A Chorus Line (1985)

Mijn favoriete liedje in deze film is "tits and ass"

Een leuke film, musical was ook erug leuk vooral als je van dansfilms houd is dit echt een aanrader

Ik ben zeker geen echte liefhebber van musicals of films die te zwaar leunen op muziek (Saturday Night Fever bijvoorbeeld). Maar deze film staat bij mij hoog aangeschreven. Uitermate boeiend beeld van de wereld van musical en theater. De songs ondersteunen het verhaal en worden nooit allesoverheersend. Prima acteerwerk en choreografie.

Wat Richard Attenborough ooit zag in het idee om een auditie te verfilmen in de vorm van een musical, gaat waarschijnlijk m'n verstand te boven. De man die iedereen kent als John Hammond uit Jurassic Park heeft nochtans films als 'Gandhi' met Ben Kingsley en 'Cry Freedom' met Kevin Kline en Denzel Washington geregisseerd. 'A Chorus Line' brengt niets meer dan een uur en een half lang durende auditie voor een nieuwe musical van regisseur Zach (Michael Douglas). Kandidaten komen en kandidaten gaan tot ze nog met ongeveer 6 op het podium staan… Deze gebeurtenis, doorspekt met 80's dansjes en soms écht wel afgrijselijke liedjes met ronduit lachwekkende slechte teksten, is zo interessant als de levenscyclus van neushaartjes. Origineel was dit een concept bedoeld voor theatermusical en daar had het dan ook moeten bij blijven.

A Chorus Line *1/2

een briljante verfilming van het beroemde toneel stuk. De film laat zien hoe de audities voor een musical verlopen. De persoonlijke dillema's waar de peronages mee leven en hoe graag ze voor een aantal minuten in de schijnwerpers willen staan op het theater podium.

Leuk om weer eens terug te zien.

Nog steeds is a Chorus Line een prettige musical om naar te kijken. Vooral choreagrafisch zit het allemaal erg goed inelkaar. Veel dans, veel muziek.

Het verhaal is natuurlijk flinterdun en een nadeel is misschien dat de film practisch in een ruimte afspeelt.

Swingende produktie en daar gaat het uit eindelijk om in een muzikale speelfilm.

3*

De bijrol van Michael Douglas is wel grappig, maar verder is het acteerwerk bedroevend slecht (met Boyd als dieptepunt). Dat de film niet echt een verhaal heeft, hoort natuurlijk bij het concept, maar dan moeten er wel interessante personages zijn; niet van die wandelende clichés zoals in deze film (met ook nog eens ontzettend domme en onsubtiele dialogen waarmee de achtergrond van elk personage wordt toegelicht). En het ergste is dan nog - heel pijnlijk voor een musical - dat de acteurs ook absoluut niet kunnen zingen. 1,5 *

Zo ongelooflijk fout dat het vanzelf grappig wordt.

Wel fout maar niet grappig.

Ik haat musicals!

wel iets heel anders van Richard Attenborough die eerder ons top films als Gandhi en A Bridge Too Far had gegeven!

de soundtrack is best aardig maar de film had veel beter gedaan zonder Douglas. film is ok om een keer te kijken als je niks anders te doen hebt maar haalt hooguit net een 5.5 uit 10

voor mij is het een poging om Bob Fosse na te doen (met de meesterlijk All That Jazz met Roy Scheider in de hoofdrol) alleen Roy Scheider was puur klasse terwijl Douglas best triest overkomt in zijn vertolking. triest als in bad acting!

de veel betere en aanrader ALL THAT JAZZ

All That Jazz (1979)

Volgens mij is dit een betere poster link

Ik heb dit altijd al een leuke film gevonden.

Michael Douglas speelt hier een regisseur, op zoek naar dansers voor een grote musical.

Wat je krijgt te zien is hoe het eraan toe gaat tijdens de zoektocht naar alleen de beste

dansers,we volgen de auditie's van de kandidaten.

Tijdens de audities leren we de kandidaten en regisseur beter kennen.

Leuke personages, volop dans,muziek,en drama in deze voor mij geslaagde film.

Heerlijke film en voor liefhebbers van dit genre zeker een aanrader.

De grootste bioscoop ter wereld.

Op 18 januari 1986 stapte ik Odeon Leister square binnen. Op dat moment met bijna 2000 stoelen (een van) de grootste bioscoop ter wereld. (Inmiddels zijn het 5 zalen waarvan de grootste 800 stoelen heeft) Dat A Chorus Line draaide was toeval, maar daardoor heb ik deze toen wel in de bioscoop gezien. Ik vond m best goed daar op het immense scherp. Tijd voor herziening.

Cats bevestigde mij dat ik echt wel dol ben op filmsmet dans, actie of vechtsporten. De dynamiek van choreografieën leent zich prima voor cinema. Zeker in combinatie met actieve cameravoering en een lekkere soundtrack.

A Chorus Line heeft ook een aantal opvallende overeenkomsten met Cats. Beide films zijn een compilatie van liedjes, spelen zich af in een theater en draaien om een selectieproces.

Enfin A Chorus line begint sterk met een fijne theme tune, een lekker ritme en een bewegende camera. Vanuit honderden kandidaten wordt in een lange sequence de selectie terug gebracht tot 16. Het zijn vrijwel allemaal onbekende gezichten, waardoor Michael Douglas alle kans krijgt om er bovenuit te stijgen.

Maar als de individuele songs aan de beurt komen gaat het mis. Niet alleen zijn ze vrij zwak en vertegenwoordigen ze (in tegenstelling tit bij Cats) allemaal uit de zelfde muzikale stroming. Die van musical liedjes. Maar erger dan dat is dat de lip sinc vreselijk slecht gedaan is en de playbackshow die wordt opgevoerd, nergens weet te overtuigen. Maar ook op visueel vlak wordt het plots dodelijk saai. Nee, dat viel erg tegen. Zeker omdat Attenborough, die hiervoor met Ghandi vele Oscars won, nu niet beperkt werd door budget of middelen.

Maar goed, herziening was toch best leuk, vooral omdat het muzikale hoofdthema regelmatig terug kwam.

Maar de film maakt ook nog eens duidelijk hoe ontzettend Cats eigenlijk is.

Halfje eraf. 2,5

Me eens aan deze dans/musical film gewaagd en vond hem niet mis. Een wat speciaal verhaal, want een echt verhaal is er niet. We volgen eigenlijk een auditie voor een nieuwe musical.

De liedjes waren nog niet mis. Ook de dans was dik in orde.

Vond het eigenlijk wel eens interessant om gezien te hebben, hoe dan a happy few een rol krijgen.

De eindscène zag er indrukwekkend uit.

Het nummer “Dance 10, Looks 3” heette oorspronkelijk “Tits and Ass.” Dit werd uiteindelijk veranderd, zodat het publiek de titel niet in hun programma’s zouden zien. De gedachtegang was dat het een verrassing zou zijn tijdens de show, en het een betere reactie van het publiek zou opleveren. Madonna deed auditie voor een rol onder haar volledige naam Madonna Louise Ciccone, maar werd afgewezen door regisseur Richard Attenborough. Pam Klinger en Charles McGowan ontmoetten elkaar tijdens de productie, en zouden later in het huwelijksbootje stappen. Terrence Mann trouwde later met actrice en danseres Charlotte d’Amboise. Twee decennia nadat Mann deze film had gemaakt, speelde d’Amboise in 2006 de rol van Cassie in de Broadway-revival van “A Chorus Line.” Lea Thompson onthulde in een interview dat ze de rol van Kristine DeLuca kreeg aangeboden. Deze rol moest ze aan zich voorbij laten gaan voor Back to the Future. De rol van Kristine wordt vertolkt door Nicole Fosse. Beter bekend als de enige dochter van Bob Fosse en Gwen Verdon. Vanwege haar dansonervarenheid is Audrey Landers over het algemeen niet te zien in brede shots naast de hele cast, maar werd ze slechts in close-ups ingevoegd. Tijdens de lange shots is er duidelijk sprake van een invalster. Michael Bennett was de choreograaf en regisseur van de originele Broadway-productie. Hij was in een vroeg ontwikkelingsstadium bij de productie betrokken, maar vertrok omdat de producenten niet bereid waren om hem het niveau van creatieve controle te geven. Hij adviseerde producent Cy Feuer om de relatie tussen Zach en Cassie niet in de film centraal te stellen. De originele Broadway-productie ging op 25 juli 1975 in première in het Shubert Theater in New York City, en won in 1976 de Tony Awards voor de beste musical. In totaal werden er 6.137 optredens gegeven, en vestigde hiermee een record. Dat record werd later verbroken door “Cats” met 7.485 optredens. Richard Attenborough wilde alleen onbekenden casten als de aspirant-koorleden. Audrey Landers was bezorgd dat ze te bekend was van de tv-serie Dallas. Gelukkig voor haar had Attenborough nog nooit van Dallas gehoord. Landers verliet zelfs deze serie om in de film te kunnen spelen. In de jaren ’70 was de toneelversie van “A Chorus Line" een van de musicals die de Pulitzer Prize in drama won. De anderen waren “Of Thee I Sing” uit de jaren ’30, “South Pacific” uit de jaren ’40, “Fiorello” uit de jaren ’50, “How to Succeed in Business Without Really Trying” uit de jaren ’60, “Sunday in the Park with George” uit de jaren ’80, “Rent” uit de jaren ’90, “Next to Normal” uit 2000 en “Hamilton” uit 2010. “A Chorus Line” werd hiermee een zeldzame musical, die een Tony Award en Pulitzer Prize won. Alleen “South Pacific” kreeg dit eerder voor elkaar. De toneelversie van “A Chorus Line” is sinds februari 2013 de zesde langstlopende show op Broadway. Universal Pictures had vijf jaar lang de rechten op de film, maar maakte er uiteindelijk een ommekeer van toen het er niet in slaagde om met een werkbaar idee voor een film te komen. Mike Nichols werkte er in 1978 zes maanden aan, maar het scenario en het budget van 16 miljoen dollar vielen niet in de smaak bij Universal Pictures. Ook Sidney Lumet haakte na een paar maanden af. Attenborough begon vervolgens in oktober 1984 met de opnames. In "Richard Attenborough: A Life in Film” uit 2014 beweerde Michael Douglas dat de film geen hoogtepunt in zijn of Attenborough’s carrière was. Van de negen films die Attenborough van 1969 tot 1993 heeft geregisseerd, was dit één van de twee films waarin zijn zwager Gerald Sim niet was te zien. De andere is Magic. Samen met Magic is dit slechts één van de twee films van Attenborough, die zich in het heden afspelen. Magic, Closing the Ring en A Chorus Line zijn daarnaast de enige drie films van Attenborough, die op daadwerkelijke gebeurtenissen zijn gebaseerd. Alvorens Attenborough als regisseur werd aangetrokken, werden Michael Bennett, Mike Nichols, Sidney Lumet, Joseph Papp, John Travolta en Mikhail Baryshnikov overwogen om de film te regisseren. Ook Adrian Lyne kreeg een kans om de film te regisseren, maar hij wilde niet alleen als regisseur van musicals in een hokje worden geplaatst. John Travolta werd eveneens overwogen voor de rol van Zach. Dit was het theatraal filmdebuut van danseres Roxann Dawson. Ook Leslie Stevens maakte met deze film zijn debuut. Twee jaar nadat de film was uitgekomen, overleed Michael Bennett aan aids. Het adres van de dansstudio bestaat niet. Het hele blok van 12th Avenue waar het adres zou zijn, wordt ingenomen door The Hustler Club. Beter bekend als een stripclub van eigenaar Larry Flynt. De film werd opgenomen in een lijst met 400 films van het American Film Institute uit 2004, die genomineerd werden voor de top 100 van America’s Greatest Music in the Movies voor het nummer “One.”

Zo nu en dan krijg je een beeld van wat “A Chorus Line” zou moeten zijn. Het dansen en de muziek is goed, en zal voor elke liefhebber van musicals zijn weggelegd. Toch verdient deze historische musical een gedenkwaardigere incarnatie op het scherm dan het heeft gekregen. Persoonlijk vond ik de aanwezigheid van Michael Douglas een groot minpunt. Zijn aanwezigheid overschaduwt de dansers. Wellicht dat John Travolta een betere optie was geweest. Voor de rest redelijk om eens een keertje te bekijken.

2,5 *

Het is geen goed teken als je tijdens het kijken van een film blijft denken dat het in een theater beter moet zijn.

Het is zeker en vast een goede productie, maar het is te statisch en mist een soort oomph. Attenborough regisseert deze enorme cast goed en geeft ze allemaal net genoeg tijd en materiaal om mee te werken. Sommige liedjes zijn iconisch, terwijl andere te lang blijven doorgaan. Het dansen is geweldig maar vertaalt zich niet al te goed naar het scherm.

Er is zoveel talent aanwezig in de cast, maar het wordt te weinig gebruikt en heeft een echt podium nodig om volledig te kunnen te schitteren.

3*

Redelijke film over een aantal dansers die auditie doen voor een grote Broadway productie. Een simpele opzet van deze musical over musicals. De film speelt zich namelijk nagenoeg geheel af in het theater. De film ontkomt er hierdoor niet aan een beetje eentonig te zijn De dans-scenes zijn allemaal goed, echter zijn er maar een paar goeie liedjes.