. Bijvoorbeeld in de grote vechtscene tegen het eind waar Fumero, Carax, Palacio, Beatriz en Daniel tegenover elkaar staan in het Aldaya-huis. "Fumero's revolver is weggeschoten, hij vraagt om dat van Palacio maar die schudt nee maar een second later heeft hij het toch in zijn handen. Waar stond Beatriz dan als Fumero hierbij net langs haar heen rent maar zij hem niet kon zien?", en hoe ontsnapt Carax nou uit dat café als Miquel na een gevecht uit het raam valt?

Wat ik echter sterk aan het verhaal vond, was dat het tot de laatste sectie spannend en interessant blijft maar nergens te geforceerd aanvoelt. Ergens halverwege neemt de aard van het boek een nogal bizarre wending die je vooraf niet zo gauw had bedacht. Wat eerst een min of meer romantisch verhaal was, verandert halverwege in een detective-thriller - niet twee genres die ik snel zelf zou lezen, dus door deze elementen zo opeens in het boek te verwerken werd ik echt aangenaam verrast.
Wat ik ook erg verfrissend vond is dat het boek is geschreven rond het 2000, maar het zich voor het grootste gedeelte allemaal voor 1950 afspeelt. Hierdoor kan de schrijver enkele hedendaagse visies op zaken inbrengen die aanvoelen alsof ze voor die tijd heel onorthodox en wijs waren.

Hoewel ik de aantrekkingskracht van dit boek wel snap, ben ik iets minder enthousiast dan - gelet op de ruime 4 sterren - gemiddeld. RoyDeSmet voert hieronder aan dat het verhaal nergens geforceerd aanvoelt. Daar ben ik het op een (paar) scène(s) na mee eens. Het gevaar van zo'n ingenieus in elkaar stekend ('labyrintisch' zoals het op flaptekst wordt genoemd) verhaal is dat een zo'n zwakke schakel meteen een flinke stempel drukt. Het gaat me om de scène dat Daniel en Bea voor tweede keer in het Aldayahuis zijn, in het badkamertje en Julián die de deur openzwaait, Daniel naar de crypte toelokt (ik kan toch niet anders concluderen, het waarom ontgaat me, maargoed) en hem dan weer wegstuurt. Vanaf het moment dat Julián zijn aanwezigheid laat merken is het gedrag van Daniel volstrekt onlogisch; hij moet allang geconcludeerd hebben dat er iemand anders in het huis aanwezig is (de openstaande voordeur aan het begin al, de klap op de deur, de nu openstaande deur naar de crypte..) maar besluit toch die crypte in te lopen. Kennelijk wil hij diegene die binnen is confronteren en is hij dus zeer moedig, maar zodra hij daar een stem hoort, schrikt hij zich wezenloos (alsof hij totaal niet had verwacht dat er iemand zou zijn) en rent hij met staart tussen de benen naar buiten, banger dan Bea was zelfs (en is al zijn moed plots verdwenen). Zafon lijkt zich al in te dekken door Daniel te laten zeggen dat deze zijn eigen gedrag ook niet begrijpt tijdens die scène, maar dat pleit Zafon natuurlijk niet vrij. Ik heb het gevoel dat hij gewoon even niet wist hoe het momentum in het verhaal anders te behouden. Ook vind ik het jammer dat het mysterie waar het verhaal om draait lang puzzelstukje voor puzzelstukje ontrafeld wordt en dan plots gewoon helemaal verklaard middels het manuscript van Nuria. Bovendien is vanaf de scène bij het mortuarium al duidelijk dat Julián nog in leven is en dus waarschijnlijk Lain is, maar dan duurt het nog wel erg lang voordat dit 'onthult' wordt... Na dit manuscript is de vaart er bij het eigenlijke verhaal flink uitgehaald en kiest Zafon er voor er maar snel een eind aan te breien, op een mijns inziens ook wat onzorgvuldige manier (kan iemand mij vertellen waar Fumero Daniel nu precies aan deed denken?).
Enfin, dit klinkt misschien wat al te kritisch allemaal, maar dat komt vooral door de teleurstelling: lange tijd dacht ik namelijk in een pareltje bezig te zijn, maar het bleek uiteindelijk niet meer dan een vernuftig en mooi geschreven detectiveje/liefdesromannetje zonder verdere diepgang. Ik had in een bijna 600 pagina's tellend verhaal over een jongen die de weg naar volwassenheid bewandeld ook wel iets meer persoonlijksheidsontwikkeling verwacht, maar ik krijg de indruk dat alleen de hormonen in die jaren aan verandering onderhevig waren. Hoewel een pil, uiteindelijk dus toch een vrij 'dun' boek. Maar het dient gezegt: ik kon het moeilijk wegleggen en zat meerdere keren met ingehouden adem te lezen. Dat Zafon kan schrijven staat buiten kijf. Niettemin laat ik zijn verdere romans aan mij voorbij gaan denk ik.

De ultieme allemansvriend.

Carlos Ruiz Zafón krijgt heel wat lof omdat hij met dit boek mensen die niet graag lezen aan het lezen heeft gekregen. Daarvoor moest de auteur natuurlijk enkele compromissen maken - verwacht m.a.w. geen diep filosofisch traktaat -, maar goedkoop of doordeweeks wordt het nergens. Integendeel, De Schaduw van de Wind boeit van begin tot eind, dankzij de talrijke verrassende wendingen, de fijne schrijfstijl en natuurlijk het historische decor. Voorts laat Zafón bijna uitsluitend "excentrieke" personages op ons los (al hebben ze ook allemaal voldoende menselijke trekjes; voor een freakshow hoef je dus niet te vrezen).

3,5*