Opinions

Nog niet veel ontmoetingen in die zin gehad met de stomme film, op Battleship Potemkin na, en helaas werd dit geen succes hoewel ik The Great Dictator wel erg goed kan waarderen, uiteraard zijn deze stomme films van inmiddels meer dan 100 jaar oud wel wat anders.

De film gaat verder waar de opera Carmen stopt en hoewel ik niet bekend ben met de inhoud is de muziek wel uitermate herkenbaar. Veel maakt het allemaal niet uit want het meeste getoonde in de film is toch vooral aan de flauwe kant hoewel er wel meteen verbetering in het geheel zit als Chaplin zelf in beeld komt.

Maar zelfs Chaplin trekt dit geheel niet naar de goede kant van de streep en ik ben dan ook blij dat deze tegenvaller er na 45 minuten op zit.

Wat moet je zeggen? Met het oude concept van The A-Team heeft dit bitter weinig te maken, en een flauwe bedoening is het soms ook wel, maar vermakelijk is het bij tijd en wijlen wel.

Soort cross over wordt geprobeerd te creëren met de welbekende karakters in de 'huidige' tijd. Een beetje raar en ongemakkelijk is de eerste kennismaking waar de meesten nog vreemden van elkaar zijn. De daaropvolgende achtbaan van spektakel is niet serieus te nemen en duizelt je soms voor de ogen. Het plot vol met bedenkelijke dingen, staat verder bol van shady types en verraadt.

Heel bijzonder is The A-Team dan ook niet te noemen, toch heeft de film een bepaalde factor van vermaak over zich en weet de film aan sympathie te winnen door de kleine accenten rond de herkenbaarheid van de karakters. Copley als Murdock is werkelijk een hit, Cooper als Face is ook prima. Het is ook de uit de serie bekende chemie en wrijving dus de leden die herkenbaar is en veel goed doet. Vooral Murdock brengt met zijn knettergekke gedrag veel sjeu.

Maar dat is het dan ook wel. Het plot en bepaalde ontwikkelingen zijn belachelijk, de actie regelmatig over de top, slechts de bekende karaktertrekken doet goed. Overigens de echte Dwight Schultz en Dirk Benedict niet kunnen spotten. Nee, The A-Team is veel, en aardig voor een keer maar vooral geen top.

Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik het boek van Mulisch las en hoewel ik inhoudelijk slechts nog weet dat er een aanslag plaats vond en dat er een specifieke familie de dupe was, herinner ik me wel degelijk dat ik het een goed boek vond.

Hoewel de spanning aardig opgebouwd wordt het eerste half uur, vind ik de toon wat geforceerd en gekunsteld, vooral de handgranaat en de vlammenwerper vind ik een beetje too much, het boeit me allemaal niet zo. Nu zou dit gemakkelijk verklaart kunnen worden door het feit dat ik altijd wat moeite heb met kinderlijk perspectief in films. Even vrees ik het ergste tot de overschakeling komt naar Derek de Lint. Wel één interessant punt is dat de Duitsers zowel een negatief als positief gestalte hebben.

Een veel interessanter beeld komt in het tweede deel naar voren, prima gemonteerd met echte beelden, journaal en archief, van de actuele wereldproblematiek. Veel vragen en filosofieën die parallel lopen met andere oorlogen passeren de revue. Hoewel een toevallig bezoek meer vragen dan antwoord oplevert lijkt Anthon op zijn beurt met weinig vragen uit het verleden te zitten. Ontkenning is ook een manier, grappig overigens het Mulisch boek op de rommelmarkt en de kliek studentes met een bijzonder jonge Bokma en Klein Essink. Later overigens een nog veel jongere Erik van der Hoff.

De film gaat vervolgens verder op een best wel menselijke toon, bijvoorbeeld met de oude buurvrouw, en ontwikkelt zichzelf even een beetje als een mysterie. Het is echter de ontmoeting met Fake waar de film bij zijn ware essentie lijkt aan te komen. Een aantal interessante discussies worden uitgevochten tussen beide mannen die beide een groot verlies leden in hun jeugd. Even doet zich een interessant stukje 'keerzijde' voor en tevens vind ik Fake Ploeg even een interessanter personage dan de stoïcijnse Anthon die liever alles weg stopt. Een volgende ontmoeting, Gijs in dit geval, is nog bevreemdender en hoewel er veel duidelijker wordt lijken alle personages die er destijds wat mee te maken te hadden bijzonder gekweld door zich zelf en hun geschiedenis, allemaal worstelen ze met hun demonen behalve Anthon die nergens mee beweert te zitten...of toch wel...?

De verschrikkelijke aanslag zelf, wat amateuristisch, dan schiet je van zo dichtbij en dan nog niet dood? En dan laat je jezelf ook nog door hem aanschieten, bovendien vind ik het sterk dat ze in de cel nog leefde terwijl ze buiten haar benen niet meer kon voelen...nou nou...

Hoewel niet sterk is het overkomelijk. Een onontkoombaar cyclus lijkt zich vervolgens in te zetten die trauma heet en lijkt zichzelf bewust of onbewust naar antwoorden te worstelen. Er zal boven tafel komen wat er gebeurde en waarom. De uiteindelijk, bijna per ongeluk vallende, 'hoe en waarom' valt bij mij als een bom en geeft de mystiek van het leven weer. Een kunstig redenering en motief blijkt er achter dingen te zitten over dat eigenlijk niets in het leven zonder reden gebeurt en vooral ook ieder huisje zijn kruisje heeft.

De Aanslag is een film die niet bijster interessant begint maar zich vervolgens wel ontwikkelt tot een bijzondere film met een erg filosofische inslag en ontknoping over verlies, offers, schuldgevoel, verder gaan met het leven zelfs als je een stempel hebt. Het einde boeit in den bijzonder en er wordt prima geacteerd. Wat mij betreft één van de betere uit de Nederlandse cinema.

Tragikomedie waar ik toch wat meer van verwacht had, en me dus weinig tot niets deed, op een paar grappige momenten na.

Met de introductie van Warren wachtende in zijn kantoor, en het afscheidsfeest met pijnlijk slechte speeches, wordt er nog een bepaalde weg ingeslagen die hangt tussen koddig en bevreemdend. Net als de 'nieuwe' situatie van het thuis zijn. Vlucht van de vrouw? Vastgeroest in het cachet dat werk heet met slechts analytische vermogens? De status die hij zichzelf toedichte aan de hand van zijn werk? Of het simpelweg iets om handen hebben, Warren zijn ze op het werk snel vergeten, dat maken zijn spullen wel duidelijk. Een weinig tot verbeelding sprekende nalatenschap.

De leegheid van het bestaan dringt zich op, net als het onvermogen te relativeren, iets dat hedentendage in het Corona tijdperk schaars is onder de mensen. Soms moet een mens zich opnieuw uitvinden, vooral als de stabiele en onderschatte basis van het geheel, Helen dus, weg valt. Ondanks al het gemopper blijkt er weinig meer van Warren terecht te komen. Het moment dat de mopperkont toch niet meer dan een zak warme lucht blijkt en toch echt in de spiegel moet kijken en in beweging om er nog wat van te maken.

Toch komt voor mij de trip die Warren maakt op weg naar zelfontwikkeling nooit echt op gang, blijft het een onaangename zeur die slechts met zichzelf bezig is, betweterig is en puntje bij paaltje geen zak heeft geleerd bij thuiskomst. Het huis is leeg, zijn leven is leeg of toch niet...? De bom valt uiteindelijk bij de ontvangen brief van Ndugu waaruit blijkt dat hij ondanks al zijn 'gebitch' nog altijd een bevoorrechter leven lijdt dan het Afrikaanse hongerkindje, iets waar iedereen klagende galbak momenteel lering uit kan trekken wat mij betreft.

Ondanks de laatste minuten doet het geheel me allemaal niet zo veel, is Warren op het waterbed grappig, net als de iets te knusse toestand met Roberta in het bubbelbad, en valt About Schmidt ondanks zijn idee toch wel erg tegen. De aanloop tot Warren's trip duurt echt te lang en is gezapig te noemen en de boodschap over de zin van het leven, tevredenheid en relativering is er wel maar komt er nergens echt lekker uit tot die vreselijke gevoelloze man in de tranen schiet bij wat hij wel heeft. Overvloed en toch ontevreden. Het gevoel dat ik twee uren naar een ontiegelijke eikel heb zitten kijken overheerst mij teveel ook al zal dat de bedoeling zijn van de film.

Vooral meegenomen vanwege de naam Tim Burton om er achter te komen dat hij slechts producent is en de film door ene Bekmambetov geregisseerd is. Iets dat niet bepalend hoeft te zijn, maar dat doet de rest van de film wel in negatieve zin.

Ik vraag me af wie zoiets als dit bedenkt. Het absolute tegenovergestelde van een actieheld of überhaupt aansprekend iemand in de vorm van Abe Lincoln die opeens een dubbele agenda heeft en al bijlzwaaiend zich ontdoet van vampieren. Behalve dat dit concept mij totaal niet aanspreekt vind ik Benjamin Walker al net zo'n suffe lul die mij ook weinig doet en daar mee strand de film eigenlijk al bij zijn concept die misschien lollig of grappig leek...? Ja, zeg het maar. En dan het karakter Sturges due onvoldoende uitgelegd wordt naar mijn idee.

Goed de speciale effecten zien er best aardig uit, en een aantal vechtscenes zijn best fraai. Echter zo'n knokpartij midden in de kudde paarden vind ik dan weer hoogst vermoeiend. Het stukje burgeroorog is ook aardig en Rufus Sewell is altijd de moeite waard net als de fraaie Winstead. Maar verder is Abraham Lincoln Vampire Hunter toch vooral te betitelen als weinig bijzonders, zeg maar gerust op het matige af en geen voldoende waard. Nee dit was niet mij ding.

Deel 2 van de Spaanse les na El Orfanato, en hier was ik toch wel erg nieuwsgierig naar omdat Vanilla Sky een bepaalde prikkel en emotie afgeeft. Zou Abre Los Ojos het zelfde doen en dezelfde kwaliteit hebben? De cijfers zeggen dat de Spaanse versie beter is, iets dat ik achteraf niet helemaal kan bevestigen.

Duidelijk is wel dat Vanilla Sky een één op één kopie van deze Abre Los Ojos betreft, met ditmaal Cesar als hoofdpersoon die het hele mysterie ondergaat. Andere overeenkomst uiteraard Penelope Cruz die in beide gevallen Sofia speelt. Pluspunt sowieso aan Abre ten opzichte van Vanilla is het karakter Cesar dat tegenover David bijna sympathiek te noemen is terwijl Cesar daar niet eens echt moeite voor hoeft te doen. Zeg maar gerust dat David een eikel is in Vanilla Sky. En tja....wat moet er eigenlijk gezegd worden over een film die ik door Vanilla Sky eigen al van haver tot gort ken..? Aan een vergelijking valt niet niet te ontkomen wat dat betreft.

Er wordt prima geacteerd en er zijn uiteraard kleine dingetjes die anders zijn ten opzichte van de remake. Prima wordt er opgebouwd qua sfeer tijdens de ontmaskering na de hersteloperatie en zo heeft Abre Los Ojos zeker een aantal sterke en fraaie punten waaronder de muziek die mysterieus van aard is. Toch weet Abre mij niet te raken zoals Vanilla dat wel doet. Is dat toch het stukje taal dat ontbreekt? Ik weet het niet. Voor mij is wel duidelijk dat de chemie beter is tussen de karakters, het voelt allemaal wat vlotter en soepeler aan. Zo oogt het mismaakte koppie van David ook iets beter dan die van Cesar. Al met al is Abre Los Ojos een iets te droge vertelling en komt niet aan die tragische en emotionele prikkel over verlies, verdriet en verlangen die Vanilla Sky bij tijd en wijlen wel heeft.

Desalniettemin zit Abre Los Ojos goed in elkaar, heeft sterke momenten, en ja, dan is er de vraag hoe ik de film gevonden had als ik deze eerst gezien had in plaats van Vanilla. Meegaan in de consensus dat Abre beter is doe ik dan ook niet. Met de tijd beide nog maar eens herkijken voor een definitief cijfer, tot dan een 3.5.

Fantasy/SF product dat vroegere enorme indruk maakte maar nu verhaal en toon technisch toch wel wat van zijn kracht verloren heeft. Desondanks is het nog steeds een plaatje van een film en zeker goed vermaak.

De film blinkt vanaf het eerste moment al uit in een onderwater spektakel met veel decor en settings die er overtuigend en spannend uitzien. Of een dergelijke platform praktisch is met een oppervlakte schip of niet, een bijzonder interessante en overtuigende setting is het wel en vanaf het moment dat de pleuris uitbreekt doet de film qua claustrofobische momenten, onderwaterspanning en sfeer niet onder voor een film als Das Boot. Terwijl de halve bemanning behoorlijk overtuigend verpletterd wordt of verdrinkt, voor al de situatie rond Finler en het bijna verdrinken van Bud is van grootste beklemmende schoonheid, wordt de situatie er niet beter op wanneer er ook nog mysterieuze dingen worden waargenomen en er een behoorlijk verdeeldheid ontstaat over de oorzaak en aanpak.

Verder valt de variatie aan interessante dingen en technieken op, de fluorapparatuur die echt schijnt te bestaan, de verschillende duikboten en gadgets, de opgedreven spanning die vooral gezien moet worden in het Koude oorlog beeld tussen de Russen en Amerikanen, kleine momenten die erg overtuigend en dramatisch zijn, de scene met Lindsey en haar reanimatie is beklijvend en aangrijpend, de kou die Bud uit lijkt te hebben als hij van luik naar luik is gedoken is echt, en natuurlijk is er de aangrijpende duik de diepte in en de daarbij gepaarde emoties van de betrokkenen. Het einde is dan helaas weer wat zoetsappig en mij te onbevredigend, want alles komt boven om iedereen te redden...en dan...?

Minpunten zijn heden ten dag toch wel het zoetsappige gebeuren rond de aliens. Het ziet er allemaal bijzonder mooi uit maar ik zie zelden iemand reageren zoals me normaal lijkt geconfronteerd met iets dergelijks. Jammer slaat tenminste op hol en laat er bijna het leven bij. Verder wordt er getracht, met dit fenomenen een aardige doch te zoetsappige boodschap te brengen en relatievering omtrent volken, oorlog en wapengekletter, voor te schotelen. Op zich niet gek maar toch...het komt tegenwoordig mij allemaal wat te Disney over. Misschien is dat ook wel het eelt dat je als kijker op je ziel krijgt, dat dingen je op een gegeven moment minder raken.

Wat rest, op het alien gebeuren na dat niet meer het sterkste is, blijft The Abyss vooral visueel, bepaalde onderwatershots zijn adembenemend mooi, en qua muziek, een sterk Science Fiction avontuur met een geweldige claustrofobische sfeer. De muziek is op de dreigende momenten fenomenaal en de meeste acteurs doen hun best. Biehn is erg goed als psychotische officier en ik persoonlijk vind Harris erg goed als de no nonsens sympathieke crewchief. Een rol die hem bijzonder goed ligt. Erg aardig weer eens te zien maar de topfilm die ik er 20 jaar terug in zag is het helaas niet meer. Desondanks toch een vier voor het sentiment, en de sterke momenten en sfeer die de film zeker nog heeft.

Hele aardige film die in eerste instantie niet lijkt uit te pakken naar wat ik dacht, maar dat uiteindelijk toch doet. Ik was in de veronderstelling dat Affleck meteen van leer zou trekken als Hitman maar daar gaat eerst een opbouw aan vooraf dat het zelfs onmogelijk lijkt dat hij zoiets doet.

Heel aardig wordt er gewerkt met de autistische jongen die een wel heel bijzondere aanpak krijgt en daar wonderwel op reageert en uitgroeit tot een opmerkelijk persoon met vaardigheden. De sfeer is aardig Affleck zet de rol van autistische persoon uitstekend neer met zijn mimiek, oog opslag en communicatie. JK Teller is ook aardig bezig. De vechtscenes zijn prima en er wordt prima gewerkt met spanning. De ontknoping dat Brax broertje blijkt te zijn ben ik niet erg van overtuigd moet ik zeggen. Je ziet het eigenlijk best al van ver aankomen en voelt een beetje cheap aan.

Afijn, aardige film voor op een avondje. Binnenkort nog maar eens proberen.

En nog effe een Top250er en dat werd deze Ace in the Hole met Kirk Douglas en een bij aanvang bijzonder verhaal waar ik wel wat van verwachte mede doordat de laatste zes films uit de grote lijst best wel tegenvielen door uiteenlopende redenen. Maar goed, Douglas, Wilder, 1951, kom maar op zou ik zeggen.

Toch slaat de film in de opening verre van aan met Chuck Tatum die over lijken gaat om een baan te bemachtigen en de koppen in de krant te bepalen. Net zo duidelijk is de 'scoop' die Tatum meent te hebben met de insluiting van Leo waar hij vastbesloten is munt uit te slaan wat uitmondt in een compleet circus. En wat een absurde aanloop van mensen heeft dit toch gevolg waar men elkaar van liegen beticht wie er als ramptoerist het eerste aanwezig was, het is even flauw, als koddig en kortweg walgelijk met natuurlijk Tatum als egoïstische en narcistische middelpunt hoewel mrs Minosa er ook wat van kan. Maar eerlijk gezegd doet het me op dat moment nog steeds niet heel erg veel.

De aanklacht is overigens duidelijk, maar ook tevergeefs, want uiteraard is het de media die de boel opzweept en wat verfoei ik bijvoorbeeld een programma als RTL Boulevard met dat sensationele non nieuws waar die dweil van een Albert Verlinde opeens wel correct is als het familie of vrienden betreft, zum kotsen. Maar helaas is dat maar één kant van de medaille want wij mensen zijn nieuwsgierig, op sensatiebelust, en ik moet toegeven dat ik ook op P2000 kijk als ik de brandweer hoor uitrukken. Het zit dus gedeeltelijk in de mens en is puur een kwestie van vraag en aanbod en dat is hier niet anders waar ieder op een gegeven een graantje probeert mee te pikken, reclame voor zichzelf maakt zoals de sheriff met zijn het verkiezing en niets van de sensatie en actie wil missen. Begint het meer te leven...? Mwoah, dat het begint te knijpen en te wringen bij Tatum helpt wel mee.

Ace in the Hole werkt zich daarna naar een finale toe die niet minder voorspelbaar is maar wel genoegdoening biedt als een soort van karma. Het kan dan ook niet anders gezegd dan dat Wilder dit drama prima opbouwt en verre blijft van zijn anders grappige en komische stijl en Ace in the Hole in die zin toch best nog wel enige indruk maakt. Doch voor een topwaardering blijft de sterke indruk te lang uit.

Wat vond ik deze films vroeger geestig, veel dialogen en scenes stonden me nog bij en bepaalde termen of geluiden die ik zelf soms gebruik komen gewoon uit deze film. Maar dat is wat mij betreft ook het enige dat van de film overeind gebleven is. Het beeld dat ik er nog van had bleek beter dan dat het in werkelijkheid is.

De film is heden ten dag toch wel een eindeloze rits flauwe grappen, gekke bekken, rare stemmetjes en overdreven situaties waarvan weinig meer echt leuk zijn. Enkele scenes zijn nog wel aardig, de stemmetjes in de fishtank en de situatie in de inrichting waar hij opzoek is naar aanwijzingen, hoe hij de rechercheurs op hun nummer zet in verschillende situaties, maar het merendeel is nu toch een beetje teveel, te snel en te flauw. Alle dieren in de flat bijvoorbeeld, het gebeuren bij de rijke stinkerd thuis en die opmerking 'Do not go in there' is trouwens door Charlie Lownoise en Menthal Theo in een nummer gebruikt, maar dat geheel terzijde.

De film drijft voor mij toch nog wel op een beetje sentiment, en Courtney Cox ziet er toch wel bijzonder aardig uit in die zwarte avondjurk terwijl Sean Young ook lang niet misselijk is. Zoals gezegd, aardig voor een keer maar heel best is het allemaal niet meer. Humor die de tand des tijds wat mij betreft niet heeft doorstaan.

Eigenlijk niet veel meer van verwacht nadat ik deel 1 vorige week nogal gedateerd vond, maar tot mijn verbazing heeft When nature calls toch nog wel een bepaalde aanstekelijkheid.

Waar vooral deel 1 gaat voor de grollen van Ace in een min of meer normale omgeving draait deel 2 nog meer om Ace en gaan de remmen los, maar lijkt de rest zich ook wat aan te passen en mee te gaan. Waar het in deel 1 toch een tweedeling overheerst tussen normale mensen die Ace niet snappen lijkt er in deel 2 gekozen te zijn voor meer absurdere karakters die de humor meer aanvoelen en mee kunnen.

Sommige dingen zijn absoluut nog over de top maar bepaalde dingen doen het nog steeds goed. Zoals met het eten tijdens de receptie, of de ontmoeting en proeven bij de vijandelijke stam. Zo kan ik ook nog smakelijk lachen om het neushoorn gebeuren en de Cllifhanger en Rambo persiflage in het begin.

Uiteindelijk qua grappen en uiteindelijk product beter en aanstekelijker dan deel 1 en best nog wel weer eens vermakelijk om te zien mits in een melige bui.

Mijn hemel, wat een matige dialogen. Wat een clichématig gebeuren, en ja als je de rollen laat doen door echte Seals, dan moet je natuurlijk geen grootste prestaties verwachten. Wat dat deel betreft, los laten en laten gaan. Het doet er ook verder niet toe.


Maar holy hell, wat ziet alles er buiten het verhaal fucking cool uit. De actie, de tactieken, hoe de mannen zich gedragen in de gevechtssituaties, het materiaal, oh my fucking god, oorlog zag er nog nooit zo stoer en kick ass uit. Die scene waarbij de seals op de vlucht zijn met de bevrijde CIA agente en dekking krijgen van de patrouilleboten, oh man, wat ziet dat er mooi uit hoe ze alles aan vodden schieten. De actie is in die zin super realistisch en dat is uiteindelijk waar het om gaat in deze film. Verder telt niets aan deze film. Het zijn echte Seals en de actie ziet er levensecht uit. Op basis van het eerste gedeelte commentaar een 2, maar door de super strakke actie maak ik er een 3.5 van.

Tegenvallend als ik verschillende mensen zo hoorde en verschillende kritieken las, toch was dit niet een kans die ik ging laten liggen en Ad Astra verraste mij ontzetten en hield mij van begin tot eind aan de buis gekluisterd.

Het verhaal is uitermate simpel te noemen rond astronaut McBride en zijn missie die vooral rond diens jarenlange vermiste vader draait en een terugkerende anomalie die schadelijk is voor het leven op aarde. Van Roy moeten we het gedurende de film niet hebben aangezien er erg weinig feedback uit de licht autistische astronaut komt. Maar gelukkig spreekt de sfeer, soundtrack en al het visuele pracht bijna dubbel in deze stijlvolle film. En wat ziet het er allemaal mooi uit. Het gebeuren op de maan is verbluffend te noemen en bepaalde gebeurtenissen gezien in de weerspiegeling van Roy's goudkleurige vizier zijn prachtig mooi gemaakt. Zo is het afscheid van Tanner ook visueel een plaatje. Dan is er de werkelijk sublieme soundtrack van Max Richter die minimalistisch te noemen is maar niet minder sfeervol en sfeerverhogend. Wat dat betreft scoort de film wat mij betreft bovengemiddeld. Grote pijnpunt waar ik op dat moment niet te zwaar aan wil tillen is toch het verhaal. McBride is niet bepaald een open boek, de missie vaag en met via wordt er eigenlijk gevochten op de maan?

Langzaam komt vanaf de aankomst op Mars toch meer naar buiten en blijkt Roy toch wel wat op de lever te hebben richting pa. Langzaam ontspoort de stoere man met de lage hartslag temidden van achterdocht en mysterie. Waarna de reis naar Jupiter en algehele finale van de film opgebouwd wordt en vooral zijn essentie lijkt te bereiken. Want wat zien we temidden van enkele delerium en halicunnante achtige momenten...dat Roy niet veel van zijn verfoeide en door hem beklaagde vader verschilt. Ook hij is rechtlijnig in wat hij wil en hoe ver hij daar voor gaat, ook hij doodt om zijn doel te bereiken, ook hij gaat verder dan menigeen. Ofwel, de appel valt niet ver van de boom lijkt een element. Maar er is meer dan dat. Minstens zo opmerkelijk is de terugkeer naar aarde van Roy, een minstens zo verrassende ontknoping aangezien ik hem er eerder voor aan had gezien in alle eenzaamheid het werk van zijn vader te willen doorzetten, voltooien of verbeteren, het stoppen van de anomalie. Maar nee, kennelijk toch wijzer en de eenzaamheid zat keert Roy terug. En wellicht dat daar toch het belangrijkste punt van Ad Astra in zit verstopt wat zoveel betekent als met moeilijkheden naar de sterren reizen. Mogelijk staat Ad Astra symbool voor de aantrekkingskracht en afstoot die de meeste jong volwassene met zijn ouders heeft. Het beter willen doen, het beter weten, om puntje bij paaltje toch diep van binnen erg op de vader/moeder te lijken en er weinig van te verschillen. Afstoten van de ouders, het beter weten en verwijten, het er op lijken, benaderen, spiegelen, en uiteindelijk het wijzer worden. Een mensenleven in de notendop in die zin, gelukkig hoeven de meesten niet zover te reizen of doen überhaupt dit inzicht niet op.

En daarmee is Ad Astra wat mij betreft toch een intrigerende film, onbegrepen door veel ook vermoed ik, met een boodschap die zich niet gemakkelijk laat vangen, en tja, vooral op visueel vlak een pareltje. Lekker man!

Oké,...een gokje, bij de kringloop, niet helemaal wetende wat te verwachten, en op ruim een uur ook echt zoiets van WTF, maar dan toch dat laatste half uur. Desalniettemin overheerste verbazing van waar ik nu eigenlijk naar heb zitten kijken.

De synopsis mag bekend zijn met het hoogst tegenstrijdige maar niet onlogische idee van misdaad en een soort van taakstraf. Toch is het verschil tussen de babbelzieke priester Ivan en de norse neonazi Adam enorm te noemen. Voeg daar het aparte tweetal Gunnar en Khalid aan toe en je hebt al het nodige dat de wenkbrauwen doet fronsen. Een appeltaart bakken en een boom beschermen, die onderhevigd is aan iets dat Bijbelse plagen lijken, zijn de taken die Nazi Adam zo in de schoot vallen maar niet meteen de meeste aandacht krijgen. Het lijkt zich eerder te richten op een soort ontmaskering van Ivan die hij op steeds meer leugens betrapt of ontkenning betreffende scheve dingen die onder Gunnar en Khalid spelen. Sterker de ontmaskering lijkt eerder op een soort van vernietiging af te steven en deze film die om geloof, kwaad en goedheid zou draaien lijkt alleen maar onbegrijpelijker te worden en verder van mij af te staan.

Maar dan toch; in het laatste half uur gebeurt er iets bijzonders, iets dat zelfs nu twee dagen later nog steeds doorwerkt en me de film met terugwerkende kracht steeds beter laat vinden. Over het onderwerp geloof, kwaad en goedheid kan gediscussieerd worden, maar voor mij zijn die woorden te eendimensionaal om te omschrijven wat er gebeurt en waar het omdraait uiteindelijk. Ik zou eerder het woord lotsbestemming van stal halen, dat alles als een soort Zwitsers uurwerk in elkaar steekt, rond elkaar draait, en dat de meeste onwaarschijnlijke dingen invloed op elkaar hebben en zaken voor elkaar krijgen die bedoeld zijn zo te gebeuren. Want waar Adam, olifant in de porseleinkast, in eerste instantie als een soort Nemesis Ivan naar de afgrond duwt is het tegelijk hij die met alle gevolgen die hij meeneemt het leven redt van Ivan, en dat zelf op onwaarschijnlijke wijze, lotsbestemming dus. Hij ontpopt zich zelfs bij het wegvallen van Ivan als leider die de twee andere onbenullen, Khalid en Gunnar, van ergere dingen weerhoudt. Op hele mooie wijze zit daar natuurlijk ook een stukje leering, wijsheid en groei aan vast. De neonazi is toch opslag een beter mens geworden. [
Welkom dat de film gezien moet worden als soort microkosmos voor het opdoen van levenswijsheid.

Humoristisch vind ik het niet altijd echt, hoewel de film te boek staat als zwart komedie. Toch de dokter die opstapt omdat de abnormale patiënt hem teveel wordt is wel erg leuk, net als de overval. Sowieso zijn er veel kleine verwijzingen naar de Bijbel, het geloof, een appelboom, de plagen, de naam Adam, en er wordt een kleintje geboren, zal ik er vast ook nog wel een paar gemist hebben. Er wordt goed geacteerd door zowel Mikkelsen als Thomsen en Nicholas Bro, om toch maar weer te eindigen met het buitengewone verloop van deze film die toch vooral bevreemdend is het eerste uur, om het laatste half uur in een stroomversnelling naar een bizar einde toe te werken. En in eerste instantie ben ik gul met vier sterren, en dat is vanwege het verrassende einde waar opeens alles op zijn plek viel. Benieuwd of dat op termijn met een herkijk zo blijft.

Scream if you need anything

En verder met deel twee wat de bizarre Addams Family betreft. Deze film lag me zeker minder in het geheugen dan de eerste, maar na het kijken kwam er al snel veel naar boven.

Na alle problematiek rond de terugkeer van Fester is het andermaal Fester, en een geld kwestie, die min of meer alle problemen veroorzaakt en een halve ineenstorting van de familie teweegbrengt, niet veel anders dan in deel 1 waar ze het huis uitgezet worden. En daar is meteen al de grootste kritische noot mee gekraakt. Addams Family Values is weinig orgineel wat dat betreft met een verhaal die dus opnieuw rond de kwetsbaarheid van Fester draait en het geld van de familie. Net zo weten we inmiddels hoe raar de familie is met hobby's en gewoontes, dus dat is ook niet nieuw, en dan ligt al snel herhaling op de loer.

De film wordt wat dat betreft nog behoorlijk gered door baby Pubert, niet door de eindscene overigens die wel behoorlijk flauw is, en de aankleding rond de baby zelf. Zo is Joan Cussack kostelijk als geschifte nanny en en is het gebeuren rond Wednesday en Pugsley in het zomerkamp ook best grappig. Vooral het toneelstuk rond Thanksgiving is leuk te noemen.

Wednesday blijkt andermaal de slimste van de familie, It redt de boel weer, Lloyd toch weer erg vermakelijk, Cussack ook erg leuk, de hele familie met alle bekenden komt weer op de proppen, en de eindconclusie is dan toch, dat ondanks het vermaak, we het meeste in feite al gezien hadden. En hoewel minder dan het eerste deel is Addams Family Values best vermakelijk voor een keer.

'Leather straps...redhot pokers...'

' - Later my dearest!'

Wat een heerlijke vermakelijke film die ik al veel te lang niet gezien had. Even had ik de schrik hier aan te beginnen vanwege het lage cijfer gemiddelde, maar wat blijkt dit toch een kostelijk stukje vermaak uit de jaren '90 en bovenal humor die ik wel lekker vind.

Vanaf de start is het al smullen met deze buitengewone familie en huis waar het hek leeft en naar je hapt, het berenvel op de grond eveneens van het bijtgrage soort is, boeken heel wat meer inhoud hebben dan het schijnt en de rare hobby's en voorkeur van de gehele familie wat dat betreft. Het zijn de kleine details waar gewoon geen enkel ding, hoe klein ook, normaal is en in mijn ogen erg humoristisch is. Het verhaaltje rond de zogenaamde terugkeer van Fester is aardig, maar niet heel bijzonder. De aankleding verder wel en de ontwikkeling rond het kapitaal en alle gegadigden ook.

The Addams Family straalt te midden van een goede cast met vooral de uitstekende Lloyd en Julia, veel plezier uit en lijkt met veel zorg gemaakt. Bekende verschijningen als Cousin It en Thing maak het allemaal meer dan prima af met als enige echt valse noot het wat flauwige gebeuren op de glijbaan om in de kelder te komen in combinatie met een erg druk en raar liedje. Behalve dat verveelt The Addams Family geen moment, is er wat mij betreft genoeg te lachen en is dit een ontzettend vermakelijk film en zal hier een stukje jeugdsentiment meespelen. Gewoon leuk!

Na Tillie die me niet goed beviel zag ik er toch wel tegen op nog een dvd met maarliefst vier films te moeten door ploeteren. Maar na even kort de titels te hebben gecheckt verraste het me dat deze vier toch allemaal wel een voldoende en meer scoren. En dat was te merken vooral met de eerste van de vier, deze The Adventurer.

De afschuwelijke muziek buiten beschouwing gelaten gaat deze film, die onmiddellijk beter valt, vlot van start. En dit keer is de slapstick humor wel leuk, en vooral kort en bondig. Het verhaal is duidelijk rond de net ontsnapte boef die de politie te slim af is maar door een goede daad weer in de problemen komt. De lengte valt ook een stuk beter met als apotheose de kolderieke achtervolging door het hotel waar de lampenkap en de schuifdeuren toch wel uitblinken als sterke en goed bedachte momenten. Het mag duidelijk zijn dat dit beter beviel.

Kleurrijke comedy die het altijd weer goed met al zijn absurditeit, kleurrijke kleding en vooral keiharde snedige soms bitchy opmerkingen.

Een uitermate simpel verhaal wordt geschetst over twee travo's en een omgebouwde kerel die op tour gaan in de outback. Iets dat vooral leid tot een botsing tussen behoudendheid en extragvangte uitspattingen. Soms met moeite geaccepteerd, een andere keer niet. Opvallend hoe gemakkelijk ze opgenomen wordt door de Aboriginals, zelf uiteraard ook outcastst en niet vreemd. Eenmaal onderweg vraag ik me ook herhaaldelijk af hoe deze drie hun bestemming gaan bereiken, de kans dat ze elkaar zat raken en de kop inslaan lijkt groter.

Met Weaving en Pearce vind we verbazingwekkend genoeg twee acteurs in die rare jurken en make up die toen nog kleine volk maar inmiddels A-listers zijn. Hun rol, incl Stamp natuurlijk, spelen ze prima en Pearce is geweldig als over the top bitch altijd gemene opmerkingen makend of op zoek naar problemen. Hilarisch zijn de optredens, vooral de laatste in het hotel, maar ook de ontmoeting met Bob en zijn merkwaardige vrouw.

TAoPQoD is dan ook een bijzonder vermakelijk film die vooral zijn verhaal doet over discriminatie, vooroordelen en vooral acceptatie. Accepteer gewoon een ander en het is toch zijn feest als hij in absurde jurk wil lopen? Priscilla is meer dan prima en vermakelijke film met een aantal acteurs zoals je ze nog nooit zag en vooral ook goede acteerprestaties. De gewone prijzen voor aankleding en kostuums is ook niet raar. De film is gewoon leuk.

En maar weer eens aan de klassieker op zondag met deze Robin Hood uitvoering uit 1938, en dat blijkt nog niet eens de oudste begrijp ik. Ten eerste af te trappen met de gedachte aan de serie zo eind jaren '80, belachelijk trouwens dat na twee seizoenen de hoofdrolspeler met donker haar afzwaaide en vervangen werd door een blonde acteur, en het jeugdsentiment dat de Kevin Reynolds versie uit '91 vertegenwoordigd met het bekende nummer van Bryan Adams. Je zou je toch bijna afvragen hoe de legende van Sherwood vroeger gestalte gegeven werd en daar bood de BBC de helpende hand in.

En opvallende gaat deze uitvoering met Errol Flynn toch wel van start, want wat ziet het er allemaal scherp en mooi uit qua kleur. De eerste film in technicolor zo begrijp ik, en dat zullen we weten ook want het bloedrood en gifgroen spat uitbundig van het scherm en geef het geheel een vrolijk aanzien. En daar werkt het verhaal en Errol Flynn niet in de laatste plaats vrolijk aan mee, want vrij snel is duidelijk dat dit geen drama noch gewelddadig bloedvergieten gaat worden maar een frivole film met vooral veel symboliek zoals de omgestoten wijnbeker.

Het geheel valt in de beginfase dan ook vooral op met gebeurtenissen die net zo te zien zijn in Prince of Thieves, en daarnaast vooral als vlot en gevat, iets dat over de helft wel een beetje veranderd als de dialogen toch iets langer en stroever worden. Toch lijkt deze Adventures of Robin Hood zijn tijd ver vooruit op erg veel vlakken, zijn de locaties prachtig, net als bepaald camerawerk met name in de bossen met lichtval en andere belichting, is Robin een aanstekelijke schelm en zorgen de knorrige mannen voor nog meer humor.

Ik moet wel zeggen dat ik me regelmatig zorgen maak om de stuntmannen die bij bosjes uit de bomen vallen en springen en ik me toch niet aan het idee kan onttrekken dat daar vast wel gewonden bij gevallen zijn, van de andere kant toont het de cinema van de jaren '30 en de grootse opzet van deze film. En deze Robin Hood blijkt toch een uitermate prettig film te zien en lijkt de leeftijd van de film, 85 jaar en daarmee twee jaar ouder dan mijn krasse vader, totaal niet relevant.

Gisteravond even snel een tussendoortje voordat het nodigen NFL geweld losbarste op RTL, en dat werd deze niet al te lange Advocaat van de Hanen en daarmee een behoorlijk onbekende film waarvan Bokma een eyecatcher is en de film bovendien in een Hollands Glorie uitgave. Maar zoals vaker het geval met de Nederlandse film stelde dit erg teleur, sterker nog ik vond dit een stom vervelende film.

Het verhaal mag duidelijk zijn rond advocaat Ernst die het nodig vindt regelmatig uit de band te springen en zichzelf daarmee behoorlijk in de problemen werkt met insluiting tot gevolg. Niet dat dit zijn grootste probleem is, dat is namelijk wat hij ziet in het geval van een andere gevangene maar besluit voor zich te houden met een scala van gevolgen als nasleep waarin nogal wat aspecten voorbij komen zoals schuldgevoel, verantwoordelijkheid, druk van buitenaf om met een verklaring te komen en zelfs de ouders die een advocaat zoeken voor een zaak en notabene bij Quispel uitkomen. Veel elementen en interessant zou je zeggen, maar helaas...

Want Ernst komt als karakter toch niet veel verder dan een irritante kwal, is de film slaapverwekkend vervelend totdat Ernst in de gevangenis geraakt, stort de film in eenzelfde dal als onthuld is wat Ernst nu daadwerkelijk zag, en sukkelt de film daarna voort in een soort semi-intellectueel pedante-mensen-schuldgevoel-prietpraat en heeft het de spanningsboog van een aflevering van de Teletubbies. Afijn, duidelijk zat zou ik zeggen dat ik dit een waardeloze film vond en wat mij betreft snel voor de volgende ga.

Vanwege de hoge IMDb scores toch nog wel met de nodige verwachtingen aan begonnen. Verwachtingen, die ondanks een bij tijd en wijlen amusant beeld, geen moment behaald werden.

De situering is mooi, het gegeven dat alles op locatie opgenomen te zijn ook, en vooral het momentum van de koloniale oorlog parallel aan de Eerste Wereldoorlog is een interessant gegeven. Het zijn vervolgens de personages en het tijdsbeeld van de jaren '50 waar de film het meeste onder lijdt en het voor mij ronduit saai en oubollig maakt. Het wel erg contrasterende beeld tussen de ongemanierde schavuit en de uber correcte dame waar religie en deugdelijkheid en manieren de grootste struikelblokken tussen de twee zijn. Hoe de twee naarmate de film vordert nader tot elkaar komen, hij wat netter wordt en zij wat ruwer en minder correct is amusant en aandoenlijk. De zogenaamde romance vind ik dan weer erg plichtmatig.

Hoewel The African Queen naar een aardig einde toe werkt, en de film en zijn gedragingen qua karakters toch vooral in het tijdsbeeld gezien moet worden, krijgt het geheel nergens het niveau dat ik van een 7.8 IMDb score verwacht en is het een tegenvaller. Een dikke onvoldoende verdient het geheel echter ook weer niet.

Prima drama-light dat vooral het eerste half uur qua verteltrant, begin en de vocie-over, erg te vergelijken is met The curious case of Benjamin Button. Net als in de laatste genoemde is er sprake van een afwijking in het verouderingsproces wat natuurlijk voor de nodige maatschappelijke maar ook prive en relationele problemen zorgt.

De film valt daarna vooral op door zijn gemakkelijke licht sprookjesachtige sfeer, een prima spelende Lively die niet alleen uitermate charmant is maar ook een bescheiden karakter met de nodige empathie en verdriet weet neer te zetten. De kanteling die de film qua plot maakt wanneer Ford zijn rentree maakt is even onherroepelijk als goed. De reeks aan gebeurtenissen die daar in gang gezet worden is even voorspelbaar als goed. behalve dat ik me afvroeg waarom ze nooit zelfmoord overwogen had leek het me vanaf het moment dat ze vertrok even logisch dat ze een ongeluk zou krijgen en gereanimeerd zou worden waarna alles weer in het correcte hersteld was. Zoetsappig wellicht maar niet storend.

Prima filmpje voor een keer, al is het alleen maar om de prima rol van Blake Lively.

Mijn hemel, Airplane. Dat was lang geleden dat ik die eens gezien had, en ik kan daar vast bij zeggen dat Leslie Nielsen humor, Naked Gun dus, niet mijn ding is. Zo banaal en flauw, en dat vreesde ik eigenlijk ook een beetje van deze Airplane. Het is sowieso humor die ik vergelijk met ramptoerisme, je weet dat het flauw is en die je niet echt leuk vindt, maar toch kan je het niet laten om te blijven kijken.

En hoewel ik toch wel weer eens wat nieuwsgierigheid gekweekt had hoe erg dit ook al weer was vreesde ik even het ergste gedurende het half uur. Want de beginfase is echt vreselijk flauw met het gekibbel van de vliegveld omroepers en de terugblik van Ted op zijn relatie. Dit is toch slechter dan ik dacht denk ik regelmatig. Het zal vast ook humor zijn dat er constant het geluid van een propellervliegtuig onder het straalvliegtuig gemonteerd zit, net als de tweede wereldoorlog gevechtsbeelden terwijl Ted duidelijk niet oud genoeg is....tja...Hagerty vind ik ook maar een irritant wijf trouwens.

Maar dan toch zit er een aardige turn around in de humor op het punt wanneer men ziek begin te raken. De aanwezigheid van Leslie Nielsen voorspelt eerst nog niet veel goeds maar gelukkig houdt hij zich aardig koest en komen de grappen hoewel nog steeds flauw nu wel aan en zijn wel gevat. De grap met de namen van de piloot, co piloot en radioman is dan wel weer leuk net als Ted's drinking problem en het vliegen op 'instrumenten'. En zo is het toch weer een potje turven tussen geslaagd en niet geslaagd.

Maar uiteindelijk valt Airplane toch wel mee en was zeker de laatste drie kwartier geen vervelende zit met deze comedy klassieker.

Gokje waarvan ik wist dat de beoordelingen niet super waren, niet veel van verwacht en ook weinig voor gekregen, toch had hier wel iets meer van te maken geweest.

Het vliegveld, de drukte, weersomstandigheden, protocollen en besluitvorming...Airport heeft zeker een aantal aardige dingen en dan ben ik nog niet eens toe aan de dreigende situatie waar de film op het einde omdraait. De cast is ook best redelijk met Lancaster, in de typische rol van de man met de grote verantwoordelijkheden en de zware beslissingen, Hudson en uiteraard de altijd mooie Bisset. Zoals gezegd is de situatie met het slechte weer interessant en de film wordt vooral beter als er stront aan de knikker is in Hudson's toestel. Ook is het oude dametje, de verstekeling best grappig.

Maar... oei, wat glijdt de film toch afschuwelijk onderuit op alle personages en hun privebesognes. En dat zijn er nogal wat, want praktisch iedereen heeft wel relationele problemen die uit de doeken gedaan worden. En wat verzand de film wat dat betreft in oeverloos geleuter. Het was kritiek die ik al gelezen had voordat ik de film ging zien en ik kan niet anders dan deze mening onderstrepen. Van een rampenfilm is bijna geen sprake te midden van echtelijke ruzies, twijfel om voor een ander te kiezen, en per ongeluk zwanger. En dat is jammer, want iets dichter bij het genre rampenfilm zelf en de focus op het vliegveld had dit toch echt wel beter uit kunnen pakken. Het mag wat dat betreft duidelijk zijn dat dit onder de maat is.

Ontnuchterend kijkje achter de schermen van het circus dat voetbal heet. Een beeld overigens waar de glans snel af is als de sfeer ruk is en de resultaten slecht. Wat dat betreft had de docu niet een betere seizoen kunnen volgen dan deze.

Het idee was op voorhand uiteraard Ajax te volgen tijdens de 100ste jaargang. Een seizoen dat uiteraard met een landstitel gevierd moest worden en tevens de reden waarom de portemonnee stevig getrokken werd. Dat zoiets simpelweg niet te plannen valt ondervonden Advocaat en Van Bommel eveneens bij PSV een jaar of wat terug. Als een club in zo'n negatieve tendens zit gaat ook werkelijk alles mis, de resultaten, de chemie, de arbitrere beslissingen, de trainer lijkt niet op zijn plek. Een club verwordt letterlijk en figuurlijk drijfzand...

Boeiend is de getoonde worsteling tussen het wel beter willen maar daar niet de oplossing voor kunnen vinden. De tragische Wouters in een spagaat tussen realiteit en verwachting en steeds grijzer wordt en meer rimpels krijgt. De aanpak rond de selecties in Afrika en omgang met jeugdspelers oogt 'zakelijk', maar werkt niet mee aan het opvijzelen van het beeld noch de sfeer binnen de voetbalindustrie. Iets waar bij uitkomst meteen kritiek op was. Al met al ontstaat er een wel erg hard maar niet minder realistisch beeld. Voetbal en voetballer zijn is mooi, lijkt ook mooi, tot je verliest. Om vervolgens zelf nog even uit te halen naar de moeder van dat ene afgewezen kereltje die verzucht altijd er alles voor gelaten te hebben en nu lekker lang op vakantie kan. Lekkere moeder dat je zo de teleurstelling van je kind bagatelliseert.

Wat ik vervolgens nog wel erg leuk vind is het feest der herkenning als Ajax supporter. Bobby Harms, Jacques Wolfs, alle anderen bekende gezichten van de A-selectie, bestuur en staf, maar vooral de spelers in de jeugdelftallen met Gregory van der Wiel, Evander Sno, Kevin Bobson en Nordin Amrabat. Heitinga is te zien als ballenjongen en die vreselijke wedstrijd in de ArenA tegen Twente staat me nog goed voor de geest. Overigens dat beeld van de geplaagde Wouters net zo, die de trainerskamer in vlucht voor een sigaret en uitermate beschaafd aangeeft de deur te sluiten. Ieder ander had de deur zonder een woord dichtgesmeten Nooit geweten dat dit fragment uit deze film kwam.

Daar hoorden zij Engelen zingen is geen top sport docu, maar wel erg leuk en interessant een keer te zien. De reden dat de docu juist anders is dan anders is omdat het over een slecht seizoen gaat en niet over een succesjaar. In sport blijkt winst en verlies maar weer eens dicht bij elkaar te liggen, iets dat we uiteraard allemaal weten.

Een mini film marathon afgetrapt gisteravond waar begonnen werd met deze The Alamo en daarmee een film waar ik toch wel een heel klein beetje iets van verwachten totdat ik de stemgemiddeldes zag en daar toch wel een beetje van schrok. En achteraf heb ik daar heel weinig aan toe te voegen en kan ik dat slechts bevestigen.

Zoals ik hier al las roept de film veel discussie op qua historische correctheid, schijnt de strijd rond Texas toch wel heel anders gegaan te zijn en heeft de kreet 'remember the Alamo' daardoor toch heel wat minder lading dan het voor de gemiddelde Amerikaan zal hebben. Maar goed zo zal ieder land zijn donkere kant hebben met misdaden, handel en onderdrukking. Desalniettemin kan The Alamo dan altijd nog een prima film zijn, maar helaas kwam dat er niet bepaald uit. Waar op niet, je hebt natuurlijk als basis een historische legende met namen als Crockett en Bowie die zondermeer tot de verbeelding spreken. Dan is er een cast die voor zich spreekt met Thornton, Wilson, Quaid en Patric waar vooral de laatste twee het niet zozeer van hun acteer kwaliteiten moeten hebben maar eerder omdat ze altijd aimabele gozers spelen.

Maar godallemachtig, wat wordt daar in het vervolg ontzettend weinig mee gedaan en wat een saaie onaansprekende film. De actie en oorlog die zo halverwege losbreekt is op zijn minst welkom en een punt waarop ik nog hoopvol ben dat het nog iets kan worden, maar helaas, de film staat dan al op zo'n grote achterstand dat zelfs de fraai gefilmde nachtelijke aanval geen soelaas meer biedt. Want de film is gewoon saai, het spreekt niet aan, de karakters zijn leeg en flets en dan duurt de film ook nog best lang waarop ik blij ben dat ik de aftiteling gehaald heb. Nee, dit was niet best of de legende nu gebaseerd is op een leugen of niet.

Mijn hemel, met Stone als regisseur en toch een behoorlijke cast stelt deze film toch wel bijzonder teleur.

De belachelijke accenten van de gehele cast eigenlijk ten eerste al. Zo lijken Farrell, Kilmer en de hele mannenkliek hun Engels uit te braken met een Brits bijna Iers aandoende tongval. Jolie daarentegen lijkt weer een Balkan/Oostblokaccent te hebben. Dan is er het licht hysterisch aandoende kleurenfilter en aankleding, je waant je constant in een soort kleurplaat. Daar had Stone een goed voorbeeld kunnen nemen aan Scott's Kingdom of Heaven. Dan is er het algehele beeld van Alexander zelf. Dat de man eventueel bi was interesseert me geen bal, en verstoken van vrouwen en maandenlang soms jaren onderweg zal tussen de troepen van Alexander veel meer gevallen van homofilie geweest zijn. Maar wat er niet in gaat is dat zo'n charismatische leider en strateeg, gebracht wordt als zo'n twijfelachtig met zichzelf worstelende poot die zelfs voor de kijker totaal niet aanspreekt. Laat staan dat daar een leger achter aan marcheert, motiveert en voor wil sterven. Dit zal nooit een beeld geweest zijn dat door zijn mannen geaccepteerd werd. Goed Alexander spreekt niet aan in die zin. De soundtrack is erg pompeus en op een hysterische wijze heroïsch. En op twee wel aardig gemaakt slagvelden vooral heel veel dialoog vol gekonkel en bedrog, wat op zich nog niet zo erg hoeft te zijn. Maar afgezien daarvan is het vooral een misser op alle vlakken.

Daarnaast kan ik de touch van Stone nergens ontdekken, die toch altijd shockeren wil, of het moet de geaardheid van Alexander voorstellen. Normaal is wat Stone maakt rauw, shocking, een aanklacht tegen iets of iemand en anders wel een trap tegen de schenen. Maar deze film....

Spannend, nee, interessant, nee, Alexander interessant, nee, ik kon me eigenlijk niet voorstellen waarom deze film zulke lage beoordelingen had aangezien hij van Stone was en er een dergelijke cast voor gestrikt was. Maar nu snap ik het wel. Kan absoluut niet in de schaduw staan van vergelijkbare films als Troy en Kingdom of Heaven.

Float like a butterfly sting like a bee!

Deze film mag natuurlijk niet ontbreken als je altijd veel interesse gehad hebt voor het karakter Muhammad Ali, diens geschiedenis en vooral de spraakmakende gevechten tegen Liston, Frazier en Foreman. Zo interessant als de man zijn geschiedenis is zo tragisch is de latere strijd tegen zijn Parkinson. Wat ik dan ook krijgen kon zag ik of las ik. Er was dan ook een vreugdedansje toen er een film gemaakt zou worden. Die moest ik zien, en wat stelde de film destijds teleur. Het zijn zaken die ik nu beter kan plaatsen, maar een topper is deze film nog steeds niet.

Een sfeertje weet Mann wel te creëeren in die beginfase met Cooke en het naderende gevecht tegen Liston waar Ali zich op jonge leeftijd reeds doet gelden. En nee Sonny Liston was niet de meest sportieve, laatst genoemde moet zelfs een pistool getrokken hebben als antwoord op Ali's constante 'trashtalk'. De film richt zich daarna niet op het sportieve gedeelte, terwijl daar wel mijn eerste interesse naar uitgaat. Ik wil zien wie Foreman speelt, en Frazier, en vooral de bikkel harde gevechten met Smokin Joe. Dat was de teleurstelling destijds bij uitkomst. Dat de film zich veel meer richt op de samenleving, privé gebeurtenissen en raciale kwesties kan ik nu veel beter waarderen. De man wordt vervolgens bestookt en geleefd van alle kanten en iedereen zit te hameren op keuzes en problemen of wil hem gebruiken als boegbeeld of spreekbuis. Succes brengt veel figuren van verschillend pluimage, en ieder met een eigen agenda. Sterk is de rol van Khalilah die het beste lijkt te zien wat er gebeurt en Ali regelmatig de les leest. Laat maar fraai is de hele opbouw naar The Rumble In The Jungle en Mann verstaat het vak meer dan om de iconische plaatjes rond Ali mooi in beeld te brengen. Ook mag er een compliment gemaakt worden voor de gevechten die er erg goed uitzien. Overigens nog even het prachtige shot te benoemen met Ali schijnboksend op het dak van een flatgebouw met op de achtergrond de skyline van de stad en een voorbij rijdende trein. Fraai! Foxx mag ook nog wel genoemd worden qua acteerprestaties.

Maar daar houdt het dan toch een beetje op. De eerste kritiek is toch wel dat Mann niet duidelijk een keuze lijkt te maken waar hij heen wil met de film. De sportieve kant, de gevechten, wil hij er niet mee op, want daar zijn veel te weinig gevechten voor. Het zou eerder een karakter studie zijn met de nodige privekwesties en problemen uit die tijd. Maar achteraf heb ik helemaal niet de indruk dat ik meer te weten ben gekomen over Ali. De vraag is dan ook wat Smith de rol nu werkelijk meegeeft. The Dirty Talk is knap gedaan en herkenbaar genoeg, en Smith heeft een indrukwekkend fysiek opgebouwd voor de film, maar er is meer voor nodig want de uitstraling en het charisma heeft de acteur niet die Ali wel had. Zeg maar gerust dat het karakter zelfs flets uit de verf komt. En dan is er de aanzienlijke duur die uiteraard nodig is voor dit periodestuk die toch moeite heeft over de gehele duur te boeien.

En zo denk ik dat Michael Mann en Will Smith toch meer in gedachten hadden, en dat dit zo'n typische film is die op het tekenbord er aanzienlijk beter uit zag dan hij geworden is. Een totale mislukking is Ali zeker niet maar verder dan middenmoot komt dit karakterstuk over deze markante sportman niet en dat is best wel jammer.

Alien, een sfeervolle film die vooral onder de noemer psychologische horror valt, en ondanks dat er weinig gebeurt, wel bijzonder boeiend is.

Standaard der standaard, ruimteschip krijgt een noodsignaal binnen en besluit poolshoogte te nemen. Een recept voor problemen en ik vraag me dan ook of een dergelijke signaal en verschijnen van een tweede schip wel eens zonder catastrofale afloop is voorgekomen. Wijze les voor alle toekomstige ruimtepioniers, gewoon niet doen. Gewoon door gaan naar je bestemming. De ontdekking en daarop volgende problemen zijn niet van de lucht en pakken zacht gezegd vrij catastrofaal uit.

Waar Alien verder vooral in uitblinkt is stijl en sfeer. Soms moeten dingen in het tijdsbeeld gezien worden zoals de kolderieke wolkjes stoom boven de helmen van de drie die naar buiten gaan en tevens het scherm in de cockpit met de binaire codes. So what? Niemand die dat leest, net als al die knipperende lichtjes bij 'Mother'. Desondanks blijft de grauwe visuele stijl als een paal boven water, en zijn er shots, zowel technisch als sfeerverhogend, om van te watertanden. Voegt daarbij een aantal iconische scènes zoals bv Hurt op de etenstafel, een scene die ik als kind bij toeval eens zag in en film programma, en in shock was na afloop, de ruzie en ontmaskering van Ash, een uitermate passende soundtrack, en het 'kleine' onderbroekje van Weaver, een bewuste keuze van de regisseur heb ik wel eens gelezen, en je het een opvallend haast iconisch gebeuren. In als laatst een prima Weaver en vooral Holm aan te halen.

Een van mijn favoriete films, of top10, zal Alien nooit worden, maar een uitermate goede, bijzondere en boeiende film is het wel.

Prima sci-fi/thriller uit de Alien reeks. Meer dan voldoende spanning die bij tijd en wijlen behoorlijk opgezweept wordt en prima in beeld gebracht wordt. Ziet er allemaal meer dan prima uit met mooie sfeervolle muziek. Toch kan de film niet tippen aan zijn voorganger Prometheus. Het verhaal is simpelweg net wat te mager en komt niet verder dan de gemiddelde 'do's' en 'don'ts' als je door de ruimte zweeft en vreemde signalen binnen krijgt. Prima rol trouwens van Fassbender.

Meer dan prima vermaak.