The Children Act (2017)

Het leek me wel een mooie film, maar Fiona die een rechter is, iets voelde voor die jongen??? Dat kan natuurlijk niet. Maar natuurlijk is het een film...

Subtiele film met Emma Thompson in topvorm en de rest van de cast die prima tegenwicht biedt. Toch pakte het verhaal me niet zo stevig bij de kladden als ik had gehoopt: Fiona's weigering om serieus op het door haar man aangedragen punt in te gaan maakte het mij niet makkelijk om met haar mee te leven, en het einde bleef een beetje in de lucht hangen, met noch voor Fiona zelf noch voor haar huwelijk enige vorm van "closure" of helderheid, zodat ik bleef zitten met de vraag waar het nu voor haar naar toe moet. (En dan niet met het idee van "ze heeft nu iets geleerd waarmee ze verder kan", maar eerder "dit is onaf".)

Wat een fantastische actrice is Emma Thompson toch!

Emma Thompson is inderdaad op haar top in deze verder nogal vreemde film wat mij betreft. Het is kennelijk gebaseerd op een boek, maar ik heb het idee dat ze wel een hoop zaken die belangrijk zijn voor het verhaal er uit hebben gelaten.

Zo snap ik echt niets van de beweegredenen van die rare jongen en ook niet van haar reactie er verveolgens op. Waar gaat dat allemaal over?

Allemaal zo enorm gekunsteld dat de film verder niet echt bij me kon indalen.

The Children Act wordt vooral gedragen door Emma Thompson. Op basis van haar eerdere werk heb ik haar eigenlijk altijd wel een goede actrice gevonden, maar hier doet ze er misschien nog wel een schepje bovenop. Ik geloofde ieder woord van haar en een emotionele scène, of dat nou hier is of in Love Actually, brengt ze met veel overtuiging. Ook de rest van de cast levert prima werk af.

Helaas blijft de film verder vooral een beetje 'zweven'. Het uitgangspunt is interessant en de film weet de aandacht eigenlijk vrij gemakkelijk vast te houden, maar de rol van Adam blijft iets te vaag. Het is overduidelijk dat Fiona indruk op hem heeft gemaakt en er lijken ook wel gevoelens een rol te spelen, maar het leidt tot een reeks vreemde, ongemakkelijke acties, zonder dat het echt ergens naartoe lijkt te gaan. Ik miste een beetje een climax, want opeens is Adam opnieuw ziek, sterft hij en is de film afgelopen. Hetzelfde onbevredigende gevoel blijft hangen bij de relatie tussen Fiona en haar echtgenoot. Al met al denk ik dat de uitwerking van het script ervoor zorgde dat de film niet dusdanig bij me binnenkwam als ik gehoopt had.

Wat overblijft is een eenvoudig, onderhoudend drama met sterk acteerwerk. Niet speciaal, maar ook niet onaardig.

3*

Ik kan me hier wel grotendeels bij aansluiten. Tucci loopt er voor spek en bonen bij. Het verhaal is inderdaad vaag… Het leek mij erop uit te gaan draaien dat Adam zelfmoord zou gaan plegen, maar daar had ik het dus (een beetje) mis, hoewel hij dat ergens wel doet. Zo zou ik mezelf enigszins verpletterd moeten voelen na de film, zoals zij zich verpletterd voelt. Maar het hartverscheurende drama komt niet echt binnen.
Maar toch vliegt de film zó voorbij omdat het geleden is van Ingrid Bergman dat ik zó word ingepakt door een prachtige enigmatische actrice. Ze ziet er echt niet uit als een 'bom', maar houdt me heel de film vol-le-dig in haar ban. Wat een prachtige vrouw is dat toch. Heerlijk hoe ze met die uitgeregende kop door de straten van Londen sjokt. Een vrouw die nooit lelijk durft te zijn, kan nooit waarlijk mooi zijn. Dit is Emma Thompson in al haar glorie en veel meer is er niet. Maar dat is, wat mij betreft al heel veel.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

The Children Act

Toen ik in september een persbericht ontving over de film The Children Act, leek mij dit meteen een bijzondere film toe. Ik keek de trailer en deze wist mij te ontroeren. Helaas kan ik 99% van de tijd niet naar persvoorstellingen toe; vaak vinden deze plaats in of rondom Amsterdam en op doordeweekse dagen. Gezien ik bloggen naast mijn “gewone” baan doe, kan ik zelden tot nooit heen. Dus mailde ik terug dat ik helaas niet kon, maar wel graag aandacht wilde besteden aan deze film. Zodoende mocht ik jullie verblijden met kaartjes voor de film, én kreeg ik zelf ook kaartjes om de film te bezoeken in Friesland.

Arthouse

Helaas is dit het type film dat niet gedraaid wordt bij onze bioscoop. Het is het type film dat je denk ik kunt scharen onder arthouse films. Deze worden bij onze bioscoop bijvoorbeeld eenmalig getoond om een filmhuisavond. Ontzettend jammer, maar dus reisden mijn vriend en ik af naar Leeuwarden om de film te bekijken bij Slieker; een soort bioscoop die juist alléén dat soort films draaien.

Jehova

De hoofdpersoon in deze film is Fiona Maye (Emma Thompson). Ze is een alom gerespecteerde rechter die zo opgaat in haar werk dat haar huwelijk eronder lijdt. We zien enkele zaken voorbij komen, maar uiteindelijk belanden we bij de zaak waar deze film om draait. De zaak waarbij The Children Act / De Kinderwet van toepassing is. Een 17-jarige jongen is Jehovagetuige en weigert wegens zijn geloof een bloedtransfusie die zijn leven zou kunnen redden.

Moreel vraagstuk

The Children Act is absoluut sterk. Zowel qua acteurs als verhaal, als de bijpassende klassieke muziek. Van Emma Thomson en Stanley Tucci konden we dit natuurlijk wel verwachten, maar Fionn Whitehead kende ik nog niet. Hij wist zijn rol echter ook overtuigend neer te zetten. The Children Act is het type film waarbij je nog tijden kunt discussiëren over de inhoud: een moreel vraagstuk. Hoe kijken wij ernaar? Wie mag die beslissing nemen, en waarom? Moet aan de wet vastgehouden worden, of moet er ook gekeken worden naar geloof en gevoel?

Zelf vond ik het wel wat lang duren voordat we kwamen bij de zaak waar het echt om draaide, en het huwelijk en de verhaallijn daarover voelde een beetje als bijzaak. En af en toe had ik het gevoel dat ik dingen niet helemaal begreep of miste, doordat ik niet standaard dit soort films kijk. Ik zal de film ook niet zo hoog beoordelen, omdat de film mij daarvoor een bepaald gevoel moet geven, en dat had ik hierbij niet. Niet zoals ik bijvoorbeeld wel had bij een film als The Imitation Game. Tijdens het einde moest ik wel even een traantje wegpinken.

Conclusie

The Children Act is het type film dat ik niet vaak kijk, maar wel af en toe verwelkom. Het zijn de films die je niet zomaar even tussendoor kijkt voor hun entertainende waarde. Het zijn de films die je doen nadenken. The Children Act is een sterke film met een sterke cast, met een onderwerp waarover je lang kunt discussiëren. De film zal niet iedereen aanspreken. Het moet wel jouw ding zijn. Zijn arthouse films normaal gesproken wel jouw ding en dit soort morele vraagstukken ook, dan is The Children Act zeker het bekijken waard.