CubeSat

Konseptet CubeSat vart funne på av dei amerikanske professorane Robert (Bob) Twiggs og Jordi Puig-Suari, som då var ved Stanford-universitetet og ved Cal Poly. Føremålet var å skape ein enkel standard som gjorde det mogeleg for universitetsstudentar å lære seg å utvikle og få skote opp ekte satellittar på relativt kort tid.

CubeSat-standarden i seg sjølv er ganske enkel; den fortel at ein satellitt kan vere bygd opp av til dømes 1, 2, 3, 6 eller 12 units (U), han har dermed ei definert form og vekt. Det finst ulike storleikar frå 0,25 til 48 U, med masser frå eit par hundre gram opp til rundt 40 kg.

Det er i utgangspunktet berre storleik og vekt som har definerte grenser. Innhaldet i ein CubeSat vil variere frå prosjekt til prosjekt.

CubeSats vert ofte bygd som teknologidemonstratorar, det vil seie ein satellitt for å teste første versjonen av eit satellittsystem eller ei nyttelast. Dei seinare åra har slike satellittar vore gjennom ei stor utvikling, både i kapasitet og i kva for bruksområde dei kan ha. Slike satellittar vert utvikla og brukt av alt frå store romfartsorganisasjonar som NASA og ESA, private føretak samt forskingsinstitusjonar, universitet og høgskular.

Totalt har fleire hundre CubeSats vorte skotne opp sidan 2000. Det har òg vore, og er, fleire CubeSats under utvikling i Noreg, både som studentprosjekt og forskingsprosjekt. Sjå artikkelen om norske satellittar.

• norske satellittar
• nanosatellitt
• kunstig satellitt