Blog

Ostatnie 300 metrów - recenzja spektaklu

Reklama

Najnowsza sztuka grana na deskach Teatru Bagatela w Krakowie jest opowieścią inspirowaną życiem Wandy Rutkiewicz. Spektakl w reżyserii Bartka Kulasa to teatr jednej aktorki, gdzie w postać Wandy wciela się doskonała Lidia Olszak.

Od pierwszych chwil czujemy psychodelię. Wchodzimy w stan świadomości Wandy. Monochromatyczne, w perspektywie zbieżnej okręgi w tle, a na samym środku ona. Ubrana w żółty kombinezon, który staje się dominantą układu scenicznego, bo też i nią była sama Wanda w środowisku himalajskim minionej epoki.

Trwa atak szczytowy. Toczy się walka o każdy zdobywany metr. Zegarek wskazuje wysokość 8286 m n.p.m. - do zdobycia głównego wierzchołka Kanczendzongi pozostało tytułowe, ostatnie 300 metrów. Aktorka zmierza w kierunku szczytu na bieżni, schodząc z niej dopiero podczas finalnych oklasków. Jest cały czas w ruchu. Jej zadyszka i wypowiadane na bezdechu kwestie, mają odzwierciedlić trudy mówienia na wysokości powyżej 8000 metrów. Każdy ruch wymaga coraz większej energii, każdy krok staje się coraz trudniejszy, z każdą chwilą ciało chyli się coraz bardziej ku ziemi. Robi się ciepło. Aktorka rozpina kombinezon, zdejmuje kaptur i gogle. Tuż przed śmiercią, kiedy pojawia się deterioracja wysokościowa ma się wrażenie, że ciało jest oblewane wrzątkiem. Robi się obrzydliwie gorąco. W górach umiera się inaczej...

Pochodzę z pokolenia, które słyszało wyidealizowane historie na temat Wandy. Pokolenia, dla którego była ona ikoną, a jej sacrum przyjmowało się bezdyskusyjnie. Podczas spektaklu zestawiam "boską" Wandę z jej w pełni ludzką twarzą. Monologi Lidii Olszak są potencjalnymi, ostatnimi myślami Wandy. Przelatują przez nią niczym tańczące obłoki na niebie, nieraz wyrwane zupełnie z kontekstu, z różną prędkością i masą, wyzbyte jakiejkolwiek chronologii. Słuchamy również o szczytach, jakie musiała pokonywać w swoim niehimalajskim, prozaicznym życiu. Towarzyszy temu cała gama emocji, popadających ze skrajności w skrajność w zależności od tego, na jakiej "górze" aktualnie się znajdujemy. Najwyższymi mogły być: śmierć brata czy Mrówki, czyli Dobrosławy Miodowicz-Wolf - jej partnerki wspinaczkowej, morderstwo ojca, nieudane małżeństwo, skomplikowane relacje z matką, historyczne wejścia na Everest i K2 wraz z towarzyszącą im medialną wrzawą oraz wątpliwości w środowisku wspinaczkowym przy uznaniu zdobycia przez nią Annapurny i powołana w tym celu komisja PZA.

Scenariusz został napisany przez Patrycję Babicką oraz Magdalenę Zarębską-Węgrzyn i jest on wypadkową dostępnych publikacji na temat życia i osoby Wandy. Czasem z nimi dyskutuje, czasem obraca je o 180 stopni na własne potrzeby, jednak niewątpliwie jest próbą reinterpretacji mitu Rutkiewicz. Wieńcząca go scena, na którą mógłbym patrzeć w nieskończoność, ukazuje nam zwycięstwo Wandy Rutkiewicz w najpiękniejszej, ale i zarazem najtrudniejszej walce człowieka, jaką jest życie samo w sobie. Takie właśnie powinno być odchodzenie: w pełni wyprostowanym i dumnym z tego, co zostawia się za sobą, z głową uniesioną wysoko i uśmiechem na twarzy.

Góry są dla mnie partią szachów życia, gdzie każda figura ma swój czas i potrafi odegrać niezastąpioną rolę. Do momentu kiedy powiedzą bezlitośnie: szach-mat. Każdy z nas ma w głowie obrazy, które zdaje się są możliwe do zrealizowania wyłącznie w marzeniach. Pytanie tylko, jaką cenę jesteśmy gotowi zapłacić za tę "karawanę do marzeń"?

Tekst: Łukasz Mucha

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Blog

Ostatnie 300 metrów - recenzja spektaklu

Najnowsza sztuka grana na deskach Teatru Bagatela w Krakowie jest opowieścią inspirowaną życiem Wandy Rutkiewicz. Spektakl w reżyserii Bartka Kulasa to teatr jednej aktorki, gdzie w postać Wandy wciela się doskonała Lidia Olszak.

Palace, Katownia Podhala i brama do Auschwitz

Cały świat Zofii Szwajnos

Przystań na Kamieńcu rośnie dzień po dniu

Szczęśliwa trzynastka, czyi Miś Zakopiański wybrany

Morskie Oko okiem młodych artystów

W sąsiedztwie Domu Doktora

Młodzi artyści i ich wizje kubizmu

Hasior - rekonesans w Czerwonym Dworze

Zawody Koziołka Matołka 2025

Aukcja dla Domu Doktora

Cześć i chwała żołnierzom wyklętym

Drań Witkacy na nas patrzy

Odważnej Estery Karp wyprowadzanie z zapomnienia

Tomasz Gluziński i jego twórczość w Opolance

Dzień Babci i Dziadka w SP Ciche 1

Dom Doktora powstaje po pożarze

Otwarcie 31. Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w Sportach Zimowych

Świat dorożek i powozów na Podhalu

Urodzinowy Chasior u Hasiora

WOŚP na Chotarzu w Kościelisku

Śleboda Józefa Koszarka w Okszy

Premierowa "Wdowa po sołtysie"

Kolędy i pastorałki w Miejskiej Galerii Sztuki

Noworoczne kolędowanie w Czerwony Dworze

Święto gwary w Białym Dunajcu

Cudnej mimozie - wstrętna pokrzywa, czyli duch Makuszyńskiego w Opolance

Halina Rząsa - dokumentalistka pra-ekologii

"Widziałam Joannę" Mariusza Koperskiego w Gwarno

Benefis Eugeniusza Karkoszki z Lipnicy Wielkiej

Pokonkursowa wystawa Moje Zakopane

Zobacz pozostałe galerie