Log

Tja, dit kon ik toch niet laten liggen bij de kringloop op blu-ray nog wel, verwachtte ik er veel van? Zou dit veel kunnen zijn? Ik vreesde met grote vrezen aangezien ik een dinosaurus ben en nog altijd met beltegoed rondloop en mits er geen WiFi in een zaak aanwezig ik geen feedback van de World Wide Web kan krijgen. En de comments vielen ondanks de cast dan ook best tegen, maar goed, wie weet viel het mee. Dus draaien met dat ding.

De opening laat weinig aan de verbeelding over en verraad in die zin wat we gaan krijgen met een verhoor bijna gelijk aan Zero Dark Thirty uit 2012 die exact hetzelfde onderwerp behandeld. Het is de vraag wat het daarna gaat worden, namelijk een goedkope en korte rip off, of een beknopte film met enige kwaliteit. En na de soundtrack en daarna de 'special opps' met hun gevangenen in de woestijn vrees ik het ergst, het is te stoer, men wil te graag iets tonen, hun best doen, indruk maken. Het is het gewoon niet. En oh shit, dan hebben we ook nog weer zo'n gevalletje dat de echte acteurs kennelijk op waren want we hebben een rapper en als er een zwaktebod is dan is dat het wel. Dus ja, het begint allerminst goed voor Seal Team Six.

Maar eenmaal in de vibe met de training, deuren intrappende, schietend en weet wat meer zit er toch plotseling een aangenaam tempo in de film met een bepaalde 'feel'. Oké oké, beterschap dan toch? Jazeker, want ook op vergaderingsniveau worden interessante dingen gezegd en dan met name door Christian die alle gevaren en problemen opsomt en vooral op de mogelijkheid blijft hangen of OBL wel aanwezig is en dat hem doden weinig schade mee zal brengen, en dat men toch altijd zal beweren dat hij niet dood is. Opmerkelijk en dom is dan wel weer zijn idee het huis te 'levelen' dat ik denk was jij zo net niet bang voor repercussies en een internationale incident? Ook wel aardig is de achterdocht waarom men hem nu zo gemakkelijk vind.

Maar het blijft natuurlijk wachten op de actie en waar ik verwachte dat de film in tegenstelling tot Dark Zero Thirty daar meer om zou draaien duurt dit toch best wel lang en wordt tot het einde bewaard en moet ik zeggen dat de actie in DZT toch veel langer duurt. Aandoenlijk en gelukkig niet overdreven zijn de telefoontjes naar huis waarop het dan toch eindelijk ten strijde betekent, maar helaas gaat de film daar ook weer net niet echt dik punten mee scoren. Want waar de bodycams een realistisch beeld afgeven is het verder chaos troef wat ergens wel logisch is in een degelijke actie en vuurgevechten, toch is dit wel de crème de la crème, het neusje van de zalm, wat militairen betreft en dan is de rust, kalmte, iedere kogel raak en geen kogel te veel methode zoals in DZT zoveel beter en treffender.

Zoals je het al raadt ik ben best wel fan van Dark Zero Thirty die ik dan ook beoordeel met een 4,5 en dan is Seal Team Six toch met alle goede bedoelingen een zwakke afspiegeling. Het is niet heel slecht want het heeft absoluut goede momenten of punten maar het is mijn inziens wel allemaal een beetje overbodig.

Wie kent Flashdance eigenlijk niet? De titel, de dansscenes en anders het maar al te bekende nummer van Michael Sembello, tja, dit moet je toch een keer gezien hebben en vermoedelijk deed ik dat al wel eens als kind of tiener. Of bepaalde beelden komen met heel erg bekend voor door The Full Monty waar Alex haar laskunsten nogal ter discussie stond. Niet dat de mannen van TFM er veel verstand van leken te hebben aangezien ze aan het lassen is met elektrode en Mark Addy doodleuk roept dat het zuurstof verkeerd staat. Maar fijn, dat terzijde...

Afijn, 18-jarige Alex wil doorbreken als danseres wat ze 's avonds doet in één of andere club terwijl ze overdag constructiewerker is en zit te lassen enzovoort. Bijzonder? Ja best wel want hoe kom je als vrouw op je achttiende aan zo'n baan met toch niet eenvoudig werk. Ik met een metaalbewerking's opleiding en best wel gevoel voor metaal heb het nooit goed onder de knie kunnen krijgen en zij ook niet als ik haar gepor en gesteek zo zie. Een diploma kan ze niet hebben toch wordt ze kennelijk zo aangenomen, bullshit natuurlijk. Ik snap zoiets niet, wie bedenkt zoiets? Maar fijn, ik dwaal af rond een film die eigenlijk een lang verhaal amper waard is.

Want het verhaal, de koudwatervrees voor de dansopleiding, de vlucht in de armen van de voorman, de daarop volgende relationele strubbelingen en miscommunicatie met hem die tot evenveel sex als fitties leidt is bijzonder clichematig. En dan heb ik het matige acteren of de ontzettend slechte standup-comedian Richie nog niet eens benoemd. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat er verdomd weinig van Flashdance blijft staan na deze kijkbeurt door met name het slechte verhaal. Wellicht dat het in de jaren '80 wel iets voorstelde. Ik zie weinig meer pluspunten dan het ontzettend strakke lijf van Jennifer Beals en haar zweetdruipende dansroutine hetero als ik ben, maar daarvoor hoef je jezelf niet te martelen met de hele film want dat kan je zo ook wel meepakken op YouTube. Afijn, het mag duidelijk zijn, geen voldoende.

En verder met Dracu wat in dit geval de Herzog remake van Nosferatu 1922 opleverde en daarmee een film die mij vorige week wonderwel voldeed voor een film uit 1922. Dus was het kijken wat Herzog er van ging maken.

De opening mag wat dat betreft naargeestig genoemd worden met de mummies in combinatie met de gekozen muziek. Het contrast kan niet groter met de switch naar Jonathan en Mina in een welhaast erg Hollands aandoende omgeving met verschillende Nederlandse acteurs in kleine rolletjes. Goed, het contrast heeft een bepaalde bedoeling toch is de sfeer en muziek de fase daarna wel erg melig en zoetsappig en blijkt de ernst van de zaak pas in de herberg waar Harker vertelt wat zijn bestemming is. Maar ook daar met zigeuner groep wordt het niet echt spannend of eng maar waan je je in een klucht of sketch met het volk dat simultaan omdraait als Harker de naam Count Dracula laat vallen. Herzog zal er vast een bedoeling mee gehad hebben en op papier zal het heel wat geleken hebben, toch komt het er bepaald niet uit.

Toch mislukt het niet helemaal want dwalend in het bos met enkele mooie shots vol contrast en mysterieuze muziek lijkt de spanning toch iets wat te stijgen. Maar helaas wordt dit weer teniet gedaan door de verschijning van Dracula zelf, iets wat in 1922 nog enigszins verbloemd wordt maar hier op een dergelijke manier getoond wordt dat Harker toch achterste voren de deur weer uit had moeten lopen. Dan blijkt Dracu ook nog verre van scary maar eerder een partij sneu en treurig in een poging hem meer dialoog te geven, is dit nu één van de grootste engerds uit de filmgeschiedenis? Doesn't look like it. En het vervolgt zich met vooral een soort van bevreemding, het is raar, het is treurig, het is een zwakke poging om vooral verderop ook nog uit te pakken met een soort van mystiek sfeertje die ook faliekant mislukt.

Redelijk is op zijn minst nog de ontknoping maar slagen doet deze Nosferatu in mijn ogen totaal niet. Zoals reeds gezegd zal Herzog een idee gehad hebben maar verder dan vooral raar komt de film in mijn ogen niet de mooie Adjani ten spijt. En wellicht dat het allemaal meer in het tijdsbeeld gezien moet worden, maar ik kon er weinig mee.

En verder met Dracula en aanverwante verhaallijnen en zo kwam deze The Last Voyage Of The Demeter in beeld op Pathe en daarmee toch wel een film die op zich de interesse trok en mij lang niet slecht leek. De praktijk ging helaas toch ietsjes de andere kant op.

De focus uiteraard op het vervoer van Dracula per schip, iets dat in andere literatuur en films slechts 'voorbij komt' maar hier dus meer aandacht krijg en terecht mits je er serieus iets van maakt. Want wat er zich die weken op het schip voltrokken heeft kan toch op zijn minst interessant genoemd worden. En zo gaat de film in die zin dus ook van start, met de aankomst van de sinistere kisten, de angstige bevolking en de voortekenen die er vanaf het begin zijn, en dat vervolgt zich op fraaie wijze aanboord met de kolder en latere dood van het vee, de mysterieuze verschijning, verdwijningen van de bemanningsleden, doden en heel veel pech. En tot op een zeker punt lijkt TLVOTD opzich weinig fout te doen.

Maar helaas blijft dat niveau niet gehandhaafd waar ik het al opmerkelijk vind dat een kleurling in die tijd naar een universiteit kan en toegelaten wordt voor een opleiding tot arts. Dat hij nergens aan de bak komt sluit dan weer meer aan bij de tijd. En volgende minpunten aan de film zijn gebeurtenissen/momenten die iets subtieler en of verfijnder hadden mogen zijn. Zo zijn de brandende vampiers wanneer ze zonlicht zien veel te overdreven en zelfs lelijk, dan slaat het weer verschillende keren wel heel plotseling om en is de sprong van Anna en Clemens van de boot het water in vet overdreven, en hoe dat ook uitgespeeld wordt met Dracula die klem komt te zitten tussen de masten is natuurlijk totale onzin, bedenkt dan iets geloofwaardigers.

En al die minpunten zijn best wel jammer want er zijn zat goede momenten, zoals het schip in de mist of Olgaren achtervolgt door Dracula in het tuigage of wanneer hij aan het plafond hangt en Toby pakt, dat zijn echt top momenten waar ik toch op zijn minst de kriebels van krijg. Dit aangevuld met een prima soundtrack, een cast die er het beste van maakt, een toffe duistere sfeer en halverwege toch een fijne chaos van angst en paniek. En dan is het toch gewoon jammer te noemen, dat men bij bepaalde keuzes uit de bocht vliegt, want was dit niet gebeurt dan had dit een bovengemiddelde film kunnen zijn als je het mij vraagt, want nu is het de keuzes tussen kwaden. Is het een film die te slecht beoordeeld wordt en meer verdiend vanwege de goede punten of wordt het niveau toch teveel onderuit gehaald....? Een drie voor nu en dat is eigenlijk zonde.

En weer zo'n titel die je dan uit het verre verleden kent en ooit wel eens gezien hebt, maar wat was het ook alweer, en waarover ging het ook alweer? Ik weet nog wel dat Winona Ryder indruk op mij maakte destijds in '92 of '93 toen ik zelf iets van 14 á 15 jaar was.

Het verhaal is snel duidelijk ronde moeke Flax die het niet zo getroffen heeft qua zekerheid en verder vooral uitblinkt in verkeerde keuzes en foute mannen dit tot grote irritatie van de oudste dochter met de logica van het 'afzetten tegen' en de nodige wrijving tot gevolg. Inclusief de jongste van het stel Kate is toch wel duidelijk dat er bij alle drie één of meerdere steekjes los zitten en staat het maken van keuzes in het leven, relaties en de reeds genoemde moeilijke moeder-dochter relatie centraal in dit verhaal.

Winona is nog altijd leuk, Ricci doet het ook goed als kindacteur, Bob Hoskins is ook altijd van meerwaarde waar Cher daarentegen een irritatie is en vooral de grote naam moet voorstellen die verder niet kan acteren. Verder heeft de film een aardig nostalgisch jaren '60 sfeertje over zich. Maar buiten dat is het allemaal bijzonder traag en gaat het verhaal niet echt ergens naartoe. Voor het gevoel heb ik de film dan ook met moeite uitgezeten en zit er geen voldoende in.

Na een week uitstel dan toch eindelijk The Equalizer 3 aan de beurt en potdikke zowaar genaaid door Netflix want volgens mij hebben ze de film te vroeg van hun platform gehaald. Maar gelukkig boodt Pathe uitkomst waar hij te huur was. En laat ik meteen zeggen dat deze beter smaakte dan het tweede deel die ik niet echt bijzonder vond.

En daar hebben we McCall andermaal als judge en excutor in één, zowaar in de problemen maar goed opgevangen in een Siciliaans dorpje waar het credo 'niet teveel vragen, niet teveel weten' heerst. En het leven blijkt goed, het leven blijkt mooi, en natuurlijk is Italië prachtig zoals ik uit eigen ervaring weet. McCall wentelt zich in een heerlijk leven, maar ja, het zou natuurlijk geen Equalizer zijn zonder een stel boeven die nodig een lesje moeten hebben en wie kan dat nu beter dan Robert McCall. Opvallend daarin is toch wel de sobere en ietwat tragische opening rond McCall die toch niet zo 'in control' en onaantastbaar lijkt als de vorige delen en dat is best wel goed.

En natuurlijk heeft McCall even nodig om op volle toeren te komen, maar dan gaat het er ook wel weer lekker aan toe en gaan er heel wat bad guys hemelen. De film is wat dat betreft straight on en houdt eigenlijk niet veel meer in dan de naderende strijd met de comora, en hoewel dat natuurlijk voorspelbaar is, wordt er knap opgebouwd zoals in het restaurant en daarbuiten. Een voordeel heeft de film sowieso ten opzichte van het tweede deel in het vele malen simpeler verhaal. Want deel 2 slaagt naar mijn mening niet helemaal met het Jason Bourne-achtige spionage/detective complot met een bad guy die je ook nog eens van verre en ziet komen. Niet dat de kingpin in dit deel lang verborgen blijft, toch leent zich dit beter bij een dergelijke opzet.

Wellicht dat de finale een klein beetje wordt afgeraffeld, toch smaakt mij dit beter dan het tweede deel uiteraard andermaal een combinatie met grof geweld, een prima cast en soundtrack, het duo uit Man on Fire weer compleet waar 'Pita' nog altijd dezelfde mimiek heeft maar Fanning verder als actrice weinig brengt als klein minpuntje. Toch vermaakt deze The Equalizer meer dan prima.

Vorige week Tropa de Elite deel 1 gedaan voor de herkijk die voldeed net als de vorige keren om afgelopen dinsdag deel 2 te doen, en de conclusie dat deze iets beter is dan de eerste klopte wel ook al liggen de cijfers niet heel erg ver uit elkaar.

We nemen andermaal Wagner Moura als de treurig kijkende maar spijkharde BOPE commandant Nascimento die nog meer dan in deel 1 onder vuur komt te liggen en ditmaal vanuit alle geledingen. Waar het eerste deel zich voornamelijk richt op de strijd tussen de bendes en politie in de favela's bestrijd in dit deel de politie vooral zichzelf waar het wemelt van de corruptie en sinistere figuren en daarmee in dit geval het drietal Rocha, Fortunato en het congreslid die goed worden neergezet. Vooral Rocha is een engnek eerste klas. Nascimento blijkt zelfs niet veilig voor eigen mensen maar gaat over lijken waar nodig om het kwaad tot op het hoogste niveau, het congres, aan de kaak te stellen.

En in dit geval toont Tropa de Elite 2 zich andermaal als een beeld met veel smerigheid en narigheid rondom vriendjespolitiek, afpersing, omkoperij en afschuif op alle lagen. Niemand is te vertrouwen in wat uitmondt in een poel van ellende met aanslagen, wraak, marteling en verbranden van lichamen tot voorbij identificatie, nee dit is niet het volk dat je vraagt voor een verhaaltje in de poesiealbum, absoluut niet. Voeg daarbij de korte gevangenisopstand aan toe en het beeld 'eat or be eaten' is compleet op alle lagen. Voeg daar nog de nodige brute actie aan toe met volk dat over de daken van de favela's wordt opgejaagd door de BOPE eenheden of het ingrijpen bij de gevangenisopstand en je hebt toch heel wat met andermaal een snoeiharde soundtrack.

Voordeel ten opzichte van het eerste deel is dat 2 chronologischer verloopt en gemakkelijker te volgen is qua verhaal en plot terwijl deel 1 vooral het eerste uur een beetje rommelig overkomt met verschillende verhaallijnen rond Nascimento en Andre en zelfs een paar terugblikken. Het is voor het gevoel rommelig en deel twee is meer straight on, daarom wat mij betreft een halve ster erbij voor een film die ik bijna zeven jaar geleden al gezien heb maar toen vergeten ben een comment te schrijven.

Yes....he was a taste of the forbidden fruit...

Elvis maar even meegepakt die enkele weken terug op tv was, want ja zo'n verhaal interesseert toch altijd weer vooral met zo'n cast. En opzich valt er wel het nodige op aan te merken, want zoals een collega al zei die de film afschoot, is het veelal vanuit het perspectief van de Colonel en uit ik zelf ook meteen als kritiekpunt dat je weinig de diepte ingaat rond het karakter Elvis. Maar dat is wat mij betreft slechts een kanttekening bij een film die toch zeker een aantal sterke punten heeft.

Uiteraard wordt de relatie tussen de Colonel en Elvis stevig onder de loep genomen en daarmee een soort van drijvende kracht achter de vluchtige Elvis. En over Parker kun je je veel afvragen maar net zoveel vaststellen. Waarom was de man Nederland ontvlucht, loog hij over een militaire rang en had hij zijn naam verandert? Het zijn kenmerken die zondermeer bij een 'con-artist' passen, het beeld van een overmatige gokker helpt daar niet in mee en natuurlijk zorgt hij er voor dat hij financieel niet aan het korte eind trekt. Van de andere kant laat Parker toch zien een begenadigd zakenman te zijn die overal geld uit weet te slaan, de boel verkoopt en maar al te goed weet wat de publieke opinie is, en men graag wil zien, en dat daar het meeste geld te halen is met de cancelcultuur daar eigenlijk al op de loer.

Natuurlijk staat daar tegenover de strijd tussen de twee, met de in het moment levende artiest die vooral zichzelf wil zijn en de zakenman aan de andere kant die oog heeft voor het imago en de centen. En ook al heeft de Colonel een slechte naam opgebouwd, je kunt het één niet zonder het ander zien. Zoals de Colonel op een gegeven moment stelt, ze zijn één, onderdeel van elkaar, en tevens moet gezegd dat de man heel veel regelt en oplost voor Elvis. Maar het meest boeiende vind ik toch wel de vibe die the king weet los te maken, de complete hysterie onder al het vrouwelijke met een hartslag, hoe hij de conservatieve jaren '50 op zijn kop zetten en een compleet gekkenhuis maakte van ieder optreden. Hij was indeed 'a taste of forbidden fruit' en wat wordt dat formidabel neergezet met bijvoorbeeld ook de buzz wanneer hij impulsief op de koffie gaat bij B.B. King en de aanloop op straat. Voeg daarbij een geweldig tijdsbeeld en muziek aan toe, hoewel de modernere r&b nummers me minder kunnen boeien en lichtelijk misplaatst aanvoelen, en een meer dan prima cast met Austin Butler die toch een meer dan behoorlijk prestatie neerzet en je hebt heel wat. Buiten dat swingt het natuurlijk aan alle kanten met B.B. King en Little Richard.

Hanks daarentegen is over het algemeen altijd een goede cast, heeft de grime zijn best gedaan, maar voelt zijn accent toch een beetje geforceerd aan alsof Hanks teveel zijn best wil doet. Maar goed, dat vind ik overkomelijk met treffende handjeklap momenten en het iconische Las Vegas optreden en niet te vergeten de roerige tijd met aanslagen en moord, ik noem Kennedy, King en Manson/Tate, op veel bekenden wat dan ook weer voor de nodige paranoia bij Elvis en zijn gevolg zorgt. En zoals zoveel artiesten vind Elvis nooit echt rust en tevredenheid, pikt iedereen een graantje mee, is er altijd de schaduwkant, een bepaalde treurigheid, en is hij zich pas zelf als hij op het podium staat en contact met zijn publiek heeft. Afijn, het mag duidelijk zijn dat mij dit wel smaakte ondanks dat het niet echt de diepte ingaat rond Elvis en de man toch een enigma blijft maar dit is wellicht beter want sommige dingen mogen wel een beetje onbekend blijven, een man als Elvis moet een beetje een mysterie blijven.

Eind van de week wordt de dvd en Blu-Ray release van Eggers Nosferatu verwacht en dus dacht ik laat ik eens in de Dracula films duiken. En met welke kan je nu beter beginnen dan deze Nosferatu uit 1922 die dus inmiddels is 100 jaar oud is.

En bij voorbaat kan je veel raken dingen en tevens vooroordelen op tafel gooien. Oud? Ja natuurlijk. Traag? Wellicht. Gedateerd? Het is niet meer van deze tijd. Saai? Vast wel. Ik ken dan ook tal van mensen die nooit aan deze film zouden willen beginnen wegens dergelijke vooroordelen. Maar uiteraard missen ze niet alleen héél véél, tevens gaan ze aan heel veel andere zaken voorbij. Maar ja, wie dom vermaakt wil worden interesseert zich niet voor de tijdsgeest en dat dit wellicht erg gewaagd was voor die tijd en ga ik er vanuit dat er heel wat afgegild werd in het theater. Ik zie zo voor me dat de verschijning van deze Nosferatu in 1922 next level was in combinatie met de vertelling van Bram Stokers verhaal. En dan heb ik het nog niet eens echt over de film gehad, slechts over de reputatie en wat de film destijds teweeg gebracht zal hebben.

Want Nosferatu 'gesel der mensheid', waar je natuurlijk even aan het 'stomme' gedeelte moet wennen met het overdadige orkest, blijkt alleszins een lesje sfeerschepping 2.0 te zijn van regisseur Murnau die met Sunrise: A song of two humans een heuse top 250 maakte en helaas te vroeg overleed. Want wat een bij tijd en wijlen fantastische sfeer en opbouw die natuurlijk dubbel zo lekker is met dat morsige zwart wit. Dan natuurlijk de opgebouwde dreiging die zich subtiel toont met de muziek, onrustig vee of een schaduw, het is allemaal precies spot on en niet teveel maar ook niet te weinig, het zijn prachtige momenten van dreiging. Om als laatste voorbeeld op dat vlak het gevaar aanboord van het schip te benoemen die fenomenaal is met de kapitein die zichzelf aan het stuurwiel bindt en natuurlijk his creepiness zelf die overeind komt in het ruim van het schip. Ik zie de flauw vallende dames medio 1920 al voor me.

Prachtig is daarnaast ook het camerawerk waar op mooie wijze met schaduw, lichtval en framing gespeeld wordt en is Nosferatu op alle vlakken een technisch en vakkundig cinematic hoogtepunt te noemen die geheel gezien in de tijdsgeest van 1920 hoge ogen gooit. Lekker en vier sterren wat mij betreft.

Deel 2 van de zondagse filmmiddag met deze A Little Trip To Heaven die net als de vorige film bepaalde verwachtingen creëert vanwege de cast maar dat uiteindelijk niet levert. Want ook deze film was beter op zijn plek geweest bij de kringloop en blijkt niet meer te zijn dan een statistiek op mijn profiel.

Het verhaal is simpel rond verzekeringsagent Abe die een bijzonder heftige ongeluk mag onderzoeken met een behoorlijke hoge uitbetaling van een miljoen dollar. Sowieso is Whitaker altijd van meerwaarde, geldt, is dat net zo voor Jeremy Renner, en is Stiles gewoon erg leuk om te zien. De soundtrack mag ook zeker benoemd worden als behoorlijk gelaagd, en is IJsland natuurlijk altijd een fantastische locatie om te filmen waar het duister en naargeestig kan zijn, maar het land tevens over prachtig natuurschoon beschikt en de momenten in de sneeuw prachtig zijn. Dan is er natuurlijk het plot nog die zich aanvankelijk als redelijk mysterie ontwikkeld waar dingen niet zijn zoals ze lijken.

Maar helaas is het daar een beetje meegezegd, want de daadwerkelijk connectie tussen het stel vind ik vrij voorspelbaar, is het accent van Whitaker best wel storend, maar ontbeert het geheel vooral ritme en een beetje meer tempo waar het geheel ook nog eens spanningsloos aanvoelt. Sterker, A Little Trip To Heaven is vooral een beetje vreemd en raar, bevreemdend en wazig en faalt om echt aan te komen. Afijn, zoals reeds gezegd, weer één voor de statistieken want verder slaagt de film er niet in indruk te maken.

Op de zondagmiddag even twee filmpjes afwerken die ik gekregen had van de schoonmaakster, die gaf mij een stapeltje films van haar zus die eigenlijk bedoeld waren voor de kringloop maar eerst even aan mij dacht. Eerlijkheid gebied te zeggen dat er niet heel veel soeps tussen zit zoals deze The Efficiency Expert die aanvankelijk nog wel wat lijkt vanwege zijn behoorlijke cast. Maar helaas...

Het verhaal is niettemin duidelijk met een zieltogend schoenenfabriek in een kleine burgerlijke omgeving vol excentrieke mensen. Duidelijk is dat de fabriek een soort van sociale spil vormt, waar weliswaar niet heel efficiënt wordt gewerkt, maar wel het leven wordt geleefd tussen verschillende klasses, plezier, jaloezie, ruzie en relationele besognes. Het is in die zin een microkosmos op zich die met een bepaalde humor en buitennissigheid vorm wordt gegeven. De aanwezigheid van vreemde eend in de bijt Wallace, die als een soort van zwaard van Damocles boven het geheel hangt, wordt niet bepaald gepruimd.

En zoals reeds gezegd is er voor deze Australische productie toch een behoorlijke cast bij elkaar gebracht die in sommige gevallen aan het begin van hun carrière staan maar niettemin hun beste beentje voorzetten. Buiten dat zijn momenten zoals de slotracebaan best aardig en ademt het geheel een bepaalde nostalgie en luchtigheid uit. Maar helaas is daar ook een bepaalde voorspelbaarheid en moet ik heel eerlijk zeggen dat het me amper kan boeien, zelfs niet die korte speelduur van nog geen anderhalf uur, en is dit mij teveel vlees noch vis. Dus is dit een filmpje voor de statistieken, weer één gezien, weer één turfje, maar naar alle waarschijnlijkheid ga ik dit heel snel vergeten.

Company of Heroes zou normaliter nooit een film zijn die ik aanslinger, dat ik het toch deed is aan mijn werk te danken waar een collega de film reeds had gezien en daarmee de nodige hoon van een andere collega oogste terwijl ik ook wel zoiets had van dat zelfs op Netflix wel beter staat. Maar goed je kunt pas oordelen als je gezien hebt, nou... en zoals verwacht best was dit allerminst.

Het begin lijkt nog aardig in het besneeuwde landschap met een behoorlijk ogend vuurgevecht, andere pluspunten zijn een op het oog behoorlijke cast met Sizemore, Jones, McDonough, Prochnow en Sam Spruell, lijkt de omgeving aardig gekozen, is er op sommige momenten best oog voor detail en artwork zoals de Opera in Stuttgart, zit het geheel boordevol actie, is de knokpartij in de eetzaal best oké en zijn er aardige momenten van camerawerk zoals mooie contrast volle plaatjes van de soldaten in het bos. Maar buiten dat....poeh....

De dialogen, de humor, de karakters en groepssamenstelling, het cliché druipt er letterlijk vanaf. Buiten dat oogt de CGI bijzonder slecht in vorm van de explosies en de luchtvloot, het materiaal klopt niet wat allemaal Russische tanks zijn die aangepast zijn, de wapens kloppen ook regelmatig niet maar dat kun je tenminste nog aan het budget wijten die minimaal was. Dan het verhaal van een groepje renegades afgesloten die wonder boven wonder een gevecht met een tank afdeling overleven en even an passant de trein pakt naar een 'geheime' faciliteit om daar een superwapen uit te schakelen, sure! Wie bedenkt zoiets. En natuurlijk lukt dat ook nog. Dan is er nog het over heroïsche toontje die ook voelbaar is in de soundtrack en ronduit teenkrommend is.

Dan zijn er nog tal van kleine dingetjes zoals de Duitse mortiercrew die zelf niet weten waar ze op schieten en kennelijk geen spotter hebben, zo werkt dat natuurlijk niet, en is het een wonder dat de Duitse overheersing in de eerste oorlogsjaren zo ver gekomen is want raak schieten kunnen ze niet. Nah fijn, het verhaal is wel duidelijk, slecht barslecht.

Laten we zeggen dat Matrix Resurrection vooraf nogal wisselende gevoelens met zich meedroeg, want ergens is de vraag waarom kom je met een deel 4? De delen 2 en 3 waren al zwaar overbodig na het sterke en meer dan goede eerste deel, dus ja waarom? Van de andere kant overheerst dan toch ook weer de nieuwsgierigheid, dus toch maar effe opnemen en aanslingeren.

De film begint met een kopie van de opening uit de eerste film en is het sowieso een afweging hoe serieus dit gaat worden en hoeveel ik mijn best ga doen dit te begrijpen. Ik laat het dan ook maar gewoon over me heen komen en als snel is het idee op zich duidelijk met Neo andermaal in slaap en volledig onder controle en in ontkenning. En al snel leent het geheel zich voor flitsende en spectaculaire actie, zeg maar gerust actie in overvloed.

Voegt het nu zoveel toe qua verhaal? Nee, niet echt, het is de standaard shit met ontwaken, een verzetsgroep en agenten die het geheel proberen te stoppen dit temidden van de bekende cast, nog altijd een goede chemie tussen Reeves en Moss en dat doet ie toch altijd goed net als met Bullock, een goede soundtrack en een shitload aan actie. Maar Matrix 4 heeft buiten de gebaande paden toch best wel een paar leuke momenten want één voordeel is best wel dat deze film zich gelukkig niet zo serieus neemt als de vorige twee delen. Sterker nog, het drijft regelmatig de spot met wat er in eerdere delen gebeurt is, de karakters en wat er in dit deel gebeurt, en dat is best lekker en leuk die minder serieuze aanpak met bijvoorbeeld de schmierende verschijning van Lambert Wilson als Merovingian en Reeves die Neo een soort van droog komische nervositeit meegeeft.

Maar dat is niet alles met een karrenvracht aan actie en de bizarre humanbombs in de vorm van de diving bots. En ik moet zeggen dat deel 4 dan toch wel weer vermaakt ook al blijft het de vraag of het verder zinnig is of veel toevoegt. Ondanks dat het geen beter cijfer krijgt dan 2 en 3 vond ik dit beter in te nemen.

This story isn't about doping, but a story about power

Afgelopen weekend ook nog effe dit docutje mee gepakt over Armstrong die op Netflix stond, en het blijft een interessant onderwerp waar ik reeds de boeken van Landis en Hamilton las en eind jaren '90 zelfs pro US Postal en pro-Armstrong was en ook nog een Livestrong armbandje om had. En een verbijsterend verhaal blijft dit toch qua omvang en nasleep.

En wat is het toch weer een leuke trip down memory lane, want het jaar van de eerste Tour winst was tevens het jaar dat ik de wielrennerij intensief begon te volgen. Van meet af van was duidelijk dat je 'voor' of 'tegen' deze man was en het twijfelachtig was of hij onder de dope zat. In de wielrennerij is iedereen verdacht, ook Pogacar rijd de afgelopen jaren bizarre wattages, maar is iemand pas schuldig als het daadwerkelijk bewezen is. Fijn is vervolgens de vele herkenning met ontiegelijk veel bekende namen, ploegen, tenues en bepaalde momenten zoals het Simeoni incident of de val van Beloki en is er de herkenning met het boek van bijvoorbeeld Hamilton. Boeiend is daarna het beeld van de jonge heethoofd uit Texas die op 16-jarige leeftijd al over meer wilskracht en power bezat dan menig mens in zijn gehele leven zal hebben. Hard is dan ook de neerwaartse spiraal met alle rampspoed en is een hersenoperatie toch een detail die ik niet wist. 'Uit het diepste diep roep ik tot u, Heer!'

En ik moet zeggen dat het beeld na die tijd van Armstrong nier bepaald lekker is met heel veel aantijgingen, rechtzaken, moddergooierij, en het beeld van de grootste narcist ooit, behoorlijk kracht bijgezet door Armstrong zelf die over lijken lijkt te gaan indien nodig. Het beeld van een absolute asshole en kwal is compleet. Van de andere kant, waarom richt de wereld zich zo op hem? Hoge bomen vangen veel wind, right, maar zoals Andreu reeds zei volgt Armstrong de regels en het milieu van het peleton. Hij doet niets anders maar slechts beter, want iedereen wordt gepakt van Ulrich to Basso, Contador en Landis maar Armstrong nooit. Feit is dat Armstrong van iedereen het meeste te verliezen had met al zijn sponsors en natuurlijk de foundation, dus de strijd om de boel bij elkaar te houden moet hij harder en slimmer vechten dan wie dan ook. Was het oké dan wat hij deed? Natuurlijk niet, hij overtrad de wet en regels, en moet daarvoor boeten, maar binnen het peleton en wat gebruikelijk was deed hij niets meer of minder. Het is geen rakettechnologie, iedereen deed het, je had het nodig, en zoals Mark Lotz ooit zei, die de dope in zijn groentela liggen had naast de broccoli, 'dat spul is het verschil dat ik mee kan doen of niet, dat ik belangrijker ben voor mijn ploeg, dat ik zeker ben van een contract volgend jaar'. De belangen zijn simpelweg te groot.

En dat dus ongeveer keer duizend voor Armstrong waarvan ik zoiets heb nu gaan we de echte Armstrong zien want is het een act, is het een narcist die nu zielig gaat zitten doen om toch weer zieltjes te winnen? En het antwoord blijkt van niet, want na de ietwat theatrale biecht en een aantal jaren later zit daar op het oog toch een ontspannen man die open en eerlijk is, zichzelf lijkt en helemaal niet zo verkeerd is maar te dicht langs de zon wilde vliegen. Armstrong blijkt in mijn beleving toch wel een ontzettend markant persoon die met of zonder doping, was die terugkeer dan wel clean, tot opmerkelijke dingen in staat was en lang niet alles op dope geschoven kan worden. Als iedereen clean geweest was had hij er mogelijk nog altijd bovenuit gestoken maar dat is voer voor discussie.

Zoals duidelijk mag zijn vind ik dit een uitermate interessante documentaire waar bij mij toch wel een heel ander gevoel na afloop blijft hangen rondom Armstrong en het vooral een fijne terugblik op boeiende jaren wielrennerij was.

Klassiekerzondag bracht deze Funeral in Berlin met het karakter Harry Palmer reeds bekend door The Ipcress File en naar het schijnt nog lang niet de laatste film waar dit door Len Deighton bedachte karakter in voorkomt. The Ipcress File scoorde een meer dan behoorlijke voldoende, lang leve MovieMeter want eerlijk gezegd weet ik er geen reet meer van af, en was het natuurlijk de vraag hoe deze Funeral in Berlin ging vallen en dat bleek toch wel een stuk minder.

Harry wordt weinig subtiel voor het karretje gespannen dat het overlopen van een Russische officier heet en al snel zien we beelden van het na-oorlogse Berlijn met braakliggende stukken, frisse nieuwe gebouwen maar ook treurige grijze monsters van gebouwen die zwart zien van ellende. Uiteraard is niets wat het lijkt, is niemand te vertrouwen en lijkt de vooraf simpele opdracht toch heel wat haken en ogen te hebben. Caine is droog als altijd, Eva Renzi is natuurlijk leuk voor het uitzicht en Homolka schmierd er op los als de foute Russische Kolonel.

Toch is het allemaal net niet met deze Funeral in Berlin die eigenlijk gewoon te traag is, zeg maar tempoloos, ontbreekt regelmatig de spanning en zijn de plotwendingen erg ad hoc en op het ongeloofwaardige af. Oftewel echt aankomen deed het bij mij allemaal niet. Een aardig tijdsbeeld en typische Britse humor bevat de film nog wel dus wat mij betreft geen onvoldoende maar een steady drie sterren.

Fucking rich people!

Zoals gebruikelijk zaterdag op de na-avond nog iets van horror die uiteindelijk toch veel meer een zwarte komedie bleek te zijn maar daardoor niet minder te doen was. Want echte horror of griezel is dit natuurlijk niet maar er lekker tussendoortje wel

Maar afijn, iets met een trouwerij en het bruidje die voor een onverwachte verrassing komt te staan wordt me duidelijk als verhaal. Toch kon die hele aanloop niet slaapverwekkender, wellicht iets dat perse zo gedaan is voor het contrast, want het intro tot aan het spelletje is me toch een hoop bla bla, tsjonge jonge. Maar gelukkig valt er al snel een ongemakkelijk stilte bij het getrokken spel 'hide and seek' en gaat het daarna vol gas los in een bijzonder nostalgische setting met dito muziek. Samen met het zware wapentuig komen ook al snel de nodige unresolved family issues naar boven en verschilt de inzet van de familieleden daarna van ronduit lethargisch tot aan op het randje maniakaal wat een even groot gevaar vormt voor het wild als de familie.

En binnen dat kader gaat de film op heerlijke wijze verder tussen de kibbelende familieleden, vallen er verschillende slachtoffers die met de nodige Gore aan hun einde komen, een bak foute humor, het wild in de vorm van Grace die zich toch wel als 'tough cookie' ontwikkelt en de vraag bij het zien van dit alles hoe het mogelijk is dat deze familie zichzelf nog niet uitgeroeid heeft. Is het orgineel, is het bijzonder, is het bovencategorie? Nee, nee en nog eens nee, maar kostelijk met veel bloed en smerige humor is het wel net als vader Le Domas die regelmatig een driftbui heeft en niet te vergeten de mooie Samara Weaving. Top250 materiaal is dit natuurlijk niet maar een kostelijke en humoristische zit is dit zeker wel. Lekker hoor!

Afgelopen vrijdagavond maar weer eens even iets meepakken van de harde schijf en dat werd deze Rebel en daarmee een volslagen onbekende film die vooral op de radar verscheen vanwege de goede cijfergemiddeldes.

Het verhaal mag nochtans bekend zijn rond Kamal die als rappende Brusselse voorvechter, en zeker de slechtste niet is, de handschoen op pakt en besluit te gaan helpen in Syrië. Maar al snel blijken dingen toch gecompliceerder dan gedacht zowel in Syrië alswel de achterbuurten van de Belgische steden waar zonder pardon gehersenspoeld wordt en jongens geworven om voor de 'goede' zaak te strijden, een eenmaal in die vortex blijkt dat meestal een niet te stuiten kracht die we al vaker in burgeroorlog of kindsoldaat films zagen. Toch ligt de focus aanvankelijk op Kamal die als weldoener en helpende hand naar het oorlogsgebied vertekt en in diepe ellende geraakt.

En zoals zo vaak ligt radicalisering en afstomping op de loer, want wie met pek om gaat wordt er mee besmeurd. Je wordt vanzelf haatdragend en overtuigt van het feit dat een wapen oppakken meer uitricht dan met rolletjes verband rondhollen en dat blijkt hier niet anders waar Kamal in de eerder genoemde vortex raakt van haat, geweld, woede maar ook de gebruiken en de ronduit achterlijke behandeling van vrouwen. Je gaat er niet in mee, je moét er wel in mee, je kan niet anders. Bijzonder is daarna de ontmoeting van de twee broers beide in de beerput, de ene reeds rockbottom, de andere met een hernieuwd inzicht.

En dan heb je toch heel wat met Rebel, maar toch ook weer net niet. Het is solide, vakkundig, maakt bij tijd en wijlen een behoorlijke indruk, maar heeft ook momenten dat ik effe uitzoom als het ware, dat ik de film kwijt ben en andersom. Dit komt mede door de rap momenten met dat rap/straat subcultuurtje in het begin dat ik denk het zal me. Richting het einde hebben de raps natuurlijk een andere lading en zal iemand anders daar ongetwijfeld andere gedachten overhebben en het gewaagd en creatief vinden. Ik helaas heb er niets mee en vind het niet iets toevoegen. Rebel komt bij mij dan ook niet bepaald aan en had ik erg veel moeite met te concentreren op de film en normaliter zou ik zeggen nog maar eens proberen, maar ik weet niet of daar in dit geval wel trek in heb. In eerste instantie not my cup of tea.

En verder met The Equalizer waar we bij het tweede deel waren aanbeland en daarmee een deel die ik nog niet had gezien. Wat te verwachten was de vraag want gaan we op precies dezelfde voet verder of wordt er een beetje een ander verhaal geschapen, en vooral het laatste bleek het geval.

Uiteraard hebben we andermaal McCall die redelijk anoniem leeft en hier en daar een klein klusje doet en vooral een baken van rust is voor zijn omgeving en daarmee tot op zekere hoogte een vervolg van het bekende recept. Toch is vanaf het begin duidelijk ook dat McCall niet alleen in de eigen omgeving blijft maar zijn vleugels uitslaat, zelfs internationaal gaat en vooral bewust optreed als 'engel des wrake' terwijl het hem in het eerste deel wat meer overkomt. Niet dat dit veel uitmaakt maar de verrassing is wel iets meer weg en begint een film zoals deel 2 wel veel meer op een Jason Bourne-achtig iets te lijken.

Maar desalniettemin is het best genietbaar met de gebruikelijke Washington swung, is het lekker hoe hij de omhoog gevallen kantoorpikkies afstraft vanwege stagiaire Amy, en gaan we zoals reeds gezegd verder dan een gemiddelde wraakactie en komen we nu in iets terecht met complotten, bedrog en het 'who dunnit ' aspect. Slecht? Goed? Mwoah...vooral doorzichtig waar het al vrij snel duidelijk is dat Miles een zwak punt gaat worden en Pascal maar weer eens bewijst dat hij nooit te vertrouwen is. Aardig is vervolgens dan wel weer het eindgevecht in het dorpje maar is het natuurlijk onzin dat Dave in een vliegende storm op een toren gaat liggen met een scherpschuttersgeweer. De man moet onmogelijk te verstaan zijn of iets kunnen zien noch een gericht schot kunnen lossen als hij al niet van die toren afvliegt in een dergelijke ziedende storm. Dan erger ik me ook nog de tering aan Miles die verstopt in de schuilplaats niet een moment zijn snavel weet te houden, alsof York en zijn team dat niet horen als ze daar aan het zoeken zijn.

Heel erg sterk vonden we dit deel dan ook niet en is de eerste uiteraard een klasse beter. Echt vervelen doet het dan weer niet, echt slecht is het nu ook weer niet, met een behoorlijke cast, budget en goede Washington, maar verder dan gemiddeld komt dit niet en valt het eindcijfer uit op drie sterren. Benieuwd of er iets aan verbetering zit in het derde deel.

Dinsdag even wat onzinnigs en luchtigs erin samen met mijn vader, en wil je vermaak hebben zonder na te hoeven denken dan zit je met The Cannonball Run wel goed. En wat is dit een stuk beter dan de Cannonball met Carradine uit 1976 wat op zijn zachtst gezegd een flutfilm is, en ik maar denken dat de volgorde andersom was. Dat de film uit '76 een vervolg was op deze.

Het verhaal is in ieder geval duidelijk rond de race door Amerika met vooral het duo J.J. en Captain Chaos als voornaamste karakters en natuurlijk is dit na Smokey and the Bandit gesneden koek voor Reynolds waar het zaak is alle andere kleurrijke teams voor te blijven. Op hun hielen uiteraard de sterke arm van de wet en natuurlijk Foyt als milieu voorvechter die er veel aangelegen is de race te dwarsbomen. En zoals reeds gezegd, het kan allemaal maar en lijkt een 'free for all' voor de bedenkers te zijn geweest waar het motto kennelijk was dat het niet gek genoeg kan...

Want laten we eerlijk zijn met een gesprek op een powerboat, een vliegtuig met een pitstop voor bier landende midden in de hoofdstraat, een auto met raketaandrijving, een motor die de hele race op het achterwiel rijdt, een motor en een truck die dwars door een hotellobby denderen of een auto die een zwembad inraast, nee is niet te koop en lijkt de lijst eindeloos. Dit geld net zo goed voor de vet aangezette stereotype karakters met een Britse kakker, dolgedraaide Arabier, redneck hillibilly, en vrouwelijke charmes van het Lamborghini stel en kan ook allemaal niet fouter. Dan zijn er nog het stel prachtige vrouwen met onder andere Barbeau en natuurlijk Fawcett als interessant mee reis materiaal.

En zo komt de vermakelijke zit tot een einde met de nodige bloopers waar wel duidelijk is dat het maken van zo'n film niet bepaald een sinecure is aangezien het regelmatig lastig is een strak gezicht te houden. Dan rest uiteindelijk nog de vraag of Cannonball Run nu heel erg goed is maar dat valt best mee, toch levert de film prima als vermaak en humoristische film die vooral in het tijdsbeeld gezien moet worden.

Maandag het weekend even afsluiten met iets luchtigs en daarbij viel de keuze op Lost in Space, een film die ik volgens mij bij uitkomst in de bios zag en niet een hele bijzondere indruk achterliet maar in mijn beleving ook niet slecht was. Gewoon simpel vermaak in die zin, daarom verbaasde de slechte recensies en het lage stemgemiddelde mij best wel. En er valt wat van te zeggen hoewel ik wel vind dat de film kennelijk weinig krediet krijgt.

Het verhaal is in dit zin simpel met de familie Robinson die als een soort moderne Robinson Crusoe op avontuur gaan om maar te kijken waar ze uitkomen en een plek a la aarde te koloniseren. Als begeleider en piloot wordt Majoor Don West aan het team toegevoegd wat op zich al een bijzondere logica bevat. Want West moet een missie begeleiden waar het voortbestaan van de mensheid vanaf hangt en de missie belangrijk is dan de levens van de team en familieleden maar hij wordt juist aangenomen en geroemd vanwege het feit dat hij orders negeerde en een kameraad redde. Dat staat toch haaks op wat zo'n missie nog zou hebben denk ik dan, maar goed...

Lost in Space ontwikkelt zich daarna als een standaard avonturenfilm met eigenlijk van alles een beetje en veel elementen die hier en daar geleend zijn. We hebben een saboteur aan boord, er worden twee schepen gevonden, aangevallen door creepy crawlers, men komt aan op gure planeten maar komt er ook achter wat er van hun zelf terecht gaat komen. En natuurlijk komt allemaal wel goed binnen een film die er soms best oké uit ziet qua CGI maar dan ook weer spuuglelijke momenten heeft zoals dat domme beest genaamd Blarp. Grootste minpunt is toch wel de aanwezigheid van Le Blanc die amper raadt met zichzelf weet nog een strak gezicht kan houden. David Schwimmer was in die zin een schok als kapitein Sobel in Band of Brother maar bleek absoluut meer te kunnen dan Friends, Le Blanc is op dat punt juist een verschrikking van begin tot einde met zijn grapjes en pogingen om indruk te maken op Judy. Oldman en Hurt proberen de meubelen nog te redden, tevens zien we een erg jonge Jared Harris, en dat lukt enigszins.

Lost in Space is niet heel erg slecht maar is vooral voor jaren '90 begrippen een typisch product die waarschijnlijk met veel tam tam werd aangekondigd en waar de hele familie heen kon. En ik blijf erbij dat het allemaal niet heel slecht is en voor die tijd veilig binnen de lijntjes kleurt van een laagdrempelig familiefilm-achtig geheel die tegenwoordig onder de maat zou zijn. Daarom toch uiteindelijk een 2.5.

Zondagsavond zit ik meestal altijd nog even in de muziek met de koptelefoon op, een goede glas whiskey en scrollende op bijvoorbeeld YouTube met wat er maar voorbij komt aan prog rock, metal en blues. En daar paste wat dat betreft deze docu over U2 mooi in aangezien ik de band best wel oké vind en vrijwel hun hele collectie heb in mijn verzameling van circa 800 a 900 cd's. En dus begon ik met de nodige interesse aan deze Rattle and Hum waar ik eigenlijk iets anders van verwachtte namelijk een concert registratie en geen interviews tussendoor.

Want hoewel het geheel goed begint kijk ik toch even vreemd op als het stel plotseling erg ongemakkelijk en lacherig voor de camera zit en zelfs de interviewer een blik van vertwijfeling in de camera werpt zovan wat moet ik hier nu weer mee. Het is slap, flauw en inhoudloos. Maar gelukkig herstelt het geheel zich daarna vrij snel met de tocht door Amerika. Want het moment van samenzang met het gospelkoor in het kerkje is wel erg mooi, net als de Jimmy Hendrix cover All along the watchtower. En waar sommige mensen het Sunday Bloody Sunday moment geweldig vinden, wel mijn favo U2 nummer, heb ik dat juist met het nummer daarna, namelijk Pride waar het publiek in volle borst meezingt. Niet dat dit niet bij Sunday Bloody Sunday gebeurt toch voel ik iets meer chemie, raakvlak en lijkt er meer energie los te komen bij de ode aan Martin Luther King.

Tel daar de zwart/wit en gritty vormgeving bij op samen met de gesprekken met het viertal die gelijdelijk aan kwaliteit stijgen na het nerveuze gelach van Adam Clayton in het begin en je hebt opzich toch een prima documentaire die wellicht voor de purist en U2 liefhebber nog net even wat meer gewicht heeft dan voor de doorsnee kijker. Ik zit daar net wat tussenin, de muziek vind ik leuk, vooral de eerste cd's zoals War en October vind ik het beste van ze, maar een echte liefhebber ben ik niet. Desalniettemin leuk om te zien.

Op klassiekerzondag maar eens even aan de slag met deze Louis de Funes die ik vorig week bij de kringloop tegenkwam en ik moet bij voorbaat zeggen dat ik er vroeger al weinig humor zag in dat drukke gedrag van die man. Maar goed, tijden veranderen en dit bleek toch wel een film met goede recensies en een hoog cijfergemiddelde dus dan toch maar eens proberen. Maar helaas kom ik toch niet verder dan de conclusie dat Franse humor zo mid jaren '60 niet mijn ding is.

Toch is het beginpunt niet slecht met de bommenwerper in nood en vlucht uit het toestel boven Parijs, uiteraard een voorwaarde voor veel problemen, en ach het gestuntel met de schilder en de vlucht over de daken is nog best oké. Het bedotten van de doorzoeking met de schilder als zogenaamde man van de blonde dame vind ik best leuk bedacht en uitgevoerd uiteraard met een hoop gekibbel. Maar daarna komt helaas toch erg de klad in de film en heb ik ontzettend veel moeite met de lange speelduur waarooor de film me regelmatig aan de tragikomedie Strange Gardens doet denken.

Aardig is op zijn minst nog de achtervolging tussen vrachtwagen en motoren en zijspan, iets dat wellicht veel indruk heeft gemaakt op Spielberg voor één van de Indiana Jones films, maar verder kan het mij allemaal maar weinig interesseren. Onderdeel van de humor is natuurlijk dat ze op verschillende momenten niet door de mand vallen en dat mag een wonder heten, maar het komt er toch vooral op neer dat de humor mij onvoldoende doet met de drukke De Funes voorop. Ik vind het dan ook lastig oordelen of de film op basis van tijdsbeeld, acteren en kwaliteit een voldoende verdient, het idee zal er ongetwijfeld zijn daarom dan maar 3 sterren voor de moeite.

Nog even een beetje griezelen/semi griezelen met deze Asiamania vondst die ik net zo vaak best goed zijn als tegenvallen. Daarom maar even proberen, maar helaas werd dit één voor het lijstje tegenvallers.

Hoewel de film eigenlijk typisch Aziatisch begint met een kolderiek muziekje dat ik meteen al mijn bedenkingen heb lijkt de basis niet verkeerd met een reeks bijzondere moorden waar een luchtje aanhangt. Het vervolgt zich met de rechercheur en psycholoog die de handen ineen slaan om te ontdekken wat er nu precies loos is. Ondertussen volgen we in een tweede verhaallijn de één of andere vreemde snuiter die altijd van te voren bij de 'soon to be killer' op bezoek is. Vervolgens is daarna te snel de aap uit de mouw wat er gebeurt en waarom de moorden plaatsvinden waarop het grote mysterie reeds uit de lucht is.

En ansich is dat best zonde omdat de film buiten het mysterie het daarna aan spanning en sfeerschepping ontbeert. Aardig is dan nog het bruggetje dat men met het verleden probeert te slaan, en de diepere betekenis rond de door Starbright Boy genoemde diepere fascinatie tot gewelddadig handelen, zijn er voorbij de helft van de film toch wel enkele momenten die aardige worden opgebouwd en is het de vraag of rechercheur Takabe ten slachtoffer gaat vallen en komen er verschillende mooie settings en Urbex locaties voorbij. Maar buiten dat ontbeert het Cure aan spanning, duurt het allemaal te lang en heeft het moeite te boeien. En zo schiet ook deze Asiamania te kort en komt deze Cure simpelweg onvoldoende uit de verf.

Ik was blij dat ik deze film tegenkwam bij de kringloop aangezien er wel interesse was maar niet de durf om tot een grote uitgaaf over te gaan. En hoewel Thank You for your Service absoluut geen slechte film is ben ik blij dat ik er niet meer aan uitgegeven heb en wordt het ook niet een film die een plek krijgt in mijn collectie.

Duidelijk is van meet af aan dat de focus vooral op de nasleep ligt en niet zo zeer op de oorlog zelf in het geval van de drie huiswaarts gekeerde mannen die vervolgens nogal worstelen met het aanvangen van hun leven. En eerlijkheid gebied te zeggen dat we dit natuurlijk al vaker zagen en TYFYS verre van vernieuwend is met veel overeenkomsten en Leentje Buur bij vergelijkbare films als American Sniper, Stoploss, Over There en tevens een beetje The Deer Hunter met de jacht die niet meer hetzelfde is. Verder doet Teller het zoals gewoonlijk prima en had ik me wel twee keer bedacht om Haley Bennett alleen te laten, Amai wat een lekker ding is dat toch. Buiten dat is de film toch tekenend voor het leven in Amerika waar je één van de velen bent, bureaucratie ook hoogtij viert, het vinden van hulp nog langzamer gaat en tevens het beeld van het simpele leven zonder haast, de typische lange treinen en verloedering op de loer.

Verder ontkom je er moeilijk aan om niet in cliches te treden en dat is dan ook het geval want TYFYS is verre van vernieuwende en blijft op de reeds gebaande paden. Toch maakt dat bepaalde dingen niet minder dramatisch en zijn er toch zeker moment waar PTSS meer dan behoorlijk gebracht wordt in de vorm van Shuman's stress en Solo's terugkerende beeld van Doster die vooral tijdens het gesprek in het restaurant zeer indringend is net als de woedeaanval later. Ja, het valt niet mee om militair te zijn, wordt er vaak te licht gedacht over de geestelijke gevolgen of wordt het vaak de soldaat zelf verweten want dan had je maar niet in het leger moeten gaan. Daarmee wordt vaak onderschat wat de kansen van bepaalde generatie zijn en dat het vaak een vlucht is en zij vervolgens ook gewoon slachtoffer van een oorlogszuchtige regering. Maar goed, de uitwerking en het beeld van de geestelijke staat van de gemiddelde Amerikaanse militair is er niet minder om en best oké

Toch heeft TYFYS het grootste deel een beetje moeite te boeien en duurt de film wellicht net wat te lang. Dit is tevens te wijten aan dat de karakters Shuman en Solo net niet interessant genoeg zijn om de aandacht vast te houden. Een behoorlijke film is TYFYS zeker wel maar een blijvertje voor de collectie is het zeker niet.

En na een ingelaste gameavond en het nodige aan zombies even aan de slag met John Wick 4 die ik al een tijdje had liggen, het er maar niet van kwam en deel 3 alweer een jaar geleden is dus het even zoeken was hoe en waar zich dit precies vervolgde.

En laat het wat dat betreft duidelijk zijn als we eenmaal onderweg zijn, John Wick doet net als in de vorige twee delen niet echt aan een verhaal of sterk plot. Het is simpel, het is duidelijk, er is maar één doel en dat is zoveel mogelijk slachtvee voor de voeten van Baba Yaga brengen en dat zijn er vooral in dit deel veel, heel veel, want dit vierde deel duurt vrij lang, wellicht een beetje te lang. Maar vervelen doet het geen moment. En ook in dit deel zijn er weer een stel aardige bad guys opgetrommeld in de vorm van Bill Skarsgard, Scott 'Boyka' Adkins, Donny 'Yp man' Yen en Marko Zaror waar de rest van de cast plezierig wordt ingevuld door Fishburne, Sanada, McShane en de plezierig ogende Rina Sawayama.

En natuurlijk wordt er behoorlijk veel geknokt en geschoten, zeg maar gerust dat het overloopt van de actie die ook nog eens goed in beeld is gebracht waarbij ik even aan het eerste gevecht uit The Equalizer moet denken die warige gemonteerd was. Maar daar is hier geen sprake van met Donnie Yen en Adkins die ondanks zijn 'fatsuit' in goede vorm zijn. Reeves vormt daarop een beetje contrast die ik zo nu en dan aan de trage kant vind, maar ja, Keanu is immers ook al 58 jaar. Laat ik hopen dat ik tegen die tijd nog zo fit ben. Uiteraard is het eerste gevecht tussen Caine en Wick van hoog niveau, zijn de belangen en concurrentie van alle moordenaars met het contract en de almaar stijgende prijs best wel kostelijk, net als de verschillende Parijse locaties met nadruk op de prachtige kerk verlicht door kaarsen. En sowieso ziet de film eruit om door een ringetje te halen en klinkt de soundtrack ook goed.

Maar een beetje aan de lange kant is het allemaal wel
waar ook het enige echte minpunt mee genoemd is. Verder was het een aangename zit die niet verveeld en prima aansluit bij de rest van de reeks.

En na The Mask vorige week nog even verder op de Jim Carrey toer met deze Liar Liar die ik in december al opgenomen had en nu samen met The Mask wel mooi uitkwam als vervolg.

Het verhaal is in ieder geval duidelijk rond advocaat Fletcher Reede die er alles aandoet om de winst binnen te slepen voor zijn clientèle en firma. En daar is de thuissituatie vaak het slachtoffer van en dan met name zijn zoontje die hij meermaals de wereld belooft maar zelden nakomt. De kleine veroorzaakt met een goed bedoelde actie een kettingreactie van gebeurtenissen waar Fletcher slechts eerlijk kan zijn en de waarheid kan zeggen voor één hele dag. Simpel, cliché, nogal feel good, ja, ja, ja....maar men weet toch wel een paar behoorlijke tot leuke grappen te bedenken binnen Fletcher's werk en priveleven waar het duidelijk is dat Shadyac een hoop ruimte aan Carrey had gelaten om het on the spot in te vullen zoals te zien is in de bloopers na afloop waar het moeilijk is een strak gezicht te houden bij de man, er altijd een grap op de loer ligt, niet altijd alles lukt maar soms toch ook weer briljant is alleen niet van toepassing zoals het 'a goose' momentje.

Verder kan Liar Liar rekenen op de prachtige Maura Tierney die ik in ER ook altijd al erg leuk vond, is Jennifer Tilly perfect als bitch, is Anna Haney scherp als een mes in de vorm van assistente Greta en is Cary Elwes perfect als Magoo. Die man is in welke vorm dan ook altijd bijzonder irritant. Buiten dat zijn er duidelijk Ace Ventura trekjes te zien in het karakter Fletcher en is het heerlijk hoe hij het over zichzelf afroept met alle eerlijkheid als gevolg. 'I've had better.' Nu is het einde natuurlijk suikerzoet met de keuze van moeder om toch te blijven en een soort van nieuwe kans voor Fletcher, maar gelukkig maken scenes zoals de vergaderzaal met notabelen en de stennis in rechtzaal, het toilet en de uiteindelijke maas in de wet veel goed.

Eindresultaat is dan ook niet perse een hele goede film maar wel een redelijke film, want bij Ace Ventura en vooral The Mask komt deze Liar Liar niet in de buurt die veel meer de koers neemt naar een beetje brave familie film en vooral best acceptabel als comedy op een verloren middag.

Zaterdagavond nog effe griezelen, of een poging tot, met deze The Unholy en dat werd geenszins een succes.

En ja, waar moet je beginnen met dit geheel? Misschien wel bij de goede punten want dan hebben we dat maar gehad, pluspunten zijn er namelijk niet of het moet de verschijning van de demon in de vorm van Nicole Fortier in haar doorschijnende niemendalletje zijn. Doe mij ook zo'n demon joh die daarmee iets weg heeft van Succebus achtig concept. Maar dat is het dan ook wel wat de interesse betreft hoewel de soundtrack aanvankelijk nog wel aardig is en een John Carpenter achtige vibe heeft maar verder op ook botweg instort.

Maar buiten dat is het toch allemaal om te huilen met Ben Cross als een vleesgeworden hark die niet kan acteren, hangt het geheel aanelkaar van oninteressant, slap gedoe met het nodige aan soft erotische toestanden in de New Orleans underground en zijn de twee lilliputter gargoyle's in de finale hilarisch net als de opperdemon zelf die niet meer dan een viespeuk blijkt te zijn die een beetje wil likken, nou boehoe wat eng en spannend. Het is om te janken zo slecht en zal ongetwijfeld één van de minste films van dit jaar zijn.

(reactie op ander bericht)



Gisteren deze The Northman voor de herkijk waar mijn verhaal ook deze tweede keer blijft staan en weinig aan veranderd. Opvallend maar minder als minpunt toch wel het magere verhaal in die zin, maar zoals reeds duidelijk is doet Eggers daar niet zo zeer aan doet met deze film die zich vooral richt op het visuele en auditieve gedeelte. En ja, dat kan Eggers, die het meest van de tijd een waanzinnige sfeer weet te creëren die zwanger is van onheil, stijl, detail en drama. Het levert dan ook een film op die op het randje van het hallucinante bivakkeert en een mystieke en bloederige trip eerste klas betreft. Verhoging qua cijfer zit er niet in, misschien de volgende keer, maar ik zie en begrijp de film iets beter als geheel en concept.

Vrijdagavond het weekend ingeluid met iets soepels van Netflix en dat werd deze Army of Thieves waar ik best wel interesse in had vanwege het in mijn ogen geslaagde Army of the Dead. Maar achteraf ontbreekt het aan voldoende connectie tussen beide films en komt deze Army niet bepaald in de buurt van de andere Army.

Maar fijn, spil van dit deel betreft kluizenkraker Ludwig die gecharterd en getest wordt door één of andere bende die het voorzien hebben op de vier bekendste en vernuftigste kluizen die er bestaan, kluizen die in het intro een uitleg krijgen rond hun maker en diens voorliefde voor Wagner. Het is in die zin aardig vormgegeven en bedacht maar niet heel bijzonder buiten de zogenaamde reputatie van deze kluizen, en uiteraard laat het vervolg zich raden met een test en opname binnen het team van Starr en Cage. De rest laat zich daarna gemakkelijk raden met de nodige obstakels en stijgende moeilijkheidsgraad van de kluizen, het nodige aan amoureuze toestanden en vervolgens heibel binnen het team.

En het is allemaal wel oké, vermaakt opzich nog wel met eikel 'easy to hate' Brad Cage, twee niet bepaalde misselijke dames qua uitzicht in de vorm van Emmanuel en vooral O'Fee en humor die zijn goede momenten heeft. Daar staat tegenover dat het allemaal niet minder voorspelbaar is, nooit spannend wordt, Ludwig Dieter met zijn verwijfde pussy schrikreacties eerder irritant is dan komisch en dan zoiets belachelijks als de laatste van de drie kluizen achterin een hotsende en botsende vrachtwagen te ontmantelen terwijl de tweede kantje boord was en alles op gevoel en geluid moet, yeah right. Vervolgens is de enige connect met Army of the Dead enkel het karakter Ludwig, zijn nachtmerries en het einde wat best wel mager is.

Een verloren avond is Army of Thieves niet echt maar dit nog een keer kijken hoeft echt niet terwijl een herkijk van Army of the Dead me best wel leuk lijkt. Army of Thieves krijgt daarom een voldoende maar meer dan dat stelt het ook niet voor en is vooral aardig voor een keertje om dan snel te vergeten.

.

Donderdagavond na het sporten nog even iets soepels, iets snels en gemakkelijks en daarbij viel de keuze op deze Tank Girl en daarmee en maar al te bekende titel uit de tijd van de magazines uit de videotheek en filmprogramma's uit de jaren'90. Of het verder iets zou zijn was mij onbekend maar het cijfergemiddelde voorspelde alvast weinig goeds.

Overduidelijk is er sprake van een aanzienlijk budget, de cast is ook niet bepaald misselijk, en bezit de film een meer dan prima soundtrack met onderandere Bush, Björk en Hole. Het verhaal stelt verder niet zo heel veel voor, maar dat hoeft niet meteen slecht te zijn binnen een film die eventueel goed en mooi gebracht wordt. Maar in dat geval is deze Tank Girl dan toch wel weer een geval apart in één of ander vage cultfilm, die extravagant, kleurrijk en als de gemiddelde hysterische jaren'90 videoclip van het beeldscherm afspat. Is het slecht? Niet perse, artistiek en eigenzinnig wellicht buiten het feit dat ik er niets mee heb.

Pluspuntje is toch wel de blij ei achtige stuiterbal Tank Girl neergezet door Lori Petty die met donker haar in Point Break toch best wel leuk was en hier ondanks haar rare kapsel een bepaalde pittige doch sexy energie uitstraalt en is er het saaie huismusje Jet, Naomi Watts, die zich ook interessant ontwikkelt. Verder is het allemaal verre van saai want gebeurt er genoeg, maar mist de film daarnaast vooral balans waardoor de mix beter klopt, de humor aanslaat. Maar helaas wordt het richting het einde steeds gekker rond de zelfstandige opererende tank en toont het musical momentje vooral dat de film zichzelf zo nu en dan helemaal verliest in bevreemdende en bizar slechte momenten. Afijn, duidelijk was dit niet mijn ding en gaat de film ook geen voldoende van mij krijgen.

Met meer haast dan bedoelt de Equalizer reeks opgestart, want waar ik de tijd had willen nemen om deze eens rustig te zien samen met een kameraad stonden we plotseling voor een deadline aangezien deel 3 halverwege maart van Netflix verdwijnt. Dus aanpassen, aanslingeren en kijken maar met het eerste deel die we ooit al eens huurden uit de videotheek en toen afdeden als wel oké maar niet bijzonder. We hadden er toen meer van verwacht, maar nu deze keer voldeed de film al veel beter.

Het betreft natuurlijk een rol voor Washington op het lijf geschreven rond de charismatische maar mysterieuze Robert die zijn dagen slijt in de plaatselijke hardwarestore maar stiekem toch heel wat meer in zijn mars heeft wanneer hij opkomt voor prostituee Terri. Desalniettemin is het beeld ook vooraf sterk rond de eenzame en methodische Robert waar een heel klein tintje PTSS om heen lijkt te hangen en daarnaast een rol vergelijkbaar met John Creasy in Man on Fire, toch komt de rol en film qua kwaliteit en lading niet een moment in de beurt van de laatst genoemde titel. Desondanks is The Equalizer op alle lagen meer dan oké, als minpunt zou je aan kunnen halen dat de film niet bijzonder spannend is aangezien het toch allemaal wel goed gaat komen en Washington toch simpelweg niet kan verliezen.

Washington doet dit allemaal natuurlijk op de automatische piloot, cooler dan cool, twee fraaie dames in de vorm van Moretz en vooral Bennett, en Marton Csokas waar ik normaal nooit van onder de indruk ben maar hier toch echt wel een goede rol neerzet en dus vooral ook een sterke bad guy. Waar de eerste actiescènes in het kantoor van het Chinese restaurant qua montage nog erg warrig overkomen wordt dat verderop in de film stukken beter en bouwt de film zich op aangename manier op met een aantal heerlijke momenten zoals het uithoren van Masters en natuurlijk de slachting in de bouwmarkt. Dan is er natuurlijk nog de prima soundtrack en verdient The Equalizer toch een goed cijfer omdat het een prima film voor een goede avond vermaak betreft.