The White Crow (2018)

Vanaf 11 april in de bioscoop (Paramount Pictures, via Universal)

Oh, wauw!

(...)Deze witte kraai is een interessante einzelgänger, en tegelijk is hij een ideologisch model van alles waar ‘het’ Westen in de film voor staat. De koude spanning tussen West en Oost, een feestmaal voor het breukvlak van cinema en idealisme, verheft Nureyev in de opzichtige climax uiteindelijk te veel tot embleem, de eerdere verkenning van zijn persoonlijke schaduwzijden ten spijt. Een film over beweging, maar wel één die gevaarlijk statisch aanvoelt.

volledige recensie

Reconstructie van de gebeurtenissen die leidden tot het besluit van Rudolf Nureyev, de beroemdste balletdanser van de 20e eeuw, om over te lopen van de Sovjet Unie naar Frankrijk. De complexe verhaalstructuur (de film schakelt tussen de oorlogsjaren, 1955 en 1961) is nooit verwarrend, mede doordat regisseur Ralph Fiennes voor elke periode zorgt voor een andere stilering. De jeugdjaren zijn gefilmd in stemmig zwartwit en hoewel daar maar een paar keer naar wordt verwezen - waarbij het gebrek aan dialoog in positieve zin opvalt - zijn deze flashbacks een waardevolle toevoeging aan Nureyevs levensverhaal. Het Parijs van 1961 lijkt gefilmd met Technicolor waardoor de felle kleuren eruit springen. De authenticiteit wordt versterkt door de kleding en de make-up. De in Oekraïne geboren balletdanser Oleg Ivenko is volstrekt geloofwaardig als de even toegewijde als recalcitrante Nureyev. Het is een indrukwekkend debuut waarvoor regisseur Ralph Fiennes een groot deel van de lof verdient. Fiennes is bovendien geweldig als dansleraar Pushkin die Nureyevs mentor wordt. Het prachtige camerawerk van Mike Eley resulteert in een aantal enerverende reconstructies van enkele van Nureyevs meest memorabele werk. Enige minpunt is dat het verhaal in het midden wat afzakt.

Vreselijk lange en vervelende zit. Nu was ik er al bang voor. Ik was van plan om eigenlijk naar Pájaros de Verano te gaan maar ik was met mijn duffe hoofd naar Lantarenvenster gegaan ipv Kino. En deze draaide dan net. Big mistake. Ik vind films over de Sovjet vaak heel boeiend. Of iig wanneer het niet Westerse culturen betreft. Dans in een film trek ik meestal weer niet zo (behalve in Climax dan). Maar het viel met het vele gedans nog mee. Al had ik liever dat hij danste want dan hield ie tenminste zijn arrogante bakkes. Ik kon geen binding vinden met welk personage dan ook. Het was ook niet informatief. Niets geleerd over welk onderwerp dan ook. Zelfs niet over Rudi zelf waar de film toch over ging. Behalve dat ik het een vervelia vond. Tegen het einde werd het dan toch nog een klein beetje spannend en voelde ik voor het eerst mee. Schrok er zelf ook van. 10 minuutjes vond ik het even de moeite waard waarna het ook weer vervelend eindigde. En zelfs Adele vond ik hier geen hol aan. Nou hoe je dat voor elkaar krijgt? Nee, deze had ik écht moeten skippen.

Ik heb zijn andere 2 geregisseerde films niet gezien maar als deze prent een goede indicator is voor de rest van zijn werk mag Ralph Fiennes het wat mij betreft bij acteren houden.

Knap gemaakte film over de wereldberoemde russische balletdanser Rudolf Nureyev. Het verhaal speelt zich in verschillende tijdlijnen af en geeft over het algemeen een goed beeld over Rudolf Nureyev. Overtuigd van zijn kunnen en met behulp van zijn dansleraar veroverde Rudolf Nureyev de hele wereld. Oleg Ivenko speelt zijn rol overtuigend, maar alle lof en eer verdient natuurlijk Ralph Fiennes. Jammer dat de laatste jaren van Rudolf Nureyev niet aan bod kwamen, maar ondanks dat een prachtige film.

Altijd interessant om een film te zien over een onderwerp of gebeurtenis waar je iets van weet maar toch niet al te veel.

Voor zover dit allemaal op waarheid berust, want dat weet je toch niet, vond ik het mooi en interessant uitgewerkt.

Ook een film over een andere tijd in de koude oorlog die eigenlijk nog maar kort achter ons ligt.

Deze film van regisseur Ralph Fiennes, die zichzelf ook een rol gegeven heeft, verdient best een wat groter publiek. Door elkaar heen volgen we de (blijkbaar ooit bekende) balletdanser Rudolf Nureyev op drie verschillende momenten in zijn leven: tijdens zijn jeugd op het koude Russische platteland, zijn tijd aan een Russische balletschool van wereldklasse, en tijdens zijn buitenlands bezoek aan Frankrijk, om te dansen in Parijs en alwaar hij constant in de gaten gehouden wordt door KGB-agenten. We bevinden ons immers midden in de Koude Oorlog. Het hoofdpersonage is arrogant, egoïstisch en opstandig, maar ook enorm toegewijd, gepassioneerd voor de kunsten en worstelt met zijn geaardheid (wat vrij subtiel werd gebracht). Hoewel het personage niet sympathiek is, kon ik wel erg meeleven met hem en zijn strijd om gewoon vrij te kunnen dansen. Boeiende film. Moest verder ook niet veel langer duren. 3,5*

Het leven van balletdanser Rudolf Nureyev met als ijkpunt zijn vlucht naar het westen. Ook al draait de film rond een balletdanser is het geen dansfilm. Ballet staat niet centraal, wel de danser zelf. De wereldberoemde Rudolf Nureyev was de grootste Russische danser van het moment en dat gaf hem deels een positie om vrijer te spreken. Qua karakter blijkbaar ook een jonge man die gewoon zegt wat hij denkt. Als hij dan in het westen de kunst, ruimte en vrijheid ziet, wordt hij er nog meer door aangetrokken.

Nureyev is immers opgegroeid zonder een thuis. Letterlijk op een trein, vader was een halve vreemde en zijn familie zag hij amper tijdens de intensieve dansopleiding. Zijn leven staat in teken van dans en hij heeft een liefde voor kunst. Bovendien houdt hij van mannen. Een leven dus dat haaks staat op de Russische levenswijze.

Ralph Fiennes speelt zelf ook een rol, omdat hij anders moeilijk aan financiering kon komen zonder een bekende naam. Fiennes koos dan ook voor acteurs die passen in de rol en geen bekende namen om een affiche te vullen. Oleg Ivenko is een balletdanser die de rol van Nureyev heerlijk invult. Hij draagt de film zonder probleem. Adèle Exarchopoulos komt iets minder uit de verf, maar het is wel een rol voor haar. Buiten Fiennes zelf (omdat het niet anders kon) zien we dus vooral Franse en Russische acteurs. De dansers kunnen dansen. Het maakt alles veel geloofwaardiger. Bovendien neemt Fiennes zijn tijd om de liefde van Nureyev voor de kunst en vrijheid om zich weer te geven. En hoe dat stap voor stap zijn ogen doen open gaan in de vraag wie hij eigenlijk is, wat zijn achtergrond en thuis is. Tot hij een keuze moet maken die zijn leven verder bepaalde.

Aan de hand van flashbacks wordt de persoon van Nureyev vanaf zijn jeugd nader toegelicht en later volgen dan de vele voorbeelden van interesses voor beeldende kunsten. Ook zijn niet eenvoudig karakter wordt belicht en uiteindelijk ook zijn levensbelangrijke keuzes.

Het is netjes opgebouwd en toch kon de film maar matig boeien. Tegen het slot aan liep het heel intenser, maar daarvoor toch m.i. te veel momenten van stilstand.

Mja, ik werd niet superwild van deze biopic van Nureyev. Een ietwat saaie en zoutloze bedoening, zowel de film als het personage. Ik heb begrepen dat Fiennes de keuze heeft gelegd bij een danser die wat kon acteren in plaats van omgekeerd. Wat de dansscènes betreft dus zeker een voltreffen, qua acteren vond ik wat stijfjes en te weinig persoonlijkheid hebben, wat op zich niet erg is, maar zijn houterigheid naast de dansvloer viel me wel op.

Zo moest ik me naar het einde slepen van de film. Eén van de laatste fragmenten was dan ook het beste waarbij hij bij de douane-politie voor de keuze werd gesteld welke keuze hij ging maken: de weg naar Frankrijk en de vrijheid of de deur terug naar huis bij zijn vrienden en familie, maar een leven zonder dans. De rest is geschiedenis.

Bar weinig dansscènes in een film over de beroemdste balletdanser ooit. De enkele dansscènes die erin zitten duren gemiddeld nog geen minuut. Ik hoef heus geen complete balletvoorstelling te zien, alhoewel, maar het had toch aardig geweest om op z'n minst één keer ondergedompeld te worden in een betoverende dansscène, van zo'n 8 minuten of zo. Want Oleg Ivenko kan absoluut dansen, als vertolker van de charismatische Nureyev heeft hij helaas net te weinig persoonlijkheid, al is hij wel knap. Dat gebrek aan charisma kan ik niet rijmen met gevatte, zelfverzekerde opmerkingen als 'Over een paar jaar weet iedereen wie ik ben' en 'Als ik had meegedanst had je mij wel onthouden'. Toch snap ik de keuze van Fiennes, want andersom had ik het zeker niet getrokken, dat je een geweldig acteur hebt die voor geen meter kan dansen. Ik heb zelf trouwens ook een blauwe maandag op ballet gezeten, dit terzijde.

Veel te weinig dans dus voor zo'n biopic, terwijl er ergens aan het einde wel een of andere zangeres in een Parijse nachtclub een nummer staat te zingen dat bij elkaar zo'n 5 minuten duurt en dan denk ik toch even van tja...

Fiennes spreekt gelukkig gewoon Russisch en doet het bovendien ook erg goed als balletleraar, de leukste scène is misschien wel waarin hij lesgeeft, best grappig ook. En verder verwacht je bij zo'n film dat het ook over (de schoonheid van) het mannelijk lichaam gaat, maar ook dat is tot het minimum beperkt, eigenlijk alleen wanneer Nureyev oefeningen doet aan de barre.

Litteken dat Nureyev op zijn bovenlip had zijn ze niet vergeten, naar eigen zeggen opgelopen omdat hij als kind zo mager was dat een hond hem aanzag voor een bot en hem beet. Ik heb zelf ook zo'n litteken, alleen zit hij bij mij links, als kind van mijn fiets gepleurd en met m'n gezicht op een openstaand putdeksel terechtgekomen.