Paris, Texas (1984)

Ik denk dat dit mij moeilijk kan overtuigen aangezien Chatgpt heel erg aan het overdrijven is. Het is ook van een AI en dus voelt het niet oprecht. Ik ervaarde de muziek gewoon als standaard en bekend terrein.

ChatGPT zuigt geen dingen uit zijn duim maar gebruikt bronnen. Die hoeven niet altijd te kloppen, maar hoe meer bronnen aanwezig zijn, hoe nauwkeuriger het wordt.

Het is een beetje als een woord opzoeken in een woordenboek en dan zeggen dat het een drukfout is.

Je kunt alles vinden van Paris, Texas, maar niet dat de muziek niet memorabel is. Voor jou wellicht niet, maar voor de wereld wel.

Ik bedoel, dat is mijn mening. De muziek is niet 'feitelijk' geweldig. Je analogie met de woordenboek is dus niet echt logisch en slaat eigenlijk nergens op. De wereld mag de muziek geweldig vinden maar ik vind het maar vergeetbaar.

Chat GPT geeft niet de mening van "de wereld" weer, maar vormt zich een mening op basis van bestaande recensies. Dit gaat ook op voor de filmmuziek van Ry Cooder. Van een heel grote meerderheid ontbreekt de mening over de film en de muziek. Die schrijft namelijk geen stukjes op internet. Dus wat 'de wereld' ervan vindt is vooralsnog onbekend.

En over muziek gesproken: Wat memorabele muziek is besluit de luisteraar en niet ChatGTP of 'de wereld'.

Wat een onzin. Als veruit het grootste deel van de recensies de muziek labelt als meesterwerk, briljant of anderszins volle lof geeft, dan vormt ChatGPT zich niet een eigen "mening" die het tegendeel zegt. Als er voldoende recensies zouden zijn die de muziek als 'niet memorabel' zou hebben omschreven dan zou ChatGPT dat ook direct gemeld hebben.

Ik denk dat je niet begrijpt wat ik schrijf.

Laat ik het dan zo zeggen: Van de recensies is het merendeel het erover eens dat de muziek een grote invloed had op de film en dat men er vol lof over schreef. Wat de meerderheid van de mensen die de film gezien hebben ervan denkt, weten we niet, maar de recensies zijn in de regel (uitzonderingen daargelaten) een redelijke afspiegeling. Het allergrootste deel van de wereld heeft de film nooit gezien, dus voor hen is de muziek inderdaad niet memorabel.

...een redelijke afspiegeling van wat?

... wat het publiek, dat de film gezien heeft, ervan vindt.

Zijn recensies in de regel een redelijke afspiegeling. van wat het publiek, dat de film gezien heeft, ervan vindt?

Antwoord ChatGPT

Recensies zijn vaak een combinatie van subjectieve meningen en professionele analyses en kunnen daarom variëren in hoe goed ze de mening van het algemene publiek weerspiegelen. Of recensies een redelijke afspiegeling zijn, hangt af van verschillende factoren:

Type recensent: Professionele recensenten benaderen films vaak met een kritische blik en letten op elementen zoals cinematografie, verhaalstructuur, en acteerprestaties. Het publiek kan meer waarde hechten aan persoonlijke smaak, emoties of entertainmentwaarde.

Publieke recensies: Recensies op platforms zoals IMDb of Rotten Tomatoes, waar gewone kijkers hun mening delen, kunnen dichter bij de gemiddelde publieksopinie liggen. Deze recensies variëren echter sterk in kwaliteit en diepgang.

Genre en verwachtingen: Bij films met een nichepubliek (zoals arthousefilms) zijn recensies vaak niet representatief voor een breder publiek. Bij populaire blockbusters kunnen recensies de mening van een groter publiek beter weergeven.

Cultuur en tijd: Recensies kunnen beïnvloed worden door de culturele context of het tijdsgewricht waarin een film wordt uitgebracht, waardoor ze anders kunnen worden ervaren dan wat een bredere of toekomstige kijkersgroep denkt.

Kortom, recensies kunnen nuttig zijn als richtlijn, maar ze zijn niet altijd een perfecte afspiegeling van wat het hele publiek vindt. Het kan daarom zinvol zijn om zowel professionele als publieksrecensies te bekijken en je eigen oordeel te vormen.

Ik doe het even zonder AI, en zoek naar recensies op het wereldwijde web, mét enig aanzien. Wat het grote publiek ervan vindt zal me worst wezen, want als een soundtrack de etiketten "klassieker" en "iconisch" krijgt toegedicht dan weet ik meer dan genoeg.

Mijn vader is jongstleden op 90 jarige leeftijd overleden. Hij was een filmliefhebber en tijdens de uitvaartceremonie werden zowel de soundtrack van Paris Texas als Once Upon A Time In The West ten gehore gebracht. Muziek die het medium film overstijgt en ons in een mysterieus domein laat belanden.

Precies. En nog sterkte voor je verlies.

Viel me toch een beetje tegen. De eerste scènes scheppen roepen veel vragen op: wie is die man, wat doet hij daar, hoe is het zover gekomen? Maar al snel is duidelijk hoe de vork in de steel zit - alleen de details krijg je pas op het einde te horen.

Dat einde vond ik ook best goed, fijne setting daar in die cabine. Maar het middenstuk vond ik ronduit saai. Die huiselijke tafereeltjes hadden zo in een familiekomedie van de Vara gepast. Ergerlijk was dat vroegwijze kind. Wat is dat toch met dit soort types in Amerikaanse speelfilms? Er zou een wet moeten komen die het verbiedt.

Ik heb weleens iemand horen zeggen dat een goed verhaal geen middenstuk heeft. Je hebt eerst het begin en meteen na het begin komt het einde. Er zijn vast uitzonderingen te bedenken, maar ik vind het een prikkelend idee. In dit geval gaat het zeker op.

Klopt hoor ik ook. (Aardig voor een keer, laat ik het daar op houden. Al verbaas ik wel over de positie in de lijst/dat dit er in staat. Een film die je moet liggen anders begin er gewoon niet aan. (Kijk even de trailer of zo. Maar ja als mensen die lijst als een soort tiplijst zien dan kan ik verder ook niets aan doen.)

Misschien doelde die persoon op de Griekse tragedie: er is een premisse en daaruit volgt (direct) de ontwikkeling naar de conclusie.

Het zou goed kunnen dat het daarvandaan komt. Ik moest even goed graven, maar ik heb het van Rob van Essen, en die had het weer van Renate Dorrestein. Ik mag van Moviemeter geen externe bronnen citeren, maar het is hier te lezen (even ctrl+f'en op Dorrestein, dan vind je het wel).

Renate Dorrestein heeft wat mij betreft gelijk! En ik denk inderdaad dat de tragedie precies die structuur heeft: meteen vanaf het begin op de top van de berg omlaag sjezen. Een middendeel houdt de noodzakelijke neergang alleen maar op en is saai.

Dorrestein behandelt de structuur van een kort verhaal. Ik kan me voorstellen dat een kort verhaal geen ruimte laat voor een middenstuk.

In de filmwereld wordt vaak de structuur van een 3-akter aangehouden: setup, confrontatie en ontknoping.

"De driedelige structuur wordt met name in verband gebracht met het paradigma dat Syd Field, de vader van de moderne scenariotheorie, beschreef, een scriptmodel dat aan de basis zou liggen van succesvolle films. In essentie volgt het de klassieke opbouw zoals reeds voorgestaan door Aristoteles in zijn Poetica, waarbij een drama een begin, midden en einde heeft".

De eerste keer dart ik Paris Texas zag ben ik halverwege de voorstelling de zaal uitgelopen. Later, bij herziening, was ik wel gecharmeerd van de leegheid. Ik kan me niet goed meer herinneren of het zwaartepunt daarvan het middenstuk alleen of de hele film bepaalde.

De dvd lag al een tijd hier maar toen kwam hij in de bios in 4K restauratie: dan zijn keuzes ineens makkelijk en snel gemaakt. De film doet een aantal dingen goed. Visueel soms geweldig met echt een sfeerschets van het Amerika van de jaren 80 en zowel de grootstad als de lege binnenlanden. En vooral steeds de nadruk op transport. Of dat nu de beelden van veraf van een vliegveld zijn of dat men stilstaat ergens op een kruispunt van allerlei snelwegen of dat men loopt over een rails. Muziek, tempo (de hand van Claire Denis?), sfeer: allemaal uitstekend.

Niettemin duurde het even voor de film me greep. Het begin was ook wat te absurdistisch als Travis niet praat en bij mij begon ook wel een beetje de irritatie te komen. Later begrijp je hem meer maar dat werkt voor mij niet zo aan het begin van de film. En de eindscène duurt te lang. Eerst het verhaal van Travis, heel mooi. En daarna dat van Jane maar dat is net even te veel. Wat zij zegt vond ik ook minder boeiend en dat het statisch geschoten is werkt ook niet mee. 4,0*.

Eindelijk gezien, opnieuw ingekleurd en in de bios. Maakte een goede indruk, mooie muziek, soms een Amerikaans-Duitse praatfilm.

Even een persoonlijke noot terzijde: mijn 1500ste filmstem!

Op het grote scherm herzien, en wat een schitterende film is dit toch. De fotografie van Muller in combinatie met de score van Cooder werkt zeker in het begin hypnotiserend, echt prachtig. De film neemt heel rustig de tijd om het verhaal te vertellen en werkt langzaam toe naar de confrontatie scene tussen Travis en zijn ex, wat het hoogtepunt van de film is.

Pff onbevredigend einde, beetje raar zelfs.. daardoor toch geen 4
Die gast gooit dus ff lekker 3 levens overhoop door dat kind weg te halen bij z'n broer en schoonzus, ongevraagd neer te mikken bij z'n ex, en er vervolgens weer van tussen gaat?